Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

  Dnia 21 lutego 2017 roku

Sąd Rejonowy w Opolu Wydział VII Karny w składzie:

Przewodniczący SSR Hubert Frankowski

Protokolant ST. sek. sąd. Anna Kowalczyk

w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Opolu Iwona Kozłowska Glid

po rozpoznaniu dnia 21 lutego 2017 roku

sprawy

D. L.

syna Z. i M. z domu P.,

urodzonego (...) w O.,

Oskarżonemu o to, że:

w okresie od 24 października 2014 roku do 13 marca 2015 roku w O. działając z góry powziętym zamiarem w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 3 399, 50 zł P. P. w ten sposób, że prowadząc działalność gospodarczą pod nazwą: firma (...) z siedzibą w I. poprzez wprowadzenie błąd co do możliwości finansowych i zamiaru wywiązania się z zobowiązania zawarł z w/w mężczyzną umowę dotyczącą zakupu ziemi ogrodowej w ilości 260 ton, po czym po uzyskaniu w/w materiału z powyższego zobowiązania się nie wywiązał, czym działał na szkodę P. P.,

to jest o czyn z art. 286 § 1kk

1. oskarżonego D. L. uznaje winnym czynu opisanego w części wstępnej wyroku z ta zmianą, że przyjmuje, że miał on miejsce w październiku 2014 roku to jest występku z art. 286 § 1 kk i za to przestępstwo na podstawie art. 286 § 1 kk przy zast. art. 4 § 1 kk wymierza mu karę 6 ( sześciu ) miesięcy pozbawienia wolności,

2. na podst. art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk przy zast. art. 4 § 1 kk wykonanie orzeczonej w pkt 1. sentencji wyroku kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza oskarżonemu na okres próby 3 ( trzech ) lat ,

3. na podst. art. 46 § 1 kk przy zast. art. 4 § 1 kk zobowiązuje oskarżonego D. L. do naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego P. P. kwoty 3.399,50 złotych,

4. na podst. art. 627 kpk zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa tytułem kosztów sądowych kwotę 190 złotych, a na rzecz oskarżyciela posiłkowego P. P. tytułem zwrotu wydatków związanych z ustanowieniem fachowego zastępstwa procesowego w sprawie kwotę 756 złotych.

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy, na podstawie dowodów ujawnionych w toku rozprawy, ustalił w sprawie, co następuje:

P. P. prowadzi na własny rachunek działalność gospodarczą z zakresu budownictwa.

W 2014 roku P. P. prowadził w O. przy ul. (...) dużą budowę zespołu budynków, w związku z czym miał na sprzedaż znaczną ilość wierzchniej części ziemi typu humus, wykorzystywanej np. do zagospodarowania terenów wokół domów jednorodzinnych.

W połowie października 2014r. na budowie P. P. pojawił się Z. L., deklarując zakup ziemi ogrodowej w il. 20 ton, na co P. P. wyraził zgodę, a transakcja została rozliczona bezproblemowo.

Tego samego dnia, lecz później, do P. P. zgłosił się również syn Z. D. L., który o możliwości pozyskania ziemi dowiedział się od ojca, wyrażając wolę zakupu dużej ilości, tj. kilkuset ton ziemi ogrodowej. Oświadczył przy tym, że prowadzi firmę budowlaną, a także zapewnił, że należność zostanie uiszczona niezwłocznie po dostarczeniu ziemi na jego plac w O. przy ul. (...). Mając na uwadze zapewnienia kontrahenta, jak i brak problemów z rozliczeniem za towar ze strony ojca w/wymienionego P. P. wyraził na powyższe zgodę. Strony umówiły się na odpłatność w wys. 10 zł/tonę plus koszty transportu zewnętrzną firmą (...), która obsługiwała budowę. P. P. przekazał D. L., że najpóźniej do następnego dnia ziemia zostanie dostarczona na miejsce wskazane przez D. L., tj. na plac w O. przy ul. (...).

Zgodnie z umową P. P. dostarczył D. L. w ciągu dwóch kolejnych dni 260 ton ziemi, co przy cenie 10 zł/t, dawało kwotę 2.600 zł. Za transport P. P. uiścił firmie (...) zgodnie z fakturą kwotę 799,50 zł. Łączna należność obciążająca D. L. wynosiła więc 3.399,50 zł.

W trakcie dostaw ziemi obejmujących kilkanaście kursów wywrotek firmy (...) nie zgłaszał P. P. żadnych uwag dot. ilości, czy jakości ziemi. Poprosił jedynie, już w trakcie transportów, ażeby wywrotki w drodze powrotnej, by nie było pustych przebiegów, wywoziły z jego placu zbędny gruz dachówkowy, co też miało miejsce, a obejmowało kilka powrotnych kursów.

Gdy po realizacji dostawy P. P. upominał się o zapłatę, D. L. kilkakrotnie zapewniał, że zapłaci najpóźniej następnego dnia. W późniejszym czasie przestał odbierać połączenia telefoniczne od P. P., a na wiadomości sms, odpowiadał, że „jest na spotkaniu, ale oddzwoni później” czego nigdy nie uczynił.

Ostatecznie P. P. wystawił w dniu 24.10.2014r. D. L. rachunek na kwotę 3.399,50 zł. (2.600 zł/ziemia + 799,50 zł/transport), za który sam musiał zapłacić, a rachunek przesłał na adres firmy (...) wynikający z (...).

Korespondencja nie była jednak podejmowana przez dłużnika, podobnie jak i pisemne wezwania do zapłaty.

P. P. w w/w sprawie kontaktował się także z ojcem D. Z. L., który stwierdził, że nie będzie wtrącać się w interesy syna.

W grudniu 2014 roku P. P. udał się osobiście na plac w O. przy ul. (...), gdzie dostarczył 260 ton ziemi i zauważył, że ziemia jest przez D. L. odsprzedawana dalej na rzecz odbiorców indywidualnych. Z wizyty zrobił zdjęcia. D. L. zapewnił go wówczas, że odsprzedaje ziemię, by zdobyć środki na zwrot długu.

Część ziemi D. L. dostarczył do J., na prywatną posesję Z. i T. B., którą miał tam rozplantować własnym sprzętem za łączną kwotę 8.000 zł, czego ostatecznie jednak nie uczynił. Niemniej uzyskał od w/wymienionych kwotę 6.000 zł za dostawę ziemi. Mimo otrzymania od państwa B. kwoty niemal dwukrotnie wyższej od tej, którą był dłużny P. P., a była to należność od jednego tylko klienta, nie rozliczył się z w/wymienionym.

Transport ziemi ze swego placu w O. na posesję państwa B. w J. D. L. zrealizował transportem K. S., z którym również się nie rozliczył przez szereg miesięcy.

W połowie lutego 2015r. P. P., będąc w zakładzie naprawy chłodnic J. B. w O. przy ul. (...), spotkał tamże D. L., którego zapytał, czemu do tej pory się nie rozliczył. D. L. oświadczył na to P. P., że nie mógł skontaktować się z w/wymienionym, gdyż zgubił nr telefonu, choć telefon ten wyświetlał mu się w komórce, gdy P. P. do niego dzwonił, a ów nie odbierał. W tym czasie D. L. nie przekazywał P. P. żadnych pieniędzy, albowiem powyższe zwróciłoby uwagę właściciela zakładu (...).

Końcem lutego 2015r. P. P. złożył pisemne zawiadomienie o przestępstwie oszustwa.

W latach 2013-2015 D. L. nie złożył we właściwym US zeznań podatkowych o wysokości dochodów. Zalegał także w ZUS, z którego to powodu na przełomie 2014/2015r. wystawione zostały tytuły egzekucyjne.

Do chwili obecnej D. L. nie naprawił szkody P. P..

Dowody:

⚫

k. 1-2, 4-5, 7-8 zb. C, 47-48: zeznania pokrzywdzonego P. P.,

⚫

k. 26-27 zb. C, k. 104: zeznania świadka J. B.,

⚫

k. 19-20 zb. C, k. 67-69: zeznania świadka Z. B.,

⚫

k. 22 zb. C, k. 85-87: zeznania świadka T. B.,

⚫

k. 10-11, 13-14 zb. C, k. 89-90: zeznania świadka K. S.,

⚫

k. 29-30 zb. C, k. 87-89: zeznania świadka H. S.,

⚫

k. 24 zb. C, k. 56-58: częściowo zeznania świadka A. B.,

⚫

k. 16-17 zb. C, k. 54-56: częściowo zeznania świadka Z. L.,

⚫

k. 3 zb. A: wyciąg z (...),

⚫

k. 4, 37 zb. A: rachunek pokrzywdzonego za sprzedaż i dostawę ziemi dla oskarżonego,

⚫

k. 5 zb. A: rachunek od (...) za transport ziemi dla pokrzywdzonego,

⚫

k. 6 zb. A: potwierdzenie zapłaty za transport ziemi przez pokrzywdzonego na rzecz (...),

⚫

k. 7, 11, 12 zb. A: wydruki wiadomości SMS między stronami,

⚫

k. 8-10, 13 zb. A: dokumentacja fotograficzna dalszej odsprzedaży ziemi przez oskarżonego dostarczona przez pokrzywdzonego,

⚫

k. 14, 36 zb. A: wezwania do zapłaty,

⚫

k. 24, 25 zb. A: informacje US w O. dot. oskarżonego,

⚫

k. 26, 49 zb. A: informacje ZUS w O. dot. oskarżonego,

⚫

k. 1-2 zb. A: pisemne zawiadomienie o przestępstwie,

⚫

k. 43 zb. A, k. 43-46: częściowo wyjaśnienia oskarżonego,

***********************

D. L. ma 36 lat. Jest rozwiedziony. Ma dwoje dzieci, które pozostają na utrzymaniu matki. Pozostaje stanu wolnego. Posiada średnie wykształcenie. Deklaruje utrzymanie z własnej działalności gospodarczej z siedzibą w I.. Nie posiada istotnego majątku.

D. L. był uprzednio ośmiokrotnie sądownie karany jednakże za przestępstwa innego rodzaju z art. 178 a § 1 Kk, 244 Kk, 288 § 1 Kk, 157 § 2 Kk, 225 § 2 Kk, 245 Kk.

Dowody:

⚫

k. 45-47 zb. A: dane osobopoznawcze o osobie,

⚫

k. 39-41 zb. A, k. 29-31, 73-75: dane o karalności z K.,

***********************

D. L. słuchany w toku postępowania przygotowawczego w charakterze podejrzanego nie przyznał się do zarzucanego mu czynu i skorzystał z prawa odmowy składania wyjaśnień.

Przed Sądem, nadal kwestionując swoje sprawstwo podał, że choć faktycznie końcem 2014r. dokonał zakupu ziemi od pokrzywdzonego w cenie 10 zł za tonę, to w rozliczeniu przekazał mu tłuczeń dachówki, natomiast kwotę 1 tys. zł przekazał pokrzywdzonemu dla świętego spokoju, podczas przypadkowego spotkania w firmie regenerującej chłodnice J. B. w późniejszym czasie tj. już w 2015r., na co jednak nie ma pokwitowania. Nie wyjaśnił dlaczego przekazał pokrzywdzonemu dodatkowo 1 tys. zł i to po terminie, skoro rozliczeniem za ziemię miała być dachówka, a także dlaczego deklarował telefonicznie rozliczenie się z transakcji, skoro była to wymiana. Ziemię istotnie odsprzedał małżeństwu z J., jednakże nie otrzymał całości zapłaty. Sprawy w sądzie z tego powodu nie założył. Za transport z O. do J. rozliczył się. Przyznał, że w 2014 roku miał problemy osobiste i finansowe.

/k. 43 zb. A, k. 43-46/

Sąd Rejonowy zważył w sprawie,

co następuje:

W świetle zebranego w sprawie, a ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego, zarówno sprawstwo, jak i wina oskarżonego w odniesieniu do zarzucanego mu czynu, nie budziły najmniejszych wątpliwości.

Dokonując ustaleń faktycznych w sprawie Sąd oparł się przede wszystkim na logicznych, rzeczowych i konsekwentnych zeznaniach pokrzywdzonego P. P., który opisał w swych zeznaniach w jaki sposób doszło do transakcji z oskarżonym, że był zapewniany o niezwłocznej zapłacie za czym miała przemawiać dodatkowo działalność gospodarcza oskarżonego, jak i bezproblemowe rozliczenie się z ojcem oskarżonego oraz w jaki sposób był on „zwodzony” przez oskarżonego, który ostatecznie unikał z nim kontaktu tak telefonicznego, jak i korespondencyjnego, choć sam ziemię dostarczoną przez pokrzywdzonego odsprzedał ze znacznym zyskiem, za co otrzymał zapłatę, a mimo to nie rozliczył się z pokrzywdzonym. Zeznania pokrzywdzonego P. P. miały oparcie w przedłożonych przez niego dokumentach dot. transakcji, transportu, treści korespondencji sms, dalszej odsprzedaży, wezwań do zapłaty, jak i obiektywnie w informacjach US i ZUS, z których wynikało, że oskarżony już w chwili zamówienia dostawy ziemi, miał poważne kłopoty finansowe. Zeznania pokrzywdzonego miały także oparcie w zeznaniach pracownika (...) H. S., który potwierdził dostawę ziemi dla oskarżonego, jak i fakt uiszczenia zapłaty za transport przez pokrzywdzonego, wreszcie zaś i to, że kwestia wywozu z posesji oskarżonego dachówki pojawiła się „przy okazji” transakcji i w toku jej realizacji, ażeby „nie było pustych przebiegów’. Potwierdzeniem wersji pokrzywdzonego były także zeznania świadków Z. i T. B. - nabywców ziemi od oskarżonego, którzy wbrew twierdzeniom samego oskarżonego podali, że rozliczyli się z oskarżonym, choć on do końca z umowy się nie wywiązał, a tym samym dysponował on środkami na uregulowanie zapłaty względem pokrzywdzonego, czego jednak nie uczynił. O braku rzetelności oskarżonego świadczyły też zeznania K. S., który na polecenie oskarżonego dostarczył ziemię z placu oskarżonego w O. do m. zamieszkania p. B. w J. i również nie mógł doczekać się zapłaty. Z kolei zeznania świadka J. B. przeczyły wyjaśnieniom oskarżonego, jakoby ten przekazał początkiem 2015r. kwotę 1 tys. zł pokrzywdzonemu. Reasumując wyjaśnienia oskarżonego w zakresie, w jakim zakwestionował on swe sprawstwo i zawinienie nie zasługiwały na wiarę. Zważyć trzeba, że jego wersja wydarzeń o rzekomym rozliczeniu zakupu ziemi przekazaniem tłucznia/gruzu z dachówek pojawiła się dopiero przed Sądem, a wcześniej nie potwierdzał jej żaden ze świadków, ani też pokrzywdzony, który konsekwentnie przyznawał, iż faktycznie wywiózł z placu oskarżonego zbędny dla w/wymienionego gruz, lecz było to na prośbę oskarżonego, by nie było „pustych” przebiegów powrotnych wywrotek, za który to zresztą transport sam musiał zapłacić. To samo dotyczyło kwestii zapłaty kwoty 1 tys. zł, która miała stanowić końcowe rozliczenie z pokrzywdzonym, czemu zaprzeczył świadek J. B., w którego zakładzie usługowym miało rzekomo dojść do takiego rozliczenia. Już tylko na marginesie dodać należy, że wersji oskarżonego przeczyła też treść wiadomości sms, w których zapewniał on jedynie pokrzywdzonego o zapłacie za dostawę ziemi, nie kwestionując bynajmniej swego zadłużenia. Powyższe okoliczności obalały twierdzenia oskarżonego, jakoby przedmiotem umowy była transakcja wymiany ziemi za tłuczeń dachówkowy. Reasumując wyjaśnienia oskarżonego, w zakresie w jakim pozostawały w sprzeczności z poczynionymi ustaleniami, Sąd uznał za linię obrony, która w świetle wniosków płynących z analizy pozostałych dowodów ostać się nie mogła. Podkreślenia w tym miejscu wymaga, że ojciec oskarżonego Z. L. oraz partnerka oskarżonego A. B. dopiero przed Sądem wskazali, że zapłatą za ziemię miał być gruz dachówkowy, choć żaden z w/w świadków nie wspominał o tym w toku postępowania przygotowawczego, nie wyjaśniając też z jakiego powodu oskarżony zapłacił następnie jeszcze pokrzywdzonemu (bez pokwitowania) 1 tys. zł, a bezpośrednio po transakcji zasłaniał się brakiem czasu na rozliczenie. Tak zatem rekapitulując powyższe rozważania, oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu, przy czym Sąd przypisując oskarżonemu sprawstwo dokonał korekty/sprecyzowania czasu przestępstwa przyjmując, że czyn miał miejsce w m-cu październiku 2014 roku. Na koniec dodać jeszcze trzeba, że pokrzywdzony był dla oskarżonego osobą obcą, nie mającą motywu do bezzasadnego pomówienia oskarżonego tym bardziej, że nie miał zastrzeżeń do podobnej transakcji przeprowadzonej z ojcem oskarżonego. Gdyby też przedmiotem transakcji była wymiana, to powstaje pytanie dlaczego oskarżony nie partycypował nawet w kosztach transportu.

Swoim zachowaniem wyczerpał oskarżony znamiona występku z art. 286 § 1 Kk. Przestępstwa z art. 286 § 1 Kk. dopuszcza się ten, kto w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadza inną osobę do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem za pomocą wprowadzenia jej w błąd albo wyzyskania błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania. Przedmiotem ochrony przestępstwa oszustwa z art. 286 k.k. jest mienie. W odniesieniu do przestępstwa oszustwa pojęcie "mienie", obejmuje wszelkie prawa majątkowe, rzeczowe i obligacyjne. Termin "mienie" używany jest w znamionach przestępstwa oszustwa jako synonim majątku. Majątek, jako przedmiot ochrony przestępstwa oszustwa, rozumieć należy jako zbiorcze określenie ogółu majątkowych praw podmiotowych, obejmujące aktywa, czyli prawa i majątkowe danego podmiotu. Składniki majątku to wszystkie poszczególne prawa majątkowe, które przysługują danemu podmiotowi. W szczególności są to prawa rzeczowe (własność i ograniczone prawa rzeczowe), wierzytelności, prawa spadkowe (do otrzymania zachowku oraz przedmiotu zapisu), a także prawa na dobrach niematerialnych (prawa autorskie, wynalazcze, prawa dotyczące wzorów zdobniczych i znaków towarowych, prawa do firmy i nazwy przedsiębiorstwa, tzw. prawa do klienteli, tajemnic przedsiębiorstwa itp.), pod warunkiem że mają charakter praw majątkowych. Przedmiotem ochrony przestępstwa oszustwa jest majątek jakiegokolwiek podmiotu, a więc nie tylko przysługujący osobie dokonującej niekorzystnego rozporządzenia. Przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. w części, w jakiej opisuje ono czynność wykonawczą przybierającą formę działania, jest przestępstwem powszechnym, może być zatem popełnione przez każdy podmiot, zdatny do ponoszenia odpowiedzialności karnej. W przypadku oszustwa polegającego na wyzyskaniu błędu osoby rozporządzającej mieniem, część czynności wykonawczej przybiera postać zaniechania poinformowania osoby rozporządzającej mieniem o rzeczywistym stanie rzeczy. Także w odniesieniu do tej odmiany oszustwa określony w art. 286 § 1 k.k. typ czynu zabronionego jest przestępstwem powszechnym. Przepis art. 286 § 1 k.k. określa zachowanie karalne jako doprowadzenie do niekorzystnego rozporządzenia mieniem poprzez wprowadzenie w błąd, wyzyskanie błędu lub wyzyskanie niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania. Zachowanie karalne opisane w znamionach przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. skierowane na osobę, którą sprawca zamierza doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia mieniem. W sytuacji wprowadzenia w błąd sprawca wywołuje w świadomości pokrzywdzonego lub innej osoby, której mienie stanowi przedmiot rozporządzenia dokonywanego przez wprowadzonego w błąd, fałszywe wyobrażenie (rozbieżność między rzeczywistością a jej odzwierciedleniem w świadomości dokonującego rozporządzenia mieniem), zaś przy wyzyskaniu błędu wykorzystuje już istniejącą rozbieżność między stanem świadomości dokonującego rozporządzenia mieniem a rzeczywistością, której sprawca nie koryguje, lecz używa dla uzyskania przez siebie lub kogo innego osiągnięcia korzyści majątkowej, wynikającej z niekorzystnego dla pokrzywdzonego rozporządzenia mieniem. Wprowadzenie w błąd może zostać osiągnięte przez przemilczenie, zaniechanie poinformowania o faktycznym, prawdziwym stanie rzeczy. Wprowadzenie w błąd dotyczyć musi natomiast tzw. istotnych okoliczności danej sprawy, które mogą mieć wpływ na podjęcie decyzji o rozporządzeniu mieniem. Czynność wykonawcza w przypadku przestępstwa oszustwa jest złożonym działaniem lub zaniechaniem, którego celem jest doprowadzenie innej osoby do niekorzystnego rozporządzenia mieniem własnym lub cudzym. Istotny jest efekt majątkowy, sprowadzający się do utraty lub pomniejszenia aktywów po stronie rozporządzającego lub innej osoby, w imieniu której działa rozporządzający. Właściwe znamię czynnościowe "doprowadza" przesądza, że oszustwo jest przestępstwem materialnym, jego skutkiem zaś niekorzystne rozporządzenie mieniem. Między zachowaniem sprawcy, polegającym na wprowadzeniu w błąd, wyzyskaniu błędu lub wyzyskaniu niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania, a niekorzystnym rozporządzeniem mieniem zachodzić musi związek przyczynowy. Przestępstwo oszustwa charakteryzuje się dwoma przedmiotami czynności wykonawczej. Zachowanie sprawcy skierowane jest bowiem z jednej strony na osobę, która dokonuje niekorzystnego rozporządzenia swoim lub cudzym mieniem, z drugiej strony na mienie, które sprawca uzyskuje w wyniku rozporządzenia. Znamiona oszustwa wymagają tożsamości podmiotu w odniesieniu do wprowadzenia w błąd, wyzyskania błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania oraz dokonania rozporządzenia mieniem. Natomiast nie jest wymagana tożsamość między podmiotem dokonującym rozporządzenia mieniem i pokrzywdzonym. Przez rozporządzenie mieniem rozumieć należy wszelkie czynności prowadzące do zmiany we władaniu mieniem, polegające na pozbawieniu osoby uprawnionej możliwości dysponowania mieniem. Niekorzystne rozporządzenie mieniem może nastąpić w formie przewidzianej w prawie cywilnym, a więc poprzez wszelkie rodzaje umów przenoszących własność, zobowiązujących pokrzywdzonego do określonych działań. Przestępstwo oszustwa określone w art. 286 § 1 jest przestępstwem umyślnym, zaliczanym do tzw. celowościowej odmiany przestępstw kierunkowych. Ustawa wymaga, aby zachowanie sprawcy było ukierunkowane na określony cel, którym w przypadku oszustwa jest osiągnięcie korzyści majątkowej. Sprawca, podejmując zachowanie, musi mieć wyobrażenie pożądanej dla niego sytuacji, która stanowić ma rezultat jego zachowania. Takie ujęcie znamion strony podmiotowej wyklucza możliwość popełnienia oszustwa z zamiarem wynikowym. Charakterystyczny dla strony podmiotowej tego przestępstwa zamiar bezpośredni powinien obejmować zarówno cel działania sprawcy, jak i sam sposób działania zmierzającego do zrealizowania tego celu. Sprawca musi chcieć użyć takiego właśnie sposobu działania, na przykład zaciągnięcia pozorowanej pożyczki, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i cel ten musi stanowić punkt odniesienia przy realizowaniu każdego ze znamion przedmiotowych przestępstwa. Zamiar sprawcy w płaszczyźnie intelektualnej musi więc obejmować dwa elementy. Z jednej strony, sposób zachowania sprawcy, tzw. środek intelektualny, jakim jest w przypadku oszustwa wprowadzenie w błąd, wyzyskanie błędu lub niezdolności osoby rozporządzającej mieniem do należytego pojmowania przedsiębranego działania. Z drugiej strony, sprawca musi mieć świadomość, że co najmniej może uzyskać korzyść majątkową z planowanego zachowania w wyniku zastosowanego sposobu działania oraz świadomość więzi przyczynowej łączącej podejmowane przez niego działania z niekorzystnym rozporządzeniem mieniem. Przez korzyść majątkową rozumieć należy - zgodnie z brzmieniem art. 115 - korzyść dla sprawcy, innej osoby fizycznej lub prawnej, jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej lub grupy osób prowadzącej zorganizowaną działalność przestępczą. Korzyścią majątkową jest zwiększenie aktywów lub zmniejszenie pasywów majątkowych, czyli każde przysporzenie majątku lub uniknięcie strat albo zmniejszenie obciążeń.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, nie może budzić najmniejszych wątpliwości, że oskarżony swym zachowaniem wyczerpał znamiona występku z art. 286 § 1 Kk. Zachowanie oskarżonego wymierzone było w dobro prawne będące przedmiotem ochrony przestępstwa oszustwa z art. 286 k.k., tj. mienie pokrzywdzonego, który dostarczył mu towar w postaci ziemi typu humus. Skoro przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. jest przestępstwem powszechnym, to powyższe oznacza, że i oskarżony spełniał wymagania podmiotowe sprawcy tegoż występku. Zachowanie oskarżonego miało postać doprowadzenia do niekorzystnego rozporządzenia mieniem za pomocą wprowadzenia w błąd pokrzywdzonego co do zamiaru, jak i możliwości wywiązania się z zobowiązania, albowiem oskarżony zapewniał, że prowadząc działalność gospodarczą, której w istocie pod wskazanym adresem nie prowadził, niezwłocznie ureguluje płatność, czego nie uczynił, zatajając przed pokrzywdzonym swą rzeczywistą sytuację materialną, unikając z nim następnie kontaktu, a ostatecznie nie rozliczając się z nim i to pomimo zdobycia środków ze sprzedaży z zyskiem ziemi osobom trzecim w wysokości znacznie przekraczającej dług wobec pokrzywdzonego, przez co trudno jest mówić o przejściowych trudnościach finansowych towarzyszących działalności gospodarczej, jak i zamiarze wywiązania się z zobowiązania. W ten sposób oskarżony doprowadził pokrzywdzonego do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci ziemi ogrodowej oraz wydatków związanych z jej transportem, co realizowało znamię skutku przestępstwa oszustwa, które jest przestępstwem materialnym. Między zachowaniem oskarżonego, polegającym na wprowadzeniu w błąd, a niekorzystnym rozporządzeniem mieniem zachodził ścisły związek przyczynowy. W okolicznościach sprawy nie budziło żadnych wątpliwości, że oskarżony działał umyślnie i to z zamiarem bezpośrednim, o czym świadczyła nie tylko sytuacja materialna i osobista oskarżonego ale i brak próby ugodowego załatwienia sprawy, nawet po zdobyciu środków na zapłatę zobowiązania, a ostatecznie zaprzeczenie istnienia swego zobowiązania. Tak zatem, oskarżony swym zachowaniem wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 286 § 1 kk.

Przestępstwo wskazane wyżej, z mocy art. 286 § 1 Kk, zagrożone jest karą pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.

Sąd kierując się dyrektywami wymiary kary wymienionymi w szczególności w art. 53 Kk wymierzył oskarżonemu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Zważyć przy tym należy, że przestępstwo przypisane oskarżonemu miało miejsce przed dniem 1.07.2015r., co umożliwiało zastosowanie względem oskarżonego w trybie art. 4 § 1 Kk korzystniejszych przepisów prawa materialnego obowiązujących w dacie jego zaistnienia – zwłaszcza zaś w zakresie możliwości poddania sprawcy próbie.

Do okoliczności obciążających wpływających na rozmiar orzeczonej kary pozbawienia wolności Sąd zaliczył przede wszystkim sposób działania oskarżonego, uprzednią karalność choć za inne przestępstwa, jak i brak starań o naprawienie szkody.

Do okoliczności łagodzących zaliczono natomiast stosunkowo niewielką wysokość szkody oraz sytuację osobistą i majątkową oskarżonego.

Mając na uwadze brak uprzedniej karalności oskarżonego za podobne przestępstwa, sytuację osobistą i majątkową oskarżonego, jak i wzgląd na potrzebę zadośćuczynienia interesom pokrzywdzonego Sąd przy zast. art. 4 § 1 Kk ostatecznie wykonanie kary zasadniczej oskarżonemu zawiesił na dłuższy od minimalnego okres próby 3 lat, nakładając jednocześnie na oskarżonego w trybie art. 46 § 1 Kk obowiązek naprawienia szkody, którego uchybienie może stanowić przesłankę do zarządzenia wykonania kary.

Orzeczenie o kosztach postępowania uzasadniała treść art. 627 Kpk.

Z tych względów Sąd Rejonowy orzekł,

jak w części dyspozytywnej

wyroku.