Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 listopada 2018 roku

Sąd Rejonowy w Rybniku VI Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: (...) Barbara Golec

Protokolant: Justyna Leszczyńska

po rozpoznaniu w dniu 29 listopada 2018 roku w Rybniku

na rozprawie

sprawy z powództwa T. S. (S.)

przeciwko (...) S.A. w S.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej (...) S.A. w S. na rzecz powoda T. S. kwotę 931,03 zł (dziewięćset trzydzieści jeden złotych trzy grosze) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 28 listopada 2017 r. do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 47,62 zł (czterdzieści siedem złotych sześćdziesiąt dwa grosze) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt VI GC 398/18

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym dnia 14 grudnia 2017 r. powód T. S. wniósł o zasądzenie na swoją rzecz od pozwanej (...) S.A. w S. kwoty 5 790,19 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 6 sierpnia 2015 r., a także kosztów procesu. Podniósł, że pozwana objęła ubezpieczeniem autocasco pojazd marki F. (...) należący do B. Ż.. Pojazd został uszkodzony w wyniku kolizji drogowej z dnia 6 lipca 2015 r. Koszty naprawy wynosiły 8 808,41 zł, lecz pozwana wypłaciła jedynie 3 018,22 zł. Powód jako cesjonariusz dochodził różnicy pomiędzy tymi kwotami (k. 2-3).

Pismem z dnia 20 grudnia 2017 r. powód cofnął pozew co do kwoty 2 153,88 zł z odsetkami z powodu zapłaty tej kwoty przez pozwaną. Podtrzymał żądanie co do kwot 3 636,31 zł z odsetkami i kosztami procesu (k. 16).

Postanowieniem z dnia 5 stycznia 2018 r., sygn. akt VI GNc 3019/17 Sąd umorzył postępowanie co do cofniętego częściowo roszczenia (k. 17).

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym uproszczonym z dnia 5 stycznia 2018 r., sygn. akt VI GNc 3019/17 uwzględniono powództwo w podtrzymanym zakresie (k. 18).

W sprzeciwie pozwana wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu. Przyznała zawarcie umowy autocasco, zaistnienie zdarzenia objętego ubezpieczeniem i zasadę swojej odpowiedzialności oraz wysokość wypłaconego odszkodowania. Zakwestionowała zakres szkody, tj. konieczność wymiany całych drzwi, zamiast jedynie ich poszycia. Zarzuciła także, że poszkodowana dokonała naprawy bez uzgodnienia z pozwaną, wobec czego zweryfikowała koszty naprawy zgodnie z Ogólnymi Warunkami Ubezpieczenia – dalej jako OWU (k. 24-27).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

W wyniku kolizji drogowej z dnia 6 lipca 2015 r. uszkodzeniu uległ pojazd marki F. (...) (rok produkcji 2008, pierwsza rejestracja w dniu 27 marca 2008 r., nr rej. (...)) należący do B. Ż.. Pojazd stanowił przedmiot ubezpieczenia autocasco w wariancie serwisowym (...) w okresie od 27 marca 2015 r. do 26 marca 2016 r., a ochrony ubezpieczeniowej udzieliła pozwana (...) S.A. w S..

okoliczności bezsporne oraz dowód: polisa k. 30

Zgodnie z OWU, rozliczenie szkody metodą serwisową w wariancie (...) miało nastąpić na podstawie faktur dokumentujących naprawę pojazdu według uprzednio uzgodnionych z pozwaną kosztów i sposobu naprawy, z zastosowaniem średniej stawki za roboczogodzinę, ustalonej w oparciu o ceny usług stosowane przez warsztaty porównywalnej kategorii do warsztatu dokonującego naprawy, działające na terenie miejsca naprawy oraz ceny części oryginalnych i materiałów określonych przez producenta pojazdu (§ 24, 26). W przypadku dokonania naprawy bez uprzedniego uzgodnienia, koszty naprawy udokumentowane fakturami mogły być zweryfikowane do średniej arytmetycznej cen usług naprawczych stosowanych na terenie powiatu właściwego dla miejsca zamieszkania poszkodowanego, nie wyższych niż 100 zł brutto za roboczogodzinę, a ceny części zamiennych i materiałów do wartości brutto pomniejszonych o wysokość zużycia eksploatacyjnego – dla pojazdów powyżej 7-letnich 60% (§ 27, 25).

dowód: OWU k. 35-42

Umową cesji z dnia 9 lipca 2015 r. poszkodowana przeniosła na powoda T. S. wierzytelność odszkodowawczą przysługującą jej z tytułu zdarzenia z dnia 6 lipca 2015 r. wobec pozwanej.

dowód: umowa cesji k. 11

Decyzją z dnia 31 lipca 2015 r. pozwana przyznała odszkodowanie w kwocie 3 018,22 zł brutto ustalone w oparciu o kosztorys naprawy z 15 lipca 2015 r. Kosztorys pozwanej obejmował wymianę poszycia drzwi prawych przednich i tylnych, ceny części oryginalnych i alternatywnych, 60% zużycie eksploatacyjne części oraz stawkę 52,85 zł netto za roboczogodzinę.

dowód: pismo pozwanej k. 5; akta szkody, a w nich: kosztorys pozwanej, dokumentacja zdjęciowa (płyta CD k.29)

Poszkodowana zleciła powodowi naprawę pojazdu. Powód wycenił koszty naprawy w dniu 27 listopada 2015 r., a w dniu 9 grudnia 2015 r. wystawił za naprawę fakturę, obciążając poszkodowaną wynagrodzeniem w kwocie 8 808,14 zł brutto. Części zamienne do naprawy zostały nabyte w dniu 24 lipca 2015 r., w tym kompletne drzwi przednie i tylne. Kosztorys powoda na kwotę z faktury obejmował wymianę drzwi prawych przednich i tylnych, ceny części oryginalnych, stawkę za prace blacharskie 100 zł netto za roboczogodzinę i za prace lakiernicze 110 zł netto za roboczogodzinę.

dowód: kalkulacja powoda k. 6-8; faktury VAT k. 9, 10

Decyzją z dnia 27 listopada 2017 r., pozwana przyznała dodatkowo 2 153,88 zł odszkodowania. Zweryfikowała przedłożoną fakturę w zakresie stawki za prace lakiernicze do 100 zł netto za roboczogodzinę oraz wymiany całych drzwi na wymianę poszycia i przyjęła 60% zużycia części.

dowód: akta szkody, a w nich: decyzja (płyta CD k.29)

W wyniku zdarzenia z dnia 6 lipca 2015 r. szkielet drzwi przednich uległ zdeformowaniu, co kwalifikowało całe drzwi do wymiany. Szkielet drzwi tylnych nie został uszkodzony, wobec czego zasadna była jedynie wymiana poszycia. Uzasadniony koszt naprawy zgodnie z warunkami OWU przy uwzględnieniu cen oryginalnych części i stawki za roboczogodzinę w wysokości 100 zł, wobec braku uzgodnienia zakresu i kosztów naprawy przed jej wykonaniem, wynosiłby 6 103,13 zł brutto, w tym robocizna 1 090 zł, koszty dodatkowe 80 zł, lakierowanie 1 985,26 zł, części zamienne 1 806,63 zł oraz podatek VAT 1 141,24 zł.

dowód: akta szkody, a w nich: protokół (płyta CD k.29); opinia biegłego sądowego z zakresu motoryzacji mgr inż. A. M. z załącznikami k. 59-71

Sąd zważył, co następuje.

Powództwo zasługiwało na częściowe uwzględnienie.

W pierwszej kolejności podkreślić należy, że sprawa została ostatecznie rozpoznana z pominięciem przepisów o postępowaniu uproszczonym zgodnie z art. 505 ⁷ k.p.c., ponieważ jej rozstrzygnięcie wymagało wiadomości specjalnych i dopuszczenia dowodu z opinii biegłego.

Powód dochodził zapłaty odszkodowania z umowy ubezpieczenia autocasco. Na podstawie art. 805 § 1 i 2 k.c. oraz 821 k.c. przez umowę ubezpieczenia majątkowego ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie, w szczególności wypłacić odszkodowanie za szkodę powstałą wskutek przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę.

Między stronami bezspornymi były okoliczności: zawarcia umowy ubezpieczenia, zajścia wypadku przewidzianego w umowie oraz odpowiedzialności pozwanej za zdarzenie i wypłaty łącznie 5 172,10 zł brutto odszkodowania, a także legitymacji procesowej czynnej powoda wynikającej z art. 509 i 510 k.c. Spór dotyczył zakresu szkody oraz uprawnienia pozwanej do zweryfikowania przedłożonych faktur za naprawę, a w konsekwencji również ostatecznej wysokości odszkodowania.

Szczegółowe warunki ubezpieczenia zostały określone w OWU. Zgodnie z ich postanowieniami, zakres i koszty naprawy pojazdu miały zostać co do zasady uzgodnione z pozwaną i przez nią zaakceptowane. Pozwana zarzuciła, że poszkodowana dokonała naprawy bez wcześniejszego uzgodnienia, co uprawniało ją do zweryfikowania kosztów naprawy zarówno w zakresie stawki za roboczogodzinę, jak i cen oraz jakości części zamiennych, a także zastosowania współczynnika zużycia eksploatacyjnego.

Poszkodowana zgłosiła szkodę pozwanej, która przystąpiła do jej likwidacji. W trakcie postępowania likwidacyjnego pozwana sporządziła w dniu 15 lipca 2015 r. kosztorys naprawy na kwotę 3 018,22 zł brutto, która obejmowała wymianę poszycia drzwi prawych przednich i tylnych, ceny części oryginalnych i alternatywnych, 60% potrącenia za zużycie eksploatacyjne części oraz stawkę 52,85 zł netto za roboczogodzinę. Pozwana przyznała odszkodowanie w tej kwocie decyzją z dnia 31 lipca 2015 r. Poszkodowana zleciła wykonanie naprawy pojazdu powodowi, który już w dniu 24 lipca 2015 r. nabył części zamienne, nieprzewidziane w kosztorysie pozwanej, a w dniu 27 listopada 2015 r. sporządził własny kosztorys naprawy na kwotę 8 808,14 zł brutto. W dniu 9 grudnia 2015 r. wystawił fakturę za naprawę pojazdu na kwotę wynikającą z kosztorysu. Naprawa obejmowała m.in. wymianę drzwi prawych przednich i tylnych, ceny części oryginalnych, stawkę za prace blacharskie 100 zł netto i za prace lakiernicze 110 zł netto za roboczogodzinę. Pozwana zweryfikowała fakturę za naprawę, uznając za zasadną stawkę za prace lakiernicze w wysokości 100 zł netto za roboczogodzinę, zamiast wymiany całych drzwi przyjęła wymianę poszycia i zastosowała 60% potrącenie za zużycie części. Decyzją z dnia 27 listopada 2017 r., pozwana przyznała dodatkowo 2 153,88 zł odszkodowania.

Ustalony przez pozwaną zakres naprawy był nieprawidłowy. Podobnie kosztorys sporządzony przez powoda był wadliwy. Z niekwestionowanej przez żądną ze stron opinii biegłego wynikało, że co prawda szkielet drzwi tylnych nie został uszkodzony, wobec czego zasadna była jedynie wymiana poszycia tych drzwi, jednakże zdeformowaniu uległ szkielet drzwi przednich, co kwalifikowało całe drzwi do wymiany. Pozwana natomiast bezzasadnie przyjęła, że drzwi przednie nie powinny podlegać wymianie, a powód założył wymianę obu drzwi. Jednocześnie, już w kosztorysie z dnia 15 lipca 2015 r., czyli jeszcze przed faktycznym wykonaniem naprawy, pozwana bezzasadnie przyjęła, że do naprawy powinny zostać przyjęte ceny części oryginalnych i alternatywnych, 60% zużycie eksploatacyjne części oraz stawka 52,85 zł netto za roboczogodzinę, mimo że zgodnie z obowiązującymi OWU w wariancie serwisowym (...), określenie wysokości odszkodowania miało nastąpić z zastosowaniem średniej stawki za roboczogodzinę ustalonej w oparciu o ceny usług stosowane przez warsztaty porównywalnej kategorii do warsztatu dokonującego naprawy działające na terenie miejsca naprawy oraz ceny części oryginalnych i materiałów określonych przez producenta pojazdu. W konsekwencji kosztorys pozwanej z dnia 15 lipca 2015 r. został zaniżony, lecz równocześnie powód zaniechał przed wykonaniem naprawy uzgodnienia jej kosztów. Pozwanej przysługiwało zatem uprawnienie do zweryfikowania faktur wystawionych za naprawę pojazdu. O braku podjęcia próby uzgodnienia sposobu naprawy i jej kosztów świadczy chociażby zamówienie części zamiennych już w dniu 24 lipca 2015 r. i to części zamiennych nieprzewidzianych w kosztorysie pozwanej. Powód nie przedłożył zresztą żadnego dowodu na okoliczność złożenia odwołania od decyzji pozwanej czy też zgłoszenia konieczności przeprowadzenia drugich oględzin pojazdu.

Wobec powyższego, zgodnie z OWU, zachodziły podstawy do przyjęcia przez pozwaną potrącenia w wysokości 60% wartości części zamiennych i materiałów w związku z użyciem eksploatacyjnym. Uzasadniony koszt naprawy pojazdu, zgodnie z postanowieniami OWU i zastosowanym potrąceniem, wyniósł 6 103,13 zł brutto. Uwzględniając zatem uprzednio wypłacone przez pozwaną odszkodowanie w kwocie 5 172,10 zł, zasądzono na rzecz powoda kwotę 931,03 zł, wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 28 listopada 2017 r. O odsetkach orzeczono zgodnie z art. 481 k.c. i art. 817 § 1 k.c. Z akt sprawy oraz akt szkody nie wynikał dzień, w którym pozwanej przedłożona została faktura za dokonaną naprawę. Wobec tego przyjąć należało, że świadczenie w ostatecznej wysokości powinno zostać przyznane najpóźniej w dniu wydania drugiej decyzji, w której dokonano weryfikacji przedłożonej faktury, tj. w dniu 27 listopada 2017 r. Świadczenia odszkodowawcze zakładu ubezpieczeń są bowiem terminowe, co oznacza, że zakład ubezpieczeń nie pozostaje w opóźnieniu co do kwot nie objętych jego decyzją, jeżeli poszkodowany po jej otrzymaniu lub wcześniej nie określił kwotowo swego roszczenia (zob. uzas. wyr. Sądu Najwyższego z dnia 6 lipca 1999 r., III CKN 315/98). W pozostałym zakresie powództwo należało oddalić.

O kosztach procesu rozstrzygnięto w oparciu o art. 100 zd. pierwsze k.p.c., dokonując ich stosunkowego rozdzielenia stosownie do wyniku postępowania, które powód wygrał w 26%. Koszty procesu wyniosły w sumie 1 904,45 zł. Złożyły się na nie poniesione przez powoda: 100 zł opłaty od pozwu, 17 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, 900 zł wynagrodzenia pełnomocnika oraz 440 zł wykorzystanej zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego (łącznie 1 457 zł), a także poniesione przez pozwaną koszt notarialnego poświadczenia pełnomocnictwa 7,38 zł i wykorzystana zaliczka na wynagrodzenie biegłego 440,07 zł (łącznie 447,45 zł). Wysokość wynagrodzenia pełnomocnika wynikała z § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, w brzmieniu obowiązującym od dnia 27 października 2016 r. Pozwana winna ponieść koszty w wysokości 495,16 zł (26% z 1 904,45 zł), a poniosła koszty w kwocie 447,45 zł, zatem różnicę tj. kwotę 47,62 zł należało zasądzić od pozwanej na rzecz powoda.