Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 listopada 2018 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu X Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 8 listopada 2018 r. w Toruniu

sprawy z powództwa (...) (Luxembourg) S.A. w Luksemburgu

przeciwko W. Z.

o zapłatę

orzeka:

I.  zasądza od pozwanego W. Z. na rzecz powoda (...) (Luxembourg) S.A. w Luksemburgu kwotę 4 149,43 zł (słownie: cztery tysiące sto czterdzieści dziewięć złotych i czterdzieści trzy grosze) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od tej kwoty od dnia 17 marca 2018r., do dnia zapłaty;

II.  w pozostałej części oddala powództwo;

III.  koszty procesu znosi wzajemnie pomiędzy stronami.

Sygn. akt X C 1762/18

UZASADNIENIE

Powód (...)(Luxembourg) SA w Luksemburgu wniósł do Sądu Rejonowego w Lublinie pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym o zasądzenie od pozwanego W. Z. kwoty 6 270,79 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie tytułem spłaty pożyczki, udzielonej pozwanemu przez wierzyciela pierwotnego (...) sp. z o.o. Powód nabył przedmiotową wierzytelność w drodze przelewu.

Sąd Rejonowy w Lublinie przekazał sprawę do tutejszego Sądu. W sprzeciwie od wydanego przez tutejszy Sąd nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym, pozwany W. Z. wniósł o oddalenie powództwa. Podniósł w szczególności częściową spłatę zobowiązania oraz zbyt wysokie koszty udzielonej pożyczki.

W odpowiedzi na sprzeciw powód podtrzymał żądanie pozwu.

Sąd ustalił, co następuje

Pozwany przez Internet zawarł z powodem, spółką (...) sp. z o.o., działającą jako przedstawiciel osiemnastu innych, nieustalonych pożyczkodawców w dniu 22 lutego 2017 roku, umowę pożyczki nr (...) , na mocy której pozwany otrzymał kwotę 4 840 zł, która miała być spłacona w 36 ratach miesięcznych w okresie od dnia 22 marca 2017 roku do dnia 22 lutego 2020 roku. Kosztami pożyczki była „opłata wstępna” w wysokości 660 złotych, doliczona do kapitału pożyczki, „opłata administracyjna” w kwocie 2 974,43 zł, „opłata za prowadzenie rachunku” w kwocie po 52 złote miesięcznie oraz odsetki od kapitału pożyczki w wysokości 10% rocznie. Pozwany został więc w umowie zobowiązany do zapłaty łącznie kwoty 10 294,43 złote plus odsetki.

Pozwany dokonał pięciu wpłat tytułem spłaty pożyczki na rzecz wierzyciela pierwotnego w okresie od dnia 22 marca 2017 roku do dnia 16 lipca 2017 roku na łączną kwotę 1 619,12 złotych. Wobec braku dalszych wpłat powód wypowiedział umowę pismem z dnia 19 grudnia 2017 roku.

W dniu 11 stycznia 2018 roku wierzyciel pierwotny dokonał przelewu wierzytelności na powoda.

/ Dowód: umowa pożyczki - k. 19-21 akt, wypowiedzenie umowy pożyczki-k. 22-56 akt, umowa przelewu wierzytelności –k.23-27 akt, przelew kwoty pożyczki-k.55 akt, wezwanie do zapłaty-k.29 akt zawiadomienie o przelewie-k.28 akt, dowody wpłat-k.56-60 akt /.

Sąd zważył, co następuje

Sąd uznał za wiarygodne dowody w postaci dokumentów zawartych w aktach sprawy, przedłożonych przez strony, których wiarygodności żadna ze stron nie zakwestionowała.

Powództwo jest w części zasadne.

Strona powodowa nie zakwestionowała skuteczności przelewu wierzytelności na powoda, wobec czego należy uznać skuteczność tego przelewu za bezstronną.

Pozwany podniósł zarzut dotyczący zasadności roszczenia pozwu co do wysokości, w związku z czym należało ustalić, czy jego roszczenie jest uzasadnione.

Słuszny okazał się zarzut nieuprawnionego naliczenia przez pożyczkodawcę „opłaty administracyjnej” w kwocie aż 2 947,43 zł, czyli stanowiącej ponad połowę kwoty faktycznie pozwanemu pożyczonej na okres jednego roku, przy spłatach comiesięcznych. Ponadto Sąd zakwestionował zasadność naliczenia opłat za prowadzenie rachunku w kwocie po 52 zł miesięcznie, które łącznie zamykały się kwotą 1 820 złotych dodatkowych kosztów obciążających pożyczkobiorcę.

W tym miejscu należy zauważyć, iż umowy konsumenckie podlegają ocenie na podstawie art. 58 § 1 k.c. w świetle klauzuli generalnej z art. 385 1 § 1 k.c. Stosownie zaś do treści art. 385 ¹ § 1 k.c., postanowienie umowne jest niedozwolone, jeżeli spełnia cztery przesłanki tj.:

- postanowienie nie zostało indywidualnie uzgodnione z konsumentem,

- ukształtowane przez postanowienie prawa i obowiązki konsumenta pozostają w sprzeczności z dobrymi obyczajami,

- powyższe prawa i obowiązki rażąco naruszają interesy konsumenta

- postanowienie umowy nie dotyczy sformułowanych w sposób jednoznaczny głównych świadczeń stron.

W ocenie Sądu opłaty; administracyjna oraz za prowadzenie rachunku nie stanowią świadczenia głównego, a powód nie wykazał, jakoby naliczenie tej kwoty zostało uzgodniona indywidualnie, natomiast ustalenie jej w takiej wysokości pozostaje w sprzeczności z dobrymi obyczajami. Skoro kwota pożyczki wyniosła faktycznie 4 840 zł to ustalenie obydwu kwestionowanych opłat w tej wysokości należy uznać za rażąco naruszające interesy pożyczkobiorcy. Umowa zawierająca zapis o tak wygórowanych i nieuzasadnionych opłatach może w istocie stanowić obejście przepisów o odsetkach maksymalnych i stanowić dla pożyczkodawcy – zdaniem Sądu w okolicznościach niniejszej sprawy - nadmierne źródło zysku. Istotne jest to, iż powód nie wykazał i nie udowodnił, co składa się na tam wysoką kwotę opłaty administracyjnej, oraz nie podał kwotowo, jakie uzasadnione koszty powoda na tę opłatę w takiej akurat wysokości się składały. Żadnego wyliczenia czy sposobu naliczenia tej opłaty nie zawiera także sama umowa pożyczki. Ten sam zarzut dotyczy opłaty za prowadzenie rachunku. Wierzyciel pierwotny nie podał bowiem w umowie o jaki rachunek chodzi i jak powstały comiesięczne koszty z tego tytułu. W tej sytuacji, prowizja jest w ocenie Sądu niezasadnym co do wysokości zyskiem powoda kosztem pozwanego konsumenta i Sąd ograniczył powództwo w zakresie roszczenia o zapłatę tych opłat.

W ocenie Sądu, zysk wierzyciela pierwotnego w postaci opłaty wstępnej w kwocie 660 złotych doliczony do kwoty kapitału oraz odsetek w wysokości maksymalnych umownych jest sprawiedliwy i godziwy w przedmiotowej sprawie. Sąd nie zakwestionował prawa wierzyciela pierwotnego a następnie powoda do takiego wynagrodzenia z tytułu pożyczki udzielonej pozwanemu.

W przedmiotowej sprawie należy mieć na uwadze, iż roszczenie pozwu zawiera niższą kwotę, niż wynika wprost z umowy pożyczki. Według treści samej umowy, po uwzględnieniu wpłat pozwanego do zwrotu pozostała kwota 8 675,31 złotych nie licząc odsetek od kapitału oraz za opóźnienie. Powód wniósł o zasądzenie kwoty 6 270,79 złotych i w relacji z tą kwotą Sąd miarkował wysokość należnego mu świadczenia.

Sąd, zgodnie z dyspozycją art. 720 § 1 kodeksu cywilnego uwzględnił powództwo zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 4 149,43 złote obejmującą zwrot niespłaconego kapitału pożyczki wraz z opłatą wstępną, powiększoną o skapitalizowane przez powoda odsetki umowne od kapitału. Od powyższej kwoty Sąd zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia następnego po dniu wniesienia pozwu, zgodnie z jego żądaniem.

Mając powyższe na uwadze Sąd oddalił powództwo na kwotę 2 121,36 złotych, po myśli art. 353 § 1 kodeksu cywilnego (a contrario).

Mając powyższe na uwadze, Sąd wobec treści rozstrzygnięcia, w którym oddalono powództwo w części, doszedł do przekonania iż koszty procesu powinny w powstałej sytuacji zostać zniesione pomiędzy stronami, po myśli art. 100 kodeksu postępowania cywilnego.