Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VII Ka 1078/19

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejowego w B. z dnia 2 października 2019 roku, sygn. akt (...)

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k.

art. 438 pkt 1a kpk

☒

art. 438 pkt 2 kpk – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła mieć wpływ na treść orzeczenia w zakresie czynów zarzucanych oskarżonemu w pkt I, II i IV:

1/ obraza art. 7 kpk wyrażająca się w przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów, dokonanej miejscami w sposób sprzeczny z zasadami prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, to jest:

a/ wybiórczym potraktowaniu materiału dowodowego sprawy poprzez pominięcie stanowiska oskarżonego w zakresie nie przyznania się do zarzucanych mu czynów i uznaniu zeznań pokrzywdzonych za wiarygodne mimo, że nie zostały one potwierdzone żadnymi innymi dowodami oraz pominięcie okoliczności mających istotne znaczenie w sprawie, a rzutujących na ocenę wiarygodności zeznań pokrzywdzonych;

b/ błędne uznanie, że E. B. mogła uznać groźby L. S. popełnienia na jej szkodę przestępstwa za wzbudzające obawę ich zrealizowania;

2/ art. 438 pkt 2 kpk obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła mieć wpływ na treść orzeczenia w zakresie czynu zarzucanego oskarżonemu w pkt III, a mianowicie art. 7 kpk, wyrażająca się w przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów, dokonanej miejscami w sposób sprzeczny z zasadami prawidłowego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego pod z góry przyjętą tezę o sprawstwie i winie oskarżonego.

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k.: błąd w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na treść orzeczenia, polegający na:

- bezpodstawnym uznaniu, ze oskarżony popełnił wszystkie zarzucane mu czyny;

☐

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k.

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie zaskarżonego wyroku

☒

zmiana poprzez uniewinnienie

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

APELACJA OBROŃCY:

art. 438 pkt 2 kpk – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła mieć wpływ na treść orzeczenia w zakresie czynów zarzucanych oskarżonemu w pkt I, II i IV:

1/ obraza art. 7 kpk wyrażająca się w przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów, dokonanej miejscami w sposób sprzeczny z zasadami prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, to jest:

a/ wybiórczym potraktowaniu materiału dowodowego sprawy poprzez pominięcie stanowiska oskarżonego w zakresie nie przyznania się do zarzucanych mu czynów i uznaniu zeznań pokrzywdzonych za wiarygodne mimo, że nie zostały one potwierdzone żadnymi innymi dowodami oraz pominięcie okoliczności mających istotne znaczenie w sprawie, a rzutujących na ocenę wiarygodności zeznań pokrzywdzonych;

b/ błędne uznanie, że E. B. mogła uznać groźby L. S. popełnienia na jej szkodę przestępstwa za wzbudzające obawę ich zrealizowania;

2/ art. 438 pkt 2 kpk obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła mieć wpływ na treść orzeczenia w zakresie czynu zarzucanego oskarżonemu w pkt III, a mianowicie art. 7 kpk, wyrażająca się w przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów, dokonanej miejscami w sposób sprzeczny z zasadami prawidłowego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego pod z góry przyjętą tezę o sprawstwie i winie oskarżonego

3/ błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść polegający na uznaniu, że oskarżony dopuścił się zarzucanych mu czynów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. 1/ i 2/- zarzuty apelacji obrońcy zmierzające do wykazania obrazy przepisów postępowania, to jest art. 7 kpk, należało ocenić jako bezzasadne w zakresie wszystkich zarzucanych i ostatecznie przypisanych oskarżonemu czynów. Wyjaśnienia oskarżonego stanowią odosobniony materiał dowodowy i w kontekście komplementarnej oceny wszystkich zgromadzonych dowodów, nie mogły stanowić podstawy ustaleń faktycznych. Sąd a quo nie wykroczył poza granice wytyczone przepisem art. 7 kpk

Zgodzić się należy z autorką apelacji, że na przestrzeni wielu lat w rodzinie E. B. nie występowały symptomy zachowań patologicznych dostrzegalne dla zewnętrznych obserwatorów oraz osób odpowiedzialnych za pomoc rodzinie, w tym przeciwdziałanie przemocy. To jednakże samo w sobie nie jest niczym dziwnym, szczególnie w małych środowiskach wiejskich.

Przywołane w apelacji zeznania świadka A. M. nie mogą być uznane za dowód podważający poczynione przez sąd ustalenia faktyczne, albowiem świadek ta co do zasady zakwestionowała możliwość popełnienia przez oskarżonego zarzucanych czynów, nie wiedząc równocześnie nic na temat tego, jak wyglądało życie dzieci zamkniętych w czterech ścianach domu. Świadek przyznała, że do domu zamieszkiwanego przez oskarżonego i jego siostrę nie chodzi, ale równocześnie oceniła na podstawie swoich obserwacji jako niedopuszczalne metody wychowawcze „krzyczącej” matki, „źle wychowującej dzieci”. Do tego stopnia źle, że jako zewnętrznemu obserwatorowi świadkowi „serce się krajało” kiedy widziała, jak E. B. krzyczy na dzieci. A przecież sam oskarżony przyznał, że jedną z jego metod wychowawczych było tzw. klęczenie z kubkami z wodą, nie dłużej niż przez 15 minut, mniej więcej raz w tygodniu. W tej wypowiedzi oskarżonego tkwi ogromna tragedia dzieci, wobec których stosowane były metody wychowawcze nie tylko niedopuszczalne, ale będące modelowym przykładem znęcania się ocierającym się o okrucieństwo. Małe dzieci klęczące z kubkami z wodą w rękach. Z wodą, która nie mogła się wylać, albowiem rozlanie wody jedynie przedłużało karę. Obraz niezwykle smutny i przytłaczający. Spożywający niemal codziennie alkohol oskarżony nie widział w tym tymczasem niczego złego, co niestety nie jest wystarczające dla wykazania wystąpienia sytuacji kontratypowej. Świadek M. tej metody wychowawczej nie dostrzegła, co jedynie potwierdza nieprzydatność jej zeznań w procesie ustalania faktów. A przecież tylko te czyny oskarżonego, w odizolowaniu od pozostałych, powtarzane w krótkich odstępach czasu, systematycznie, same w sobie znamionują znęcanie. Zeznania A. P., która tę właśnie metodą wychowawczą oskarżonego ujawniła zyskały tylko częściowe wsparcie jej matki, która z kolei ewidentnie stroniła od złożenia zeznań niekorzystnych dla niej samej, czego dowodem jest to, że nawet klęczenie na kolanach miało się wydarzyć, jej zdaniem, „parę razy”, co nie pozostaje w koincydencji nawet z wyjaśnieniami nieprzyznającego się do tego czynu oskarżonego. Nie można się dziwić takiej postawie matki, która swoją obojętnością pozwoliła na długotrwałe stosowanie wobec jej dzieci metod wychowawczych znamionujących znęcanie, jakkolwiek w trakcie postępowania jurysdykcyjnego dostrzegła konieczność przyznania się do bierności w sytuacjach kiedy w stosunku do dzieci stosowana była przez oskarżonego różnorodna przemoc fizyczna i psychiczna. Bierna postawa A. B. nie jest jednakże dowodem mogącym wesprzeć linię obrony oskarżonego. Autorka apelacji nie doceniła zeznań małoletniej poniżej lat piętnastu A. B. w tej części, w której relacjonowała ona sposób zachowania oskarżonego w stosunku do A., O., N. i jej samej, wspierając tym samym swoją relacją zeznania najstarszej siostry. Pominęła też niestety to, że okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia o zasadności zarzutu kwalifikowanego jako znęcanie znaczenie miały też zeznania O. B. i M. N.. Nie jest zatem tak, że o odpowiedzialności karnej oskarżonego zadecydowały dowody pozostające w izolacji co do poszczególnych faktów. Związki między tymi dowodami powodowały, że każdy z nich uwiarygodniał inny, czyniąc wyjaśnienia oskarżonego bezwartościowymi dla ustalenia faktów.

A. P. poinformowała o zachowaniach oskarżonego znamionujących przestępstwa znęcania oraz tzw. inną czynność seksualną późno, ale trzeba dostrzec specyficzny kontekst sytuacyjny, albowiem stało się to w czasie, kiedy o dużo bardziej zaangażowanych aktach znamionujących inne czynności seksualne poinformowała w trakcie rozmowy z A. C. jej siostrzenica A. B.. Tak więc punktem zwrotnym w relacji oskarżonego z dziećmi jego siostry E. B. było zwierzenie młodszej z dziewczynek, które wywołało decyzję o złożeniu zawiadomienia o popełnieniu przestępstwa w związku z obawami o zachowanie oskarżonego w przyszłości. Stopień nasilenia tych obaw był spotęgowany uzależnieniem oskarżonego od alkoholu. Uzależnieniem, które świadkowie oceniali, jako codzienne upijanie się na przestrzeni wielu lat. Zeznania pokrzywdzonych przestępstwami kwalifikowanymi jako inne czynności seksualne zyskały istotne wsparcie w zeznaniach E. B. i A. C., a relacja młodszej z wymienionych pokrzywdzonych poddana była też kontroli specjalisty – psychologa. Opinia psychologiczna jest niezwykle ważnym dowodem, albowiem wynikające z niej wnioski opatrzone są obszernym komentarzem, wydatnie pomagającym w ocenie wiarygodności psychologicznej świadka (k. 129-132). Dowód w postaci opinii psychologicznej jest też istotnym narzędziem oceny wiarygodności psychologicznej świadka O. B. (k. 133-136).

Autorka apelacji, odwołując się do wniosków opinii seksuologicznej celnie zauważyła, że u oskarżonego nie zdiagnozowano zaburzeń preferencji seksualnych pod postacią pedofilii. Nie oznacza to jednakże, że wniosek opinii może być uznany za dowód podważający wiarygodność pokrzywdzonych. Wszak z opinii tej wynika równocześnie, że występowanie takich zaburzeń nie jest koniecznym warunkiem popełnienia czynu pedofilnego, albowiem „dorośli mężczyźni podejmują też kontakty seksualne z dzieckiem jako obiektem zastępczym w celu rozładowania napięcia seksualnego” i stanowią oni 70% sprawców czynów pedofilnych. Oskarżony został zatem zakwalifikowany jako sprawca „czynu zastępczego”. W opinii wyjaśniono też w sposób wyczerpujący motywację czynów zastępczych z uwzględnieniem specyfiki konkretnego przypadku. Widać z powyższego, że przytoczona opinia stanowi dowód niemogący podważyć oceny wiarygodności zeznań pokrzywdzonych czynami kwalifikowanymi z art. 200 § 1 kk.

Ergo - stawiane w apelacji zarzuty naruszenia zasady wyrażonej w art. 7 kpk oparte zostały o materiał dowodowy potraktowany przez obronę wybiórczo, a tym samym niemogący stanowić podstawy wnioskowania zmierzającego do postulowanej zmiany wyroku. Dostrzeżenie kwestii w apelacji pominiętych czyni wyjaśnienia oskarżonego dowodem odosobnionym, któremu nie sposób przyznać waloru wiarygodności. To, że na przestrzeni wielu lat sytuacja przestępcza była akceptowana nie jest niczym szczególnym i wyjątkowym. Jej przerwanie zbiegło się z ujawnieniem zachowań oskarżonego, które były zatajane z uwagi na specyfikę sfery życia, której dotyczyły. Dostrzegł to też ustawodawca wprowadzając do ustawy odrębny model przedawnienia karalności takich czynów. Dlatego też zarzuty apelacji w tym zakresie oceniono jako bezzasadne w stopniu oczywistym. Wypada też zauważyć, że konstrukcja obydwu zarzutów kwalifikowanych z art. 200 § 1 kk oparta została na prawidłowej egzegezie zeznań pokrzywdzonych i stąd zapewne nie pojawił się w apelacji zarzut kwestionujący proces subsumcji. W związku z ujawnionymi czynnościami sprawczymi oskarżonego, takimi jak penetracja narządów płciowych za pomocą palca można się jedynie zastanawiać nad prawidłowością kwalifikacji prawnej przypisanego czynu, popełnionego na szkodę A. B.. Bliższa analiza tego zagadnienia jest zbędna w związku z kierunkiem zaskarżenia wyroku. Modus operandi sprawcy, ilość czynności sprawczych, wiek ofiary, w przypadku czynu ciągłego popełnionego na szkodę E. B., czyni wymierzoną za ten czyn karę adekwatną do stopnia społecznej szkodliwości i uwzględniającą ustawowe dyrektywy jej wymiaru. W przypadku czynu popełnionego na szkodę A. S. wymiar kary nie razi surowością szczególnie, gdy się zważy na dolną granicę ustawowego zagrożenia. Również kara pozbawienia wolności wymierzona oskarżonemu za przestępstwo znęcania nie nosi cechy rażącej niewspółmierności. Jest to kara orzeczona w granicach dolnego ustawowego zagrożenia i w należytym stopniu uwzględnia stopień pokrzywdzenia małoletnich oceniany w kontekście podejmowanych czynności, ich dolegliwości oraz długotrwałości.

Zważając na powyżej wyartykułowane argumenty należało ocenić jako przejaw pozostającej pod ochroną art. 7 kpk analizy dowodów ustalenia faktyczne odnoszące się do czynów kwalifikowanych z art. 200 § 1 kk, art. 200 § 1 kk w zw. z art. 12 kk i art. 207 § 1 kk w zw. z art. 207 § 1a kk. W tym również ustalenia zaliczające do stosowanych przez oskarżonego metod wychowawczych te, wymienione w przypisanym mu przestępstwie znęcania się. Specyfika kwalifikacji prawnej tego przestępstwa wynika ze zmiany konstrukcji prawnej w trakcie jego trwania (dodano art. 207 § 1a).

Rozważania powyższe pozwoliły na odrzucenie obydwu zarzutów apelacji kwestionujących przeprowadzoną przez sąd a quo ocenę i ostateczną klasyfikację materiału dowodowego.

W zakresie czynu groźby karalnej zarzut apelacji zmierzający do wykazania obrazy art. 7 kpk oceniono jako bezzasadny, albowiem oparty został na błędnej podstawie faktycznej. Skarżąca nie zauważyła niestety, że groźba wyrażona przez oskarżonego w styczniu 2019 roku różniła się od gróźb wcześniejszych, których celem było przełamanie sprzeciwu pokrzywdzonej E. B. wobec stosowanych przez oskarżonego metod wychowawczych, poprzez użycie przemocy polegające na jej uderzeniu. Groźba styczniowa natomiast była zupełnie inna, a jej brzmienie obiektywnie mogło wzbudzić obawę spełnienia właśnie z uwagi na jej odmienność od wcześniej wyrażanych gróźb, a w konsekwencji ekstraordynaryjność. Kara wymierzona za ten czyn, tak z punktu widzenia wyboru jej rodzaju, jak też stopnia dolegliwości, ocenianego przez pryzmat bliskości dolnej granicy ustawowego zagrożenia, nie nosi cechy rażącej surowości.

Ad. 3/ zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, odnoszący się do wszystkich zarzucanych oskarżonemu czynów, był następstwem zarzutów zmierzających do wykazania wykroczenia poza granice wytyczone zasadą z art. 7 kpk w procesie klasyfikowania ujawnionego materiału dowodowego. Odrzucenie tych zarzutów uczyniło ten zarzut bezzasadnym, przy czym wypada podkreślić, że czynności znamionujące przestępstwo znajdują potwierdzenie w dowodach, którym przypisano walor wiarygodności.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku przez uniewinnienie oskarżonego od wszystkich zarzucanych mu czynów, ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Nieuwzględnienie zarzutów apelacyjnych i brak podstaw do wyjścia poza granice zaskarżenia z urzędu.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego w B. z dnia 2 października 2019 roku, w sprawie (...) skazujący oskarżonego L. S. za cztery zarzucane mu przestępstwa na kary:

1/ za czyn kwalifikowany z art. 200 § 1 kk w zw. z art. 12 § 1 kk (pkt I aktu oskarżenia) na karę 3 lat pozbawienia wolności;

2/ za czyn kwalifikowany z art. 200 § 1 kk (pkt II aktu oskarżenia) na karę 2 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności;

3/ za czyn kwalifikowany z art. 207 § 1 kk w zb. z art. 207 § 1a kk w zw. z art. 11 § 2 kk (pkt III aktu oskarżenia) na karę roku pozbawienia wolności;

4/ za czyn z art. 190 § 1 kk (pkt IV aktu oskarżenia) na karę 3 miesięcy pozbawienia wolności;

i orzekający karę łączną 4 lat pozbawienia wolności z zaliczeniem okresu rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 4 maja 2019 roku godz. 18:00, a nadto:

środki karne wymienione w pkt VI i VII.

Zwi ęź le o powodach utrzymania w mocy

Nieuwzględnienie wszystkich zarzutów apelacyjnych (art. 437 § 1 kpk w zw. z art. 438 pkt 2 i 3 kpk);

Kary jednostkowe pozbawienia wolności, co wykazano w części rozważającej zarzuty apelacji, nie noszą cechy rażącej surowości. Wymiar kary łącznej uwzględnia w należytym stopniu bliskość czasową czynów i ich podobieństwo.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwi ęź le o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II i III

Z uwagi na sytuację materialną oskarżonego został on zwolniony od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze (art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 634 kpk).

Ponieważ oskarżony L. S. korzystał w postępowaniu odwoławczym z pomocy obrońcy wyznaczonego z urzędu, przeto zasądzono na rzecz tego obrońcy opłatę w kwocie 420 zł i kwotę 96,60 zł tytułem podatku od towarów i usług, stosownie do treści art. 618 § 1 pkt 11 kpk oraz § 4 ust, 1, 2 i 3, § 17 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. poz. 1715 z 2016 roku).

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego L. S.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w B. z dnia 2 października 2019 roku, w sprawie (...)

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana