Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 lutego 2014 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach, Wydział VI Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Grzegorz Kiepura (spr.)

Sędziowie SSO Bożena Żywioł

SSR del. Marcin Schoenborn

Protokolant Barbara Szkabarnicka

przy udziale Krystyny Marchewki Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 14 lutego 2014 r.

sprawy M. S. ur. (...) G.

syna R. i I.

oskarżonego z art. 224§2 kk w zw. z art. 157§2 kk i art. 226§1 kk przy zast. art. 11§2 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach

z dnia 31 lipca 2013 r. sygnatura akt IX K 1103/12

na mocy art. 437 kpk, art. 438 kpk, art. 636 § 1 kpk

1.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

- w punkcie 1 z opisu czynu eliminuje ustalenie, że oskarżony groził pokrzywdzonemu pobiciem i za ten czyn w miejsce kary pozbawienia wolności wymierza oskarżonemu, również na podstawie art. 58 § 3 kk i art. 35 § 1 kk, karę 1 (jednego) roku ograniczenia wolności polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w rozmiarze 40 (czterdzieści) godzin w stosunku miesięcznym;

- ustala, że rozstrzygnięcie z punktu 2 odnosi się do kary ograniczenia wolności orzeczonej powyżej;

2. w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

3. zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki postępowania odwoławczego w kwocie 20 zł (dwadzieścia złotych) i wymierza mu opłatę za obie instancje w kwocie 180 zł (sto osiemdziesiąt złotych).

VI Ka 1098/13

UZASADNIENIE

Apelację od wyroku wniósł obrońca oskarżonego, który zaskarżył orzeczenie w całości i zarzucił mu:

- obrazę przepisów postępowania, która miała istotny wpływ na treść ostatecznego rozstrzygnięcia, tj. art. 2 § 2 kpk w związku z art. 5 § 2 kpk w związku z art. 7 kpk, poprzez ich niezastosowanie, a polegającą na ocenie materiału dowodowego w postaci wyjaśnień oskarżonego i zeznań świadków P. B., M. B., T. C., A. M., P. S., M. W., M. Z. i T. R. w sposób wybiórczy, a polegający na ich pominięciu w zakresie w jakim wskazali, że oskarżony nie groził policjantom, oskarżony nie przyjął postawy z zaciśniętymi pięściami i nie kopał funkcjonariuszy, pokrzywdzony T. K. od początku interwencji zachowywał się prowokacyjnie, nadpobudliwie, agresywnie, zeznań świadków M. W., B. B., T. C., P. B., P. S. i A. M. z naruszeniem zasady swobodnej oceny dowodów poprzez odmówienie im waloru wiarygodności poprzez bezpodstawne wskazanie, że podyktowane są ogólną niechęcią do biorących udział w zdarzeniu funkcjonariuszy oraz chęcią dochowania lojalności koleżeńskiej w sytuacji w której ich zeznania są spójne, konsekwentne, wskazują na nieprawidłowe zachowanie jedynie T. K., a przy tym nie wszystkie z tych osób znają się i utrzymują ze sobą kontakty, zeznań pokrzywdzonego T. K. i świadków T. L. i L. W., z naruszeniem zasady swobodnej oceny dowodów, poprzez bezkrytyczne przyznanie im waloru wiarygodności w sytuacji, w której ich zeznania zmieniały się w kwestiach kluczowych na niekorzyść oskarżonego, zeznań świadków A. K., G. D. oraz T. G. z zasadami prawidłowe rozumowania oraz doświadczania życiowego, poprzez nieuwzględnienie faktu, iż wiedza w/w świadków co do zachowania oskarżonego jest wiedzą następczą uzyskaną od funkcjonariuszy będących uczestnikami zdarzenia;

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku i mający wpływ na jego treść, stanowiący następstwo wadliwej ewaluacji ustalonych w sprawie okoliczności faktycznych, polegający na nieuprawnionym przyjęciu, iż oskarżonego swoim postępowaniem dopuścił się popełnienia przypisanych mu w wyroku czynów zabronionych, a w szczególności, że oskarżony groził pokrzywdzonemu pobiciem, poprzez użycie pod jego adresem słów „ściągnij mundur, a wtedy ci zajebję i nie będziesz taki mądry”, a to wbrew zgromadzonemu w sprawie materiałowi dowodowemu w postaci zeznań świadków oraz wbrew części ważącej zaskarżonego wyroku, w której sąd orzekający wskazał, iż oskarżony użył słów: ”ściągnij mundur to ci zapierdolę”, pokrzywdzony miał świadomość, iż oskarżony trzymał w ręce zrolowany rysunek, a w tejże rolce miał ukrytą butelkę z piwem, co miało przypominać wyglądem metalową rurkę, podczas gdy pokrzywdzony w dniu 12.05.2013 r. zeznał, że oskarżony jedynie „w ręku miał taką rurkę i ja obawiałem się o swoje życie, z tego widziałem to był rysunek oskarżonego zwinięty w rulonik”, oskarżony swoim zachowaniem wywołał w pokrzywdzonym uzasadnioną obawę o życie o zdrowie, podczas gdy prawidłowa ocena całokształtu ustalonych w toku postępowania okoliczności faktycznych sprawy prowadzi do wniosku, iż w danych okolicznościach pokrzywdzony nie mógł odebrać w ten sposób zachowania oskarżonego, oskarżony naruszył nietykalność cielesną funkcjonariusza, podczas gdy z materiału dowodowego przeważąjącego w sprawie wynika, że oskarżony jedynie instynktownie bronił się przed nieuzasadnioną agresją funkcjonariusza, oskarżony znieważył funkcjonariusza T. K., podczas gdy to samo artykułowanie słów wulgarnych, jak to miało miejsce w przypadku oskarżonego, nie stanowi znieważenia, oskarżony dopuścił się popełnienia przypisanego mu przestępstwa z art. 226 § 1 kk w sytuacji gdy właściwa ocena przeprowadzonych dowód mogłaby co najwyżej wskazywać jedynie na wypełnienie przez oskarżonego znamion czynu z art. 226 § 1 kk w zw. z art. 226 § 2 kk oraz art. 222 § 2 kk;

- rażącą niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonego kary 10 miesięcy pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonalności na odpowiedni okres próby.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty skarżący wniósł o zmianę wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od przypisanego mu przestępstwa alternatywnie domagając się: uchylenia zapadłego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji; przyjęcia, że oskarżony dopuścił się przestępstwa z art. 226 § 1 kk w zw. z art. 226 § 2 kk oraz z art. 222 § 2 kk i nadzwyczajnego złagodzenia kary, a nawet odstąpienia od jej wymierzenia; złagodzenia kary poprzez orzeczenie kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

Apelacja okazała się zasadna o tyle, że w wyniku jej wniesienia zaskarżony wyrok należało zmienić poprzez wyeliminowanie z opisu czynu przypisanego oskarżonemu „grożenia pobiciem” i za tak określony czyn, stanowiący występek z art. 224 § 2 kk w zw. z art. 157 § 2 kk i art. 226 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk, wymierzyć oskarżonemu, przy zastosowaniu art. 58 § 3 kk, kary 1 roku ograniczenia wolności, z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 40 godzin w stosunku miesięcznym. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mogącego mieć wpływ na treść tego orzeczenia, okazał się zasadny jedynie częściowo, a mianowicie w odniesieniu do przypisania oskarżonemu groźby bezprawnej w celu zmuszenia funkcjonariusza Policji do zaniechania prawnej czynności służbowej. Zwrócić należy uwagę na to, że zeznania pokrzywdzonego T. K. w tej części nie były stanowcze i konsekwentne. Podczas pierwszego przesłuchania pokrzywdzony zeznał, iż oskarżony powiedział do niego „ściągnij mundur a wtedy ci zajebję” (k. 6), natomiast podczas kolejnych przesłuchań pokrzywdzony nie był pewien jakich słów użył oskarżony (k. 72, k. 132). Z kolei przesłuchiwany pierwszy raz świadek T. L., stojący bezpośrednio przy uczestnikach zdarzenia, zeznał, iż oskarżony powiedział do pokrzywdzonego „ściągnij mundur to porozmawiamy cwaniaczku” (k. 5). W późniejszych zeznaniach nie był już pewny jakie słowa padły z ust oskarżonego (k. 135). W tym stanie rzeczy, skoro ani pokrzywdzony, ani znajdujący się najbliżej świadek nie byli w istocie pewni jakich słów użył oskarżony wobec pokrzywdzonego, brak było podczas do ustalenia, że z ust oskarżonego padła pod adresem funkcjonariusza Policji groźba bezprawna wypowiedziana w celu zmuszenia tegoż funkcjonariusza do zaniechania prawnej czynności służbowe. Z tego powodu sąd odwoławczy wyeliminował z opisu czynu przypisanego oskarżonemu stosowanie groźby bezprawnej. W pozostałych natomiast zakresie ustalenia faktyczne sądu pierwszej instancji były bezbłędne. Wbrew wywodom apelacji sąd ten dokonał bowiem ustaleń faktycznych w oparciu o wszystkie przeprowadzone dowody, ocenione zgodnie z zasadami doświadczenia życiowego, z uwzględnieniem okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego,a stanowisko w przedmiocie winy oskarżonego należycie uzasadnił w pisemnych motywach zaskarżonego wyrku, wskazując jakie fakty uznał za udowodnione, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Przeprowadzona przez sąd rejonowy ocena dowodów była rzeczowa i wszechstronna, sąd odwoławczy ją podziela. Materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie, właściwie oceniony przez sąd pierwszej instancji, jednoznacznie wskazywał, że oskarżony stosował przemoc w celu zmuszenia funkcjonariusza Policji T. K. do zaniechania prawnej czynności służbowej. Nie ma przy tym żadnych wątpliwości, iż funkcjonariusz działał w granicach swoich uprawnień, podejmując stosowną interwencję w związku z ujawnieniem popełnienia wykroczeń przez kilku mężczyzn znajdujących się na boisku sportowym. Działanie oskarżonego spowodowało u pokrzywdzonego uszkodzenia ciała, skutkujące naruszeniem czynności narządu ciała na okres poniżej 7 dni. Nie ulega te najmniejszych wątpliwości, że używając słów wulgarnych oskarżony znieważył funkcjonariusza, podczas i w związku z pełnieniem obowiązków służbowych. Dowody zgromadzone w niniejsze sprawie nie dają podstaw do uznania, iż przestępcze zachowanie oskarżonego wywołane było niewłaściwym zachowaniem pokrzywdzonego. Przeciwnie, T. K. wykonywał swoje czynności służbowe prawidłowo i w granicach swoich uprawnień. Z tych względów kwalifikacja prawna czynu przypisanego oskarżonemu jako występku z art. 224 § 2 kk w zw. z art. 157 § 2 kk i art. 226 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk była prawidłowa. Sąd odwoławczy uznał, iż z uwagi na stopień zawinienia i stopień społecznej szkodliwości czynu, a także cele zapobiegawcze i wychowawcze, kara pozbawienia wolności, nawet z warunkowym zawieszeniem jej wykonania (czego w alternatywnie sformułowanym wniosku domagał się obrońca), byłaby zbyt dolegliwa dlatego też, przy zastosowaniu art. 58 §3 kk, zmienił zaskarżony wyrok poprzez wymierzenie oskarżonemu kary 1 roku ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 40 godzin w stosunku miesięcznym. W ocenie sądu odwoławczego tego rodzaju kara najpełniej zrealizuje cele zapobiegawcze i wychowawcze w stosunku do oskarżonego, a także w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. W pozostałym zakresie wyrok jako słuszny należało utrzymać w mocy. Rozstrzygnięcie o kosztach ma swoje uzasadnienie w treści art. 636 § 1 kpk.