Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 maja 2019r

Sąd Rejonowy w Kaliszu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący SSR Marta Przybylska

Protokolant sekr. sąd. Ilona Pilarczyk

w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Kaliszu ---

z oskarżenia prywatnego A. T. (1)

po rozpoznaniu w dniach 7.02.2019r., 9.05.2019r

sprawy J. T.

syna M. i S. z d. K.,

ur. (...) w msc. P.,

oskarżonego o to, że

w dniu 6 października 2017r w miejscowości P. w następstwie użycia przemocy spowodował u pokrzywdzonej A. T. (1) obrażenia ciała w postaci wylewu krwawego i obrzęku w okolicy szyi w części przedniej, które to obrażenia naruszyły czynności narządu ciała na czas poniżej 7 dni

tj. o czyn z art. 157§2 kk

1.  uznając, iż oskarżony J. T. swoim zachowaniem polegającym na tym, że w dniu 6 października 2017r w miejscowości P. dokonał uszkodzenia ciała A. T. (1) w ten sposób, że uderzył pokrzywdzoną pięścią w przednią część szyi w następstwie czego pokrzywdzona doznała obrażeń ciała w postaci wylewu krwawego i obrzęku w okolicy szyi w części przedniej, które to obrażenia naruszyły czynności narządu ciała na czas poniżej 7 dni czym wyczerpał ustawowe dyspozycje art. 157§2 kk na podstawie art. 66§1 kk i art. 67§1 kk warunkowo umarza postępowanie karne wobec oskarżonego na okres próby 1 (jednego) roku;

2.  zasądza od oskarżonego J. T. na rzecz oskarżycielki prywatnej A. T. (1) kwotę (...) ( jeden tysiąc sto sześćdziesiąt cztery) złote tytułem zwrotu kosztów postępowania;

3.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata P. G. kwotę 432 (czterysta trzydzieści dwa) złote podwyższoną o 23% podatku od towarów i usług (...) tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu;

4.  zwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

SSR Marta Przybylska

Sygn. akt II K 953/18

UZASADNIENIE

Oskarżony J. T. ma 84 lata, posiada wykształcenie podstawowe, z zawodu rolnik. Oskarżony jest emerytem i uzyskuje z tego tytułu dochód w wysokości 1100 zł miesięcznie. Oskarżony jest żonaty i nie ma nikogo na swoim utrzymaniu. Oskarżony nie był uprzednio karany.

(dowód: wyjaśnienia oskarżonego k.40v, wywiad środowiskowy k. 26 - 28, karta karna k.20)

Pokrzywdzona A. T. (1) jest synową J. T. i do 7 października 2017 r. zamieszkiwała razem z mężem M. T. i trójką małoletnich dzieci w domu stanowiącym własność oskarżonego i jego żony położonym w miejscowości P. gmina B.. Pokrzywdzona i jej mąż mieszali na górze domu, a oskarżony i jego żona na dole. Między pokrzywdzoną, a jej mężem dochodziło do częstych kłótni, których powodem było nadużywanie przez M. T. alkoholu. Również pomiędzy pokrzywdzoną i jej teściami dochodziło do licznych nieporozumień na tym tle oraz na tle bieżących spraw życia codziennego. J. T. i jego żona nie akceptowali A. T. (1) i jej rodziny. W związku z zachowaniem się stron wzywane były interwencje policji. Łącznie odnotowano 6 interwencji

(dowód: wyjaśnienia oskarżonego k.40v, wywiad środowiskowy k. 26 - 28, zeznania świadków A. T. (1) k. 40v – 41, M. Z. k. 41v, A. P. k. 42, R. Z. k. 42v, M. T. k. 43, K. W. k.76,v, T. Z. k. 77, A. L. k. 77, N. D. k. 77v – 78, Z. T. k. 78v , kopii umowy mediacyjnej k. 48 – 40, kopia opinii k. 50 – 58, informacja K. w K. k. 60)

W dniu 6 października 2017 r. na korytarzu przed częścią domu zamieszkiwaną przez pokrzywdzoną i jej męża doszło do kłótni pomiędzy A. T. (1) i M. T., której powodem był stan nietrzeźwości męża pokrzywdzonej. W trakcie wymiany zdań M. T. wykręcał żonie ręce. Oskarżony wszedł do pomieszczenia w którym przybywała pokrzywdzona z mężem. Między stronami doszło do wymiany zdań i oskarżony z pięści uderzył pokrzywdzoną w przednią część szyi. W wyniku uderzenia pokrzywdzona doznała obrażeń ciała w postaci wylewu krwawego i obrzęku w okolicy szyi w części przedniej. Po tym zdarzeniu oskarżony zszedł na dół do zajmowanej przez siebie części domu.

(dowód: częściowo wyjaśnienia oskarżonego k. 40v, zeznania świadków A. T. (1) k. 40v – 41, M. Z. k. 41v, R. Z. k. 42v, M. T. k. 43, K. W. k.76,v, T. Z. k. 77, A. L. k. 77, N. D. k. 77v – 78, Z. T. k. 78v , kserokopia dokumentacji medycznej k. 4 akt 2 Ds. 859.2017, opinia biegłego k. 28 akt 2 Ds. 859.2017)

Oskarżony na rozprawie przed sądem nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu podnosząc, że był świadkiem kłótni pomiędzy pokrzywdzoną i jej mężem. Wyjaśnił, iż między nim a oskarżycielką prywatną doszło do wymiany zdań, jednak kategorycznie zaprzeczył, aby uderzył pokrzywdzoną.

Sąd uznał za częściowo wiarygodne wyjaśnienia oskarżonego w zakresie faktu jego obecności w korytarzu przed pomieszczeniami zajmowanymi przez pokrzywdzoną oraz faktu wymiany zdań między stronami, gdyż znajdują one potwierdzenie w zebranym osobowym materiale dowodowym, w tym w zeznaniach samej pokrzywdzonej A. T. (1) oraz przesłuchanych w sprawie świadków. Wyjaśnienia J. T. są w tym zakresie logiczne, tworzą chronologiczną całość. Sąd uznał wyjaśnienia złożone przez oskarżonego dotyczące wymiany zdań między stronami za wiarygodne i zgodne z rzeczywistym stanem faktycznym.

Sąd odmówił wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie, w jakim wskazał, iż nie uderzył A. T. (1). Zdaniem sądu wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie nie znajdują potwierdzenia w zgromadzonym w toku postępowania materiale dowodowym i zdaniem sądu stanowią linię obrony przyjętą przez oskarżonego. Przedstawiona przez oskarżonego wersja wydarzeń jest najbardziej korzystna z punktu widzenia jego obrony, jednakże pozostaje ona w sprzeczności z obiektywnie ustalonymi w oparciu o przeprowadzone dowody faktami, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Zgodnie z zeznaniami A. T. (1) oskarżony uderzył pokrzywdzoną pięścią w przednią część szyi. O fakcie uderzenia pokrzywdzonej zostali również poinformowani przez dzieci pokrzywdzonej rodzice A. T. (1) i jej brat R. Z.. Również świadkowie A. L. i N. D. opisywały obrażenia jakich doznała pokrzywdzona i relację z przebiegu zdarzenia jakie wskazywały małoletnie dzieci A. T. (1).

Sąd uznał za wiarygodne zeznania pokrzywdzonej A. T. (1). W istotny sposób potwierdzają je bowiem zeznania świadków M. Z., R. Z. i M. T.. Sąd uznał zeznania złożone przez pokrzywdzoną na rozprawie w zakresie przebiegu zdarzenia oraz doznanych obrażeń ciała za wiarygodne i zgodne z rzeczywistym stanem faktycznym. Zeznania te nie były wymuszane i stanowiły swobodną oraz wyczerpującą relację A. T. (1) dotyczącą przebiegu zdarzenia objętego aktem oskarżenia. Pokrzywdzona w swych zeznaniach opisała przebieg zdarzenia. Wskazała konkretne sformułowania używane przez oskarżonego w stosunku do niej i innych osób oraz sposób jego zachowana wobec niej. Okoliczność, iż pokrzywdzona w dniu zdarzenia nie opuściła miejsce zamieszkania i nie wezwała pogotowia w żaden sposób nie kwestionuje wiarygodności jej zeznań. A. T. (1) miała pod swoją opieką 3 małoletnich dzieci, z których jedno spało, co zdaniem sądu zdeterminowało jej zachowanie po zdarzeniu.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadków M. Z., R. Z., A. L. i N. D.. Sąd uznał zeznania złożone przez świadków za wiarygodne i zgodne z rzeczywistym stanem faktycznym. Świadkowie w swych zeznaniach opisali przebieg zdarzenia zaobserwowany przez siebie lub zrelacjonowany przez małoletnie dzieci pokrzywdzonej. Wskazywali oni również na charakter wzajemnych relacji stron w czasie gdy zamieszkiwali razem. Zeznania wyżej wymienionych świadków potwierdzają zeznania A. T. (1). Zeznania świadków są spójne, logiczne i wzajemnie się uzupełniają. Okoliczność, iż świadkowie to koleżanki i rodzina pokrzywdzonej zdaniem sądu nie poddaje w wątpliwość wiarygodności ich zeznań. Brak jest bowiem jakichkolwiek niejasności, czy też sprzeczności w ich zeznaniach. Żadne z nich nie próbowało również opisywać przebiegu zdarzenia w sposób bardziej korzystny dla pokrzywdzonej.

Sąd uznał za częściowo wiarygodne zeznania M. T. i Z. T. w zakresie w jakim potwierdzili oni obecność i oskarżonego – swojego ojca i męża w miejscu zdarzenia oraz przebieg rozmowy pomiędzy stronami i fakt upadku pokrzywdzonej. Sąd odmówił wiarygodności ich zeznaniom w zakresie w jakim zanegowali fakt uderzenia pokrzywdzonej przez J. T.. Nie sposób bowiem uznać za wiarygodne twierdzenia, iż nie doszło do żadnego uderzenia pokrzywdzonej. Przedstawiona przez świadków wersja wydarzeń jest najbardziej korzystna z punktu widzenia obrony oskarżonego, jednakże pozostaje ona w sprzeczności z obiektywnie ustalonymi w oparciu o przeprowadzone dowody (zeznania wyżej opisanych świadków oraz opinia biegłego) faktami, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego.

Za wiarygodne, lecz nie przedstawiające szczególnej mocy dowodowej sąd uznał zeznania A. P. – córki oskarżonego oraz funkcjonariuszy policji S. S. (2) i K. W.. Świadkowie opisali zaobserwowane przez siebie wzajemne relacje stron i ich stosunek do siebie. Żaden z nich nie był świadkiem przebiegu zdarzenia. Sąd odmówił jednocześnie wiarygodności zeznaniom A. P. w zakresie w jakim zanegowała fakt uzależnienia M. T.. Pozostają one bowiem w sprzeczności z dokumentami w postaci opinii Opiniodawczego Zespołu (...) przy Sądzie Okręgowym w Kaliszu oraz ugody mediacyjnej.

Za wiarygodne, lecz nie przedstawiające szczególnej mocy dowodowej należało również uznać zeznania T. Z., który wskazywał, iż widział jak pokrzywdzona w dniu zdarzenia kierowała pojazdem bez kołnierza ortopedycznego. Jednocześnie podał, iż od mieszkańców wsi dowiedział się o fakcie pobicia pokrzywdzonej przez oskarżonego. Okoliczność, czy pokrzywdzona korzystała w czasie jazdy z zaleconego przez lekarza środka (fakt ten wynika z załączonej do akt 2 Ds. 859.2017 dokumentacji medycznej) nie ma bowiem znaczenia dla ustalenia samego przebiegu zdarzenia.

Zeznania pokrzywdzonej w zakresie doznanych przez nią obrażeń ciała znajdują pełne potwierdzenie w przedstawionej do akt opinii biegłego A. T. (2). W opinii tej potwierdzone zostały obrażenia jakich doznała pokrzywdzona w wyniku zdarzenia z dnia 6 października 2017. Biegły wskazał, iż obrażenia doznane przez pokrzywdzoną mogły powstać we wskazanych przez nią okolicznościach. Sąd uznał za trafną i przydatną dla rozstrzygnięcia jako sporządzoną zgodnie z zasadami sztuki opinię biegłego dotyczącą stanu zdrowia pokrzywdzonej i doznanych przez nią urazów oraz mechanizmu ich powstania.

Za wiarygodne należało uznać także zaliczone w poczet materiału dowodowego dokumenty, albowiem zostały one sporządzone przez uprawnione organy w ramach przysługujących im kompetencji, w sposób rzetelny i fachowy. Ich prawdziwość i autentyczność nie wzbudziła w ocenie sądu wątpliwości.

Sąd zważył, co następuje :

Oskarżony swym zachowaniem wyczerpał ustawowe dyspozycje art. 157 § 2 k.k. albowiem 6 października 2017r w miejscowości P. dokonał uszkodzenia ciała A. T. (1) w ten sposób, że uderzył pokrzywdzoną pięścią w przednią część szyi w następstwie czego pokrzywdzona doznała obrażeń ciała w postaci wylewu krwawego i obrzęku w okolicy szyi w części przedniej, które to obrażenia naruszyły czynności narządu ciała na czas poniżej 7 dni.

W art. 157 § 1-3 k.k. określone zostały typy spowodowania naruszenia czynności narządu ciała lub rozstroju zdrowia, innego niż określony w art. 156 § 1 k.k. Kodeks dzieli te "inne" naruszenia czynności narządu ciała lub rozstroju zdrowia na dwie kategorie, przyjmując za kryterium podziału okres trwania naruszenia narządu ciała lub rozstroju zdrowia "dłużej niż 7 dni" i "nie dłużej niż 7 dni". Czynność sprawcza polega na "powodowaniu" opisanych w art. 157 § 1 lub 2 skutków. Pojęcie to obejmuje wszystkie zachowania, pozostające w związku przyczynowym i normatywnym ze skutkiem (zob. wyrok SA w Warszawie z 19 września 1995 r., II Akr 308/95, Prok. i Pr. 1996, nr 7-8, poz. 14). Zachowanie musi obiektywnie naruszać wynikającą z naszej wiedzy i doświadczenia regułę postępowania z dobrem prawnym, jakim jest zdrowie człowieka. Trafnie zwrócił na to uwagę SN w uzasadnieniu wyroku z 1 grudnia 2000 r. (IV KKN 509/98, OSNKW 2001, nr 5-6, poz. 45), stwierdzając: "Spowodowanie przez sprawcę skutku jako element strony przedmiotowej czynu zabronionego musi być następstwem naruszenia zasad ostrożności. Nie każde jednak naruszenie reguł ostrożności pozwala na przypisanie sprawcy tego naruszenia popełnienia przezeń czynu zabronionego, a zwłaszcza spowodowanie określonego w ustawie skutku. W takich wypadkach pomocne są kryteria koncepcji obiektywnego przypisania, która stanowi ważną kategorię, służącą do ustalenia i uzasadnienia (a jednocześnie racjonalnego ograniczenia) zakresu odpowiedzialności karnej sprawcy. Przestępstwo opisane w treści art. 157 § 2 k.k. jest przestępstwem indywidualnym. Koniecznym warunkiem jego przypisania jest wykazanie, iż to konkretna osoba, swoim działaniem lub zaniechaniem spowodowała wystąpienie opisanego w nim skutku, czyli naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia na czas poniżej 7.

Na podstawie ustalonego w toku postępowania materiału dowodowego bezspornym jest to, iż oskarżony J. T. uderzając pokrzywdzoną pięścią w przednią część szyi spowodował opisane wyżej obrażenia ciała trwające poniżej 7 dni.

Zarzucany oskarżonemu czyn był przez niego zawiniony, brak bowiem jakichkolwiek okoliczności wyłączających bezprawność bądź winę oskarżonego. Oskarżony w chwili dokonania zarzucanego mu czynu rozumiał jego znaczenie i mógł pokierować swoim postępowaniem. Miał zdolność rozpoznania bezprawności czynu i zachodziła normalna sytuacja motywacyjna.

Stopień winy oskarżonego i społecznej szkodliwości czynu należy określić jako nieznaczny. Uwzględniając dotychczasowy sposób życia oskarżonego, który przestrzegał porządku prawnego, jego właściwości i warunki osobiste należy uznać, że popełnienie przestępstwa było dla niego zdarzeniem epizodycznym oraz założyć wobec niego pozytywną prognozę kryminologiczną, wyrażającą się w przyjęciu, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa. Okres próby ustalony na 1 rok pozwoli zweryfikować dodatnią prognozę założoną wobec oskarżonego.

Na podstawie art. 628 pkt 1 k.p.k. zasądzono od oskarżonego na rzecz oskarżycielki prywatnej zwrot kosztów procesu w kwocie 1164 zł .

Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokata P. G. kwotę 432 złote podwyższoną o 23% podatku od towarów i usług (...) tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu.

Z uwagi na sytuacja majątkową oskarżonego sąd zwolnił J. T. od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

SSR Marta Przybylska