Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Dnia 22 lutego 2019 roku w godzinach wieczornych M. C. (1) kierowała samochodem marki V. (...) po drodze krajowej numer (...) w miejscowości L., w kierunku miejscowości B., od strony T.. Jako pasażer podróżował z nią M. S.. Przed nimi jechał pojazd A. (...) nr rej. (...), prowadzony przez E. K..

E. K. sposobem swojej jazdy uniemożliwiał wyprzedzenie go, jechał tzw. zygzakiem – od prawej do lewej strony jezdni. M. C. (1) i M. S. nabrali podejrzeń, ze kierowca jadącego przed nimi A. może znajdować się pod wpływem alkoholu, w związku z czym zawiadomili o tym fakcie Policję.

W pewnym momencie kierujący pojazdem A. (...) nr rej. (...) zajechał drogę pojazdowi jadącemu z przeciwka, kierujący nim musiał gwałtownie hamować aż postawiło go bokiem. Kierujący A. (...) nie zatrzymał się. Cały czas za pojazdem prowadzonym przez E. K. jechałaM. C. (1). Następnie po przejechaniu kilku metrów E. K. wjechał do rowu, znajdującego się po jego prawej stronie.

Wówczas M. C. (1) i M. S. zatrzymali swój pojazd i podeszli do samochodu, którym poruszał się E. K.. Wyczuli od kierującego woń alkoholu. E. K. próbował oddalić się z miejsca zdarzenia, ale M. S. uniemożliwił mu to, zabierając kluczyki od pojazdu i trzymając drzwi. W tym czasie M. C. (1) ponownie zadzwoniła na Policję.

Dowód:

- wyjaśnienia obwinionego E. K. (00:07:49-00:15:55 na k. 34)

- zeznania świadka M. C. (1) (k. 00:22:35-00:25:59)

- zeznania świadka M. S. (k. 8v-9, 00:15:55-00:18:56 na k. 34)

- notatka urzędowa (k. 5)

Przybyli na miejsce funkcjonariusze Policji przebadali E. K. urządzeniem typu A., celem ustalenia czy w jego organizmie znajduje się alkohol. Wstępna kontrola przeprowadzona tym urządzeniem, poprzez sygnalizację kolorem czerwonym, potwierdziła występowanie alkoholu. W związku z tym funkcjonariusze Policji postanowili udać się z E. K. do Komendy Powiatowej Policji w W. w celu dokonania dalszych czynności. Po przewiezieniu oskarżonego do Komendy Powiatowej Policji w W., poddano E. K. badaniu mającemu ustalić stan jego trzeźwości. O godzinie 00:17 urządzenie Alkometr A2.0. wykazało u oskarżonego zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu o wartości 0,86 mg/l, o godzinie 00:19 - 0,85 mg/l.

Dowód:

- notatka urzędowa (k. 5)

- protokół badania stanu trzeźwości analizatorem wydechu (k. 6-6v, k. 7-7v)

E. K. urodził się w (...) roku. Jest bezdzietnym kawalerem. Ma wykształcenie podstawowe. Nie ma wyuczonego zawodu. Do lutego 2019 był zatrudniony jako pracownik fizyczny. Jest właścicielem gospodarstwa rolnego wraz z gruntami o łącznej powierzchni 2,67 ha. Był uprzednio karany za wykroczenie z art. 86 § 1 kw mandatem karnym.

Dowód:

- dane podane przez obwinionego do protokołu rozprawy (00:03:27-00:07:03 na k. 33v)

- dane o osobie podejrzanej (k. 15)

- notatka urzędowa (k. 16)

Wyrokiem nakazowym z dnia 19 marca 2019 roku E. K. został uznany za winnego popełnienia wykroczenia z art. 86 § 2 kw w zw. z art. 86 § 1 kw i ukarany karą grzywny w kwocie 1000 złotych. Sąd orzekł wobec obwinionego również zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych kat. B na okres 2 lat. (k. 19) Od wskazanego wyroku nakazowego E. K. złożył skutecznie sprzeciw (k. 24)

E. K. przed Sądem przyznał się do zarzucanego mu czynu i potwierdził, że wjechał do rowu. (00:07:49-00:15:55 na k. 34)

Przystępując do oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego należy stwierdzić, że E. K. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, co zasługiwało na przyznanie waloru wiarygodności. Bezsprzecznie obwiniony w dniu 22 lutego 2019 roku w L. kierował - znajdując się w stanie nietrzeźwości - samochodem osobowym A. (...) nr rej. (...) i spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, zajechał drogę pojazdowi jadącemu z przeciwka, jechał tzw. zygzakiem i wjechał następnie do rowu. Okoliczności te znajdują potwierdzenie w zgromadzonym w sprawie i uznanym za wiarygodny materiale dowodowym – w szczególności z protokołami badania stanu trzeźwości oraz zeznaniami świadków M. C. (1) i M. S., wspólnie tworząc spójną i logiczną całość.

Sąd za wiarygodne uznał zeznania świadka M. C. (1) – kierowcy samochodu marki V. (...), która w miejscowości L. poruszała się za E. K. (k. 00:22:35-00:25:59) oraz pasażera tego pojazdu – M. S. (k. 8v-9, 00:15:55-00:18:56 na k. 34). Zeznania tych świadków były spójne, logiczne i korelowały ze sobą. Świadkowie ci zgodnie wskazali, że sposób jazdy E. K. uzasadniał podejrzenie, że może on znajdować się pod wpływem alkoholu. Zajechał drogę pojazdowi jadącemu z przeciwka, poruszał się tzw. zygzakiem. Podali też, że następnie E. K. wjechał do rowu. Po tym zdarzeniu chciał oddalić się, jednakże M. S. uniemożliwił mu to. Zeznania złożone przez tych świadków potwierdzają wyniki badań stanu trzeźwości obwinionego, które utrwalono w spisanych protokołach. Sąd nie znalazł podstaw, by odmówić wiarygodności zeznaniom tych świadków.

Jako wiarygodne Sąd ocenił dowody z dokumentów. Sąd uznał, że brak było podstaw do podważenia ich autentyczności oraz informacji w nich zawartych. Dowody te zostały sporządzone zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa.

E. K. został obwiniony o to, że w dniu 22 lutego roku ok. godz. 23:20 w m. L. znajdując się w stanie nietrzeźwości, kierował samochodem osobowym A. (...) nr rej. (...) i spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, tj. o wykroczenie z art. 86 § 2 kw.

Zgodnie z art. 86 § 1 kw, kto na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu, nie zachowując należytej ostrożności, powoduje zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, podlega karze grzywny. W myśl § 2 w/w przepisu, kto dopuszcza się wykroczenia określonego w § 1, znajdując się w stanie po użyciu alkoholu lub podobnie działającego środka, podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny.

Warunkiem odpowiedzialności za wykroczenie z art. 86 § 1 lub 2 KW jest niezachowanie przez sprawcę należytej ostrożności. Wyrażenie "należyta" ostrożność należy rozumieć jako odpowiednia, właściwa, stosowna, a zatem taka, jaka jest wymagana w danych okolicznościach (zob. M. Szymczak (red.), Słownik, t. 2, s. 267). Chodzi przy tym zarówno o "zwykłą ostrożność", jak i "ostrożność szczególną". Stąd słusznie zauważył SN: "Dla odpowiedzialności z art. 86 KW konieczne jest ustalenie, że sprawca nie zachował "należytej ostrożności", a więc takiej, jaka była wymagana w danej sytuacji. Każdy uczestnik ruchu drogowego jest obowiązany do zachowania ostrożności, czyli do postępowania uważnego, przezornego, stosowania się do sytuacji istniejącej na drodze. W niektórych sytuacjach ustawa wymaga jednak od uczestnika ruchu drogowego ostrożności szczególnej, a więc większej, niż zwykle wymagana. Taka szczególna ostrożność, to ostrożność polegająca na zwiększeniu uwagi i dostosowaniu zachowania uczestników ruchu do warunków i sytuacji zmieniających się na drodze w stopniu umożliwiającym odpowiednio szybkie reagowanie" (wyr. SN z 29.4.2003 r., III KK 61/03, OSNwSK 2003, Nr 1, poz. 886).

Do zdarzenia doszło w miejscowości L., na trasie B.-T., która niewątpliwie stanowi drogę publiczną. E. K. prowadził samochód osobowy A. (...) nr rej. (...). Z uznanych za wiarygodne zeznań świadków M. C. (1) i M. S., którzy poruszali się za pojazdem kierowanym przez obwinionego wynika, że jechał on tzw. zygzakiem, zajechał drogę pojazdowi jadącemu z przeciwka, a pewnym momencie stracił kontrolę nad pojazdem i wjechał do rowu. E. K. bezsprzecznie nie zachował należytej ostrożności i swoim zachowaniem spowodował realne zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Sposobem, w jaki się poruszał, zmuszał prawidłowo kierujących do podejmowania odpowiednich reakcji na swoją jazdę, sprowadzał na siebie oraz na pozostałych uczestników ruchu znaczne niebezpieczeństwo, lekceważąc przy tym podstawowy zasady ostrożności na drodze. Podkreślić zarazem trzeba, że skutkiem nie musi być konkretne zdarzenie (np. kolizja pojazdów). Wystarczy bowiem, że z pewnych okoliczności, związanych z zachowaniem sprawcy, wynikać będzie zagrożenie bezpieczeństwa ruchu drogowego, np. wobec konieczności nagłego hamowania albo zjechania na pobocze celem uniknięcia kolizji. Takie zagrożenie nie musi bezpośrednio odnosić się do życia i zdrowia człowieka lub też mienia, wszak ustawodawca wiąże je wyraźnie z ruchem drogowym. (Art. 86 KW red. Daniluk 2019, wyd. 2/Leciak)

Nadto w chwili zdarzenia, E. K. znajdował się w stanie nietrzeźwości, co znajduje potwierdzenie w protokołach badania stanu trzeźwości. W tym miejscu wskazać należy, że „jeśli stan po użyciu alkoholu po przekroczeniu określonej granicy przechodzi w stan nietrzeźwości, to nie oznacza, że przestaje być stanem po użyciu alkoholu” (postanowienie SN z dnia 7 czerwca 2002 r., I KZP 14/02, OSN Prok. i Pr. 2002, nr 9, poz. 16). W związku z powyższym, obwiniony zrealizował swoim zachowaniem znamiona wykroczenia z art. 86 § 1 i 2 kw.

W ocenie Sądu obwiniony umyślnie dopuścił się zarzucanego mu czynu. Pomimo świadomości swojego stanu, zdecydował się na jazdę samochodem i swoim sposobem jazdy stwarzał niebezpieczeństwo dla innych uczestników ruchu drogowego. Jednocześnie wina obwinionego nie budziła wątpliwości, gdyż nie zachodziły żadne okoliczności ją wyłączające.

Sąd uznał obwinionego E. K. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, z tym ustaleniem, że popełnił je w dniu 22 lutego 2019 roku, tj. wykroczenia z art. 86 § 2 kw w zw. z art. 86 § 1 kw i za to na podstawie art. 86 § 2 kw i art. 24 § 1 i 3 kw wymierzył mu karę grzywny w wysokości 1.000 złotych.

Sprawcy czynu z art. 86 § 2 kw grozi alternatywnie kara aresztu (od 5 do 30 dni – art. 19 kw), kara ograniczenia wolności (1 miesiąc – art. 20 § 1 kw) albo grzywny (od 20 do 5000 zł – art. 24 § 1 kw).

Przy wymiarze kary Sąd miał na uwadze dyrektywy z art. 33 kw. W ocenie Sądu kara grzywny w orzeczonym wymiarze jest adekwatna i spełnia kryteria z art. 33 § 1 kw, a jednocześnie uwzględnia sytuację majątkową i rodzinną obwinionego. Zrealizuje ona cele zapobiegawcze i wychowawcze w stosunku do obwinionego. Kara ta nie jest nadmiernie surowa, a jednocześnie w pełni adekwatna do stopnia winy oraz społecznej szkodliwości przedmiotowego czynu, uwzględnia jego sytuację materialną i pozwoli na osiągnięcie celów kary tak w zakresie wychowawczego oddziaływania na obwinionego, jak i w płaszczyźnie społecznego jej oddziaływania.

Stopień naruszenia przepisów odnoszących się do bezpieczeństwa ruchu drogowego, a co za tym idzie stopień społecznej szkodliwości czynu nie był nieznaczny, gdyż obwiniony będąc człowiekiem dorosłym, posiadającym określony zasób wiedzy i doświadczenia życiowego, z całą pewnością powinien być świadomy, że znajdując się w stanie nietrzeźwości, jest zagrożeniem dla siebie samego oraz innych uczestników ruchu drogowego.

Sąd na podstawie art. 86 § 3 kw i art. 29 § 1 i 2 kw orzekł wobec obwinionego środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych kat. (...) na okres 2 lat. Sąd uznał, że orzeczenie zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 2 lat będzie wystarczający i spełni zarówno funkcję w zakresie ochrony bezpieczeństwa w komunikacji, jak i pozwoli na osiągnięcie celów zapobiegawczych i wychowawczych w stosunku do obwinionego. W myśl art. 29 § 2 kw, Sąd określił rodzaj pojazdów, których dotyczy orzeczony zakaz i ograniczył go do pojazdów mechanicznych kategorii B, ponieważ obwiniony popełnił wykroczenie poruszając się pojazdem objętym wskazaną kategorią.

Sąd na podstawie art. 29 § 3 kw orzekł wobec obwinionego obowiązek zwrotu dokumentu uprawniającego do prowadzenia pojazdów kat. (...) do właściwego Starostwa Powiatowego.

Mając na uwadze sytuację majątkową E. K., fakt, że nie posiada on stałego źródła dochodu, zwolnił obwinionego w całości od ponoszenia kosztów sądowych i kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa.