Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 maja 2018 r.

Sąd Apelacyjny w Białymstoku, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący : SSA Bożena Szponar – Jarocka (spr.)

Sędziowie : SA Dorota Elżbieta Zarzecka

: SA Alicja Sołowińska

Protokolant : Edyta Katarzyna Radziwońska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 maja 2018 r. w B.

sprawy z odwołania A. C.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

o przywrócenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy

na skutek apelacji wnioskodawcy A. C.

od wyroku Sądu Okręgowego w Białymstoku V Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 22 września 2016 r. sygn. akt V U 1778/15

oddala apelację.

Sygn. akt III AUa 1100/16

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. decyzją z dnia 30 listopada 2015 r., wydaną na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, odmówił A. C. przywrócenia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy od dnia 1 listopada 2015 roku, ponieważ Komisja Lekarska ZUS nie stwierdziła u wnioskodawcy całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy.

Od powyższej decyzji odwołanie złożył ubezpieczony A. C.. Kwestionował ustalenia organu rentowego w przedmiocie oceny swego stanu zdrowia i wnosił o wznowienie wypłaty świadczenia.

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie.

Sąd Okręgowy w Białymstoku wyrokiem z dnia 22 września 2016 roku oddalił odwołanie.

W pierwszej kolejności Sąd Okręgowy odwołał się do treści art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, zgodnie z którym renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnia łącznie następujące warunki: jest niezdolny do pracy, ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy, niezdolność do pracy powstała w okresach przewidzianych w ustawie. Po spełnieniu wszystkich tych warunków organ rentowy przyznaje świadczenie, które w każdym czasie podlega jego kontroli. Gdy ZUS uzna, że zachodzą przesłanki do wstrzymania jego wypłaty wydaje stosowną decyzję. Okoliczności te enumeratywnie są wyliczone w dyspozycji art. 134 ust. 1 cytowanej ustawy. Stosownie do art. 61 tej ustawy prawo do renty, które ustało z powodu ustąpienia niezdolności do pracy, podlega przywróceniu, jeżeli w ciągu 18 miesięcy od ustania prawa do renty ubezpieczony ponownie stał się niezdolny do pracy.

Sąd I instancji wskazał, że w przypadku A. C. kwestią sporną była ocena jego stanu zdrowia. W celu jej wyjaśnienia Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych z zakresu medycyny specjalistów od schorzeń występujących u odwołującego. Biegła laryngolog po zapoznaniu się z dokumentacją lekarską i zbadaniu wnioskodawcy rozpoznała u niego następujące schorzenia: niedosłuch zmysłowo – nerwowy prawostronny średniego stopnia, niedosłuch mieszany lewostronny średniego stopnia, stan po operacji tympanoplastycznej ucha lewego.

Natomiast biegła z zakresu neurologii po zapoznaniu się z dokumentacją lekarską i zbadaniu wnioskodawcy rozpoznała u wnioskodawcy: zmiany zwyrodnieniowe i dyskopatyczne w odcinku lędźwiowo – krzyżowym kręgosłupa z zespołem bólowym, przewlekłym ograniczeniem ruchomości bez objawów podrażnienia/uszkodzenia korzeni nerwowych, nadciśnienie tętnicze, niedosłuch obustronny.

W konkluzji swoich opinii obie biegłe sądowe uznały, że wnioskodawca jest osobą zdolną do pracy. Sąd pierwszej instancji uznał powyższe opinie za spójne, logiczne i nie zawierające wewnętrznych sprzeczności. Z przedmiotowymi opiniami nie zgodził się odwołujący, podnosząc, że schorzenia, które posiada nie pozwalają mu na wykonywanie jakiegokolwiek zatrudnienia. W ocenie Sądu zastrzeżenia te miały podłoże subiektywne, albowiem nie zostały poparte żadnymi dowodami.

Mając zatem powyższe na uwadze Sąd Okręgowy, na mocy art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., oddalił odwołanie.

Apelację od powyższego wyroku wniósł wnioskodawca A. C.. Zaskarżył wyrok w całości, zarzucając mu:

1. brak wszechstronnej oceny przez Sąd materiału dowodowego zebranego w aktach sprawy - oparcie rozstrzygnięcia w sprawie wyłącznie w oparciu o opinię biegłych, bez dokonania wnikliwej oceny całości materiału dowodowego zebranego w sprawie;

2. przekroczenie swobodnej oceny dowodów poprzez dokonanie ustaleń sprzecznych z zasadami logiki polegających na uznaniu, iż odwołujący jest osobą zdolną do świadczenia pracy, podczas gdy od dłuższego czasu jest uprawniony do renty z tytułu niezdolności do pracy i jego stan zdrowia nie poprawił się, a co za tym idzie nie pozwala mu na wykonywanie jakiejkolwiek pracy i czynności życia codziennego;

3. dokonanie błędnych ustaleń stanu faktycznego sprawy poprzez uznanie, iż odwołujący jest w stanie wykonywać pracę z uwagi na dobry stan zdrowie.

Wskazując na powyższe zarzuty, apelujący domagał się :

1. uchylenia wyroku w całości i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, ewentualnie zmiany wyroku poprzez przyznanie mu prawa do dalszej renty okresowej,

0  2. zasądzenia od (...) Oddział w B. na rzecz odwołującego kosztów postępowania.

Ponadto apelujący wniósł o przeprowadzenie dowodów z zeznań świadków: lekarzy prowadzących - lek. (...). H. K., specjalisty neurologa, oraz W. N., specjalisty anestezjologa i intensywnej terapii na okoliczność stanu zdrowia odwołującego oraz faktycznej możliwości wykonywania jakiejkolwiek pracy.

Sąd Apelacyjny ustalił i zważył, co następuje:

Apelacja wnioskodawcy jest niezasadna. Sąd Okręgowy rozpoznając niniejszą sprawę dokonał prawidłowych i zgodnych z treścią materiału dowodowego ustaleń faktycznych, w granicach swobodnej oceny dowodów, o której stanowi art. 233 § 1 k.p.c. i na ich podstawie właściwie przyjął, iż A. C. nie spełnia przesłanek do przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy po 31 października 2015 r. na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2015 r., poz. 748). Uzupełnione przez Sąd Apelacyjny postępowanie dowodowe w postaci opinii biegłych sądowych z zakresu neurologii i neurochirurgii oraz opinii biegłego z zakresu psychiatrii potwierdziło prawidłowość rozstrzygnięcia Sądu pierwszej instancji w zakresie braku podstaw do przyznania wnioskodawcy prawa do renty na dalszy okres. Sąd Apelacyjny w całości aprobuje stanowisko Sądu Okręgowego wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku i ustalenia poczynione przez Sąd Okręgowy przyjmuje za własne.

Zgodnie z art. 57 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2015 r., poz.748), dalej jako ustawa emerytalna), renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli spełnił łącznie następujące warunki:

1) jest niezdolny do pracy;

2) ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3) niezdolność do pracy powstała w okresach wskazanych w ustawie albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Stosownie do art. 61 cytowanej ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, prawo do renty, które ustało z powodu ustąpienia niezdolności do pracy podlega przywróceniu, jeżeli w ciągu osiemnastu miesięcy od ustania prawa do renty ubezpieczony stał się ponownie niezdolny do pracy.

Pojęcie niezdolności do pracy i jej rodzaje zdefiniowane zostały w art. 12 ustawy emerytalnej. W myśl art. 12 ust. 1 ustawy emerytalnej niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania tej zdolności po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy (art. 12 ust. 2 ustawy emerytalnej). Natomiast częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (art. 12 ust. 2 ustawy emerytalnej). Ponadto zgodnie z art. 13 ust. 1 cytowanej ustawy przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się: stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji oraz możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

Kwestią sporną w niniejszej sprawie było ustalenie, czy ubezpieczony A. C. jest nadal po dniu 31 października 2015 r. niezdolny do wykonywania pracy zarobkowej, a tym samym czy spełnia przesłanki z ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, warunkujące przyznanie mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres. Istotne znaczenie miało zatem ustalenie, czy po tej dacie nastąpiła poprawa stanu zdrowia wnioskodawcy skutkująca odzyskaniem zdolności do wykonywania pracy zarobkowej. Należy bowiem wskazać, iż odwołujący był uprawniony do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 11.02.2014 r. do 31.10.2015 r.

Z przeprowadzonego przez Sąd Okręgowy dowodu w postaci opinii biegłego lekarza sądowego z zakresu laryngologii (k. 12-14), wynikało, że rozpoznane u odwołującego schorzenia (niedosłuch zmysłowo – nerwowy prawostronny średniego stopnia, niedosłuch mieszany lewostronny średniego stopnia, stan po operacji tympanoplastycznej ucha lewego) nie naruszają sprawności organizmu w stopniu powodującym niezdolność do pracy zarobkowej zgodnej z kwalifikacjami. Odwołujący nie ma wyuczonego zawodu, ukończył szkołę podstawową i pracował jako: dozorca ochroniarz, pracownik fizyczny. W uzasadnieniu opinii biegły wskazał, że odwołujący z niedosłuchem średniego stopnia, z dobrym kontaktem słuchowym z otoczeniem może mieć kłopoty z rozumieniem mowy w złych warunkach akustycznych. Odwołujący nie może pracować w hałasie, na wysokości i przy maszynach w ruchu oraz nie może wykonywać pracy wymagającej bardzo dobrego kontaktu słuchowego i werbalnego. Biegła podkreśliła, ze niedosłuch u odwołującego występuje od wielu lat i wykonywał on pracę zarobkową pomimo ubytku słuchu (korzystał z aparatu słuchowego). Schorzenia narządu słuchu nie były podstawą do przyznania odwołującemu wcześniejszych świadczeń rentowych. W ocenie biegłego wskazana jest ocena neurologiczna schorzeń kręgosłupa.

Biegły z zakresu neurologii rozpoznał u wnioskodawcy następujące schorzenia: zmiany zwyrodnieniowe i dyskopatyczne w odcinku lędźwiowo – krzyżowym kręgosłupa z podawanym zespołem bólowym, przewlekłym ograniczeniem ruchomości bez objawów podrażnienia/uszkodzenia korzeni nerwowych, nadciśnienie tętnicze, niedosłuch obustronny. W ocenie tego biegłego stwierdzone schorzenia i stopień ich nasilenia klinicznego nie powodują u odwołującego niezdolności do pracy. Uzasadniając swoje stanowisko biegły wskazał, że w badaniu przedmiotowym nie stwierdzono zmian patologicznych, a zmiany zwyrodnieniowe i dyskopatyczne stwierdzane w badaniach neuroobrazowych nie powodują uszkodzenia/podrażnienia korzeni nerwowych i nie stanowią podstawy do uznania ubezpieczonego za niezdolnego do pracy. Biegły nie stwierdził obecnie niesprawności ruchowej, a przedstawione dysfunkcje organizmu naruszające sprawność mają charakter przewlekły, ale nie są nasilone. W ocenie biegłego w porównaniu do poprzednich badań, w których odwołujący kwalifikowany był jako osoba częściowo niezdolna do pracy, nastąpiła poprawa stanu zdrowia (k. 28-30).

Mając na względzie przedstawione w apelacji zarzuty, Sąd drugiej instancji doszedł do przekonania, iż istnieje potrzeba uzupełnienia postępowania dowodowego przeprowadzonego przez Sąd Okręgowy i dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych z zakresu neurologii, rehabilitacji i neurochirurgii na okoliczność ustalenia, czy odwołujący z powodu naruszenia sprawności organizmu i braku rokowań odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu utracił zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, czy też utracił zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji, jeśli tak to do kiedy przewidywana jest ta niezdolność. W przypadku uznania odwołującego za osobę zdolną do pracy, biegli zostali również zobowiązani do wyjaśnienia, na czym polega jego poprawa stanu zdrowia.

Biegły z zakresu rehabilitacji po przeprowadzeniu badania odwołującego i analizie dokumentacji medycznej rozpoznał u niego: chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa Th-L, rwę kulszową lewostronną, nadciśnienie tętnicze i niedosłuch obustronny i uznał go za osobę częściową niezdolną do pracy. W uzasadnieniu opinii biegły wskazał, że odwołujący jest osobą samodzielną, porusza się utykając na lewą nogę. W badaniu biegły stwierdził ograniczenie ruchomości kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego i w jego ocenie wymaga on okresowych zabiegów rehabilitacyjnych (k. 98-100). W opinii uzupełniającej (k. 110) biegły sądowy z zakresu rehabilitacji medycznej wskazał, że w jego ocenie odwołujący nie utracił zdolności do pracy znacznym stopniu. Odwołujący jest osobą częściowo niezdolną do pracy, zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji – pracownik fizyczny (magazynier, monter) i rokuje odzyskanie zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Według biegłego częściowa niezdolność do pracy u odwołującego z powodu schorzeń kręgosłupa istnieje od 2.07.2012 r., a ze względu na stan zdrowia i wiek ubezpieczonego trudno jest przewidzieć moment odzyskania zdolności do pracy.

Biegli sądowi z zakresu neurologii i neurochirurgii po zapoznaniu się z aktami sprawy, dokumentacją lekarską oraz po zbadaniu odwołującego rozpoznali u niego zmiany zwyrodnieniowo-przeciążeniowe kręgosłupa bez aktualnych cech podrażnienia korzeni rdzeniowych, depresję i niedosłuch obustronny i stwierdzili, że aktualny stan zdrowia nie kwalifikuje się do uznania niezdolności do pracy. W ocenie biegłych odwołujący jest zdolny do pracy zarobkowej. Uzasadniając swoje stanowisko biegli sądowi wskazali, że badaniem klinicznym nie stwierdzili u odwołującego zmian istotnych ograniczających funkcjonowanie, poza obniżeniem nastroju. Badanie kliniczne wykazało wydolność narządu ruchu, w tym kręgosłupa oraz nie wskazuje na cechy podrażnienia korzeni rdzeniowych. W ocenie biegłych na stan zdrowia odwołującego wpływa poczucie znacznej choroby, które przejawia. Ze względu na przebyte leczenie psychiatryczne biegli zasugerowali przeprowadzenie badania przez biegłego psychiatrę (k. 119-123).

Mając na względzie powyższą sugestię biegłych sądowych z zakresu neurologii i neurochirurgii, sąd drugiej instancji dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu psychiatrii. Biegły sądowy powyższej specjalności po analizie dokumentacji medycznej i przeprowadzeniu badania psychiatrycznego uznał, że rozpoznane u odwołującego schorzenie – organiczne zaburzenia osobowości nie upośledza istotnie funkcjonowania organizmu i nie powoduje częściowej niezdolności do pracy. Biegły sądowy wskazał, że odwołujący w 2013 r. był hospitalizowany psychiatrycznie z rozpoznaniem umiarkowanego epizodu depresji. Od tego momentu odwołujący sporadycznie zgłaszał się do psychiatry, leków aktualnie nie przyjmuje. Nie wymagał też po raz kolejny hospitalizacji psychiatrycznej. Biegły wskazał, że w trakcie badania u odwołującego nie zaobserwowano objawów czynnej psychozy ani spadku funkcji poznawczych czy otępienia. Odwołujący nie prezentował także zaburzeń depresyjnych, a obniżenie nastroju miało charakter reaktywny (uwarunkowany utratą źródła dochodu). Odwołujący potwierdził występowanie zaburzeń snu, drażliwość oraz zgłaszał bóle kręgosłupa. W ocenie biegłego obraz kliniczny, dane z wywiadu z dużym prawdopodobieństwem wskazują na obecność dyskretnych zmian w (...), które można zakwalifikować jako organiczne zaburzenia osobowości. Schorzenie ma przewlekły i stabilny charakter. W sferze poznawczej choroba charakteryzuje się zaburzeniami uwagi. Aktualnie zmiany te mają niewielkie nasilenie, odwołujący jest poprawnie zorientowany w swojej sytuacji prawno-bytowej. Odwołujący do chwili obecnej nie leczył się regularnie z powodów psychiatrycznych, aktualnie nie korzysta też z porad psychologicznych (k. 141-144).

Oceniając materiał dowodowy zgromadzony w postępowaniu przed Sądami obu instancji, Sąd Apelacyjny doszedł do wniosku, iż ustalenia faktyczne w zakresie stanu zdrowia A. C. poczynione przez Sąd I instancji były prawidłowe. Wbrew zarzutom apelacji Sąd Okręgowy słusznie podzielił wnioski płynące z opinii biegłych sądowych z zakresu neurologii oraz laryngologii i na ich podstawie dokonał ustaleń faktycznych. Uzupełniony w postępowaniu przed Sądem Apelacyjnym materiał dowodowy w postaci opinii biegłych z zakresu neurologii i neurochirurgii oraz opinii biegłego z zakresu psychiatrii, pozwala stwierdzić, iż rozpoznane u odwołującego schorzenia neurologiczne, laryngologiczne i psychiatryczne nie powodują u niego dalszej częściowej niezdolności do wykonywania pracy zarobkowej zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami zawodowymi. Powyższe opinie są zdaniem Sądu Apelacyjnego miarodajne i wystarczające do czynienia ustaleń w sprawie, bowiem biegli sądowi w sposób rzeczowy i spójny opisali schorzenia występujące u wnioskodawcy oraz rzetelnie i wyczerpująco wyjaśnili, z jakich względów uznali, że stopień nasilenia rozpoznanych schorzeń po 31 października 2015 r. nie ogranicza zdolności odwołującego do pracy zarobkowej zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami. Płynące z powyżej wskazanych opinii biegłych sądowych wnioski są spójne, logiczne i jednoznaczne. Zdaniem Sądu Apelacyjnego poszerzony materiał dowodowy daje podstawy do uznania, że ocena stanu zdrowia A. C. została dokonana w sposób kompleksowy i pełny, przez biegłych o specjalnościach adekwatnych do schorzeń zgłaszanych przez wnioskodawcę. Opinie biegłych lekarzy sądowych zostały sporządzone przez specjalistów, posiadających gruntowną wiedzę z zakresu swoich specjalności oraz długoletnie doświadczenie zawodowe. Analiza treści przedmiotowych opinii, zdaniem Sądu Apelacyjnego, prowadzi do wniosku, że zawierają one obiektywną ocenę stanu zdrowia ubezpieczonego. Sporządzone w sprawie opinie biegłych sądowych wnikliwie odnoszą się do stanu zdrowia odwołującego i okoliczności wynikających z całokształtu dokumentacji medycznej przy uwzględnieniu posiadanych przez niego kwalifikacji zawodowych. Podstawę wydania przedmiotowych opinii stanowiła wszechstronna analiza całości dokumentacji medycznej i akt sprawy oraz szczegółowe badania odwołującego (w tym badania neurologiczne, badanie laryngologiczne i psychiatryczne), co znalazło odzwierciedlenie w opisach badań przedmiotowych i podmiotowych. Podkreślenia wymaga, że biegli sądowi opiniujący w niniejszej sprawie, przy ocenie niezdolności do pracy, przewidywanego okresu tej niezdolności oraz rokowań co do odzyskania zdolności do pracy odnieśli się do czynników medycznych oraz zawodowych określonych w art. 13 ust. 1 ustawy emerytalnej. Biegli lekarze uwzględnili bowiem zarówno stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, jak i wiek (obecnie 60 lat), wykształcenie podstawowe, (bez zawodu) i kwalifikacje zawodowe odwołującego (pracownik fizyczny, stolarz montażowy, konserwator maszyn i urządzeń, tokarz, ślusarz, robotnik, palacz CO, pracownik ochrony, portier, monter, magazynier, pracownik pracowni plastycznej).

Mając powyższe na uwadze, nie można zgodzić się z zarzutem dokonania przez Sąd Okręgowy błędnych ustaleń faktycznych. Zgodnie z art. 233 § 1 k.p.c. sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia dowodów, zaś dokonana ocena materiału dowodowego musi odpowiadać zasadom doświadczenia życiowego i regułom logicznego rozumowania. Zważyć przy tym należy, że specyfika oceny dowodu z opinii biegłego wyraża się w tym, że sfera merytoryczna opinii kontrolowana jest przez Sąd, który nie posiada wiadomości specjalnych, w istocie tylko w zakresie zgodności z zasadami logicznego myślenia, doświadczenia życiowego i wiedzy powszechnej . Zadaniem biegłego jest udzielenie sądowi, na podstawie posiadanych wiadomości fachowych i doświadczenia zawodowego, informacji i wiadomości niezbędnych do ustalenia i oceny okoliczności sprawy. Jakkolwiek opinia biegłego jest oparta na wiadomościach specjalnych, to podlega ona ocenie sądu w oparciu o cały zebrany w sprawie materiał, a zatem, na tle tego materiału, koniecznym jest stwierdzenie, czy ustosunkowała się ona do wynikających z innych dowodów faktów, mogących stanowić podstawę ocen w opinii zawartych oraz czy opierając się na tym materiale, w sposób logiczny i jasny przedstawia tok rozumowania prowadzący do sformułowanych w niej wniosków (por. wyrok SN z 24.05.2005 r., VCK 659/04, LEX nr 180821) . Ocena zgromadzonego materiału dowodowego prowadzi do wniosku, iż sporządzone w sprawie opinie biegłych sądowych opiniujących przed Sądem Okręgowym, opinia biegłych sądowych z zakresu neurologii i neurochirurgii oraz opinia biegłego psychiatry, sporządzone na etapie postępowania apelacyjnego zawierają szczegółowe, logiczne i przekonujące uzasadnienie braku podstaw do uznania wnioskodawcy za osobę niezdolną do pracy zarobkowej po 31 października 2015 r. Zdaniem Sądu Apelacyjnego kluczowe znaczenie przy ocenie stanu zdrowia odwołującego w kontekście zdolności do pracy miały wnioski płynące ze opinii biegłych sądowych z zakresu neurologii, gdyż to właśnie schorzenia neurologiczne stanowiły podstawę wcześniejszego stwierdzania u odwołującego częściowej niezdolności do pracy. Z opinii biegłych lekarzy tych specjalności wynika jednoznacznie, że stan zdrowia odwołującego poprawił się. Warto podkreślić, iż biegły z zakresu neurologii, opiniujący przed Sądem I instancji obecnie nie stwierdził u odwołującego niesprawności ruchowej. Co prawda, zdaniem tego biegłego istniejące u odwołującego dysfunkcje naruszają sprawności organizmu i mają charakter przewlekły, ale występują w stopniu mało istotnym. Biegły stanowczo wskazał, że w porównaniu do poprzednich badań, nastąpiła poprawa stanu zdrowia odwołującego (k. 30). Również z opinii zespołu biegłych sądowych z zakresu neurologii i neurochirurgii wynika, że stanu zdrowia odwołującego uległ poprawie. Biegli w badaniu klinicznym nie stwierdzili u odwołującego istotnych zmian ograniczających funkcjonowanie (poza obniżeniem nastroju), ani niewydolności narządu ruchu (w tym kręgosłupa). Biegli rozpoznali u odwołującego zmiany zwyrodnieniowo-przeciążeniowe kręgosłupa, ale bez aktualnych cech podrażnienia korzeni rdzeniowych (k. 122-123)

W ocenie Sądu Apelacyjnego podnoszone przez wnioskodawcę twierdzenia dotyczące niemożliwości wykonywania pracy zarobkowej należy uznać za nieuzasadnioną polemikę z prawidłowym i należycie uzasadnionym stanowiskiem biegłych lekarzy sądowych. Argumenty wnioskodawcy, iż Sąd I instancji nie wziął pod uwagę zgromadzonej dokumentacji medycznej, a przeprowadzone przez biegłych sądowych badania przedmiotowe zostały przeprowadzone powierzchownie nie znajdują potwierdzenia w treści sporządzonych opinii. Odnosząc się do twierdzeń apelującego stwierdzić należy, że Sąd Apelacyjny nie kwestionuje faktu, że wnioskodawca cierpi na rozpoznane przez biegłych lekarzy schorzenia neurologiczne, psychiatryczne, narządu ruchu i słuchu. Powyższe wynika z treści opinii biegłych lekarzy jak i przedłożonej dokumentacji medycznej. Podkreślić jednak należy, ze sam fakt istnienia określonych schorzeń nie przesądza jeszcze o istnieniu z tego tytułu niezdolności do pracy. O częściowej niezdolności do pracy nie decyduje sam fakt występowania schorzeń, lecz ocena, czy i w jakim zakresie wpływają one na utratę zdolności do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 grudnia 2000 r., sygn. akt II UKN 113/00, OSNAPiUS 2002 Nr 14, poz. 343). Z opinii biegłych lekarzy, którym Sąd Ii instancji dał wiarę, zgodnie wynika, że aktualnie występujące u odwołującego schorzenia i stopień ich nasilenia nie powodują częściowej niezdolności do pracy.

Oceny materiału dowodowego zebranego w sprawie nie może zmienić podnoszona przez apelującego okoliczność, iż od 2014 r. był uznawany za osobę częściową niezdolną do pracy. Nawet okoliczność wieloletniego pobierania renty z tytułu niezdolności do pracy nie przesądza, że prawo do tego świadczenia nie ustanie w przyszłości. Stwierdzić zatem należy, że ani wcześniejsze stwierdzenie częściowej niezdolności do pracy, ani też zła sytuacja materialna ubezpieczonego w żaden sposób nie przesądza o zasadności kontynuacji świadczenia rentowego

Zdaniem Sądu Apelacyjnego ze sporządzonej na etapie postępowania apelacyjnego opinii (podstawowa i uzupełniająca) biegłego z zakresu rehabilitacji medycznej nie wynika również by odwołujący był niezdolny do pracy w rozumieniu art. 12 ustawy emerytalnej. Biegły z zakresu rehabilitacji medycznej stwierdził wprawdzie, że A. C. jest częściowo niezdolny do pracy, lecz rokuje odzyskanie zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. W niniejszej sprawie należało podzielić stanowisko większości biegłych sądowych opiniujących w przedmiotowej sprawie, że odwołujący jest obecnie zdolny do pracy zgodnej z kwalifikacjami zawodowymi. W szczególności ze względu na dominujące u odwołującego schorzenia neurologiczne za wiarygodny dowód w sprawie należało uznać opinię biegłych sądowych z zakresu neurologii i neurochirurgii, sporządzoną na etapie postępowania apelacyjnego oraz opinię biegłego neurologa sporządzona przed Sądem I instancji.

W ocenie Sądu Apelacyjnego brak było podstaw do dalszego uzupełniania materiału dowodowego na etapie postępowania apelacyjnego. Opinie biegłych sądowych sporządzone w niniejszej sprawie były wyczerpujące i dostarczyły niezbędnych wiadomości specjalnych, mogących stanowić podstawę do wydania wyroku. Podkreślić należy, że należyte i wystarczające wyjaśnienie sprawy czyni samo przez się zbędnym dalsze prowadzenie postępowania dowodowego. Również samo niezadowolenie strony z treści wydanych opinii nie jest wystarczającym powodem do prowadzenia dalszego postępowania dowodowego w celu ustalenia stanu zdrowia. Jak słusznie stwierdził Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 12.02.2003 r., sygn. V CKN 1622/00, LEX nr 141384, sąd rozpatrujący sprawę nie jest obowiązany dopuszczać kolejnych dowodów z opinii biegłych tylko dlatego, że złożona opinia jest dla strony niekorzystna.

Za niezasadny należało uznać wniosek odwołującego w przedmiocie przesłuchania w charakterze świadków lekarzy pod których opieką pozostaje w związku z występującymi u niego schorzeniami. Należy podkreślić, że ocena stanu zdrowia ubezpieczonych wnoszących o rentę dokonywana jest za pomocą opinii biegłych lekarzy właściwych specjalności, nie zaś lekarzy pod których opieką pozostaje wnioskodawca. Fakty dotyczące występujących schorzeń i sposób ich leczenia wynikają z dokumentacji lekarskiej, która znajduje się w aktach sprawy i była przedmiotem oceny biegłych sądowych.

W konsekwencji, mając na uwadze zgodne i wiarygodne opinie biegłych lekarzy z zakresu neurologii oraz laryngologii (sporządzone przed Sądem Okręgowym) oraz biegłych z zakresu neurologii i neurochirurgii oraz psychiatrii (sporządzone przed Sądem Apelacyjnym) należało uznać, iż A. C. nie spełnił podstawowej przesłanki niezbędnej do przyznania mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres po 31 października 2015 r., a mianowicie nie został uznany za osobę częściowo niezdolną do pracy (art. 61 w zw. z art. 57 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych). Dlatego też, Sąd Okręgowy zasadnie odmówił wnioskodawcy przywrócenia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy po 31 października 2015 r.

W tym stanie rzeczy Sąd Apelacyjny, na podstawie art. 385 k.p.c., oddalił apelację.