Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 lutego 2020 roku

Sąd Rejonowy w Giżycku w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący – SSR Tomasz Zieliński

Protokolant – sekr. Anna Rogojsza

w obecności oskarżyciela publicznego z KPP w G. – asp. szt. Sylwestra Piotrowicz

po rozpoznaniu w dniu 21.01.2020 r., 21.02.2020 r. sprawy

A. P.

syna E. i J. zd. B.

ur. (...) w O.

obwinionego o to, że:

W miesiącu czerwcu 2019 roku, nie później jednak niż 26 czerwca, w miejscowości K. w Gminie G., umyślnie uszkodził konstrukcję pomostu gminnego zlokalizowanego na jeziorze (...), w ten sposób, iż samowolnie zmienił miejsce mocowania drabinki kąpielowej, wycinając część drewnianej listwy licowej i wywiercając nowe otwory konstrukcyjne, czym spowodował szkodę w majątku Gminy W. G. o wartości 450 zł

tj. o czyn z art. 124§1 kw

1.  Obwinionego A. P. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 124§1 kw w zw. z art. 24§1 i 3 kw skazuje go na karę grzywny w wysokości 300,00 (trzysta) złotych.

2.  Na podstawie art. 124§4 kw zobowiązuje obwinionego do zapłaty na rzecz pokrzywdzonego Gminy W. G. kwoty 450,00 (czterysta pięćdziesiąt) zł stanowiącej równowartość wyrządzonej szkody.

3.  Zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 30,00 (trzydzieści) złotych tytułem opłaty oraz kwotę 100,00 (sto) złotych tytułem pozostałych kosztów procesu.

Sygn. akt IIW 277/19

UZASADNIENIE

Na podstawie wyników rozprawy głównej Sąd ustalił i zważył, co następuje:

Wieś K. położona jest w gminie G. nad jeziorem J.. Na potrzeby mieszkańców wsi nad jeziorem urządzono plażę gminną, której elementem jest pomost. Po drugiej stronie działki gminnej z plażą i pomostem położona jest prywatna działka, której właścicielem jest mieszkaniec O., obwiniony A. P.. Tak jak inni mieszkańcy K. i okolic korzysta on z plaży i z pomostu, do którego cumował jako jednostkę pływającą stanowiącą jego własność tratwę do amatorskiego połowu ryb. Podczas pobytu na działce w czerwcu 2019 roku, w bliżej nieustalonym dniu (prawdopodobnie 22.06.2019r.) nie później niż do dnia 26 czerwca, obwiniony widząc przebywającego na plaży gminnej (...) zapytał go, czy pomoże mu w przeniesieniu w inne miejsce zainstalowanej po prawej stronie pomostu, patrząc od strony plaży na jego początku metalowej drabinki służącej do wyjścia z wody ( zdjęcia k. 34, 39). Drabinka ta zainstalowana była w miejscu gdzie woda jest stosunkowo płytka, aby mogły z niej korzystać dzieci. Dla osób dorosłych zgodnie z projektem przymocowana była do pomostu w innym miejscu, w którym głębokość wody jest większa, druga metalowa drabinka ( zdjęcia k. 34,35,40). P. P. wiedząc o tym, że jest to pomost gminny w związku z tym, że obwiniony nie powiedział mu dlaczego chce przenieść drabinkę zapytał go, czy mogą to zrobić. Po uzyskaniu odpowiedzi, że nie jest potrzebne żadne upoważnienie zdecydował się pomóc mu. W celu zdemontowania drabinki, która była przykręcona śrubami, obwiniony udał się po narzędzia, na swoją działkę. Gdy wrócił odkręcili śruby i zdemontowali drabinkę. Następnie przenieśli ją i po wywierceniu otworów w deskach w miejscu, które wskazał A. P. oraz wycięciu części drewnianej listwy zainstalowali ją wykorzystując dotychczasowe śruby (zdjęcia k. 35, 37, 38). W wyniku przeniesienia drabinki z czym związane było nawiercenie nowych otworów oraz wycięcie listwy pomost został uszkodzony na kwotę 450 złotych.

Powyższy stan faktyczny sad ustalił głównie na podstawie zeznań świadków P. P. i R. M., częściowo wyjaśnienia obwinionego, a nadto pozostały materiał dowodowy ujawniony w toku przewodu sądowego w szczególności zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia wykroczenia z żądaniem ścigania ( k. 1), pismo Gminy G. (k.6) i zdjęcia ( k. 34-40).

Obwiniony A. P. podczas rozprawy sądowej nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu wykroczenia. W złożonych wyjaśnieniach ( k. 41v-42) nie kwestionując tego, że na policji przyznał się do przeniesienia drabinki dodał, iż nie wiązało się to z uszkodzeniem pomostu. Twierdząc, że był pomysłodawcą utrzymywał, iż widząc kiedyś P. P. mieszkańca K., który miał trudności po skoku do wody z wejściem na pomost, a nadto nie mógł skorzystać z metalowej drabinki, która była przymocowana do pomostu, gdyż znajdowała się ona w szuwarach na bardzo płytkiej wodzie, gdy w końcu wszedł zapytał go, czy nie lepiej byłoby przynieść ją w inne miejsce. W odpowiedzi, jak wyjaśnił usłyszał od niego, że byłby on tym zainteresowany, jednak nie posiada odpowiednich narzędzi. W związku z tym, że działka, której jest właścicielem znajduje się po drugiej stronie działki gminnej, na której jest pomost zaproponował mu przyniesienie odpowiednich narzędzi, na co przystał on. Następnie przyniósł je i P. P. po wejściu do wody odkręcił śruby mocujące metalową drabinkę, którą obaj przenieśli we wskazane przez niego miejsce. Przyznał, że w miejscu tym wyciął kawałek listwy, która uniemożliwiała stabilne zamocowanie drabinki i przykręcili ją. Dodał, że w miejscu zamocowania drabinki głębokość wody wynosi około 1 metra, zaś wcześniej w miejscu, z którego wykręcili ją wynosiła 40 cm i znajdowała się ona w szuwarach, co uniemożliwiało korzystanie z niej. W związku z tym wyjaśnił, że nie było jego celem uszkodzenie, czy zniszczenie mienia gminy, a jedynie przeniesienie drabinki w miejsce, w którym będzie można z niej korzystać. Zaprzeczając temu, żeby kiedykolwiek cumował do pomostu gminnego swoją łódź twierdził, że korzystając z zamontowanych na nim pachołków, zacumował kiedyś swoją prywatną tratwę do amatorskiego połowu ryb. Wyjaśnił przy tym, że jest to zarejestrowana jednostka pływająca, którą ma prawo przycumować do tego pomostu, gdyż nie ma na nim informacji o zakazie cumowania. Nie kwestionował natomiast tego, że do tratwy tej cumował swoją łódź. Utrzymując, że przeniesienie drabinki zachwalali mieszkańcy, zaprzeczył temu żeby zrobili to z P. P. niechlujnie, i żeby uszkodził pomost. Dodał, że już wcześniej zaproponował sołtysowi naprawę pomostu w miejscach, w których kra podniosła deski, na co nie wyraził on zgody. Przyznał natomiast, że nie proponował komukolwiek z gminy G. – właściciela pomostu- przeniesienie drabinki. Wyjaśnił nadto, że P. P. po wykonaniu prac związanych z przeniesieniem drabinki domagał się od niego zapłaty i ostatecznie mimo, że wcześniej tego nie uzgodnili dał mu 30 złotych na tzw. flaszkę. Kwota ta , jak się okazało, nie usatysfakcjonowała go i następnego dnia, gdy wyjechał zniszczył mu trap łączący jego tratwę z pomostem.

Wyjaśnieniom obwinionego w części, w której nie przyznał się on do popełnienia zarzucanego mu wykroczenia utrzymując, że prace związane z demontażem drabinki i ponownym jej zamocowaniem wykonał P. P. oraz, że nie wiązało się to z uszkodzeniem pomostu Sad nie dał wiary, uznając je za przyjętą linię obrony zmierzającą do uniknięcia odpowiedzialności, która nie znalazła potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym.

Odpowiedzialność za wykroczenie z art. 124§1 kw zachodzi w stosunku do osoby, która umyślnie niszczy, uszkadza lub czyni niezdatną do użytku cudzą rzecz. Przepis ten ma zatem na celu ochronę prawa własności i innym praw podmiotowych, zaś przedmiotem wykonawczym uszkodzenia rzeczy może być zarówno rzecz ruchoma jak i nieruchoma, jeżeli szkoda nie przekracza 500 złotych. Zniszczenie i uszkodzenie rzeczy nie różnią się jakościowo, lecz tylko ilościowo i polegają na powodowaniu fizycznych zmian w strukturze rzeczy. W wypadku zniszczenia rzeczy zachodzi jej całkowite unicestwienie bądź uszkodzenie idące tak daleko, że rzecz przestaje przynależeć do tego rodzaju, do jakiego należała przed czynem. Uszkodzenie stanowi natomiast naruszenie substancji rzeczy bez jej unicestwienia. Uczynienie rzeczy niezdatną do użytku to niemożność używania jej zgodnie z przeznaczeniem, bez fizycznego naruszenia jej substancji. Wkroczenia z art. 124§1 kw mogą być popełnione, o czym była już mowa, tylko umyślnie w obu postaciach zamiaru.

Do podstawowych form zjawiskowych wykroczenia należą: sprawstwo, współsprawstwo, podżeganie i pomocnictwo. Istota sprawstwa polega na tym, że sprawca sam realizuje wszystkie ustawowe znamiona wykroczenia. Tę postać zjawiskową wykroczenia przyjmują jako podstawową przepisy części szczególnej kodeksu wykroczeń. Inne niż sprawstwo zjawiskowe postaci popełnienia wykroczenia zostały określone w art. 12 kw, art. 13 kw i art. 14kw. Współsprawstwo polega na wspólnym wykonaniu znamion określonego typu wykroczenia przez co najmniej 2 osoby, pozostające w porozumieniu (art. 14§2kw). Podżeganie ( art. 12 kw) polega na nakłanianiu ( namawianiu, przekonywaniu, skłanianiu) innej osoby do popełnienia czynu zabronionego. Pomocnictwo (art. 13kw) polega natomiast na ułatwieniu innej osobie popełnienia czynu zabronionego i może realizować się w dowolnym zachowaniu, ponieważ katalog czynności wykonawczych w tym przepisie ma charakter otwarty. Podnieść przy tym należy, że w doktrynie przyjmuje się, iż sprawca popełnia czyn sam także wtedy, gdy w popełnieniu czynu pewna rolę odgrywa podżegacz i /lub pomocnik, gdyż brak jest innej osoby realizującej czyn w formie sprawczej , a wiec jako współsprawca ( patrz m.in. Kodeks Wykroczeń. Komentarz. Red. Paweł Daniluk, Wyd. 2 , Warszawa 2019r. ; Kodeks Wykroczeń, Komentarz, M. Bojarski, W. Radecki, Wyd. 8 , Warszawa 2019r; Wyrok SN z dnia 11.07.2001r. III KKN341/99).

Przenosząc powyższe uwagi na grunt niniejszej sprawy przede wszystkim ponieść należy, że przesłuchany w charakterze świadka P. P. w złożonych zeznaniach (k. 56-57) nie potwierdził wyjaśnień obwinionego w części dotyczącej tego, że to on miał wykonać większość prac związanych z odkręceniem metalowej drabinki i przeniesieniem jej w inne miejsce na pomoście. Z zeznań tego świadka wynika, że to A. P. zwrócił się do niego z prośbą o pomoc w przeniesieniu tej drabinki w inne miejsce na pomoście, na co jak zapewnił go nie było potrzebne żadne upoważnienie i dlatego zgodził się. Nie ulega zatem wątpliwości, że sprawca tego czynu w podanym wyżej rozumieniu był A. P., zaś w przypadku P. P. należałoby rozważyć ewentualną odpowiedzialność za pomocnictwo, które w świetle jego zeznań nie jest oczywiste. W tej części jego zeznaniom sad dał wiarę. Wynika z nich w sposób jednoznacznym, że P. P. był przekonany o tym, iż jak zapewnił go obwiniony mogą przenieść w inne miejsce na pomoście metalową drabinkę i pomógł mu w jej zdemontowaniu, a następnie zamontowaniu we wskazane przez niego miejsce, po uprzednim wywierceniu otworów i wycięciu listwy.

Uszkodzenie, o czym była mowa wyżej polega na naruszeniu substancji rzeczy i powoduje fizyczne zmiany w jej strukturze. Niewątpliwie wywiercenie nowych otworów w deskach pomostu oraz wycięcie części listwy miało taki charakter i spowodowało uszkodzenie pomostu w podanym wyżej rozumieniu. Było to również działanie umyślne w rozumieniu art. 6§1 kw. Właściciel pomostu- Gmina G.- wartość szkody w wyniku uszkodzenia określiła na kwotę 450 zł. Szkoda powyższa niewątpliwie wynika z uszkodzenia co najmniej dwóch desek pomostu, w których wywiercono otwory i listwy, której część wycięto, zaś jej naprawienie wymagało będzie nie tylko przeniesienia drabinki w poprzednie miejsce, ale również wymiana uszkodzonych desek i listwy.

Za wiarygodne sąd uznał także zeznania sołtysa wsi K. R. M. (k. 42-42v), z których wynika, że o zdemontowaniu drabinki i przeniesieniu jej w inne miejsce na pomoście zawiadomili go mieszkańcy wsi. Z ich relacji wynikało, że zrobił to obwiniony oraz, że ktoś mu w tym pomagał. Osobą pomagającą był niewątpliwie P. P., który potwierdził to w złożonych zeznaniach. Jak z powyższego wynika zeznania R. M. i P. P. są spójne wzajemnie uzupełniają się i tworzą logiczną całość, dlatego sąd dał im wiarę.

Mając powyższe na uwadze zdaniem Sądu wina i okoliczności popełnienia przez A. P. zarzucanego mu wykroczenia nie budzą najmniejszych wątpliwości. Swoim zachowaniem w pełni wyczerpał on znamiona wykroczenia z art. 124§1 kw w podanym wyżej rozumieniu.

Uznając obwinionego za winnego popełnienia zarzucanego mu wykroczenia sąd na podstawie art. 124§1kw w zw. z art. 24§1ki 3 kw skazał go na karę grzywny w wysokości 300 złotych. Orzekając powyższą karę sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary określonymi w art. 33§1 i 2 kw w szczególności miał na uwadze wysoki stopień zamienienia obwinionego wynikający z popełnienia zarzucanego wykroczenia z winy umyślnej, co najmniej z zamiarem ewentualnym oraz społecznej szkodliwości wyrażającej się w charakterze naruszonego dobra, sposobie i okolicznościach jego popełnienia, a także rozmiarze wyrządzonej szkody.

Wymierzając grzywnę w kwocie 300 zł sąd zgodnie z art. 24§3 kw miał na uwadze dochody obwinionego oraz jego warunki osobiste i rodzinne, a nadto ustalenia dotyczące stosunków majątkowych i możliwości zarobkowych .

Zdaniem sądu tak wymierzona grzywna jest współmierna do stopnia zawinienia obwinionego i szkodliwości wykroczenia, którego dopuścił się, a nadto winna przyczynić się do osiągnięci celów kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz celów zapobiegawczych i wychowawczych w stosunku do jego osoby.

Na podstawie art. 124§4 kw zgodnie z wnioskiem pokrzywdzonego sąd zobowiązał obwinionego do zapłaty na rzecz Gminy W. G. kwoty 450 złotych stanowiącej równowartość wyrządzonej szkody.

O kosztach orzeczono jak w pkt 3 wyroku nie znajdując podstaw do zwolnienia obwinionego od obowiązku uiszczenia ich zgodnie z art. 119§1 kpw na rzecz Skarbu Państwa.