Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 marca 2013 r.

Sąd Rejonowy w Legnicy VII Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 26 lutego 2013 r.

na rozprawie

sprawy z powództwa (...)w L.

przeciwko W. U. i P. U.

o wydanie lokalu mieszkalnego – socjalnego

I. nakazuje pozwanym: W. U. i P. U., aby wraz z rzeczami prawa ich reprezentującymi opuścili, opróżnili i wydali stronie powodowej (...)w L. lokal mieszkalny - socjalny nr (...), położony w L. przy ul. (...);

II. orzeka, że pozwanym przysługuje prawo do lokalu socjalnego;

III. nakazuje wstrzymanie wykonania pkt. I wyroku w stosunku do pozwanych do czasu złożenia przez Gminę L. oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego;

IV. odstępuje od obciążenia pozwanych kosztami postępowania w sprawie.

Sygn. akt VII C 1559/12

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia21 listopada 2012 roku a skierowanym przeciwko W. U. powód (...)w L. wniósł o nakazanie pozwanemu opróżnienie, opuszczenie i wydanie powodowi lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w L. przy ul. (...). W uzasadnieniu żądania powód wskazał, że wezwał pozwanego do wydania lokalu, albowiem pozwany korzysta z przedmiotu najmu bezumownie i zalega z zapłatą należności.

W toku postępowania do udziału w sprawie został wezwany pozwany P. U..

Pozwani wnieśli o oddalenie powództwa albowiem nie mają gdzie się wyprowadzić.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Strona powodowa- (...)działająca przez (...)w L. jest właścicielem lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w L. przy ul. (...).

Na mocy umowy z dnia 12 sierpnia 2003 roku pomiędzy S. U. i W. U. jako najemcą, a (...)w L. jako wynajmującym w/w weszli w posiadanie w/w lokalu. Umowa została zawarta na okres od dnia 11 sierpnia 2003 roku do dnia 10 sierpnia 2008 roku. Kolejna umowa najmu lokalu została zawarta w dniu 14 września 2006 roku pomiędzy w/w wynajmującym a S. U. na okres od dnia 11 sierpnia 2006 roku do dnia 10 sierpnia 2009 roku.

Dowód:

- akta lokalowe,

Pismem z dnia 12 września 2012 roku powód wezwał pozwanego do wydania spornego lokalu.

Dowód:

- pismo powoda do pozwanego z dnia 12 września 2009 roku

Pozwany W. U. jest rencistą, w związku z czym pobiera rentę w wysokości 630 złotych. Nadto pozwany j.w. od 2004 roku jest beneficjentem świadczeń wypłacanych przez MOPS w L., m.in. w związku z niepełnosprawnością syna pobiera zasiłek pielęgnacyjny. Pozostaje we wspólnym gospo0darstwie domowym z synem P. U..

Pozwany P. U. ma 19 lat, ma orzeczony lekki stopień niepełnosprawności. Jest uczniem szkoły nr 12- szkoły specjalnej, choruje na astmę i padaczkę.

Pozwani nie mają gdzie się wyprowadzić.

Dowód:

- pismo z Powiatowego Urzędu Pracy- k. 15,

- pismo z MOPS w L. wraz z wykazem pobranych świadczeń rodzinnych- k. 18-23,

- kopia opinii w sprawie przydatności do zawodu -k. 29,

- przesłuchanie pozwanego W. U.- k. 31,

- przesłuchanie pozwanego P. U.-k. 37

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jest zasadne.

Zgodnie z treścią przepisu art. 222 § 1 k.c., właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą. Jak wynika z literalnego brzmienia ww. przepisu, statuowane w tym przepisie tzw. roszczenie wydobywcze nieposiadającego właściciela przeciwko posiadającemu niewłaścicielowi unicestwia skuteczne wobec właściciela prawo władania rzeczą (art. 222 § 1 in fine k.c.). Jednym więc ze sposobów obrony pozwanego w procesie windykacyjnym jest podniesienie takiego zarzutu hamującego. Nie wyłącza on roszczenia windykacyjnego na stałe, a wstrzymuje jego realizację na czas przysługiwania pozwanemu skutecznego wobec właściciela uprawnienia do władania rzeczą, wynikającego z prawa rzeczowego, np. użytkowania (art. 252 k.c.), ze stosunku zobowiązaniowego, np. umowy dzierżawy (art. 693 k.c.), najmu (art. 659 k.c.), z przysługującego pozwanemu prawa zatrzymania (art. 461 k.c.). Zaznaczyć należy, że o ile użytkowanie jako prawo rzeczowe jest zawsze skuteczne wobec każdego, w tym też właściciela, o tyle wymienione wyżej prawa obligacyjne są skuteczne tylko wtedy, gdy to właściciel rzecz wynajął, wydzierżawił lub wstąpił w stosunek obligacyjny (w szczególności na podstawie art. 678 k.c.). Innymi sposobami obrony pozwanego mogą być: zaprzeczenie prawa własności powoda; twierdzenie, że rzecz nie znajduje się we władaniu pozwanego; podniesienie w przypadku roszczenia dotyczącego rzeczy ruchomej zarzutu przedawnienia, wskazanie, że właściciel żądając wydania rzeczy nadużywa w okolicznościach sprawy przysługującego mu prawa podmiotowego (art. 5 k.c.).

W realiach przedmiotowej sprawy bezspornym pozostawało zarówno prawno własności powoda spornego lokalu jak i brak skutecznego względem powoda prawa pozwanych do władania sporną rzeczą.

W tych okolicznościach żądanie pozwu jako mające swoją podstawę w treści w/w regulacji należało uwzględnić.

Rozstrzygnięcie z pkt II wyroku znajduje uzasadnienie w treści poniższej regulacji.

Zgodnie z treścią art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (t.j.: Dz. U. 2005r. Nr 31, poz. 266 z późn. zm.) w wyroku nakazującym opróżnienie lokalu sąd orzeka o uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego bądź o braku takiego uprawnienia wobec osób, których nakaz dotyczy. Obowiązek zapewnienia lokalu socjalnego ciąży na gminie właściwej ze względu na miejsce położenia lokalu podlegającego opróżnieniu. Stosownie do brzmienia art. 14 ust. 3 cytowanej ustawy, sąd, badając z urzędu, czy zachodzą przesłanki do otrzymania lokalu socjalnego, bierze pod uwagę dotychczasowy sposób korzystania z lokalu przez osoby, których nakaz dotyczy oraz uwzględnia szczególną sytuację materialną i rodzinną tych osób. Zgodnie z treścią art. 14 ust. 4 cytowanej ustawy, sąd nie może orzec o braku uprawnienia do otrzymania lokalu socjalnego wobec:1)kobiety w ciąży, 2)małoletniego, niepełnosprawnego w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 1998 r. Nr 64, poz. 414, z późn. zm.) lub ubezwłasnowolnionego oraz sprawującego nad taką osobą opiekę i wspólnie z nią zamieszkałą, 3)obłożnie chorych, 4)emerytów i rencistów spełniających kryteria do otrzymania świadczenia z pomocy społecznej, 5)osoby posiadającej status bezrobotnego, 6) osoby spełniającej przesłanki określone przez radę gminy w drodze uchwały- chyba że osoby te mogą zamieszkać w innym lokalu niż dotychczas używany.

W realiach przedmiotowej sprawy za przyznaniem pozwanym prawa do lokalu socjalnego przemawia fakt, iż pozwani są byłymi lokatorami przedmiotowego lokalu w myśl ustawy j.w., a zatem w stosunku do nich ma zastosowanie art. 14 ust. 3 i 4 w/w regulacji. Nie ma przy tym znaczenia, iż stosunkiem kreującym ich uprawnienia jest umowa najmu lokalu socjalnego. Pozwany W. U. jest rencistą, beneficjentem świadczeń z MOPS w L.. Pozwany P. U. jest natomiast osobą niepełnosprawną, pozostającą we wspólnocie gospodarczej ze swoim ojcem W. U..

Nawet zatem gdyby nie przyjąć w/w argumentacji za uprawnieniem pozwanych do lokalu socjalnego przemawiają zasady współżycia społecznego- pozwany W. U. jest rencistą korzystającym że świadczeń socjalnych, zaś pozwany P. U. jest osoba niepełnosprawną.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 102 k.p.c. mając na względzie szczególną sytuację materialną oraz osobistą pozwanych.

Z uwagi na powyższe Sąd orzekł jak w sentencji.