Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 marca 2014r.

Sąd Okręgowy w Świdnicy, II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Aleksandra Żurawska

Sędziowie: SO Alicja Chrzan

SO Piotr Rajczakowski

Protokolant: Bogusława Mierzwa

po rozpoznaniu w dniu 13 marca 2014r. w Świdnicy

na rozprawie

sprawy

z powództwa M. K.

przeciwko (...) SA (...)w W.

o zapłatę 6.000 zł i ustalenie

na skutek apelacji strony pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego w Kłodzku

z dnia 4 listopada 2013 r., sygn. akt I C 1479/12

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda 90 zł kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt II Ca 73/14

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 4 listopada 2013 roku w sprawie sygn. akt I C 1479/ 12 Sąd Rejonowy w Kłodzku zasądził od strony pozwanej (...) S.A. (...)w W.na rzecz powoda M. K.kwotę 6.000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 2 sierpnia 2012 roku; oddalił powództwo o ustalenie; zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 2.534,89 zł tytułem kosztów procesu; nakazał uiścić pozwanej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Kłodzku kwotę 651,34 zł tytułem kosztów sądowych.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 30 maja 2012 r. na wysokości skrzyżowania ulic (...)we W., kierujący pojazdem marki B. nr rej. (...)nie zachował szczególnej ostrożności oraz nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu, w wyniku czego uderzył w pojazd marki V. nr rej. (...), na skutej czego poszkodowany został powód M. K.. Pierwszej pomocy udzielono powodowi w (...)we W., gdzie wykonano badania rtg czaszki i kręgosłupa szyjnego. U powoda stwierdzono skręcenie kręgosłupa szyjnego i zalecono mu kołnierz ortopedyczny S.na okres 7 – 10 dni oraz konsultację w poradni ortopedycznej. Powód nie był hospitalizowany. Z uwagi na utrzymujące się dolegliwości bólowe kręgosłupa, głowy, karku i ramion, jak również drętwienie palców lewej dłoni i okresowo nasilające się zawroty głowy, powód w dniu 18 października 2012 r. był konsultowany przez specjalistę neurologa, który stwierdził zespół bólowy korzeniowy szyjny pourazowy. Powodowi zalecono fizykoterapię oraz zakaz przeciążania kręgosłupa. W dniu 19 października 2012 r. powód był badany przez ortopedę, który zalecił okresową rehabilitację, celem zmniejszenia ryzyka pojawienia się tzw. „późnych następstw urazu”, zalecił również leki przeciwbólowe.

Powód jest funkcjonariuszem policji i w chwili wypadku pracował zawodowo. Powód w tym też czasie odbywał 2,5 miesięczny kurs we W., na który został skierowany przez pracodawcę. Po zdarzeniu z dnia 30 maja 2012 r. przez okres tygodnia korzystał ze zwolnienia lekarskiego. Po wypadku odczuwał silne bóle ramienia prawego i bóle głowy. Przez okres dwóch tygodni nosił kołnierz ortopedyczny i nie mógł się schylać. Ponadto z powodu odczuwanego bólu, jak również mrowienia i drętwienia rąk – zwłaszcza w godzinach rannych miał problemy z ubieraniem się. Powód nie poddał się rehabilitacji, korzystał jedynie z medycyny niekonwencjonalnej. W związku z powyższym wypadkiem powód ma ograniczoną ruchomość kręgosłupa i nie może skręcić głowy w pełnym zakresie w obie strony, co utrudnia mu kierowanie pojazdem. Wypadek wywołał u powoda problemy ze snem. Ponadto powód musiał prowadzić oszczędny tryb życia. Z powodu wypadku zmuszony był zrezygnować z zajęć rekreacyjnych, ćwiczeń na siłowi, jazdy na nartach i chodzenia po górach, gdyż odczuwał później dolegliwości bólowe, zwłaszcza karku.

Strona pozwana poinformowała powoda o przyznanej mu kwocie 1 000 zł tytułem zadośćuczynienia w związku z wypadkiem z dnia 30 maja 2012 r. Pismem z dnia 1 sierpnia 2012 r. poinformowano powoda o dopłacie dalszej kwoty 500 zł tytułem zadośćuczynienia. Powód wezwał stronę pozwaną do zapłaty zadośćuczynienia w kwocie 30 000 zł. Strona pozwana w operacie szkodowym z 29 listopada 2012 r. wyliczyła zadośćuczynienie na łączną kwotę 2 500 zł oraz odszkodowanie na kwotę 200 zł tytułem kosztów leczenia, przy czym potrąciła wypłacone już powodowi świadczenie w kwocie 1 500 zł. W dniu 4 grudnia 2012 r. powodowi wypłacono kwotę 1 200 zł tytułem dalszego zadośćuczynienia.

W powyższym wypadku z dnia 30 maja 2012 r. powód doznał urazu kręgosłupa z przewlekłym zespołem bólowym szyjnym pourazowym, zaznaczonym ograniczeniem ruchomości i rwą barkowo – ramieniową obustronną oraz zespołu nerwicowego pourazowego o niewielkim nasileniu. U powoda powyższy wypadek skutkuje do chwili obecnej pobolewaniami i zawrotami głowy, bólami kręgosłupa szyjnego z ograniczeniem ruchomości biernej i czynnej, parestezjami obu kończyn górnych dotyczących wszystkich palców. Dolegliwości te szczególnie nasilają się przy zmianach pogodowych, przy niewielkim wysiłku fizycznym, wobec czego powód jest zmuszony do przyjmowania leków przeciwbólowych oraz w sposób zasadniczy utrudniają czynności życia codziennego jak i pracę zawodową. W przyszłości u powoda wskazana będzie kontynuacja leczenia usprawniającego. Z powodu przebytego urazu mogą pojawić się w przyszłości dolegliwości bólowe kręgosłupa szyjnego połączone ze wzmożonym napięciem mięśni karku ograniczające jego ruchomość. Uszczerbek na zdrowiu powoda w związku z wypadkiem z dnia 30 maja 2012 r. wynosi (...).

Sąd Rejonowy wydając powyższy wyrok wskazał na treść art. 455 § 1 k.c., art. 481 § 1 i 2 k.c., art. 98 § 1 i 3 k.p.c.

Pozwana zaskarżając powyższy wyrok w części, co do kwoty 1.000 zł, zarzuciła naruszenie art. 321 § 1 k.p.c., art. 445 § 1 k.c., art. 98 § 1, 2, 3 k.p.c.

Sąd Okręgowy przyjmując ustalenia Sądu Rejonowego za własne, zważył co następuje:

Apelacja nie jest zasadna.

Zgodnie z art. 387 § 1 k.p.c. sąd drugiej instancji rozpoznaje sprawę w granicach apelacji; w granicach zaskarżenia bierze jednak z urzędu pod uwagę nieważność postępowania. Redakcja powyższego przepisu powoduje, że sąd odwoławczy jest związany zarzutami naruszenia przepisów prawa procesowego, a zatem nie może oceniać prawidłowości postępowania sądu I instancji w zakresie, w jakim nie jest ono kwestionowane przez skarżącego (wyjąwszy przypadki, gdy wadliwość tego postępowania prowadzi do jego nieważności ). Sąd odwoławczy jest natomiast zawsze - bez względu na treść zarzutów - zobowiązany do zbadania zgodności zaskarżonego rozstrzygnięcia z prawem materialnym (vide: uchwała Sądu Najwyższego z dnia 31 stycznia 2008 roku, sygn. akt III CZP 49/07, LEX Nr 341125).

Sąd Rejonowy w istocie naruszył treść art. 203 § 1 i 3 k.p.c., skoro po złożeniu oświadczenia przez pełnomocnika powoda na rozprawie w dniu 25 lutego 2013 roku o cofnięciu powództwa co do kwoty 1.000 zł, wobec zapłaty przez pozwaną po wytoczeniu powództwa tej kwoty, nie odroczył rozprawy w celu wezwania pozwanej do złożenia w terminie dwutygodniowym oświadczenia, czy wyraża zgodę na cofnięcie powództwa w tym zakresie.

Skoro jednak z przyczyn wyżej wskazanych Sąd Okręgowy nie może oceniać nieprawidłowości postępowania sądu I instancji co do zaniechania wezwania pozwanej do złożenia stosownego oświadczenia woli, bowiem nie jest ono kwestionowane przez pozwaną – pozwana nie zarzuciła w apelacji naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 203 § 1 i 3 k.p.c. - to przyjąć należy, że Sąd Rejonowy trafnie przyjął wobec braku oświadczenia pozwanej o wyrażeniu zgody na cofnięcie powództwa przez powoda, że żądanie powoda dotyczy pierwotnie wskazanej kwoty 6.000 zł.

Zatem z przyczyn wyżej wskazanych zarzut apelacji naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 321 § 1 k.p.c. nie jest zasadny, bowiem Sąd nie orzekł ponad żądania pozwu.

Sąd Rejonowy na podstawie wskazanych przez niego orzeczeń Sądu Najwyższego dokonał prawidłowej wykładni art. 445 § 1 k.c., który stanowi, iż w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę, przy czym krzywda rozumiana jest jako cierpienia fizyczne (ból i inne dolegliwości) i cierpienia psychiczne (ujemne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała albo rozstroju zdrowia w postaci np. wyłączenia z normalnego życia itp.), a więc doznany przez poszkodowanego uszczerbek niemajątkowy. Sąd Rejonowy trafnie podkreślił, że zadośćuczynienie pieniężne ma na celu przede wszystkim złagodzenie tych cierpień. Winno ono mieć w związku z tym charakter całościowy i obejmować wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne, zarówno już doznane, jak i te, które zapewne wystąpią w przyszłości.

Sąd Rejonowy, wbrew zarzutom apelacji, przy ocenie odpowiedniej sumy należnego powodowi zadośćuczynienia, wziął pod uwagę wszystkie okoliczności wypadku, któremu uległ powód, które miały wpływ na rozmiar doznanej przez niego krzywdy, tak aby przyznana poszkodowanemu suma mogła zatrzeć lub co najmniej złagodzić odczucie krzywdy i pomóc mu odzyskać równowagę psychiczną, a w szczególności fakt ustalony przez biegłych sądowych, że uszczerbek na zdrowiu powoda był długotrwały, bowiem doznał on urazu kręgosłupa z przewlekłym zespołem bólowym szyjnym pourazowym, zaznaczonym ograniczeniem ruchomości i rwą barkowo–ramieniową obustronną oraz z zespołem nerwicowym pourazowym o niewielkim nasileniu. Sąd Rejonowy ustalając wysokość kwoty zadośćuczynienia za doznaną krzywdę trafnie uwzględnił fakt występowania u powoda do chwili obecnej pobolewań i zawrotów głowy, bólu kręgosłupa szyjnego z ograniczeniem ruchomości biernej i czynnej, parestezjami obu kończyn górnych dotyczących wszystkich palców, konieczność przyjmowania leków przeciwbólowych oraz fakt, że dolegliwości te utrudniają czynności życia codziennego i pracę zawodową powoda, a także fakt, że w przyszłości u powoda wskazana będzie kontynuacja leczenia usprawniającego.

Zatem Sąd Rejonowy nie naruszył treści art. 455 § 1 k.c., bowiem uwzględnił wszystkie okoliczności mające znaczenie dla ustalenia wysokości zadośćuczynienia.

Sąd Rejonowy nie naruszył również art. 98 § 1 i 2 k.p.c., bowiem prawidłowo obliczył poniesione przez powoda koszty postępowania w kwocie 2.534,89 zł na którą składają się: 300 zł – opłata sądowa od pozwu, 1.200 zł wynagrodzenie radcy prawnego zgodnie z § 6 pkt 4 w zw. z § 2 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. 2002, Nr 163, poz. 1349 ze zm.), 700 zł – zaliczka na opinie biegłych, 17 zł – opłata skarbowa od pełnomocnictwa, 17 zł – opłata skarbowa od pełnomocnictwa substytucyjnego, 300,89 zł – koszty dojazdu pełnomocnika na rozprawy w dniach 25 lutego i 4 listopada 2013 roku, przy uwzględnieniu odległości między siedzibą kancelarii pełnomocnika powoda we W. a siedzibą Sądu Rejonowego w Kłodzku, to jest 4 x 90 km x 0,8358 (na podstawie rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 202 roku w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy – Dz. U. 2002 Nr. 27, poz. 271 ze zm.), a nadto reszta wynagrodzenia biegłego w kwocie 651,34 zł.

Sąd Okręgowy nie podziela poglądu pozwanej, według którego należy ograniczyć stronie prawo wyboru pełnomocnika procesowego w sprawie, do pełnomocnika mającego siedzibę w siedzibie sądu orzekającego, bowiem takie ograniczenie nie wynika z żadnej normy prawnej i jest sprzeczne z zasadą swobody wyboru pełnomocnika upoważnionego do reprezentowania strony przez sądem.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację pozwanej jako bezzasadną.

Sąd Okręgowy o kosztach postępowania apelacyjnego orzekł na podstawie art. 98 k.p.c., art. 108 § 1 k.p.c., art. 391 § 1 k.p.c.