Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 grudnia 2018 roku

Sąd Rejonowy w Rybniku VI Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: (...) Barbara Golec

Protokolant: Justyna Leszczyńska

po rozpoznaniu w dniu 18 grudnia 2018 roku w Rybniku

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) sp. z o.o. w Ś.

przeciwko (...) Towarzystwo (...) S.A. w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej (...) Towarzystwo (...) S.A. w W. na rzecz powódki (...) sp. z o.o. w Ś. kwotę 3 305,40 zł (trzy tysiące trzysta pięć złotych czterdzieści groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 01 czerwca 2017 roku do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3.  zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 648,51 zł (sześćset czterdzieści osiem złotych pięćdziesiąt jeden groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu;

4.  nakazuje pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Rybniku kwotę 275,51 zł (dwieście siedemdziesiąt pięć złotych pięćdziesiąt jeden groszy) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Sygn. akt VI GC 1440/17

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym dnia 1 czerwca 2017 r. powódka (...) sp. z o.o. w Ś. wniosła o zasądzenie na swoją rzecz od pozwanej (...) Towarzystwo (...) S.A. w W. kwoty 3 862,20 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu, a także kosztów postępowania. Podniosła, że jako cesjonariusz dochodzi odszkodowania za skutki kolizji drogowej, której sprawca był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej u pozwanej. Na żądaną od pozwanej kwotę składa się koszt najmu samochodu zastępczego (10 dni najmu przy stawce 196,80 zł brutto za dobę, 17 dni x 221,40 zł brutto za dobę), pomniejszony o dotychczas wypłacone przez pozwaną odszkodowanie w wysokości 1 869,60 zł (19 dni najmu po 98,40 zł brutto za dobę) (k. 2-9).

Nakazem zapłaty z dnia 21 sierpnia 2017 r. powództwo uwzględniono w całości (k. 65).

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu. Zakwestionowała czas najmu pojazdu oraz wysokość stawki, wskazując, że samochód po zdarzeniu mógł być użytkowany, a zakres uszkodzeń był niewielki. Nie było potrzeby, by warsztat czekał z naprawą na zatwierdzenie kalkulacji naprawy. Stawka natomiast czynszu była rażąco wygórowana, wynajęto samochód klasy wyższej niż uszkodzony, a dodatkowo pozwana proponowała poszkodowanej zorganizowanie najmu pojazdu zastępczego (k. 70-76).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

W wyniku zdarzenia z dnia 23 listopada 2016 r. uszkodzeniu uległ samochód marki V. (...) (nr rej. (...), rok produkcji 2006), którego właścicielem była M. P.. Sprawca zdarzenia był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej u pozwanej - (...) Towarzystwo (...) S.A. w W.. Poszkodowana wykorzystywała uszkodzony pojazd m.in. w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Nie była jednak podatnikiem podatku od towarów i usług.

bezsporne

W trakcie zgłoszenia pozwanej szkody, poszkodowanej przekazano, by kontaktowała się telefonicznie z pozwaną w sprawie pojazdu zastępczego, gdy będzie umawiała naprawę pojazdu.

dowód: nagranie rozmowy na płycie CD k. 102, zeznania świadka M. P. k. 220v

W dniu 30 stycznia 2017 r. zgłoszono pozwanej potrzebę przeprowadzenia dodatkowych oględzin pojazdu. W tym samym dniu zamówiono części zamienne niezbędne do naprawy pojazdu. Samochód został przyjęty do naprawy do serwisu (...) Sp. z o.o. w R. w dniu 1 lutego 2017 r. W tym samym dniu zgłoszono ponownie potrzebę dodatkowych oględzin. Dodatkowe oględziny wykonano w dniu 9 lutego 2017 r. W dniu 13 lutego 2017 r. serwis przesłał pozwanej kosztorys, który został zaakceptowany w dniu 17 lutego 2017 r. W dniu 20 lutego 2017 r. zamówiono dodatkowe części zamienne, które zostały dostarczone w dniu 21 lutego 2017 r. Naprawę zakończono dniu 27 lutego 2017 r. Serwis był również czynny w soboty, w godzinach od 8.00 do 14.00.

dowód: historia naprawy pojazdu k. 16, akta szkody na płycie CD k. 132, wiadomości mailowe k. 36-51, wydruk k. 101, zeznania świadka M. P. k. 220v

Po zdarzeniu z dnia 23 listopada 2016 r. uszkodzony pojazd nie spełniał warunków dopuszczenia do ruchu drogowego z uwagi na uszkodzenie mocowania reflektora przedniego lewego.

dowód: opinia biegłego k. 134-161, akta szkody na płycie CD k. 132

Poszkodowana w okresie od 1 lutego 2017 r. do 27 lutego 2017 r. wynajmowała u powódki (...) Sp. z o.o. w Ś. samochód zastępczy, w okresie od 1 lutego
do 10 lutego 2017 r. marki S. (...), za stawkę czynszu w wysokości 196,80 zł brutto, a następnie od 10 lutego do 27 lutego 2017 r. marki V. (...), za stawkę czynszu w wysokości 221,40 zł brutto. Pojazd był niezbędny poszkodowanej w celu dojazdu do pracy. Poszkodowana nie posiadała innego pojazdu niż uszkodzony. W umowie przewidziano limit kilometrów na poziomie 200 km dziennie. Strony postanowiły, że poszkodowana przeniesie na rzecz powódki wierzytelność z tytułu zwrotu kosztów najmu auta zastępczego przysługującą w stosunku do pozwanej. Poszkodowana zobowiązał się do zawarcia z powódką umowy cesji, stanowiącej załącznik do umowy najmu. Strony przewidziały, że roszczenia powódki wobec poszkodowanej zostaną zaspokojone poprzez przelew wierzytelności. Jednakże w określonych w § 17 umowy sytuacjach poszkodowana byłaby zobowiązana do zapłaty powódce czynszu najmu. Zgodnie z § 35 ust. 1 umowy, poszkodowana ponosiła pełną odpowiedzialność za auto zastępcze w okresie najmu. Jeśli ubezpieczyciel odmówiłby wypłaty odszkodowania za szkodę powstałą wskutek kradzieży, wypadku lub innego uszkodzenia, poszkodowana była zobowiązana do zapłaty powódce kwoty, stanowiącej równowartość szkody, powstałej w czasie, gdy odpowiedzialność za auto zastępcze ponosiła poszkodowana, z winy poszkodowanej, kierującego pojazdem zastępczym, osoby trzeciej lub zdarzeń losowych (§ 35 ust. 2 umowy). Jeżeli ubezpieczyciel odmówiłby wypłaty odszkodowania za szkodę powstałą wskutek zdarzenia drogowego lub innego uszkodzenia auta zastępczego, a winę ponosiłaby osoba kierująca autem zastępczym inna niż wskazana w umowie, poszkodowana była zobowiązany do naprawienia powódce powstałej z tego tytułu szkody w całości. W sumie za 27 dni najmu powódka obciążyła poszkodowaną czynszem w wysokości 5 731,80 zł brutto (10 dni x 196,80 zł + 17 dni x 221,40 zł).

dowód: faktura k. 29, umowa najmu k. 17-19, aneks k. 20, protokół zdawczo-odbiorczy k. 21, 22, oświadczenie k. 23,24, pełnomocnictwo k. 26, 28, nagranie rozmowy na płycie CD k. 102, zeznania świadka M. P. k. 220v

Niezbędny i uzasadniony czas najmu samochodu wynosił 25 dni, od 1 lutego 2017 r. do dnia 25 lutego 2017 r., w tym 8 dni oczekiwania na przeprowadzenie przez pozwaną dodatkowych oględzin pojazdu, 8 dni na sporządzenie kosztorysów i uzgodnienie kosztów naprawy pojazdu, 5 dni na zamówienie i dostarczenie dodatkowych części zamiennych, 3 dni technologicznego czasu naprawy oraz 1 dzień na przygotowanie pojazdu do wydania po naprawie i zdanie pojazdu zastępczego.

dowód: opinia biegłego k. 134-161, uzupełniająca opinia k. 190-194

Uszkodzony pojazd należał do klasy C. Wynajęte samochody reprezentowały również klasę C. W 2017 r. w miejscu zamieszkania poszkodowanej średnia stawka za wynajęcie samochodu klasy C za 1 dzień przy założeniu okresu najmu 25 dni, wynosiła od 109 zł do 182 zł brutto, średnio 138,32 zł brutto. W przypadku ofert najmu bezgotówkowego, którego koszty ponosił ubezpieczyciel sprawcy szkody, stawki za 1 dobę mieściły się w przedziale od 145 zł do 190 zł brutto, średnio 167,61 zł brutto.

dowód: opinia biegłego k. 134-161, uzupełniająca opinia k. 190-194

Umową zawartą dnia 1 lutego 2017 r. poszkodowana przelała na rzecz powódki wierzytelność, przysługującą jej z tytułu odszkodowania za skutki zdarzenia z dnia 23 listopada 2016 r. w zakresie kosztów najmu pojazdu zastępczego. Oświadczeniem z dnia 27 lutego 2017 r. strony doprecyzowały wierzytelność będącą przedmiotem cesji.

dowód: umowa cesji k. 27, oświadczenie k. 24, pełnomocnictwo k. 26

Pozwana na podstawie decyzji z dnia 15 marca 2017 r. wypłaciła powódce kwotę 1 869,60 zł brutto tytułem odszkodowania za najem samochodu zastępczego, uznając za zasadny okres 19 dni, stanowiący czas od 4 lutego 2017 r. do momentu odesłania kalkulacji po dodatku oraz 3 dni technologicznego czasu naprawy, przy przyjęciu stawki 98,40 zł brutto. Pozwana pomimo wezwania nie zapłaciła dochodzonej pozwem kwoty.

dowód: wezwanie z potwierdzeniem doręczenia k. 30-32, decyzja k. 33-34, wezwanie do zapłaty k. 35

Sąd ustalił stan faktyczny w oparciu o wymienione powyżej dowody. Oddalono wnioski o dopuszczenie dowód z cenników wypożyczalni samochodów, jako że nie zawierały one pełnych danych o warunkach najmu (np. okresu obowiązywania cenników, lokalizacji wypożyczalni), a dodatkowo miały wybiórczy charakter i trudno je uznać za reprezentatywne dla lokalnego rynku. Podstawą ustaleń faktycznych nie stały się natomiast informacje o najmie pojazdu zastępczego i wiadomości (k. 82-87), ponieważ przesłuchana w charakterze świadka poszkodowana nie potwierdziła otrzymania wiadomości, a pozwana nie przedłożyła dowodów dostarczenia tychże wiadomości i informacji poszkodowanej.

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się na opinii sporządzonej przez mgr inż. A. M., biegłego sądowego z zakresu techniki motoryzacyjnej oraz na opinii uzupełniającej. Złożona opinia jest rzetelna, kompletna i logicznie uzasadniona, z wykorzystaniem wiedzy fachowej i doświadczenia zawodowego oraz wydana po zapoznaniu się z aktami sprawy. Zestawienie przygotowane przez biegłego pozwoliło na ocenę wysokości stawki czynszu najmu stosowanej przez powódkę. W kwestii zaś uzasadnionego okresu najmu pojazdu zastępczego, biegły ustosunkował się do zarzutów obu stron. Należy zaznaczyć, że biegły wskazał, ile wyniósłby czas najmu, gdyby czynności związane z naprawą były wykonywane przez serwis z należytą starannością, z uwzględnieniem pracy serwisu w soboty. Wyjaśnił, że od początku między serwisem wykonującym naprawę a pozwaną istniał spór co do zakresu części do wymiany, co uzasadniało oczekiwanie na zatwierdzenie kalkulacji naprawy przez pozwaną. Ponadto, biegły wytłumaczył przyczyny wydłużonego czasu oczekiwania na dostarczenie części zamiennych. Wskazał także, że część prac rozbiórkowych pojazdu zostało wykonanych przy jego oględzinach, zatem możliwe było zakończenie prac naprawczych w dniu 24 lutego 2017 r.

Sąd zważył, co następuje.

Powództwo zasługiwało na częściowe uwzględnienie.

Podstawę prawną roszczenia stanowił przepis art. 822 § 1 k.c., który stwarza po stronie ubezpieczyciela obowiązek zapłacenia określonego w umowie ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej odszkodowania za szkodę wyrządzoną osobie trzeciej, wobec której odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Zgodnie z § 2 wymienionego przepisu, umowa obejmuje szkody będące następstwem przewidzianego w niej zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia. Przesłankami powstania odpowiedzialności odszkodowawczej ubezpieczyciela są zatem: zaistnienie zdarzenia, z którym umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej wiąże odpowiedzialność odszkodowawczą ubezpieczającego lub ubezpieczonego (tj. zdarzenie ubezpieczeniowe), szkoda oraz adekwatny związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy szkodą a przedmiotowym zdarzeniem.

Ustawa z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych precyzuje, że umowa ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej obejmuje odpowiedzialność cywilną podmiotu objętego obowiązkiem ubezpieczenia za szkody wyrządzone czynem niedozwolonym oraz wynikłe z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, o ile nie sprzeciwia się to ustawie lub właściwości (naturze) danego rodzaju stosunków. Umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, obejmuje również szkody wyrządzone umyślnie lub w wyniku rażącego niedbalstwa ubezpieczającego lub osób, za które ponosi on odpowiedzialność (art. 9 ust. 1 i 2 ustawy). Umowa ubezpieczenia obejmuje przy tym szkody, które są następstwem zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia (art. 9a ustawy). Zgodnie z art. 34 powołanej ustawy, z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Przepis ust. 2 stanowi nadto, że za szkodę powstałą w związku z ruchem pojazdu mechanicznego uważa się również szkodę powstałą podczas i w związku z 1) wsiadaniem do pojazdu mechanicznego lub wysiadaniem z niego; 2) bezpośrednim załadowywaniem lub rozładowywaniem pojazdu mechanicznego; 3) zatrzymaniem lub postojem pojazdu mechanicznego. Ubezpieczyciel ustala i wypłaca odszkodowanie w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej (art. 36 ustawy).

W rozpoznawanej sprawie zdarzenie ubezpieczeniowe, legitymacja czynna powódki i odpowiedzialność pozwanej z umowy ubezpieczenia OC pozostawały poza sporem. Pozwana kwestionowała jednak wysokość stawki czynszu najmu za dobę oraz okres najmu.

W myśl art. 361 § 2 k.c., w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Szkoda jest rozumiana jako utratę lub zmniejszenie aktywów, bądź powstanie lub zwiększenie pasywów osoby poszkodowanej. Przy ustaleniu szkody stosuje się ogólne zasady prawa odszkodowawczego, choć odszkodowanie należne od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej zawsze wypłaca się w pieniądzu. Zasadą jest całkowita kompensata doznanego uszczerbku, wykluczone jest jednak nieuzasadnione wzbogacenie poszkodowanego. Stosownie do art. 361 § 1 k.c., zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła (adekwatny związek przyczynowy). Normalny związek przyczynowy zachodzi wtedy, gdy w danym układzie stosunków i warunków oraz w zwyczajowym biegu rzeczy, bez zaistnienia szczególnych okoliczności, szkoda jest rezultatem typowym, w zwykłej kolejności rzeczy, a więc nie będącym rezultatem jakiegoś zupełnie wyjątkowego zbiegu okoliczności.

W oparciu o ustalony stan faktyczny, stwierdzić należy, że korzystanie przez poszkodowaną z pojazdu zastępczego było dla niej konieczne. Została ona bowiem pozbawiona możliwości korzystania na co dzień ze swojego pojazdu, który użytkowała w celach zawodowych. Fakt ten uzasadnia żądanie umożliwienia korzystania z samochodu zastępczego przez poszkodowaną w kolizji drogowej.

Mając na względzie powyższe, stwierdzić trzeba, że wypożyczenie samochodu zastępczego pozostawało w normalnym związku przyczynowym ze szkodą. Jednakże odpowiedzialność pozwanej jest ograniczona jedynie do obiektywnie koniecznych i ekonomicznie uzasadnionych kosztów związanych z wyrównaniem szkody powstałej w majątku poszkodowanego. Dlatego też ustalając wysokość szkody związaną z najmem samochodu zastępczego, pod uwagę należało wziąć przeciętny koszt najmu pojazdu odpowiadającego klasą pojazdowi wynajętemu oraz obiektywny okres, jaki jest konieczny, a zarazem wystarczający do wykonania czynności związanych z likwidacją szkody w postaci uszkodzenia pojazdu.

Okres najmu pojazdu zastępczego nie może być okresem dowolnie ustalanym. W wartości szkody mieści się bowiem jedynie okres, który jest wymagany i potrzebny dla dokonania naprawy pojazdu z uwzględnieniem technologicznego czasu naprawy, czasu związanego z przyjęciem i wydaniem pojazdu, czasu potrzebnego na zamówienie części, okresu od zgłoszenia szkody do przyjazdu rzeczoznawcy, czasu na uzgodnienie zakresu naprawy. W realiach rozpoznawanej sprawy ustalono, że uzasadniony okres najmu samochodu zastępczego wynosił 25 dni. Brak było w sprawie dowodu, który wskazywałby, że z uwagi na jakieś szczególne okoliczności okres najmu samochodu zastępczego powinien być dłuższy i jako taki powinien być zawarty w szkodzie. Przedłożone przez powódkę dokumenty prywatne – historia naprawy pojazdu, umowa najmu wraz z oświadczeniami oraz faktura - okazały się niewystarczające dla ustalenia, że cały okres najmu był zasadny. Należało mieć na względzie treść art. 354 § 2 k.c. oraz art. 16 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, zgodnie z którymi poszkodowana miała obowiązek minimalizować szkodę, a zatem korzystać z samochodu zastępczego tylko przez okres, kiedy faktycznie nie miała obiektywnej możliwości korzystania z własnego pojazdu. Z opinii biegłego w sposób jednoznaczny i rzeczowy wynika, że serwis winien był zakończyć czynności naprawcze w dniu 24 lutego 2017 r., a następnego dnia jedynie przygotować pojazd do wydania i go wydać poszkodowanej. Naprawa została wykonana w autoryzowanej stacji obsługi,
a co za tym idzie na najwyższym poziomie profesjonalizmu. Z ogólnodostępnych informacji wynika, że serwis był otwarty w soboty przez 6 godzin. Tym samym opieszałe działanie serwisu nie pozostaje w normalnym związku przyczynowym ze szkodą. Jednocześnie jednak serwis nie miał obowiązku rozpoczęcia naprawy również w spornym zakresie, a za zwłokę w przeprowadzeniu drugich oględzin i określeniu dodatkowego zakresu szkody i kosztów naprawy odpowiedzialność ponosi pozwana. Należy przy tym zaznaczyć, że pojazd po zdarzeniu wywołującym szkodę, nie powinien być użytkowany.

Przechodząc do kwestii wysokości stawki czynszu, należy wpierw wskazać, że pozwana nie wykazała, zgodnie z zasadą ciężaru dowodu wynikającą z art. 6 k.c., że złożyła poszkodowanej ofertę zorganizowania najmu pojazdu zastępczego klasy C ze wskazaniem akceptowanych stawek czynszu w razie najmu pojazdu we własnym zakresie. Pozwana co najwyżej poprosiła poszkodowaną kontakt w sprawie pojazdu zastępczego, bez podania akceptowanych stawek ani konsekwencji wynajmu pojazdu we własnym zakresie. Inne wiadomości do poszkodowanej nie dotarły, a jak wynika z jej zeznań, uzyskane informacje nie były wystarczające, by miała ona świadomość możliwości zorganizowania pojazdu zastępczego przez pozwaną oraz korzystania z oferty innego podmiotu, niepowiązanego z pozwaną.

W konsekwencji punkt odniesienia dla oceny wysokości stawek czynszu stanowiły ustalone przez biegłego stawki rynkowe. Wzięto przy tym pod uwagę fakt, że czynsz ten może się różnić od średniej rynkowej wartości, gdyż jest ustalany indywidualnie przez każdego przedsiębiorcę. Uwzględniono zarazem, że wysokość czynszu jest także kwotą kształtowaną przez rynek. Jak zatem ustalono, wysokość czynszu wynikająca z zawartej umowy najmu nie mieściła się w stawkach czynszu pojazdu klasy C na rynku lokalnym, jeśli chodzi o oferty najmu, których koszt ponosi najemca. Stawki powódki, dochodzone w niniejszym postępowaniu (196,80 zł i 221,40 zł brutto) odbiegały istotnie od najtańszych ofert najmu samochodu klasy C na rynku lokalnym (109 zł brutto), jak również od stawki uznanej przez pozwaną (98,40 zł brutto). Poszkodowana nie była co prawda zobowiązana do poszukiwania najtańszej oferty najmu samochodu na czas naprawy, lecz zarazem ciążył na niej obowiązek minimalizowania wysokości szkody. Swobodny wybór oferty podmiotów zajmujących się najmem samochodów zastępczych nie obejmuje więc znacznie wyższych niż przeciętne oferty. Stąd też, choć poszkodowana podejmuje autonomiczną decyzję, to ubezpieczyciel może odpowiadać tylko za racjonalne, uzasadnione i rynkowe stawki, a nie każde. Wskazane przez biegłego zestawienie pozwoliło stwierdzić, że stawka stosowana przez powódkę przewyższała istotnie średnie stawki wskazane przez biegłego (138,32 zł brutto). Wobec tego uznano, że w rozmiarze szkody mieściłaby się stawka obniżona do wysokości około 150% średniej stawki ustalonej przez biegłego, czyli w kwocie 207 zł brutto. Stawka w wymienionej wysokości pozostawałaby adekwatna do stawek stosowanych na rynku przez innych przedsiębiorców. Podkreślić przy tym trzeba, że z uwagi na warunki najmu oferowanego przez powódkę, adekwatny punkt odniesienia dla oceny wysokości stawek, stanowiły oferty najmu, którego koszty ponosił najemca, a nie był on całkowicie zwolniony z jakiejkolwiek odpowiedzialności za przedmiot najmu. Dodatkowo, stawki czynszu najmu właśnie z tej grupy ofert uznać można za kształtowane przez rynek.

Mając na uwadze wskazaną wysokość stawki czynszu, a także uznany za uzasadniony okres najmu pojazdu zastępczego wynoszący 25 dni, zasądzono na rzecz powódki kwotę 3 305,40 zł, co stanowi różnicę pomiędzy należnym odszkodowaniem (25 dni x 207 zł = 5 175 zł) a kwotą wypłaconą przez pozwaną w toku postępowania likwidacyjnego (5 175 zł – 1 869,60 zł), w pozostałym zakresie oddalając powództwo.

O odsetkach orzeczono zgodnie z żądaniem pozwu, na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. i art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych.

O kosztach rozstrzygnięto w oparciu o art. 100 zd. 1 k.p.c., dokonując ich stosunkowego rozdzielenia stosownie do wyniku postępowania, które powódka wygrała w 86%. Koszty postępowania w sumie wyniosły 3 303,51 zł. Na wskazane koszty złożyły się: poniesione przez powódkę - opłata od pozwu 194 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa 17 zł, wynagrodzenie pełnomocnika 900 zł (łącznie 1 111 zł) oraz poniesione przez pozwaną - opłata skarbowa od pełnomocnictwa 17 zł, wynagrodzenie pełnomocnika 900 zł. Wynagrodzenie biegłego 1 000 zł (łącznie 1 917 zł), a także niepokryte z zaliczek wynagrodzenie biegłego w wysokości 275,51 zł. Wysokość wynagrodzenia pełnomocników wynikała z § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych w brzmieniu obowiązującym od dnia 27 października 2016 r. Pozwana winna ponieść koszty w wysokości 2 841,02 zł (86% z 3 303,51 zł), a poniosła koszty w kwocie 1 917 zł, zatem kwotę 648,51 zł należało zasądzić od pozwanej na rzecz powódki, a kwotę 275,51 zł nakazano pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa w oparciu o art. 113 ust. 1 u.k.s.c. tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych w postaci wynagrodzenia biegłego.