Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 grudnia 2019 r.

Sąd Rejonowy w Grudziądzu III Wydział Rodzinny i Nieletnich

w składzie następującym:

Przewodniczący sędzia Agnieszka Lubińska

Protokolant st. sekr. sądowy Agnieszka Meirowska

po rozpoznaniu w dniu 9 grudnia 2019 r. w Grudziądzu

sprawy z powództwa C. B.

przeciwko małoletniej M. B. działającej przez matkę M. S.

o obniżenie alimentów

1.  obniża wysokość alimentów zasądzonych od C. B. na rzecz małoletniej M. B. urodzonej (...) w punkcie 4. wyroku Sądu Okręgowego w Toruniu z dnia 20 czerwca 2016 r. w sprawie I C 1256/15 z kwoty 950,00 zł miesięcznie do kwoty 750,00 zł (siedemset pięćdziesiąt złotych) miesięcznie, poczynając od dnia 1 września 2019 r., płatne do dnia 10-ego każdego miesiąca z góry do rąk przedstawicielki ustawowej – M. S., wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w przypadku uchybienia terminowi płatności którejkolwiek z rat;

2.  oddala powództwo w pozostałej części;

3.  znosi wzajemnie między stronami koszty procesu.

Sygn. akt III RC 343/19

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 18 grudnia 2019 r.

C. B. wystąpił do Sądu Rejonowego w Grudziądzu z powództwem przeciwko małoletniej M. B. działającej przez matkę M. S. o obniżenie alimentów z kwoty 950 zł miesięcznie do kwoty 200 zł miesięcznie.

W uzasadnieniu powód podał, że dotychczasowa kwota alimentów w wysokości 950 zł została zasądzona wyrokiem Sądu Okręgowego w Toruniu z dnia 20 czerwca 2016 r. w sprawie rozwodowej sygn. akt I C 1256/15. Od tego czasu zaszły zmiany stosunków uzasadniające zmianę wysokości alimentów, bowiem możliwości majątkowe i zarobkowe powoda uległy znacznemu ograniczeniu. C. B. obecnie zarabia 3.654,98 zł netto miesięcznie. Powód wskazał, że obecnie jest w stanie płacić alimenty w wysokości 200 zł miesięcznie. Dodatkowo powód wskazał, że matka małoletniej wyprowadziła się z dzieckiem do W., co znacząco podwyższyło koszty jego kontaktów z córką.

Przedstawicielka ustawowa małoletniej pozwanej M. B. reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika wniosła w pisemnej odpowiedzi na pozew o oddalenie powództwa i o dopuszczenie zawnioskowanych dowodów. W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew oświadczyła, że powód nie wykazał pogorszenia się jego sytuacji majątkowej. Strona powodowa posiada stabilną sytuację zawodową, bowiem pracuje na podstawie umowy o pracę a jego zarobki plasują się na poziomie średniej krajowej. Nadto powód posiada środki ze sprzedaży mieszkania wspólnego mieszkania. Aktualne koszty utrzymania małoletniej, przy uwzględnieniu świadczenia 500+, to kwota 1.929 zł, zatem na każdego z rodziców przypada koszt utrzymania córki w kwocie 964,50 zł.

Na rozprawie w dniu 9 grudnia 2019 r. pełnomocnik powoda oświadczył, że jest możliwe zawarcie ugody na kwotę 500 zł alimentów. Pełnomocnik pozwanej nie zgodził się na tą propozycję wskazując, że alimenty nie były podwyższane od czasu rozwodu. Ostatecznie do zawarcia ugody nie doszło /k.138 akt/.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

M. B. urodziła się (...) w W. z małżeństwa C. B. i M. S.. Rodzice małoletniej są rozwiedzeni i prócz małoletniej nie mają innych małoletnich dzieci.

Na mocy wyroku Sądu Okręgowego w Toruniu z dnia 20 czerwca 2016 r. wydanego w sprawie sygn. akt I C 1256/15 władza rodzicielska nad małoletnią została powierzona M. S., zaś władza rodzicielska C. B. została ograniczona do współdecydowania o istotnych sprawach dziecka dotyczących zdrowia, nauki i kierunku kształcenia. Sąd orzekł również o kontaktach powoda z córką oraz o alimentach ustalając, że ojciec małoletniej ma płacić na rzecz M. B. rentę alimentacyjną w wysokości 950 zł miesięcznie. Ustalenie takiej kwoty alimentów wynikało z porozumienia stron w tej kwestii i zgodnego wniosku o uwzględnienie takiej właśnie kwoty w wyroku rozwodowym.

Małoletnia od czasu rozstania rodziców zamieszkiwała z matką w G., skąd w dniu 12 sierpnia 2019 r. przeprowadziła się na stałe do W. i tam rozpoczęła naukę w pierwszej klasie szkoły podstawowej.

Do tej pory małoletnia miała z ojcem stały i częsty kontakt – spotkania odbywały się we wtorki, czwartki i weekendy. Od czasu przeprowadzki kontakty te są rzadsze i odbywają się w co drugi weekend. Przed Sądem Rejonowym w Warszawie została w ostatnim czasie zawarta ugoda zmieniająca rozstrzygnięcia wyroku rozwodowego odnośnie kontaktów. M. się one odbywać co drugi weekend z nocowaniem dziewczynki u ojca.

Małoletnia jest ogólnie zdrowym i prawidłowo rozwijającym się dzieckiem. Doraźnie korzysta z opieki lekarskiej, ostatnio była na wizycie kontrolnej u kardiologa oraz u dentysty. Dziewczynka uczęszcza do publicznej szkoły podstawowej oraz uczęszcza na odpłatne zajęcia pozalekcyjne – naukę gry na gitarze oraz na tańce.

Na miesięczne koszty utrzymania małoletniej składają się obecnie: wyżywienie – 300 zł, udział w kosztach mieszkaniowych – 200 zł, koszt obiadów w szkole – 160 zł, inne wydatki szkolne – 50 zł, kosmetyki, środki czystości – 30 zł, odzież i obuwie – 150 zł, leczenie i leki – 50 zł, rozrywka, książki, zabawki – 100 zł, koszt wyjazdów i rozrywki w wakacje – 100 zł, inne dodatkowe koszty – 50 zł. Łącznie około 1.200 zł. Dodatkowo ponoszone są koszty zajęć dodatkowych pozaszkolnych – około 200 zł.

(okoliczności bezsporne, dowód:

- wyrok rozwodowy Sądu Okręgowego w Toruniu z dnia 20.06.2016 r., sygn. akt I C 1256/15 – k . 225 akt Sądu Okręgowego w Toruniu sygn. akt I C 1256/15;

- zeznania świadka A. S. – k. 54 - 55 v;

- zeznania świadka N. J. - k. 52 v. – 53 v;

- przesłuchanie powoda C. B. – k. 21v, 139-141;

- przesłuchanie M. S. za pozwaną – k. 141-144.)

W czasie ustalania wysokości alimentów w sprawie I C 1256/15 powód prowadził działalność gospodarczą – firmę marketingową i zarabiał ok. 6.000 zł. Aktualnie C. B. nie prowadzi już działalności gospodarczej, a jego zarobki pochodzą z tytułu umowy o pracę na czas nieokreślony i wynoszą 3.654,98 zł netto. Powód do końca października 2019 r. dorabiał dodatkowo, jako trener personalny i w zależności od ilości treningów uzyskiwał wynagrodzenie od 600 zł do 1.400 zł miesięcznie. Z uwagi na kontuzję nogi powód aktualnie nie pracuje jako trener. Powód posiada zadłużenie wobec Urzędu Skarbowego w G. na kwotę około 28.500 zł. Posiadał także zadłużenie wobec Zakładu Ubezpieczeń Społecznych na kwotę około 13.500 zł.

Powód aktualnie nie posiada żadnego majątku. C. B. był właścicielem samochodu marki P., który sprzedał za kwotę 7.000 zł, która to kwota została przeznaczona na rodzinne wakacje. Powód sprzedał również motocykl wart 3.500 zł i z kwoty tej opłacił wyjazd z małoletnią M. do E.. Powód był również właścicielem mieszkania zakupionego jeszcze w czasie trwania małżeństwa z M. S.. Ze sprzedaży tego mieszkania powód otrzymał we wrześniu 2019 r. kwotę 45.000 zł, z której spłacił całość zobowiązań względem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.

Powód zamieszkuje w wynajmowanym mieszkaniu wraz z żoną oraz córką żony. Małżonka powoda pracuje i uzyskuje wynagrodzenie w kwocie ok. 3.500 zł. Dodatkowo otrzymuje alimenty na córkę w kwocie 500 zł oraz świadczenie 500+. C. B. ponosi m.in. następujące wydatki: alimenty (950 zł), koszty kontaktów z córką (600 zł), koszty najmu mieszkania (1.300 zł). Poza alimentami powód kupuje małoletniej w miarę potrzeby ubrania oraz rzeczy potrzebne do szkoły. W ostatnim czasie ojciec zakupił dziecku gitarę.

(okoliczności bezsporne, dowód:

-zaświadczenie o zarobkach z dnia 19.07.2019 r. – k. 9;

- zeznanie podatkowe powoda PIT wraz z informacją o odliczeniach od dochodu (przychodu) i od podatku – 37 za 2018 r. – k. 56-59 v;

- kopia umowy sprzedaży auta z dnia 9.11.2018 r. – k. 61;

- decyzja Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia 29.08.2019 r. – k. 26-28 v;

- umowa nr (...) z dnia 23.09.2019 r. – k. 29 - 32 v;

- zeznania świadka N. B. – k. 51 v. – 52 v;

- przesłuchanie powoda C. B. – k. 21v, 139-141;

- przesłuchanie M. S. za pozwaną – k. 141-144.)

Matka pozwanej, do czasu przeprowadzki do W., mieszkała i pracowała w G., osiągając wynagrodzenie w wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę. Od dnia 12 sierpnia 2019 r. M. S. pracuje na podstawie umowy o pracę i osiąga wynagrodzenie w kwocie 3.100 zł brutto powiększone o dodatek stażowy w wysokości 3%. Matka małoletniej mieszka wraz z córką i partnerem w mieszkaniu należącym do jej ciotki za którego najem płaci miesięcznie 1.500 zł. Ponadto ponosi ona następujące wydatki: ubezpieczenie mieszkania (35 zł), telefon i Internet (220 zł), telewizja (50 zł).

(okoliczności bezsporne, dowód:

- umowa o pracę z dnia 12.08.2019 r. – k. 50;

- zeznania świadka N. J. – k. 52 v. – 53 v;

- zeznania świadka A. S. – k. 54 - 55 v.)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o okoliczności bezsporne, dowody z dokumentów zgromadzonych w aktach niniejszej sprawy i aktach Sądu Okręgowego w Toruniu sygn. akt I C 1256/15, na podstawie zeznań świadków A. S., N. B. oraz N. J. oraz wyjaśnień powoda i matki pozwanej.

Sąd uznał za wiarygodne dokumenty zgromadzone w toku postępowania - prawdziwość dokumentów nie budziła bowiem wątpliwości i nie była kwestionowana przez strony postępowania.

Sąd nie oparł się na przedłożonych przez stronę pozwaną paragonach i potwierdzeniach przelewów oraz przedłożonych przez powoda zrzutach ekranu z rachunku bankowego. Przedstawione przez stronę pozwaną paragony potwierdzały jedynie zawarcie transakcji, jednak w żaden sposób nie umożliwiały ustalenia tożsamości nabywcy. Natomiast z kopii potwierdzeń przelewów nie wynikało, iż kwoty widniejące w przelewie były przeznaczane rzeczywiście na potrzeby dziecka. Z kolei przedstawione przez powoda zrzuty ekranu z rachunku bankowego nie umożliwiały poczynienia przez Sąd żadnych ustaleń, w szczególności sytuacji finansowej powoda.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadków N. B., A. S. i N. J., bowiem były one logiczne, spójne i znalazły potwierdzenie w zgromadzonym materialne dowodowym. Zaznaczyć należy jednak, że zeznania A. S. i N. J. w niewielkim stopniu przyczyniły się do ustalenia wysokości uzasadnionych kosztów utrzymania małoletniej M. B., bowiem swoją wiedzę opierali jedynie na informacjach przekazanych przez matkę małoletniej.

Sąd dał wiarę zeznaniom powoda i przesłuchanej za małoletnią pozwaną M. S. w zakresie w jakim znalazło to wyraz w ustalonym przez Sąd stanie faktycznym.

Przechodząc do rozważań prawnych należy zauważyć, że w myśl art. 138 kodeksu rodzinnego i opiekuńczego (dalej: k.r.o.) strony w razie zmiany stosunków mogą żądać zmiany orzeczenia lub umowy dotyczącej obowiązku alimentacyjnego. Przez zmianę stosunków rozumie się zaś istotne zwiększenie, zmniejszenie lub ustanie możliwości zarobkowych i majątkowych zobowiązanego do alimentacji albo istotne zwiększenie się lub zmniejszenie usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego, wskutek czego ustalony zakres obowiązku alimentacyjnego wymaga skorygowania przez stosowne zmniejszenie lub zwiększenie wysokości świadczeń alimentacyjnych, a niekiedy nawet ustanie obowiązku alimentacyjnego. Zakres świadczeń wyznaczają natomiast, zgodnie z treścią art. 135 k.r.o., z jednej strony usprawiedliwione potrzeby uprawnionego, z drugiej zaś rzeczywiste możliwości zarobkowe i majątkowe zobowiązanego. Współzależność między tymi dwoma czynnikami wyraża się w tym, że usprawiedliwione potrzeby uprawnionego powinny być zaspokajane w takim zakresie, w jakim pozwalają na to możliwości zarobkowe i majątkowe zobowiązanego. Zgodnie z ugruntowanymi poglądami judykatury i doktryny prawniczej zatem dopiero ustalenie usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz możliwości zarobkowych i majątkowych zobowiązanego, następnie porównanie tych wartości umożliwia ustalenie, czy i w jakim zakresie (w całości bądź w części) potrzeby uprawnionego mogą być zaspokojone przez zobowiązanego.

W myśl art. 133 k.r.o. rodzice są obowiązani do świadczeń alimentacyjnych względem dziecka, które nie jest w stanie utrzymać się samodzielnie chyba, że dochody z majątku dziecka wystarczają na pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy należy stwierdzić, iż niewątpliwie na powodzie spoczywa nadal obowiązek alimentacyjny względem małoletniej pozwanej, która nie jest w stanie utrzymywać się samodzielnie.

W niniejszej sprawie ostatnia kwota renty alimentacyjnej na rzecz małoletniej pozwanej M. B. została zasądzona w sprawie rozwodowej jej rodziców, co miało miejsce w dniu 20 czerwca 2016 r. i wyniosła 950 zł miesięcznie, przy czym uprawniona miał wówczas niecałe cztery lata ( sygn, akt I C 1256/15 Sądu Okręgowego w Toruniu).

W związku z żądaniem powoda obniżenia alimentów z kwoty 950 zł do kwoty 200 zł, wymagało rozważenia, czy nastąpiło zmniejszenie się usprawiedliwionych potrzeb małoletniej uprawnionej do alimentacji oraz czy nastąpiła zmiana możliwości zarobkowych i majątkowych powoda.

Należy zauważyć, że ustalenie kwoty alimentów w toku sprawy rozwodowej wynikało z porozumienia stron w tej kwestii i zgodnego wniosku o uwzględnienie takiej właśnie kwoty w wyroku rozwodowym. W toku sprawy rozwodowej Sąd Okręgowy w Toruniu udzielił zaś zabezpieczenia na kwotę 800 zł alimentów. Powód zgodził się ostatecznie na kwotę 950 zł, aby uzyskać zgodę matki dziecka na szersze kontakty. Po czasie doszedł do wniosku, że nie jest w stanie łożyć alimentów w takiej kwocie. Nie zaprzestał jednak ich łożenia w pełnej wysokości, lecz przestał regulować swoje inne zobowiązania, w tym do Urzędu Skarbowego i ZUS, co doprowadziło do jego znacznego zadłużenia.

W ocenie Sądu powód wykazał w przedmiotowej sprawie, że od czasu ostatniego ustalenia wymiaru alimentów nastąpiła zmiana usprawiedliwionych kosztów utrzymania małoletniej pozwanej oraz możliwości zarobkowych i majątkowych powoda.

Sąd ustalił, że na miesięczne koszty utrzymania małoletniej składają się obecnie: wyżywienie – 300 zł, udział w kosztach mieszkaniowych – 200 zł, koszt obiadów w szkole – 160 zł, inne wydatki szkolne – 50 zł, kosmetyki, środki czystości – 30 zł, odzież i obuwie – 150 zł, leczenie i leki – 50 zł, rozrywka, książki, zabawki – 100 zł, koszt wyjazdów i rozrywki w wakacje – 100 zł, inne dodatkowe koszty – 50 zł. Łącznie około 1.200 zł.

Odnośnie udziału małoletniej w kosztach utrzymania mieszkania, w ocenie Sądu łącznie nie przekracza on kwoty 200 zł. W tym zakresie Sąd miał na uwadze, że matka małoletniej wynajmując mieszkanie i opłacając koszty zużycia mediów realizuje też własne potrzeby mieszkaniowe. Każdy z rodziców ponosi swoje koszty z tym związane, a dziecko przebywając w mieszkaniu jednego lub drugiego rodzica korzysta z tego mieszkania. Z uwagi na fakt zamieszkiwania w przeważającym wymiarze czasowym z matką, część tych kosztów może być zaliczana na potrzeby małoletniej. Należy jednak przyjąć, że jako usprawiedliwione koszty utrzymania małoletniej można traktować tylko te wydatki mieszkaniowe ponoszone przez matkę, które przekraczają koszty, które ponosiłaby mieszkając sama, a więc np. zwiększone zużycie prądu, wody, kosztów ogrzewania, wywozu śmieci, czy zwiększone koszty najmu przy założeniu, że sama wynajęłaby mniejsze mieszkanie. Z uwagi na fakt, że M. S. wynajmuje mieszkanie od swojej ciotki, należy zakładać, że nie szukałaby innego mieszkania. Łączne koszty utrzymania mieszkania, w którym zamieszkuje małoletnia to około 1.500 zł miesięcznie, w tym 1.000 zł tytułem czynszu najmu, 500 zł tytułem czynszu na rzecz spółdzielni (zawierającego koszty zużycia części mediów). Dodatkowo matka pozwanej opłaca telefon i Internet (220 zł) i telewizję (50 zł). Opłata z telewizję i (...) jest niezależna od liczby zamieszkujących, więc nie powinna być uwzględniana. Matka małoletniej ponosiłaby ją również gdyby dziecko z nią nie zamieszkiwało. Sąd nie znajduje uzasadnienia, aby rodzic zobowiązany do alimentacji dziecka pokrywał znaczną część wydatków mieszkaniowych drugiego rodzica, skoro sam też musi zapewnić pokrycie swoich wydatków mieszkaniowych oraz koszty zużycia mediów generowane przez małoletnią podczas pobytu u ojca.

Poza sporem pozostawał fakt, że obecnie nie są ponoszone koszty opieki przedszkolnej pozwanej, a więc odpadły koszty miesięczne 200 zł.

Pojawiły się natomiast wydatki szkolne. Zdaniem Sądu strona pozwana nie wykazała, aby przekraczały one kwotę 50 zł średnio miesięcznie. Sąd uwzględnił dodatkowo podaną przez pozwaną kwotę obiadów w szkole – koszt jednego obiadu to kwota 8 zł, więc miesięcznie 160 zł. W związku z korzystaniem z obiadów w szkole, w ocenie Sądu kwota pozostałego wyżywienia nie przekracza kwoty 300 zł. Odnośnie obiadów szkolnych, należy zauważyć, że koszt ten nie jest ponoszony w okresie wakacyjnym, a ulega zmniejszeniu w miesiącach, w których wypadają ferie zimowe, czy ferie świąteczne.

Małoletnia nie musi korzystać z prywatnej opieki lekarskiej.

W ciągu roku pojawiają się także wydatki jednorazowe, np. zakupu nowych mebli lub innych rzeczy związanych z aktualnymi potrzebami dziecka. W tym zakresie Sąd przyjął średnią kwotę 50 zł miesięcznie.

W ocenie Sądu, powód wykazał, że nie jest konieczne ponoszenie innych kosztów utrzymania małoletniej. Jeżeli są ponoszone wyższe wydatki na jej utrzymanie, to w ocenie Sądu należy je potraktować jako zbytkowe. Należy także mieć na względzie, że małoletnia otrzymuje świadczenie z programu „500+”, z którego mogą być finansowane np. zajęcia dodatkowe, czy innego rodzaju wydatki nie zaliczające się do „usprawiedliwionych kosztów utrzymania dziecka”.

Sąd nie ma wątpliwości, że w pewnych aspektach usprawiedliwione potrzeby małoletniej pozwanej zwiększyły się w porównaniu ze stanem w 2016 r., bowiem małoletnia ma obecnie 7 lat i uczęszcza do szkoły podstawowej, ponadto zaczyna odkrywać swoje zainteresowania, które również wiążą się z ponoszeniem dodatkowych wydatków. Odpadła jednak część wydatków, jakie były ponoszone w trakcie orzekania rozwodu, jak np. koszty przedszkola. Część wydatków może być też pokrywana z programu „500+”.

Natomiast sytuacja majątkowa i zarobkowa powoda uległa zmianie. Dochody powoda w chwili ustalania alimentów wynosiły ok. 6.000 zł. W chwili wytoczenia powództwa była to kwota w przedziale 4.200 zł – 5.000 zł. Aktualnie, z uwagi na nie pozyskiwanie przez powoda dodatkowych środków pieniężnych z tytułu prowadzenia treningów personalnych, jego jedyny dochód stanowi wynagrodzenie za pracę w kwocie 3.654,98 zł. Dodatkowo powód nie posiada aktualnie żadnego majątku ani oszczędności.

Należy zauważyć, że nie można oczekiwać od powoda, że będzie ciągle pracował w wymiarze większym niż jeden etat, kosztem swojego wolnego czasu i swojego zdrowia. Z uwagi natomiast na znaczne zadłużenie, jakie powstało w toku prowadzonej działalności gospodarczej, należy uznać, że powód nie radził sobie z jej prowadzeniem i uzasadnione jest jego zatrudnienie się na etacie.

Należy zauważyć, że powód we wrześniu 2019 r. sprzedał wraz z byłą małżonką mieszkanie i z tego tytułu otrzymał 43.000 zł. Powód wskazał co prawda, że część otrzymanej kwoty przeznaczył na spłatę zobowiązania względem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (13.569,11 zł), jednak nie wyjaśnił, co stało się z pozostałą częścią pieniędzy (43.000,00 -13.569,11= 29.430,89 zł). Dodatkowo po ustaniu małżeństwa powód zbył samochód (7.000 zł) oraz motocykl (3.500 zł). Pomimo pozyskania z tego tytułu znacznych środków pieniężnych i świadomości tego, że ma na utrzymaniu małoletnią córkę, powód nierozważnie zarządzał posiadanymi zasobami finansowymi. Zamiast bowiem poczynić oszczędności, by w ten sposób zabezpieczyć środki na alimenty oraz na nieprzewidziane wydatki, powód przeznaczył te środki na podróże i wycieczki. Faktem również jest, że powód posiada wysokie zadłużenie względem Naczelnika Urzędu Skarbowego, jednak okoliczność ta nie może mieć wpływu na wysokość renty alimentacyjnej, bowiem długi prywatne strony nie mają pierwszeństwa przed należnościami alimentacyjnymi, tym bardziej, że powód z premedytacją nie regulował zobowiązań względem Naczelnika Urzędu Skarbowego oraz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych i doprowadził do narośnięcia należności przekraczających kilkadziesiąt tysięcy złotych.

W stosunku do sytuacji sprzed przeprowadzki małoletniej do W., powód ponosi obecnie znacznie wyższe koszty związane z realizacją kontaktów.

Wobec powyższego, w ocenie Sądu zasadne jest obniżenie wysokości renty alimentacyjnej z kwoty 950 zł do kwoty 750 zł. Obniżka taka z jednej strony umożliwi powodowi terminowe płacenie alimentów, a z drugiej zapewni małoletniej środki niezbędne do jej koniecznego utrzymania. W ocenie Sądu na koszty utrzymania siedmioletniej zdrowej dziewczynki w zupełności wystarczy kwota 1.200 zł (w tym 750 zł od powoda).

Mając na uwadze powyższe Sąd orzekł jak w punkcie I. wyroku.

Sąd oddalił powództwo w pozostałej części, o czym orzekł w punkcie II. wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c., z uwagi na częściowe tylko uwzględnienie żądania. Obie strony korzystały z pełnomocników z wyboru. Powód poniósł dodatkowo koszt opłaty od pozwu. Zasadne jest więc wzajemne zniesienie kosztów.