Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 lutego 2020 r.

Sąd Rejonowy w Giżycku I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Janusz Supiński

Protokolant: Katarzyna Kucharska

po rozpoznaniu w dniu 13.02.2020 r. w Giżycku

sprawy z powództwa (...) SA w L. (...)

przeciwko R. B.

o zapłatę

I.  Zasądza od pozwanego R. B. na rzecz powoda (...) SA w L. (...) kwotę 5.950,66 (pięć tysięcy dziewięćset pięćdziesiąt 66/100) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 16.04.2019 do dnia zapłaty.

II.  W pozostałym zakresie powództwo oddala.

III.  Zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.067 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

IV.  Wyrokowi w pkt I. nadaje rygor natychmiastowej wykonalności.

Sygn. akt I C 696/19

UZASADNIENIE

Powód (...) (...) domagał się zasądzenia od pozwanego R. B. kwoty 6.600,66 zł wraz z odsetkami oraz kosztami procesu. Roszczenie swoje wywiódł z umowy pożyczki gotówkowej nr (...) zawartej z pozwanym, wskazując, że pozwany nie wywiązał się z warunków w niej określonych. W uzasadnieniu wskazał, że nabył wierzytelność od pierwotnego wierzyciela, z którym pozwany zawarł umowę pożyczki wskazując, że pozwany nie wywiązał się z warunków w niej określonych. Argumentował, że próby polubownego rozwiązania sporu z pozwanym nie doprowadziły do dobrowolnego uregulowania zadłużenia.

Pozwany R. B. w ostatecznym stanowisku nie kwestionował zasady odpowiedzialności z tytułu zawartej z poprzednikiem prawnym powoda umowy pożyczki. Nie zgodził się jednak z wysokością dochodzonego roszczenia. Wskazał pozwany, że na rzecz powoda powinien zapłacić jedynie kwotę 6.000 zł, roszczenie powoda zaś przewyższające w/w kwotę nie znajduje uzasadnienia. Podniósł nadto, że liczne próby zawarcia ugody ze stroną powodową nie odniosły skutku.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 20.04.2018 r. (...) S.A. w W. zawarła z pozwanym R. B. umowę pożyczki nr (...), zgodnie z którą pożyczkobiorca zobowiązał się do spłaty łącznego zobowiązania w wysokości 8.346,87 zł. W świetle obowiązującej umowy przedmiotowa pożyczka miała być zwrócona w miesięcznych ratach.

(dowód: umowa pożyczki z dnia 20.04.2018 r. – k. 4-9v.

potwierdzenie wykonania transakcji wypłaty środków – k. 10,

potwierdzenie transakcji – k. 48)

Pozwany nie wywiązał się z zawartej z powodem umowy pożyczki. W dniu 25.10.2018 r. powód wypowiedział pozwanemu w/w umowę pożyczki z zachowaniem dwutygodniowego okresu wypowiedzenia, jednocześnie wzywając pozwanego do spłaty zadłużenia w wysokości 6.524,62 zł.

Umową z dnia 19.12.2018 r. (...) S.A. w W. sprzedała wierzytelność z tytułu zawartej z pożyczkobiorcą umowy pożyczki wierzycielowi (...) (...). W dniu przelewu wierzytelności wartość zadłużenia pozwanego wynosiła 6.537,62 zł. Pismem z dnia 9.01.2019 r. powód zawiadomił pozwanego o dokonanej cesji wierzytelności i wezwał pozwanego do zapłaty w/w kwoty.

(dowód: umowa ramowa cyklicznego przelewu wierzytelności z dnia 28.09.2018 r. –

k. 12-13

porozumienie nr 16 do umowy przelewu wierzytelności – k. 13v,

załącznik nr 4 do aneksu nr (...) – k. 15,

zawiadomienie o przeniesieniu wierzytelności – k. 19,

wezwanie do zapłaty – k. 20)

Pozwany prowadził negocjacje z powodem odnośnie ugodowej spłaty zadłużenia. W szczególności pozwanemu została zaproponowana ugoda dotycząca ratalnej spłaty kwoty 6.917,20 zł w terminach określonych w harmonogramie spłat. Ostatecznie do zawarcia ugody nie doszło.

(dowód: projekt ugody wraz z harmonogramem spłat – k. 59-60)

W dniu 19.11.2019 r. pozwany dokonał wpłaty na poczet w/w umowy pożyczki w wysokości 650 zł.

(dowód: potwierdzenie przelewu – k. 73

Sąd zważył, co następuje:

Bezspornym w sprawie jest ustalony wyżej stan faktyczny, który wynika przede wszystkim z treści dokumentów zalegających w aktach sprawy, ale również z twierdzeń samego pozwanego. Poza sporem w szczególności pozostała okoliczność łączącego powoda z pożyczkobiorcą R. B. stosunku zobowiązaniowego oraz fakt niewywiązania się z zawartej z powodem umowy pożyczki. Bezspornym było także nabycie przez powoda wierzytelności wobec pozwanego w drodze zawartej umowy cesji wierzytelności.

Mając na uwadze, że strona pozwana ostatecznie nie kwestionowała w tym zakresie twierdzeń powoda, należało uznać w/w depozycje za wiarygodne i oprzeć na nich rozstrzygnięcie niniejszej sprawy, tym bardziej, że korelują one z bezosobowym materiałem dowodowym sprawy.

Kwestią wymagającą rozstrzygnięcia pozostała zasada wysokość dochodzonego przez powoda roszczenia. Jakkolwiek bowiem pozwany nie kwestionował tego, że nie wywiązał się z zawartej z powodem umowy pożyczki, to jednak wskazał, że na rzecz powoda powinien zapłacić kwotę 6.000 zł, roszczenie powoda zaś przewyższające w/w kwotę nie znajduje uzasadnienia.

Stosownie do treści art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne, zaś zgodnie z art. 232 k.p.c. strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. W procesie ciężar dowodu stanowi wymaganie dostarczenia sądowi dowodów potwierdzających przytoczone fakty pod rygorem przegrania procesu. Odnosi się on zarówno do powoda, jak i pozwanego.

Zgodnie z dyspozycją art. 720 § 1 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Rozstrzygając wyżej zdiagnozowaną kwestię sporną jaką jest wysokość dochodzonego przez powoda roszczenia Sąd dostrzegł dowody z dokumentów przedłożonych przez stronę powodową, w szczególności: umowę pożyczki nr (...) wraz z dowodami przelewu kwoty 5.000 zł pozwanemu oraz umowy cesji wierzytelności wraz z załącznikiem. Wiarygodność owych dokumentów nie była kwestionowana przez pozwanego. Na dowód wysokości wierzytelności powód przedłożył załącznik nr 4 do aneksu nr (...) – porozumienia nr 16 z dnia 19.12.2018 r. do cyklicznego przelewu wierzytelności z dnia 28.09.2018 r., zgodnie z którym łączne saldo zobowiązania pozwanego na dzień 9.11.2018 r. wynosiło 6.522,27 zł, a także wezwanie do zapłaty skierowane do pozwanego z dnia 9.01.2019 r., zgodnie z którym na dzień 9.01.2019 r. zadłużenie pozwanego wynosiło 6.554,59 zł. Z kolei na dzień 7.03.2019 r. zadłużenie pozwanego wynosiło 6.600,16 zł, na którą to kwotę składały się kwoty: 4.213,57 zł tytułem kapitału, 158,69 zł tytułem odsetek naliczonych przez poprzedniego wierzyciela, 78,39 zł tytułem kwoty odsetek naliczonych przez cesjonariusza, 2.075,01 zł tytułem opłaty przygotowawczej, a także kwota 75 zł tytułem opłaty administracyjnej. Prawidłowości wyliczeń powoda pozwany skutecznie nie zakwestionował, ograniczając się jedynie do gołosłownych twierdzeń, zmierzających do zakwestionowania wysokości dochodzonego roszczenia. Nadmienić należy przy tym, że pozwany z tytułu zawartej umowy pożyczki zobowiązany był co łącznej spłaty kwoty 8.346,87 zł, przy czym powód nabył wierzytelność w wysokości 6.522,27 zł i niewątpliwie uprawniony był do naliczenia odsetek od sumy kapitału z tytułu zwłoki w spłacie zadłużenia. Dostrzec należało również, że treść sporządzonej w efekcie negocjacji stron ugody dot. spłaty zadłużenia (k. 59), a przy tym to, że strony nie doszły do porozumienia jedynie w zakresie daty rozpoczęcia płatności rat zadłużenia sugeruje, że pozwany miał świadomość co do wysokości zadłużenia i nie kwestionował jej. W treści owej ugody wskazano bowiem, że pozwany zobowiązuje się do zapłaty kwoty 6.917,00 zł, w toku przedmiotowej sprawy zaś pełnomocnik pozwanego wskazał jednoznacznie, że strony doszły do porozumienia w zakresie wysokości dochodzonego roszczenia. Kwestionowanie zatem przez pozwanego tejże wysokości na rozprawie dnia 13.02.2020 r. w ocenie Sądu jawi się jako próba uniknięcia, przynajmniej w jakimś zakresie, odpowiedzialności z tytułu zaciągniętego kredytu i zwłoki w jego terminowej spłacie. Jednocześnie w toku sprawy pozwany w żaden sposób nie wykazywał wysokości dokonywanych przed wniesieniem pozwu na rzecz powoda, a także pierwotnego wierzyciela spłat.

Mając powyższe na względzie, a przy tym to, że pozwany już po wniesieniu pozwu, tj. dnia 19.11.2019 r. uiścił na rzecz powoda kwotę 650 zł z tytułu częściowej spłaty zadłużenia (k. 73), Sąd orzekł jak w sentencji po myśli powołanych przepisów. (w zw. z art. 509 i następne k.c.). Przy tym Sąd uznał, że zasądzona kwota 5.950,66 zł, stanowi różnicę pomiędzy dochodzoną przez powoda kwotą, tj. 6.600,66 zł, a kwotą 650 zł uiszczoną przez pozwanego po wniesieniu pozwu. O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.c. Zgodnie z tym artykułem, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Zasadnym zatem było o odsetkach orzec zgodnie z żądaniem pozwu, które to Sąd zasądził od zasądzonej kwoty od dnia 16.04.2019 r. do dnia zapłaty. O powyższym orzeczono jak w pkt I sentencji.

W pozostałym zakresie powództwo podlegało oddaleniu, o czym Sąd orzekł jak w pkt II sentencji.

O kosztach procesu jak w pkt III orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, uznając pozwanego który uregulował zadłużenie po wniesieniu pozwu jako przegrywającego sprawę. Na koszty procesu składa się kwota 250 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu a także kwota 1817,00 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika.

Uwzględniając, że pozwany uznał powództwo w zakresie kwoty 6.000 zł, na mocy art. 333 § 1 pkt 2 k.p.c., uwzględniając oczywiście wysokość zasądzonej kwoty, orzeczono jak w pkt IV sentencji.