Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 października 2019 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi, VIII Wydział Cywilny

w następującym składzie :

Przewodniczący : Sędzia Tomasz Kalsztein

Protokolant : st. sekr. sąd. Izabella Bors

po rozpoznaniu w dniu 15 października 2019 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki Akcyjnej w restrukturyzacji z siedzibą w B.

przeciwko H. P.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego H. P. na rzecz powoda (...) Spółki Akcyjnej w restrukturyzacji z siedzibą w B. kwotę 720,01 zł (siedemset dwadzieścia złotych jeden grosz) z odsetkami ustawowymi od dnia 6 listopada 2017 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanego H. P. na rzecz powoda (...) Spółki Akcyjnej w restrukturyzacji z siedzibą w B. kwotę 317 zł (trzysta siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu w całości.

Sygn. akt VIII C 261/19

UZASADNIENIE

W dniu 6 listopada 2017 roku powód (...) Spółka Akcyjna w restrukturyzacji z siedzibą w B., reprezentowany przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, wytoczył przeciwko pozwanemu H. P. w elektronicznym postępowaniu upominawczym powództwo o zapłatę kwoty 720,01 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty oraz wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów sądowych w kwocie 30 zł, kosztów opłaty manipulacyjnej w kwocie 0,54 zł oraz kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód podniósł, że dochodzona pozwem wierzytelność wynika z braku zapłaty przez pozwanego kwoty z tytułu zawartej w dniu 2 maja 2014 roku umowy pożyczki nr (...). Na mocy zaciągniętego zobowiązania pozwany winien zwrócić w 30 tygodniowych ratach kwotę 1255,20 zł, z której to powinności nie wywiązał się, dokonał bowiem wpłaty wyłącznie kwoty 710 zł. Wobec niewykonywania obowiązku spłaty pożyczki przez pozwanego, powód wezwał pozwanego do dobrowolnego spełnienia świadczenia. Pozwany do chwili obecnej nie uregulował zadłużenia. Na dochodzoną pozwem kwotę składają się niespłacona kwota pożyczki – 545,20 zł oraz skapitalizowane odsetki naliczone na dzień 30 października 2017 roku – 174,81 zł.

(pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym k. 2-3)

W dniu 28 listopada 2017 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie wydał w przedmiotowej sprawie postanowienie, w którym wobec stwierdzenia braku podstaw do wydania nakazu zapłaty, przekazał sprawę do tut. Sądu.

(postanowienie k. 4)

W dniu 24 stycznia 2018 roku referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym dla Łodzi-Widzewa w Łodzi wydał w przedmiotowej sprawie nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, którym zasądził od pozwanego na rzecz powoda dochodzoną pozwem kwotę wraz z kosztami procesu.

(nakaz zapłaty k. 24)

W dniu 7 stycznia 2019 roku pozwany wniósł o przywrócenie terminu do wniesienia sprzeciwu od nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym wraz ze sprzeciwem, którym zaskarżył nakaz w całości i wniósł o jego oddalenie. W uzasadnieniu pozwany podniósł, iż uregulował zobowiązanie wynikające z przedmiotowej umowy w całości w latach 2014-2015 i obecnie nie posiada żadnych zobowiązań wobec powoda.

(sprzeciw k. 31-32)

Zarządzeniem z dnia 16 stycznia 2019 roku Sąd przyjął sprzeciw od nakazu zapłaty złożony przez pozwanego jako wniesiony w terminie.

(zarządzenie- k. 39)

W odpowiedzi na sprzeciw powód podtrzymał stanowisko w sprawie.

(pismo procesowe powoda k. 46-47)

Na rozprawie w dniu 15 października 2019 roku pełnomocnik powoda oraz pozwany nie stawili się.

(protokół rozprawy k. 54)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 2 maja 2014 roku pozwany H. P. zawarł z powodem (...) Spółką Akcyjną w B. umowę pożyczki gotówkowej nr (...), na mocy której pozwany otrzymał kwotę 835,10 zł, zobowiązując się do jej spłaty wraz z opłatą za obsługę pożyczki w domu (379,68 zł) oraz odsetkami (40,42 zł) w trzydziestu tygodniowych ratach po 41,84 zł każda, płatnych począwszy od dnia 2 maja 2014 roku. W umowie zastrzeżono również opłatę przygotowawczą (70 zł) oraz dodatkową opłatę przygotowawczą (65,10 zł), które w związku ze skorzystaniem przez pozwanego z opcji obsługi pożyczki w domu, zostały pobrane przez przedstawiciela powoda przy podpisywaniu umowy z udzielonej pozwanemu kwoty pożyczki, na skutek czego pozwany otrzymał do ręki kwotę 700 zł.

W przypadku, gdy pożyczkobiorca opóźniał się ze spłatą kwoty równej dwóm pełnym ratom pożyczki powód mógł wezwać go do zapłacenia w terminie 7 dni od doręczenia wezwania zaległych rat pod rygorem wypowiedzenia umowy, a w przypadku braku zapłaty mógł wypowiedzieć umowę z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia. Od niespłaconego w terminie kapitału pożyczki powód był uprawniony do naliczania odsetek maksymalnych za każdy dzień zwłoki w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP w stosunku rocznym.

(umowa pożyczki k. 15-18, okoliczności bezsporne)

W wystawionym w dniu 14 czerwca 2016 roku przedsądowym wezwaniu do zapłaty powód określił zadłużenie pozwanego na kwotę 545,20 zł z tytułu niespłaconych rat pożyczki oraz kwotę 99,63 zł z tytułu skapitalizowanych odsetek za opóźnienie w spłacie.

(wezwanie do zapłaty k. 21, okoliczności bezsporne)

Pozwany w dniu 7 października 2019 roku złożył wniosek o odroczenie terminu rozprawy wyznaczonej na dzień 15 października 2019 roku, do którego załączył kserokopię zaświadczenia ZUS o niezdolności do pracy z powodu choroby w okresie od 26 września 2019 roku do 14 października 2019 roku. Pozwany wskazał, że w dniu 15 października 2019 roku ma kolejny termin wizyty lekarskiej i prawdopodobnie lekarz przedłuży mu okres zwolnienia. Zgodnie z art. 214 ¹ § 1 k.p.c. usprawiedliwienie niestawiennictwa z powodu choroby stron, ich przedstawicieli ustawowych, pełnomocników, świadków i innych uczestników postępowania, wymaga przedstawienia zaświadczenia potwierdzającego niemożność stawienia się na wezwanie lub zawiadomienie sądu, wystawionego przez lekarza sądowego. Zaświadczenie złożone przez pozwanego nie zostało wystawione przez lekarza sądowego w myśl powołanego przepisu.

Wobec powyższego pozwany nie wykazał w sposób określony w art. 214 ¹ § 1 k.p.c., że stan zdrowia uniemożliwiał mu stawiennictwo.

(wniosek- k.50, zaświadczenie- k. 51)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, które nie były kwestionowane przez strony.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo było zasadne w całości.

Powód oparł żądanie pozwu na przepisie art. 720 k.c., w myśl którego, przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Zgodnie ze stanowiskiem judykatury kodeksowa definicja pożyczki wskazuje, że świadczeniem dającego pożyczkę jest przeniesienie na własność biorącego pożyczkę określonej ilości pieniędzy albo rzeczy oznaczonych co do gatunku i wykonanie tego świadczenia dający pożyczkę powinien udowodnić w procesie cywilnym. Dopiero wówczas zasadne staje się oczekiwanie od biorącego pożyczkę, że udowodni on spełnienie swego świadczenia umownego tj. zwrot pożyczki (por. wyrok SA we Wrocławiu z dnia 17 kwietnia 2012 r., I ACa 285/12, LEX nr 1162845). Innymi słowy pozwany, od którego powód domaga się zwrotu pożyczki nie musi wykazywać zwrotu pożyczki, dopóty powód nie wykaże, że pożyczki udzielił.

W niniejszej sprawie nie budziło wątpliwości, iż strony łączyła umowa pożyczki zawarta w dniu 2 maja 2014 roku, na mocy której pozwany otrzymał kwotę 700 zł zł, zobowiązując się do jej spłaty wraz odsetkami i innymi należnościami wynikającymi z umowy, w terminach oznaczonych w jej treści. W oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy Sąd przyjął ponadto, że na poczet zaciągniętego zobowiązania pozwany dokonał wpłat w łącznej wysokości 710 zł, zaniechując dalszej spłaty, w wyniku czego łączący go z powodem stosunek prawny został rozwiązany. Tym samym Sąd nie dał wiary twierdzeniom pozwanego, w których podnosił, iż kwota pożyczki, o której mowa wyżej, została przez niego całkowicie uregulowana. Pozwany nie przedłożył żadnych dowodów na potwierdzenie swoich słów, a niewątpliwie to na nim, jako pożyczkobiorcy, ciążyła powinność wykazania, że spłacił zadłużenie w szerszym zakresie, aniżeli wskazywanym przez powoda, jeśli z twierdzeń tych chciał wywodzić dla siebie korzystne skutki prawne (art. 6 k.c., art. 232 k.p.c.).

Wątpliwości nie budziło ponadto, że strona powodowa jest przedsiębiorcą zajmującym się prowadzeniem działalności gospodarczej m.in. w zakresie udzielania pożyczek gotówkowych, a strona pozwana, jako osoba fizyczna jest konsumentem. Dlatego też należało ustalić, czy postanowienia umowy z dnia 9 czerwca 2014 roku były dla jej stron wiążące. Sąd bowiem może, a nawet powinien dokonywać oceny postanowień zawartych umów, a także postanowień samych wzorców umów, co do ich zgodności z prawem. Ocena ta może zostać dokonana również in concreto w toczącym się miedzy przedsiębiorcą, a konsumentem sporze, którego przedmiotem są skutki prawne określone postanowieniami umowy. Umowy konsumenckie podlegają bowiem ocenie w świetle klauzuli generalnej z art. 385 ¹ §1 k.c. z wyłączeniem jedynie jednoznacznie sformułowanych postanowień określających główne świadczenia stron oraz tych postanowień, na których treść konsument miał rzeczywisty wpływ, co musi zostać wykazane przez proferenta (por. m.in. wyrok SA w Warszawie z dnia 15 czerwca 2007 roku, VI Ca 228/07, LEX).

Strona powodowa w pozwie domagała się zasądzenia od pozwanego kwoty 720,01 zł . Godzi się przypomnieć, że na dochodzoną kwotę składały się: niespłacona pożyczka w wysokości 545,20 zł oraz skapitalizowane odsetki w wysokości 174,81 zł.

Mając powyższe na uwadze Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 720,01 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 6 listopada 2017 roku do dnia zapłaty.

M.-prawną podstawę roszczenia odsetkowego powoda stanowi przepis art. 481 § 1 k.c., zgodnie z treścią którego jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Wskazany przepis art. 481 k.c. obciąża dłużnika obowiązkiem zapłaty odsetek bez względu na przyczyny uchybienia terminu płatności sumy głównej. Sam fakt opóźnienia przesądza, że wierzycielowi należą się odsetki. Dłużnik jest zobowiązany uiścić je, choćby nie dopuścił się zwłoki w rozumieniu art. 476 k.c., a zatem nawet w przypadku gdy opóźnienie jest następstwem okoliczności, za które nie ponosi odpowiedzialności i choćby wierzyciel nie doznał szkody. Odpowiedzialność dłużnika za ustawowe odsetki w terminie płatności ma zatem charakter obiektywny. Do jej powstania jedynym warunkiem niezbędnym jest powstanie opóźnienia w terminie płatności. Zgodnie z treścią § 2 art. 481 k.c. jeżeli strony nie umówiły się co do wysokości odsetek z tytułu opóźnienia lub też wysokość ta nie wynika ze szczególnego przepisu, to wówczas wierzycielowi należą się odsetki ustawowe za opóźnienie.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. Pozwany jako przegrywający spór obowiązany jest zwrócić stronie powodowej koszty niezbędne do celowego dochodzenia swych praw, na które składają się: opłata od pozwu w wysokości 30 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł oraz wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika w wysokości 270 zł, obliczone stosownie do wartości przedmiotu sporu, zgodnie z § 2 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t. j. Dz. U. z 2015 r., poz. 1804).