Pełny tekst orzeczenia

WYROK

1  W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 kwietnia 2019 r.

Sąd Rejonowy w Tczewie I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Marek Rafałko

Protokolant: Kamila Niedziałkowska

po rozpoznaniu w dniu 15 kwietnia 2019 r. w Tczewie

na rozprawie

sprawy z powództwa Raport Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w K.

przeciwko N. G.

o zapłatę

1.  oddala powództwo;

2.  zasądza od powoda na rzecz pozwanej kwotę 917 (dziewięćset siedemnaście) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygnatura akt I C 1629/18

UZASADNIENIE

W dniu 23 października 2018 roku powód Raport Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w K. wniósł przeciwko N. G. pozew o zapłatę kwoty 3.808,12 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie naliczanymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Jednocześnie powód wniósł o zasądzenie od pozwanej na jego rzecz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa i kosztami postępowania klauzulowego.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że umową cesji z 23 lutego 2018 r. zawartą z (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. nabył wierzytelność w stosunku do pozwanej N. G.. Powód podniósł, że w dniu 4 października 2017 r. pozwana zawarła z pierwotnym wierzycielem ramową umowę pożyczki nr (...), z której warunków się nie wywiązała. Powód wskazał, że na całkowite zadłużenie w kwocie 3.808,12 zł, składają się kwoty:

3.525 zł należności głównej wynikającej z wartości niezapłaconego kapitału udzielonej pożyczki;

222,12 zł należności odsetek umownych liczonych przez powoda od następnego dnia po dacie cesji

61 zł odsetek umownych i karnych naliczonych przez zbywcę od dnia 24 stycznia 2018 r.

Powód zaznaczył, że w razie kwestionowania przez pozwaną skuteczności nabycia wierzytelności przez powoda przeciwko pozwanej, wnosi o zobowiązanie w trybie art. 248 § 1 kpc, (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. do udzielenia informacji, czy wierzytelność przysługująca przeciwko pozwanej ujęta w wyciągu z wierzytelności złożonym przez powoda została nabyta przez powoda, nadto na jakiej podstawie, z jednoczesnym zobowiązaniem wierzyciela pierwotnego do przedłożenia wyciągu z listy wierzytelności stanowiących przedmiot umowy cesji z dnia 23 lutego 2018 r. w odniesieniu do wierzytelności przysługującej od pozwanego.

W dniu 30 listopada 2018 r. Sąd wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

Pozwana wnosząc sprzeciw od powyższego nakazu zapłaty podniosła zarzut braku legitymacji czynnej po stronie powoda, nieudowodnienia roszczenia co do zasady i wysokości, przedawnienia roszczenia oraz nieważności umowy przelewu wierzytelności. Jednocześnie pozwana wniosła o zasądzenie od powoda na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu swojego podniosła, że powód nie przedstawił żadnych dokumentów potwierdzających zawarcie rzekomej umowy między wierzycielem pierwotnym a pozwaną, a przedstawiona w aktach sprawy umowa nie jest przez nią podpisana. Nadto pozwana zaznaczyła, że powód nie wykazał faktu spełnienia świadczenia, brak jest bowiem dowodu przekazania jej przez pierwotnego wierzyciela kwoty pożyczki. N. G. podniosła, że powód w żaden sposób nie wykazał, aby przedłożona umowa cesji wierzytelności dotyczyła rzekomej umowy zawartej pomiędzy pozwaną a wierzycielem pierwotnym. Pozwana zakwestionowała także wartość dochodzonego roszczenia, wskazując, iż treść pozwu nie wskazuje z czego wynika zarówno kwota kapitału, jak również odsetek doliczonych do dochodzonego roszczenia.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

(...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. prowadziła działalność gospodarczą polegającą na udzielaniu pożyczkobiorcom pożyczek gotówkowych. Umowa ramowa pożyczki była zawierana z zastosowaniem środka porozumiewania się na odległość. Przedmiotem ramowej umowy pożyczki było określenie zasad na jakich pożyczkodawca oraz pożyczkobiorca zawierać będą umowy pożyczki. W celu złożenia wniosku i otrzymania pożyczki pożyczkobiorca zobowiązany był dokonać samodzielnej rejestracji na stronie internetowej. Rejestracja następowała poprzez wypełnienie formularza rejestracji znajdującego się na stronie internetowej pożyczkodawcy. Pożyczkobiorca był zobowiązany do dokonania wpłaty opłaty za rozpatrzenie wniosku o rejestrację w kwocie odpowiednio 1 grosza lub 1 zł.

W momencie dokonania rejestracji na stronie internetowej pożyczkobiorca jednocześnie składa wniosek o pierwszą pożyczkę wskazując propozycję indywidualnych warunków umowy, tj. kwoty pożyczki oraz terminu spłaty pożyczki. Po otrzymaniu przez pożyczkodawcę opłaty za rozpatrzenie wniosku o udzielenie pożyczki oraz po przeprowadzeniu weryfikacji pożyczkobiorcy, pożyczkodawca wysyła do pożyczkobiorcy elektroniczne powiadomienie o wysokości oferowanej pożyczki na adres e-mail pożyczkobiorcy podany na koncie użytkownika oraz jako wiadomość tekstową SMS na nr telefonu komórkowego pożyczkobiorcy. Pożyczkodawca wypłaca pożyczkę pożyczkobiorcy, przelewając pożyczkę na rachunek pożyczkobiorcy, od razu po wejściu w życie umowy pożyczki, za wyjątkiem kwoty pożyczki refinansującej, której wypłata następuje poprzez spłatę zobowiązania pożyczkobiorcy względem pożyczkodawcy wskazanego we wniosku o udzielenie pożyczki refinansującej. Na całkowity koszt pożyczki oraz pożyczki refinansującej składa się prowizja oraz odsetki, a także prowizja za przedłużenie okresu spłaty pożyczki, zgodnie z tabelą opłat stanowiącą załącznik do niniejszej ramowej umowy pożyczki raz przedstawioną na stronie internetowej. Wszelkie roszczenia pożyczkodawcy przeciwko pożyczkobiorcy pokrywane są w następującej kolejności: (1) odsetki za czas opóźnienia, (2) odsetki (odsetki kapitałowe), (3) prowizja, (4) kwota pożyczki (kapitał pożyczki). Na pożyczkodawcy ciążył obowiązek wypłacenia na rzecz pożyczkobiorcy pożyczki poprzez wykonanie przelewu z rachunku bankowego pożyczkodawcy na rachunek bankowy pożyczkobiorcy- po zawarciu umowy pożyczki. W dniu 4 października 2017 r. sporządzono umowę pożyczki nr (...), której stronami były (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. i N. G.. Umowa dotyczyła kwoty 3.000 zł, przy czym prowizja wynosiła 525 zł, odsetki- 24,65 zł, całkowity koszt pożyczki- 549,65 zł. Datę spłaty całkowitej kwoty do zapłaty w wysokości 3.549,65 zł określono na dzień 3 listopada 2017 r. Wypłata kwoty pożyczki miała zostać zrealizowana na rachunek bankowy pożyczkobiorcy o nr (...). Wypłata tych środków jednak nie nastąpiła.

(dow ód: formularz informacyjny dotyczący kredytu konsumenckiego- k. 19v-22, wydruk ramowej umowy pożyczki nr (...)- k. 22v-28, załącznik nr 1 ramowej umowy pożyczki (...) Sp. z o.o. tabela opłat- k. 28v-29, wzór oświadczenia o odstąpieniu od umowy pożyczki, wydruk umowy pożyczki nr (...)- k. 30-30v, harmonogram- k. 19, wydruk przelewu weryfikacyjnego- k. 67)

W dniu 13 lutego 2018 r. pomiędzy (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W., a Raport Niestandaryzowanym Sekurytyzacyjnym Funduszem Inwestycyjnym Zamkniętym z siedzibą w K. została zawarta umowa ramowa przelewu wierzytelności, której przedmiotem była sprzedaż na rzecz nabywcy wierzytelności pieniężnych określonych w poszczególnych porozumieniach, w celu ich dalszej windykacji.

(dow ód: kserokopia umowy ramowej przelewu wierzytelności wraz z aneksem nr (...) do porozumienia nr 1 z dnia 13 lutego 2018 r.- k. 8v- 9v, kopia porozumienia nr 1 do umowy ramowej przelewu wierzytelności z dnia 13 lutego 2018 r.- k. 10, wyciąg z listy dłużników- k. 17v)

W dniu 12 czerwca 2018 r. powód sporządził pismo adresowane do N. G. stanowiące przedsądowe wezwanie do spłaty zadłużenia kwoty 3.791,27 zł w nieprzekraczalnym terminie do dnia 22 czerwca 2018 r.

(dow ód: przedsądowe wezwanie do spłaty zadłużenia- k. 7)

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił w oparciu o przywołane dowody, w tym złożone do akt sprawy kopie dokumentów uznając, iż stanowią one środek dowodowy w rozumieniu art. 309 k.p.c. (vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 2008 roku, I CSK 138/03, Lex 548795).

S ąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Wprawdzie powód do pozwu dołączył wydruk umowy ramowej pożyczki, co pozwala poczynić ustalenia odnośnie zasad udzielania pożyczek pożyczkobiorcom w ramach prowadzonej przez pierwotnego wierzyciela działalności gospodarczej, jednakże analiza przedstawionych wydruków oraz pozostałych dokumentów odnoszących się do opisanej w pozwie umowy pożyczki, nie dają podstaw do przyjęcia, że pozwana otrzymała od pierwotnego wierzyciela jakiekolwiek środki piniężne.

Zgodnie z treścią art. 6 k.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Przepis ten określa reguły dowodzenia, tj. przedmiot dowodu oraz osobę, na której spoczywa ciężar udowodnienia faktów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Zaznaczyć też trzeba, że przy rozpoznawaniu sprawy na podstawie przepisów kodeksu postępowania cywilnego rzeczą sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (por. wyrok Sądu Najwyższego z 17 grudnia 1996 r., sygn. akt I CKU 45/96, publ. OSNC 1997 nr 6-7 poz. 76). Jest to wyrazem zasady, że to strony powinny być zainteresowane wynikiem postępowania oraz że to one dysponują przedmiotem postępowania m. in. poprzez powoływanie i przedstawianie sądowi wybranych przez siebie dowodów.

Zaprzeczenie dokonane przez stronę procesową powoduje, że istotne dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności stają się sporne i muszą być udowodnione. W razie ich nieudowodnienia sąd oceni je na niekorzyść strony, na której spoczywał ciężar dowodu, chyba że miał możność przekonać się o prawdziwości tych twierdzeń na innej podstawie (tak m. in. Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 28 kwietnia1975 r., sygn. akt III CRN 26/75, niepublikowanym – źródło L..pl nr (...)).

W przedmiotowej sprawie pozwana zaprzeczyła, aby w wykonaniu umowy pożyczki otrzymała od pierwotnego wierzyciela środki pieniężne. Przypomnieć w tym miejscu należy, iż zdefiniowana w art. 720 k.c. pożyczka jest umową, na podstawie której dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego przedmiot pożyczki, a biorący zobowiązuje się zwrócić przedmiot pożyczki w pieniądzach o tej samej wielkości lub w rzeczach tego samego gatunku i takiej samej jakości. Umowa pożyczki jest umową konsensualną, dwustronnie zobowiązującą. O konsensualnym charakterze pożyczki przesądza fakt, że dochodzi ona do skutku przez samo porozumienie się stron. Obowiązek wydania przedmiotu pożyczki, jaki ciąży na pożyczkodawcy, jest konsekwencją uprzednio zawartego porozumienia w tej sprawie. Obowiązkowi pożyczkodawcy do przeniesienia własności przedmiotu umowy na pożyczkobiorcę odpowiada obowiązek zwrotu, czyli przeniesienia przez pożyczkobiorcę na pożyczkodawcę przedmiotu umowy, powiększonego o ewentualne wynagrodzenie ustalone w umowie. Tak długo, jak długo przedmiot pożyczki nie zostanie wydany pożyczkobiorcy, tak długo nie może powstać obowiązek jego zwrotu, obciążający pożyczkobiorcę.

W kodeksie cywilnym zostały wskazane essentialia negotii umowy pożyczki, które stanowią nie tylko oznaczenie stron i określenie ilości pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, ale obejmują również zobowiązanie się do ich przeniesienia oraz obowiązek zwrotu przedmiotu pożyczki. W procesie związanym z wykonaniem umowy pożyczki powód jest zatem zobowiązany udowodnić, że strony zawarły umowę pożyczki, a także, że przeniósł na własność biorącego pożyczkę określoną w umowie ilości pieniędzy albo rzeczy oznaczonych co do gatunku. W realiach niniejszej sprawy strona powodowa obowiązkowi temu nie sprostała, albowiem nie przedstawiła żadnego dowodu, który potwierdzałby nie tylko fakt ewentualnego zawarcia umowy konsensualnej, ale i to, że w jej wykonaniu przeniesiona została na rzecz pozwanej konkretna kwota pieniędzy. Tymczasem, jak wyżej wskazano, pozwana w sprzeciwie okoliczności tej kategorycznie zaprzeczyła (k. 39).

Sąd oddalił wniosek powoda o zobowiązanie w trybie art. 248 § 1 kpc, (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. do udzielenia informacji, czy wierzytelność przysługująca przeciwko pozwanej ujęta w wyciągu z wierzytelności złożonym przez powoda została nabyta przez powoda, nadto na jakiej podstawie, z jednoczesnym zobowiązaniem wierzyciela pierwotnego do przedłożenia wyciągu z listy wierzytelności stanowiących przedmiot umowy cesji z dnia 23 lutego 2018 r. w odniesieniu do wierzytelności przysługującej od pozwanego. W ocenie Sądu nic nie stało na przeszkodzie, aby powód zwrócił się do pierwotnego wierzyciela o dostarczenie powyższych dokumentów. Powód reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, przed wytoczeniem powództwa winien podjąć działania zmierzające do zebrania wystarczającego materiału dowodowego wykazującego zasadność dochodzonego roszczenia. Zwrócenie się do pierwotnego wierzyciela o dokumenty wykazujące nabycie wierzytelności w stosunku do pozwanej, nie jest czynnością, której powód jest w jakikolwiek pozbawiony lub w której zakresie jest ograniczony.

Wobec nieprzedstawienia dowodu na fakt przekazania kwoty pożyczki pozwanej i przy jednoczesnym kategorycznym twierdzeniu pozwanej, iż do przekazania tych środków nie doszło brak było podstaw do uwzględnienia powództwa. Złożona przez powoda do akt sprawy umowa przelewu wierzytelności z dnia 13 lutego 2018 roku stanowi wyłącznie dowód tego, że zawarta została umowa sprzedaży wierzytelności, nie stanowi natomiast dowodu na istnienie wierzytelności.

W tym stanie rzeczy, na podsatwie art. 720 k.c. a contrario, orzeczono jak w sentencji.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. Strona przegrywająca sprawę obowiązana jest ponieść te koszty. Ponieważ w niniejszej sprawie stroną przegraną jest powód, Sąd zasądził od niego na rzecz pozwanej koszty procesu, na które złożyły się koszty zastępstwa procesowego ustalone na kwotę 900 zł w oparciu o § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.