Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 3 lipca 2013 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 2.066, 89 zł w ustawowymi odsetkami od 12 czerwca 2012 r. do dnia zapłaty, jak również zasadził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 717 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Od powyższego rozstrzygnięcia apelację wywiódł pozwany zaskarżając je w całości. Wyrokowi Sądu Rejonowego zarzucił:

- naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy , art. 233 § 1 i 2 i art. 328 § 2 kpc poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów przeprowadzonych w sprawie, dokonanej wybiórczo, wbrew zasadom logiki i doświadczenia życiowego, poprzez błędną ocenę materiału dowodowego i uznanie, iż należności dochodzone przez powoda są mu w pełni należne

- naruszenie prawa materialnego poprzez błędną wykładnię art. 481 kc i przyjęcie, iż powodowi należne są odsetki ustawowe od kwoty 2.066, 89 zł za okres od dnia 12.06.2012 r. do dnia zapłaty

- naruszenie prawa materialnego w postaci art. 6 kc poprzez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, iż powód wypełnił zobowiązanie z niego wynikające – udowodnił fakty jak i okoliczności, które podnosił w ramach przedmiotowego postępowania pomimo kwestionowania tych faktów, okoliczności oraz twierdzeń przez pozwaną

- naruszenie prawa procesowego tj. art. 217 kpc w zw. art. 227 kpc w zw. z art. 278 § 1 kpc poprzez nieuwzględnienie wniosków dowodowych pozwanej o przeprowadzenie dowodu z przesłuchań świadków: A. W., K. C., J. B., T. W., I. K. i M. S. wnioskowanych na potwierdzenie okoliczności, które miały istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy, a w konsekwencji dokonanie błędnych ustaleń faktycznych

- naruszenie prawa procesowego w art. 299 kpc poprzez uznanie, iż przeprowadzone w sprawie dowody były wystarczające dla prawidłowego rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy, a w konsekwencji nieprzeprowadzenie dowodu z przesłuchania strony – W. G.

W związku z postawionymi zarzutami apelujący wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania za obie instancje według norm przepisanych, ewentualnie o uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego.

W odpowiedzi na apelację powód domagał się oddalenia apelacji w całości oraz zasądzenia od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja jest bezzasadna.

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż w ocenie Sądu Okręgowego, zasady z art. 233 § 1 kpc nie zostały w sprawie naruszone, gdyż ocena zgromadzonego materiału dowodowego i poczynione na jej podstawie ustalenia faktyczne zostały dokonane przez Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy i brak jest podstaw do podzielenia stanowiska apelującego co do ich nieprawidłowości. Ustalenia te Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własne.

W ocenie Sądu Odwoławczego Sąd I instancji w sposób obszerny i wyczerpujący ustalił stan faktyczny w sprawie, biorąc pod uwagę cały zebrany w toku postępowania materiał dowodowy w postaci dokumentów prywatnych przedstawionych przez obie strony procesu, jak i zeznań świadków, którzy stawili się na rozprawę. W tym miejscu Sąd Okręgowy podziela stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w postanowieniu z dnia 23 stycznia 2001 r. (por. sygn. akt IV CKN 970/00, LEX nr 52753), zgodnie z którym dla skuteczności zarzutu naruszenia art. 233 § 1 kpc nie wystarcza stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest tu wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie. W szczególności skarżący powinien wskazać, jakie kryteria oceny naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłuszne im je przyznając. Wymogów tych nie spełnia apelacja pozwanego, której uzasadnienie w zakresie omawianego zarzutu ogranicza się do ogólnej krytyki ustaleń faktycznych. Podkreślenia wymaga fakt, iż pozwany nie przedstawił w apelacji żadnych okoliczności, które wskazywałyby na nieprawidłową, dowolną czy też dokonaną wbrew zasadom orzekania, ocenę dowodów Sądu I instancji. W szczególności nieuzasadnione są także zarzuty pozwanego, co do naruszenia prawa procesowego w postaci art. 217 kpc w zw. z art. 227 kpc w zw. z art. 278 §1 kpc i art. 299 kpc poprzez nieuwzględnienie wniosków dowodowych pozwanego o przeprowadzenie dowodu ze świadków oraz z przesłuchania stron. Zważyć należy, iż wskazani świadkowie zostali wezwani na rozprawę w dniu 12 czerwca 2013 r,. przy czym w stosunku do świadków K., W., C. i B., podano nieprawidłowe adresy do doręczeń, zaś pozwany nie podjął inicjatywy co do ustalenia prawidłowych adresów powołanych osób. W tym miejscu trzeba też wskazać na obowiązujący w orzecznictwie pogląd, który Sąd niniejszy podziela, zgodnie z którym strona nie może skutecznie zarzucać w apelacji uchybienia przez sąd pierwszej instancji przepisom postępowania, polegającego na wydaniu postanowienia, które może być zmienione lub uchylone stosownie do okoliczności, jeżeli nie zwróciła uwagi sądu na to uchybienie w toku posiedzenia, a w razie nieobecności - na najbliższym posiedzeniu, chyba że niezgłoszenie zastrzeżenia nastąpiło bez jej winy (art. 162 k.p.c.) (por. Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 27 października 2005 r. III CZP 55/05, LEX nr 156982). Oddalenie przez Sąd wniosku dowodowego zgłoszonego przez stronę może zatem być kwestionowane w apelacji, o ile strona zgłosi zastrzeżenie w trybie art. 162 k.p.c. Nieobecność strony na rozprawie, o której była prawidłowo powiadomiona nie może usprawiedliwić braku zgłoszenia zastrzeżenia, skoro obecność strony na rozprawie zależy jedynie od jej woli (por. Wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 14 maja 2013 r. I ACa 86/13, LEX nr 1322527). Przenosząc powyższe na grunt przedmiotowej sprawy, podkreślić należy, iż strona pozwana pomimo prawidłowego zawiadomienia nie stawiała się na posiedzenia sądu, zarówno w dniu 12 czerwca 2013 r., jak i w dniu 3 lipca 2013 r., tym samym nie zgłosiła zastrzeżeń trybie art. 162 kpc. Z tego względu rozważany zarzut naruszenia przepisów prawa procesowego nie mógł być uwzględniony.

Sąd Odwoławczy aprobując w pełni ustalenia Sądu I instancji nie dopatrzył się także naruszenia prawa materialnego. Powoływany w apelacji zarzut naruszenia art. 481 kc nie został przez pozwanego w żaden sposób uzasadniony, w szczególności pozwany nie wskazał na jakiej podstawie wywodzi on twierdzenia co do wadliwej wykładni przedmiotowego przepisu. W ocenie Sądu odwoławczego Sąd I instancji w sposób prawidłowy zinterpretował powołany artykuł, jak i dokonał trafnej subsumcji ustalonego w sprawie stanu faktycznego.

Na uwzględnienie nie zasługiwał również zarzut naruszenia przepisu art. 6 k.c. Trzeba bowiem podkreślić na wstępie, iż zarzut ten został sformułowany wadliwie. Jak wskazywał Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 7 marca 2012 r. uregulowanie przepisu art. 6 k.c. stanowi o ciężarze dowodu w sensie materialnoprawnym i wskazuje, kogo obciążają skutki nieudowodnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia. Przepis art. 6 k.c. zawiera jedynie ogólną zasadę rozkładu ciężaru dowodu i określa reguły dowodzenia, nie stanowi natomiast samodzielnej podstawy rozstrzygnięcia, wobec czego powołanie go w apelacji nie może być skuteczne bez wskazania przepisu prawa materialnego, stanowiącego podstawę rozstrzygnięcia i konkretyzującego rozkład ciężaru dowodu w danym wypadku. Zasadne kwestionowanie prawidłowości uznania przez Sąd, że przeprowadzone w sprawie dowody nie są wystarczające do przyjęcia za udowodnione okoliczności, których ciężar udowodnienia spoczywał na danej stronie procesu, może nastąpić w drodze zarzutu naruszenia odpowiednich przepisów postępowania, nie zaś przepisu art. 6 k.c. Nie reguluje on kwestii oceny skuteczności wykazania dowodzonych okoliczności, ponieważ ta kwestia podlega ocenie w świetle przepisów procesowych. O naruszeniu przepisu art. 6 k.c. można by zatem mówić dopiero wówczas, gdyby Sąd orzekający przypisał obowiązek dowodowy innej stronie, niż tej, która z określonego faktu wywodzi skutki prawne (por. Wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 7 marca 2012 r., I ACa 97/12, LEX nr 1130079). Reguła dotycząca ciężaru dowodu nie może być natomiast rozumiana w ten sposób, że zawsze, bez względu na okoliczności sprawy, spoczywa on na stronie powodowej. Jeżeli strona powodowa udowodniła fakty przemawiające za zasadnością powództwa, to na stronie pozwanej spoczywa ciężar udowodnienia ekscepcji i faktów uzasadniających jej zdaniem oddalenie powództwa ( por. Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 kwietnia 1982 r. I CR 79/82 LEX nr 8416). W niniejszej sprawie, apelujący, poza naruszeniem przepisu art. 6 k.c., sformułował jedynie nietrafne, jak wskazano we wcześniejszej części rozważań, zarzuty dotyczące dokonanej przez Sąd pierwszej instancji oceny dowodów w toku procesu. Już zatem powołanie w dalszej części postępowania apelacyjnego zarzutu naruszenia przepisu art. 6 k.c., bez korelacji z konkretnymi przepisami prawa materialnego, nie mogło zatem stanowić skutecznej próby podważenia zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Trzeba podkreślić, iż strona powodowa za pomocą powoływanych w sprawie dokumentów w postaci umowy, notatek, odpisu protokołu, pism wymienianych pomiędzy stronami, jak również zeznań świadków , udowodniła w sposób dostateczny fakt wykonania umowy. Tym samym to na stronie pozwanej spoczywał ciężar udowodnienia ekscepcji i faktów, uzasadniających jej zdaniem oddalenie powództwa. Strona pozwana – jak trafnie ocenił Sąd I instancji, nie wywiązała się z tego obowiązku. Oceny tej nie zmienią także powoływane przez apelującego twierdzenia, jakoby nieczytelne dokumenty utrudniły pozwanemu ustosunkowanie się do stanowiska powoda. Należy podkreślić, iż powyższym twierdzeniom zaprzecza już sam pozwany, wskazując w uzasadnieniu apelacji, iż szczegółowo przedstawił w sprzeciwie od nakazu zapłaty swe twierdzenia, stan faktyczny i wyczerpująco ustosunkował się do twierdzeń powoda. W tym świetle należy zatem uznać, iż skoro pozwany ustosunkował się do twierdzeń , jak i dokumentów powoływanych przez powoda, to ich treść była dla niego zrozumiała i czytelna.

Ze względów wskazanych powyżej, apelacja jako niewykazująca uzasadnionych podstaw podlegała oddaleniu w oparciu o art. 385 kpc.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono w myśl art. 98 i 99 kpc w zw. z § 13 ust 1 pkt 1 w zw. z § 6 pkt 3 Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U.2013.461 j.t.).