Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 marca 2014 roku

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Piotrkowie Trybunalskim,

Wydział V w składzie:

Przewodniczący: SSO Magdalena Marczyńska (spr.)

Sędziowie: SSO Agnieszka Leżańska, SSR del. Urszula Sipińska-Sęk

Protokolant: st.sekr.sądowy Marcelina Machera

po rozpoznaniu w dniu 11 marca 2014 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie

sprawy z wniosku M. P.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. M..

o zasiłek chorobowy

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. M..

od wyroku Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb. IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 13 lutego 2013r. sygn. IV U 296/12

oddala apelację.

Sygn. akt V Ua 15/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 9 października 2012 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. M.. odmówił wnioskodawcy M. P. prawa do zasiłku chorobowego za okres od 27 sierpnia 2012 roku do 2 listopada 2012 roku.

Od powyższej decyzji złożył odwołanie M. P..

ZUS wnosił o oddalenie odwołania.

Wyrokiem z dnia 13 lutego 2013 roku, wydanym w sprawie IV U 296/12, Sąd Rejonowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Piotrkowie Tryb. zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał M. P. prawo do zasiłku chorobowego za okres od 27 sierpnia 2012 roku do 2 listopada 2013 roku.

Podstawę powyższego rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne Sądu Rejonowego:

M. P. był niezdolny do pracy od 10 lutego 2011 roku i po wyczerpaniu okresu zasiłkowego miał przyznane świadczenie rehabilitacyjne na okres od 11 sierpnia 2011 roku do 4 sierpnia 2012 roku. Ponownie wnioskodawca stal się niezdolny do pracy od 27 sierpnia 2012 roku. Okresy niezdolności do pracy były spowodowane innymi chorobami.

Wnioskodawca cierpi na zespól bólowy z miernie nasilonymi objawami korzeniowymi o charakterze rwy kulszowej lewostronnej z osłabieniem prostowników lewej stopy oraz zespół korzeniowo-szyjny prawostronny miernie nasilony. Q lipcu 2011 roku skarżący miał przeprowadzoną operację pjm L4/L5, a w październiku 2012 roku operację pjm C5/C6 i C6/C7.

Niezdolność do pracy do 4 sierpnia 2012 roku była spowodowana chorobą odcinka l/s kręgosłupa, zaś od 27 sierpnia 2012 roku chorobą odcinka szyjnego kręgosłupa. A to są inne choroby.

Sąd Rejonowy uznał opinię biegłego neurologa za prawidłową i na jej podstawie uznał, że wnioskodawca był od 27 sierpnia 2012 roku niezdolny do pracy z powodu innej choroby niż do 4 sierpnia 2012 roku, a wobec powyższego te okresy niezdolności nie podlegają zliczeniu, gdyż nie są spowodowane tą samą chorobą (art. 9 ustawy zasiłkowej). Nie ma więc znaczenia, jak długa była przerwa pomiędzy okresami niezdolności do pracy spowodowanymi różnymi chorobami. Dla wnioskodawcy od dnia 27 sierpnia 2012 roku otworzył się bowiem nowy okres zasiłkowy. Dlatego też należało przyznać mu prawo do zasiłku chorobowego za sporny okres.

Powyższy wyrok zaskarżył w całości apelacją organ rentowy. Skarżący zarzucił wyrokowi rażące naruszenia prawa materialnego, a mianowicie art. 8 i 9 ust. 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie chorób i macierzyństwa (Dz. U. Nr 60, poz. 636 ze zm.) przez błędne przyznanie ubezpieczonemu prawa do zasiłku chorobowego w okresie od dnia 27 sierpnia 2012 roku do dnia 2 listopada 2012 roku, podczas gdy M. P. nie ma prawa do zasiłku chorobowego w tym okresie, gdyż po wykorzystaniu zasiłku chorobowego przez okres trwającego 182 dni, i po zakończeniu pobierania świadczenia rehabilitacyjnego przerwa pomiędzy ustaniem poprzedniej niezdolności do pracy, a powstaniem ponownej niezdolności do pracy spowodowanej tą samą chorobą, nie przekroczyła 60 dni.

Na rozprawie apelacyjnej w dniu 11 marca 2014 roku wnioskodawca wniósł o oddalenie apelacji.

Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zważył, co następuje:

Apelacja jest niezasadna.

Na wstępie należy wskazać, że Sąd odwoławczy rozpoznaje sprawę w granicach apelacji, o czym stanowi przepis art. 378 k.p.c. Powyższe oznacza zakaz wykraczania przez sąd drugiej instancji poza te granice oraz nakaz rozważenia wszystkich podniesionych w apelacji zarzutów i wniosków.

Zarzuty apelacji sprowadzają się w istocie do tego, że zaskarżony wyrok jest nieprawidłowy, albowiem został wydany w oparciu o nieprawidłową opinie biegłej neurologa A. P..

Przed oceną tego zarzutu wskazać trzeba, że Sąd Okręgowy podziela dokonaną przez organ rentowy interpretację pojęcia „ta sama choroba”, użytego w art. 9 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r., Nr 77, poz. 512). Interpretację tę organ rentowy powtórzył za Sądem Najwyższym, który w wyroku z dnia 6 listopada 2008 roku w sprawie II UK 86/09 (OSNP 2010/9-10/124) wskazał, że pojęcia tego nie należy odnosić do tych samych numerów statystycznych, zgodnych z Międzynarodową Klasyfikacją Chorób i Problemów Zdrowotnych ICD-10, gdyż nie chodzi o identyczne objawy odpowiadające numerom statystycznym, lecz o opis stanu klinicznego konkretnego układu lub narządu, który – choć daje różne objawy, podpadające pod różne numery statystyczne – stanowi tę samą chorobę, skoro dotyczy tego samego narządu lub układu.

Powyższe nie oznacza jednak, że wyrok Sądu Rejonowego jest wadliwy i, że Sąd ten naruszył wskazane wyżej unormowanie.

W uzasadnieniu apelacji ZUS wskazał, że opinia biegłej lekarza neurologa A. P. była przezeń w toku postępowania pierwszoinstancyjnego kwestionowana, a mimo to Sąd Rejonowy zaaprobował wnioski z niej płynące. Tymczasem, jak twierdzi organ rentowy, nie można uznać, że niezdolności wnioskodawcy do pracy do dnia 4 sierpnia 2012 roku i od dnia 27 sierpnia 2012 roku spowodowane były różnymi chorobami. Podnosząc ten zarzut ZUS wskazuje, że do dnia 4 sierpnia 2012 roku leczenie u wnioskodawcy prowadzono z powodu dolegliwości kręgosłupa w odcinku lędźwiowo – krzyżowym. Jednakże już w dniu 24 maja 2012 roku lekarz leczący stwierdził u wnioskodawcy dysfunkcję ruchową kręgosłupa szyjnego, co znalazło potwierdzenie w badaniu rezonansu magnetycznego przeprowadzonym w dniu 13 czerwca 2012 roku. Także lekarz orzecznik ZUS, badająca wnioskodawcę w lipcu 2012 roku, stwierdziła u wnioskodawcy zmiany w tym odcinku kręgosłupa, a nie tylko w odcinku lędźwiowo – krzyżowym. A skoro tak, to zdaniem organu rentowego nie można uznać, że schorzenie wnioskodawcy w postaci choroby odcinka szyjnego kręgosłupa powstało dopiero od dnia 27 sierpnia 2012 roku oraz, że jest to inne schorzenie.

Mając na uwadze powyższą argumentację organu rentowego, podniesioną już przed Sądem Rejonowym oraz to, że Sąd ten po złożeniu przez ZUS zastrzeżeń do opinii biegłej neurologa A. P., nie uwzględnił wniosku organu o przeprowadzenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłej, Sąd Okręgowy skierował akta do biegłej celem ustosunkowania się do zastrzeżeń do opinii.

Biegła podtrzymała swą pisemną opinię. Zgodziła się z twierdzeniem ZUS, że w maju oraz czerwcu 2012 roku u wnioskodawcy stwierdzono dysfunkcję ruchową odcinka szyjnego kręgosłupa, nie oznacza to jednak w ocenie biegłej, że wnioskodawca z tego powodu był niezdolny do pracy. Niezdolność ta wynikała z innego schorzenia, a mianowicie schorzenia kręgosłupa w odcinku lędźwiowo-krzyżowym (M 51). Biegła wskazała także, że kręgosłup jako narząd to całość, ale oczywiste jest także to, że ma kilka odcinków, których uszkodzenia wywoływane są często innymi przyczynami oraz zupełnie inne są objawy i inne ograniczenia ruchowe związane ze schorzeniami poszczególnych odcinków (biegła podała przykłady takich przyczyn oraz objawów). Tym samym należało przyjąć, że w okresie spornym wnioskodawca był niezdolny do pracy z powodu choroby M50, to jest schorzenia szyjnego kręgosłupa, natomiast do dnia 4 sierpnia 2012 roku z powodu schorzenia M51.

Sąd Okręgowy opinię biegłej neurologa, po jej wyjaśnieniu, uważa za jasną, pełną i należycie uzasadnioną. Biegła w sposób szczegółowy uzasadniła, dlaczego uznała, że schorzenia, które spowodowały niezdolność wnioskodawcy do pracy nie były „tymi samymi chorobami”, a argumentację biegłej w tym zakresie przedstawiono wyżej. Należy zauważyć, że biegła wywiodła swój wniosek nie tylko z różnych numerów statystycznych schorzeń. Odniosła się także do objawów klinicznych schorzeń oraz ich leczenia. Miała także na względzie interpretację pojęcia „tej samej choroby”, użytego w art. 9 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, wskazaną przez Sąd Najwyższy w przywołanym już wyroku z dnia 6 listopada 2008 roku w sprawie II UK 86/09. W związku z powyższym stwierdzić należy, że opinia biegłej neurologa, jako pełna i należycie umotywowana, spełnia wymagania formalne przewidziane w art. 285 k.p.c. W związku z tym nie było potrzeby zasięgania opinii kolejnego biegłego lekarza neurologa, o co w toku postepowania przez Sądem Okręgowym wniósł organ rentowy. Potrzeba powołania innego biegłego, bądź też uzupełnienia opinii winna bowiem wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony z dotychczas złożonych opinii (por. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 4 sierpnia 1999 roku, I PKN 20/99, OSNP 2000/22/807). Należy przy tym podnieść, że wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii kolejnego biegłego pojawił się dopiero w postępowaniu drugoinstancyjnym, a organ rentowy w żaden sposób nie uprawdopodobnił okoliczności wskazanych w przepisie art. 381 k.p.c.

Z powyższych względów niezasadny jest zarzut naruszenia prawa materialnego art. 8 i 9 ust. 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie chorób i macierzyństwa

I dlatego, Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, na podstawie art. 385 k.p.c., orzekł jak w sentencji.