Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 lipca 2019 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący Sędzia Janusz Madej

Protokolant st. sekr. sądowy Dorota Hańc

po rozpoznaniu w dniu 23 lipca 2019 r. w Bydgoszczy na rozprawie

odwołania: D. G.

od decyzji: Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B.

z dnia 1 lutego 2018 r., znak: (...)

w sprawie: D. G.

przeciwko: Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w B.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

1)  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje ubezpieczonej D. G. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 19 grudnia 2017 r. do 31 grudnia 2019 r.;

2)  stwierdza odpowiedzialność Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B. za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Na oryginale właściwy podpis.

VI U 842/18

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 1 lutego 2018 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. po rozpatrzeniu wniosku D. G. z dnia 22 listopada 2017 r. odmówił wnioskodawczyni prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu tej decyzji organ rentowy powołując się na art. 57 w związku z art. 58 Ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych wskazał, iż odmówił przyznania renty, ponieważ komisja lekarska ZUS w orzeczeniu z 31 stycznia 2018 r. orzekła, że wnioskodawczyni nie jest niezdolna do pracy. Jednocześnie w decyzji tej organ rentowy wskazał, że na podstawie dowodów dołączonych do wniosku i uzyskanych w wyniku przeprowadzonego postępowania Zakład przyjął za udowodnione okresy nieskładkowe ubezpieczonej 2 lata 10 miesięcy 14 dni, składkowe 27 lat i 13 dni, stażu sumarycznego 30 lat 10 miesięcy i 5 dni. Odwołanie od tej decyzji wniosła ubezpieczona D. G. wskazując, że nie zgadza się z orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS. Ubezpieczona wnosiła o ponowną ocenę jej stanu zdrowia. W uzasadnieniu odwołania wskazywała, że w poradni zdrowia psychicznego leczy się od marca 2004 r. Wskazywała, że kilkakrotnie przebywała w szpitalu, ostatni pobyt w 2016 r. Leczenie nie przyniosło u niej poprawy, nadal utrzymuje się u niej stan przygnębienia. Ubezpieczona wskazywała, że izoluje się od otoczenia, potrafi całymi dniami siedzieć sama w pokoju płacząc, nie ma motywacji do pracy, czuje się zupełnie odrzucona. Mąż od niej odszedł, mieszka z matką staruszką, zdana jest na ciągłe branie leków, bez których w ogóle nie może funkcjonować, ma też kłopoty z kręgosłupem, nie może dźwigać oraz pracować w wymuszonej pozycji. W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wnosił o oddalenie odwołania, powołując argumentację przedstawioną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, podnosząc, że ubezpieczona spełniła warunek pięcioletniego okresu składkowego i nieskładkowego w dziesięcioleciu przed złożeniem wniosku o rentę. Ponadto organ rentowy podnosił, że do dnia 14 maja 2016 r. ubezpieczona była uprawniona do świadczenia rehabilitacyjnego, a w trakcie pobierania tego świadczenia podjęła zatrudnienie i jest nadal zatrudniona w pełnym wymiarze czasu pracy. W celu zweryfikowania stanowiska organu rentowego opartego na orzeczeniu komisji lekarskiej ZUS, Sąd Okręgowy dopuścił dowód z opinii zespołu biegłych sądowych w składzie: specjalista medycyny przemysłowej, specjalista psychiatra, specjalista psycholog kliniczny i specjalista neurochirurg. W opinii dnia 20 listopada 2018 r., karta 19-20 akt sprawy, biegli sądowi rozpoznali u ubezpieczonej chorobę afektywną dwubiegunową, zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne kręgosłupa z okresowym zespołem bólowym. Na podstawie przeprowadzonych badań sądowo-lekarskich oraz po zapoznaniu się z dokumentacją medyczną znajdującą się w aktach sprawy biegli ustalili, że badana utraciła w znacznym stopniu zdolność do wykonywania zatrudnienia zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji i jest częściowo niezdolna do pracy, okresowo do 31 grudnia 2019 r., to jest od dnia złożone..., okresowo do 31 grudnia 2019 r. od dnia złożenia wniosku o rentę. Biegli podkreślili, że u ubezpieczonej występują zaburzenia wskazane w rozpoznaniu, ich przebieg ma charakter przewlekły, w czasie ulegało natomiast zmianie nasilenie poszczególnych objawów. Biegli podkreślili, iż biorąc pod uwagę obraz kliniczny zaburzeń u badanej, nasilenie i częstość objawów, dotychczasowy przebieg choroby, obecny stan jej zdrowia, ustalili, że mimo systematycznego leczenia nastąpiło istotne pogorszenie funkcjonowania. Biegli nie zgodzili się z opinią komisji, z orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS z dnia 31 stycznia 2018 r., która uznała, że badana jest zdolna do pracy. Po przeprowadzeniu badań dla celów sądowych przy współudziale specjalisty medycyny pracy, uwzględniając wszystkie ograniczenia wynikające z przebiegu procesu chorobowego, biegli dokonali odmiennej kwalifikacji w zakresie ustalenia niezdolności do pracy. Biegli wskazali także, że problemy natury psychicznej ubezpieczonej stanowią przyczynę ograniczeń w zakresie zatrudnienia związanego z wysokimi wymaganiami dotyczącymi tempa pracy, ciągłej dyspozycyjności, bieżącej systematycznej oceny, a możliwość przekwalifikowania zawodowego, nabywania nowych umiejętności z uwagi na stan psychiczny jest znacznie ograniczona. W badaniu dla celów sądowych z dnia 5 grudnia 2016 r. lekarze biegli sądowi w ocenie psychiatrycznej i psychologicznej ustalili, że ubezpieczona jest zdolna wyłącznie do prostej pracy wykonywanej w warunkach zakładu pracy chronionej. Podkreślili także, że w zaświadczeniu lekarskim o stanie zdrowia z dnia 14 listopada 2017 r. lekarz leczący, doktor M. J. [f 00:13:29.548], ustalił rozpoznanie, psychiatra ustalił rozpoznanie - choroba afektywna dwubiegunowa, a w opisie przebiegu choroby i dotychczasowego leczenia zaznaczył: "Pacjentka leczona od 2002 r. z powodu epizodów depresyjnych lub mieszanych. Podczas hospitalizacji w 2015 r. rozpoznano ChAD. Pacjentka przyznaje, że miała epizody wzmożonego nastroju z nieracjonalnym zachowaniem. Pomimo leczenia nie uzyskano poprawy, a hospitalizacje ubezpieczonej miały miejsce w 2002, 2003, 2004, 2005 i w 2016 r." W rokowaniu lekarz leczący stwierdził: "Rokowanie niekorzystne, pacjentka od wielu miesięcy z obniżonym nastrojem i napędem, całkowicie niezdolna do pracy zawodowej". Oceniając stopień niezdolności do pracy biegli sądowi uwzględnili po pierwsze rodzaj zaburzeń, po drugie nasilenie objawów, po trzecie przebieg choroby, po czwarte rokowanie, po piąte wpływ ograniczonych zdolności kompensacyjnych na możliwość podjęcia zatrudnienia na ogólnym rynku pracy i to zarówno pod względem jakościowym jak i ilościowym. Stwierdzili oni u ubezpieczonej częściową niezdolność do pracy okresowo do 31 grudnia 2019 r. od dnia złożenia wniosku o rentę, na podstawie tych samych dowodów, którymi dysponował organ rentowy. Zaznaczyli biegli sądowi także, iż badana wymaga dalszego leczenia w celu zapewnienia efektywnej, długotrwałej poprawy. W ocenie biegłych sądowych występujące u badanej ograniczenia dotyczące zatrudnienia wskazują na brak możliwości aktywizacji zawodowej w ramach otwartego rynku pracy w standardowych warunkach i wymaganiach pracy zarobkowej. Zastrzeżenia do tej opinii zgłosił w piśmie procesowym z dnia 21 lutego 2019 r. organ rentowy, karta 30 akt sprawy. Organ rentowy podnosił, że po zapoznaniu się z protokołem badań sądowo-lekarskich i orzeczeniem lekarskim biegłych sądowych z dnia 20 listopada 2018 r. nie podziela opinii biegłych sądowych o częściowej niezdolności do pracy ubezpieczonej od daty złożenia wniosku do 31 grudnia 2019 r. z powodu choroby afektywnej dwubiegunowej oraz zmian zwyrodnieniowo-dyskopatycznych kręgosłupa lędźwiowego z okresowym zespołem bólowym. Organ rentowy podnosił, iż komisja lekarska ZUS po przeprowadzonym badaniu oraz analizie dokumentacji z uwzględnieniem opinii konsultanta ZUS, specjalisty psychiatry, z dnia 9 stycznia 2018 r. nie stwierdziła zaburzeń funkcjonalnych ze strony kręgosłupa L-S oraz zaburzeń stanu psychicznego w stopniu powodującym długotrwałą niezdolność do pracy. Konsultant ZUS, specjalista psychiatra, pracujący w oddziale klinicznym psychiatrycznym postawił rozpoznanie: zaburzenia lękowo subdepresyjne oraz zaburzenia osobowości i nie stwierdził długotrwałej niezdolności do pracy badanej. Konsultant ZUS, dalej podnosił organ rentowy w treści tego pisma, stwierdził, że rozpoznanie u badanej choroby afektywnej dwubiegunowej zostało wycofane po ostatniej obserwacji szpitalnej w 2016 r. Diagnoza w wywiadzie - choroba afektywna dwubiegunowa, natomiast biegli sądowi, psychiatra i psycholog, nadal stwierdzają u badanej chorobę afektywną dwubiegunową, co budzi wątpliwości w ocenie organu rentowego. Ponadto organ rentowy podnosił, że podczas badania przez specjalistę psychiatrę konsultanta ZUS w dniu 9 stycznia 2018 r. badana była zorientowana prawidłowo, nastrój był przygnębiony, afekt napięty, napęd psychoruchowy w normie, osobowość zaburzona, spostrzeganie niezaburzone, tok i treść myślenia bez cech psychozy, krytycyzm spłycony w samoocenie. Zdaniem konsultanta ZUS ze względu na stwierdzony stan psychiczny funkcjonowanie badanej społeczne i zawodowe jest nieznacznie obniżone. Konsultant ZUS nie stwierdził cech długotrwałej niezdolności do pracy badanej. Ponieważ brak informacji w wywiadzie biegłych, że po badaniu przez komisję lekarską doszło do istotnego pogorszenia stanu zdrowia badanej, organ rentowy w związku z tym podniósł, że stwierdzana przez biegłych częściowa niezdolność do pracy z powodu zaburzeń stanu psychicznego budzi wątpliwość. Wątpliwość budzi również nadal stawiane przez biegłych sądowych rozpoznanie choroby afektywnej dwubiegunowej. Z konsultacji neurochirurgicznej nie wynika długotrwała niezdolność do pracy badanej. Biegły stwierdził chód prawidłowy bez deficytów w standardowym badaniu neurologicznym. W związku z tymi zastrzeżeniami pozwany organ rentowy wnosił o dopuszczenie dowodu z opinii drugiego zespołu biegłych lekarzy sądowych, a w przypadku nieuwzględnienia tego wniosku o oddalenie odwołania. Sąd Okręgowy dopuścił w związku z tym dowód z uzupełniającej opinii powołanego w sprawie zespołu biegłych sądowych, którzy w opinii uzupełniającej z dnia 17 maja 2019 r., karta 41, podtrzymali rozpoznanie z opinii głównej, wcześniejszej, wskazując, że analizie poddano kwalifikacje zawodowe ubezpieczonej formalne, rzeczywiste, w tym rodzaj ostatnio wykonywanego zajęcia. W opinii biegłych w postępowaniu diagnostyczno-orzeczniczym organu rentowego o ustalenie niezdolności do pracy należało dokonać oceny zarówno stanu zdrowia, jak i czynników związanych z pracą. A poza tym istotna była ocena indywidualnych możliwości wykonywania pracy zarobkowej przez ubezpieczoną zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji, czy dane czynności ubezpieczona jest w stanie wykonać czy też nie. Biegli jeszcze raz podkreślili, iż w zaświadczeniu lekarskim o stanie zdrowia z dnia 14 listopada 2017 r. lekarz leczący, doktor M. J., ustalił rozpoznanie - choroba afektywna dwubiegunowa, a w opisie przebiegu choroby i dotychczasowego leczenia lekarz leczący zaznaczył, iż pacjentka jest leczona od 2002 r. z powodu epizodów depresyjnych lub mieszanych. Podczas hospitalizacji w 2015 r. rozpoznano ChAD. Pacjenta przyznaje, że miała epizody wzmożonego nastroju z nieracjonalnym zachowaniem. Pomimo leczenia nie uzyskano poprawy i w rokowaniu lekarz leczący stwierdził, że rokowanie jest niekorzystne, pacjentka od wielu miesięcy ma obniżony nastrój i napęd. Lekarz leczący uznał nawet, że jest ona całkowicie niezdolna do pracy. Biegli sądowi wskazali dodatkowo, że w badaniu dla celów sądowych z dnia 5 grudnia 2016 r. lekarze biegli sądowi w ocenie psychiatrycznej i psychologicznej ustalili, że ubezpieczona jest zdolna do pracy prostej, wykonywanej w warunkach zakładu pracy chronionej. Powołali się oni na akta sprawy Sądu Rejono..., Sądu Okręgowego w Bydgoszczy o sygnaturze akt VI U 832/16. Stwierdzili dodatkowo, że uwzględnili wpływ ograniczonych zdolności kompensacyjnych na możliwość podjęcia zatrudnienia na ogólnym rynku pracy, zarówno pod względem jakościowym jak i ilościowym i podtrzymali swoją dotychczasową opinię, wcześniejszą z dnia 20 listopada 2018r. zaznaczając ponownie, że ubezpieczona wymaga dalszego leczenia w celu zapewnienia efektywnej długotrwałej poprawy. Zastrzeżenia do opinii uzupełniającej zgłosił w piśmie procesowym z dnia 13 czerwca 2019 roku organ rentowy, podnosząc, że podtrzymuje swoje poprzednio wyrażone stanowisko. W piśmie procesowym z 21 lutego 2019 roku organ rentowy podnosił, że nadal istnieje, w jego ocenie, wątpliwość, co do postawionej przez biegłych sądowych diagnozy, czy też rozpoznania choroby afektywnej dwubiegunowej zgodnie... Organ rentowy podnosił, że zgodnie z opinią konsultanta ZUS - specjalisty psychiatry, rozpoznanie to zostało wycofane po obserwacji szpitalnej w 2016 roku, a obecnie stwierdzane zaburzenia stanu psychicznego, zaburzenia lękowo-subdepresyjnym oraz zaburzenia osobowości nie uzasadniają długotrwałej niezdolności do pracy ubezpieczonej. Organ rentowy wskazywał także, że również zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne kręgosłupa lędźwiowego z okresowym zespołem bólowym nie uzasadniają długotrwałej niezdolności do pracy. Pozwany wnosił o do..., w związku z tymi zastrzeżeniami o dopuszczenie dowodu z opinii drugiego zespołu biegłych lekarzy sądowych, a w przypadku nieuwzględnienia tego wniosku o oddalenie odwołania. Sąd Okręgowy, dokonując oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego poprzez dyrektywy interpretacyjne wynikające z art..., z treści artykułu 233 paragrafu 1 Kodeksu postępowania cywilnego uznał, iż opinie biegłych sądowych główna i uzupełniająca mają taką moc dowodową i wiarygodność, iż pozwalają na dokonanie istotnych dla rozstrzygnięcia sporu ustaleń, bez potrzeby kontynuowania postępowania dowodowego, o co wnosił w toku procesu organ rentowy. W szczególności w ocenie Sądu Okręgowego, biegli sądowi w składzie czterech..., trzech lekarzy z tych dziedzin medycyny, które odpowiadają schorzeniom, na które cierpi ubezpieczona, plus, w tym specjalistę medycyny przemysłowej, psychiatry i specjalisty neurochirurga oraz psychologa klinicznego w sposób obszerny opisali stan zdrowia ubezpieczonej. Opinie biegłych sądowych zawierają szczegółowe opisy badań, w szczególności psychiatryczno- psychologicznego. W badaniu, w opisie badania psychiatryczno-psychologicznego wskazano, że w aktualnym badaniu kontakt z badaną powierzchowny na płaszcz..., w płaszczyźnie pytań. Ubezpieczona charakteryzowana w opisie tego badania jest, jako osoba o spowol..., jako osoba spowolniała psychomotorycznie o obniżonym nastroju depresyjnym, bladym afekcie i słabo modulowanym, bardzo słabo..., prezentowała bardzo słabą ekspresję emocji, pesymizm, niezdolność do odczuwania zadowolenia. Miała trudności z płynną zmianą tematu rozmowy. Ubezpieczona uwagę skupiała na bardzo, bardzo, na bardzo krótko, nie podtrzymywała dialogu, pochylała głowę, wyłączała się, w rozmowie robiła wrażenie niezainteresowanej, obojętnej. Biegli ocenili, iż tok myślenia ubezpieczonej jest spójny, logiczny, choć powierzchowny i pobieżny, a tempo myślenia spowolniałe. W opisie ba..., z opisu badania psychiatrycznego i psychologicznego wynika, że ubezpieczona ma trudności z aktualizacją śladów pamięciowych z magazynu pamięci długotrwałej. Z oceny klinicznej i wywiadu wynika, że ma ubezpieczona znacznie osła..., że jest, ubezpieczona jest znacznie osłabiona, jeśli chodzi o pamięć krótkotrwałą. Ubezpieczona ma zwiewne myśli rezygnacyjne, osobowość zwartą, bez cech rozpadu struktury, bez zdradzania objawów psychotycznych, w sensie omamów i urojeń. Biegli sądowi, analizując stan zdrowia ubezpieczonej w sposób bardzo obszerny opisali, dlaczego uznali ją za częściowo niezdolną do pracy. Problemy..., zasadniczą..., zasadniczym powodem stwierdzonej u ubezpieczonej niezdolności do pracy były problemy natury psychicznej, które stanowią przyczynę ograniczeń w zakresie zatrudnienia związanego z wyma..., z wysokimi wymaganiami dotyczącymi tempa pracy, ciągłej dyspozycyjności, bieżącej i systematycznej oceny. Podkreśl..., biegli podkreślili, w związku z tym, że po dokonaniu oceny psychiatrycznej i psychologicznej doszli do wniosku, że ubezpieczona jest zdolna do pracy jedynie prostej wykonywanej w warunkach zakładu pracy chronionej. Odwołali się także do rozpoznania, które postawił lekarz leczący w zaświadczeniu o stanie zdrowia z dnia 14 listopada 2017 roku, które zainicjowało postępowanie w sprawie przyznania ubezpieczonej prawa do renty. Także w opinii uzupełniającej jeszcze raz podkreślili, dlaczego postawili rozpoznanie choroby afektywnej dwubiegunowej, odwołując się do zaświadczenia o stanie zdrowia lekarza leczącego. Natomiast zastrzeżenia organu rentowego, w związku z tym zostały, w cenie Sądu Okręgowego, sformułowane w oparciu tylko o polemikę, przy czym organ..., z ustaleniami biegłych, przy czym organ rentowy odwoływał się tutaj do tego, iż rozpoznanie choroby afektywnej dwubiegunowej zostało wycofane w 2016 roku. Tymczasem postępowanie rentowe zostało wszczęte w roku 2017, a dodatkowo wskazać należy, że ubezpieczona wyczerpała 182 dni zasiłku chorobowego w dniu 18 grudnia 2017 roku. A więc, mimo, że pozostawała w stosunku pracy, nie była w stanie wykonywać tego zatrudnienia, co podnosił w toku procesu w odpowiedzi na odwołanie organ rentowy, skoro była niezdolna do pracy w rozumieniu ustawy zasiłkowej i pobierała zasiłek chorobowy. Dlatego podkreślić należy jeszcze raz, że nie było potrzeby kontynuowania postępowania dowodowego z tego względu, że organ rentowy w zasadzie nie powoływał argumentów natury medycznej, które wskazywałyby na błędne rozpoznanie dokonane przez biegłych w zakresie choroby afektywnej dwubiegunowej, notabene potwierdzone przez lekarza leczącego, a jedynie odwoływał się do tego, że w 2016 roku podczas obserwacji szpitalnej ubezpieczona..., w stosunku do ubezpieczonej wycofane zostało takie rozpoznanie. Po pierwsze należy wskazać, że stan zdrowia u, u danej, każdej osoby ma charakter dynamiczny i schorzenie, które zostało wycofane, nie ma przeszkód, co do..., zawsze moż..., co do tego, aby osoba taka ponownie zachorowała na wycofane schorzenie w rozpoznaniu. A po drugie, jak podnosili biegli sądowi, rozpoznanie to postawił pod koniec 2017 roku w zaświadczeniu o stanie zdrowia także le..., także lekarz leczący. Organ rentowy w zastrzeżeniach w piśmie procesowym z 21 lutego 2019 roku podnosił, że to rozpoznanie budzi wątpliwość, ale to, że zdaniem organu rentowego rozpoznanie to budzi wątpliwość, nie zastępuje argumentów natury medycznej, które mogłyby uzasadnić tę wątpliwość. A powoływanie się na odmienną opinię specjalisty psychiatry konsultanta ZUS z dnia 9 stycznia 2018 roku bez argumentów natury medycznej, które mogłyby podważyć rozpoznanie biegłych sądowych i ustalenia, co, do długotrwałej niezdolności do pracy ubezpieczonej powodowały, że te zastrzeżenia były pobieżne i nie uzasadniały, w ocenie Sądu Okręgowego, dopuszczenia dowodu z opinii drugiego zespołu biegłych sądowych. Tym bardziej, że biegli w sposób logiczny uzasadniali podtrzymanie swojego stanowiska w opinii uzupełniającej z 17 maja 2019 roku. Dlatego Sąd Okręgowy oddalił wnioski dowodowe pełnomocnika ZUS zgłoszone w pismach procesowych i na rozprawie o kontynuowanie postępowania dowodowego. Zebrany w sprawie materiał dowodowy dawał podstawy do ustalenia, iż ubezpieczona jest nadal częścio..., iż ubezpieczona jest częściowo niezdolna do pracy, nie nadal, tylko częściowo po okresie wyczerpania zasiłku chorobowego z dniem 18 grudnia 2017 roku. Okoliczność ta została..., data wyczerpania zasiłku chorobowego wskazana została w opinii głównej biegłych sądowych i potwierdzona przez pełnomocnika ZUS na rozprawie. Dokonując subsumcji właściwych przepisów prawa materialnego do ustalonego w sprawie stanu faktycznego, Sąd Okręgowy podnosi, iż zgodnie z artykułem 57 ustępem 1 Ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych Dziennik Ustaw z 2018 roku pozycja 1270 renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki: Po pierwsze jest niezdolny do pracy. Po drugie ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy. Po trzecie niezdolność do pracy powstała w okresach wskazanych w punkcie 3 ustępu 1 artykułu 57, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów. I po czwarte nie ma ustalonego prawa do emerytury z Funduszu lub niespełnienia warunków do jej uzyskania. W zasadzie jedyną sporną przesłanką nabycia przez ubezpieczoną prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy było to, czy jest ona niezdolna do pracy, czy też tak, jak orzekła komisja lekarska ZUS, taka niezdolność u niej nie występuje. Na marginesie tylko podkreślić należy, że kryteria orzecznicze wskazane w artykule 13 ustępie 1 zostały, wskazywały jednoznacznie na prawidłowość opinii biegłych sądowych. Zgodnie z tym przepisem artykuł 13 ustęp 1 Ustawy emerytalno-rentowej przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania, co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się: Po pierwsze stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji. I po drugie możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psy..., psychofizyczne. Biegli sądowi, formułując swoją opinię zastosowali te kryteria orzecznicze, a podkreślić także należy, że to, że ubezpieczona podjęła zatrudnienie nie świadczyły o tym, że była ona do niego zdolna, skoro wykorzystała 182 dni zasiłku chorobowego. Niezależnie od tego ubezpieczona, jako częściowo niezdolna do pracy, może wykonywać jakąś pracę w ramach zachowanej częściowej niezdolności do pracy. Dlatego na postawie artykułu 477 ze znaczkiem 14 paragraf 2 Kodeksu postępowania cywilnego, Sąd Okręgowy zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał ubezpieczonej prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres orzeczony w opinii biegłych sądowych, z tym, że początkową datę przyznania świadczenia Sąd określił na nas..., na pierwszy dzień po ustaniu pobierania przez ubezpieczoną zasiłku chorobowego. W punkcie 2 wyroku na podstawie artykułu 118 ustęp 1a Ustawy emerytalno-rentowej Sąd Okręgowy stwierdził odpowiedzialność organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Podkreślić, bowiem należy, że oparcie orze..., zaskarżonej decyzji przez organ rentowy na wadliwie obiektywnym orzeczeniu komisji lekarskiej ZUS, kreuje w sposób oczywisty tę odpowiedzialność szczególnie w sytuacji, w której, jak wskazywali także biegli sądowi w swoich opiniach głównej i uzupełniającej, materiał dowodowy, którym dysponowali biegli sądowi, był znany organom orzeczniczym ZUS, czyli lekarzowi orzecznikowi komisji lekarskiej ZUS.