Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 września 2019 r.

Sąd Rejonowy w Rybniku I Wydział Cywilny w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 23 września 2019 r. w Rybniku

na rozprawie

sprawy z powództwa M. S.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powoda M. S. kwotę 18417,94 zł (osiemnaście tysięcy czterysta siedemnaście złotych 94/100) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 4 lipca 2017 r.;

2.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 3617 zł (trzy tysiące sześćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;

3.  nakazuje pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Rybniku kwotę 2927,39 zł (dwa tysiące dziewięćset dwadzieścia siedem złotych 39/100) tytułem nieuiszczonych kosztów w sprawie.

Sygn. akt I C 402/17

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 28 marca 2017 roku powód M. S. domagał się zasądzenia od (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwoty 18.000 zł tytułem częściowego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 4 lipca 2017 roku oraz kwoty 417,94 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia. Ponadto powód wniósł o zasądzenie kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że w dniu 7 kwietnia 2016 roku w R. M. P. kierujący samochodem marki v. o nr. rejestracyjnym (...) na skutek nadmiernej prędkości zderzył się czołowo z pojazdem powoda, na skutek czego powód doznał urazu ścięgna i mięśnia czworogłowego uda – uszkodzenia mięśnia prostego uda lewego, rany kolana lewego oraz stłuczenia głowy. Powód pismem z dnia 27 kwietnia 2016 roku zgłosił szkodę ubezpieczycielowi i wniósł o wypłatę zadośćuczynienia w kwocie 45.000 zł, kosztów z tytułu sprawowania opieki i pomocy osób trzecich, zwrot kosztów leczenia oraz zniszczonych rzeczy osobistych. Decyzją z dnia 13 maja 2016 roku pozwany wypłacił powodowi kwotę 4.097,41 zł z tytułu: 47,71 zł kosztów leczenia, 50 zł zniszczonych rzeczy, 4.000 zł zadośćuczynienia. Wskazał, że pomimo upływu czasu, podjętego leczenia i rehabilitacji, powodowi nie udało się uzyskać pełnej sprawności kolana. Kolano posiada ograniczony zakres zginania, a nadto boli podczas wchodzenia po schodach. Powód doznał nadto urazu w sferze psychicznej polegającego na obawie korzystania z samochodu oraz problemami ze snem. Nadto po wypadku wymagał opieki żony w czynnościach życia codziennego. Po przebytej operacji powodowi pozostała pionowa i pozioma blizna.

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda kosztów procesu. Uzasadniając swoje stanowisko pozwany podał, że żądanie powoda jako niezasadne winno zostać oddalone. Jako podstawę faktyczną dochodzonego roszczenia powód wskazał zdarzenie z dnia 7 kwietnia 2016 roku. Pozwany decyzją z dnia 13 maja 2016 roku przyznał na rzecz powoda odszkodowanie w łącznej wysokości 4.097,41 zł, na którą składała się kwota 4.000 zł tytułem zadośćuczynienia, 47,41 zł tytułem zwrotu poniesionych kosztów leczenia i rehabilitacji oraz 50 zł tytułem ryczałtu za zniszczone rzeczy osobiste. W odniesieniu do roszczenia powoda o zwrot kwoty 417,94 zł tytułem zwrotu poniesionych kosztów leczenia, pozwany wskazuje, że kwota 47,41 zł przyznana w toku postępowania likwidacyjnego w całości winna wyczerpywać roszczenie powoda. Faktury przedłożone przez powoda nie znalazły odzwierciedlenia z przedłożonej dokumentacji medycznej, tym samym brak było adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy poniesionymi przez powoda kosztami a zdarzeniem z dnia 7 kwietnia 2016 roku.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 7 kwietnia 2016 roku powód kierujący samochodem osobowym marki R. o nr. rejestracyjnym (...) zderzył się czołowo z kierującym pojazdem marki v. o nr. rejestracyjnym (...) M. P., który nie dostosował prędkości do warunków jazdy. Sprawca wypadku posiadał obowiązkowe ubezpieczenie OC pojazdów mechanicznych P. – Oddział (...) Spółka Akcyjna – polisa numer (...).

(notatka k. 17, okoliczność bezsporna)

W wyniku zdarzenia z dnia 7 kwietnia 2016 roku powód został przewieziony do Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej Wojewódzkiego Szpitala (...) w R., gdzie zlecono diagnostykę obrazową, w wyniku, której wykonano czyszczenie rany pourazowej, poszerzenie rany, szycie kikuta mięśnia do rzepki. Powód został wypisany w dniu 11 kwietnia 2016 roku z zaleceniem dalszego leczenia w warunkach ambulatoryjnych. Wymagał pomocy i opieki osoby trzeciej przez około miesiąc po 4 godziny dziennie w zakresie opatrywania rany, sprzątania, dowożenia na badania kontrolne a następnie przez 2 godziny dziennie w zakresie zakupów i sprzątania. W trakcie mobilizacji stawu kolanowego pojawiło się niewielkie rozejście blizny. Przez kolejne trzy tygodnie powód uczęszczał na rehabilitację. Przez około trzy miesiące powód stale przyjmował leki przeciwbólowe. W konsekwencji zdarzenia po wygojeniu urazu pozostało znaczne ograniczenie ruchomości stawu z zanikami mięśniowymi oraz powstaniem blizn pourazowych. Z powodu pogorszenia ruchu zgięcia w stawie kolanowym powód nie może biegać, grać w piłkę nożną, jeździć na rowerze. Powód korzysta jedynie z basenu.

(karta informacyjna wraz z dokumentacją medyczną k. 18-30, faktury VAT k. 31-44, zaświadczenie lekarskie k. 45-54, opinia biegłego k. 143-144, opinia uzupełniająca k. 174, opinia biegłego k. 198-201, zeznania świadka S. S. k. 118, E. S. k. 117v-118, przesłuchanie powoda k. 118v-119)

W sferze psychicznej powód przejawiał stany lękowe, nadmierną czujność, doznawał koszmarów sennych. Najsilniejsze objawy dyskomfortu trwały przez około pół roku. Wypadek naruszył poczucie bezpieczeństwa powoda przez co pojawiła się nadmierna czujność w czasie prowadzenia samochodu. Powód wykazuje poczucie obniżonego nastroju związanego z utratą zdrowia i sprawności fizycznej będącej następstwem uczestnictwa w wypadku. Obniżona sprawność fizyczna przełożyła się bezpośrednio na osobiste relacje rodzinne powoda w zakresie spędzania wolnego czasu z dziećmi, co miało negatywny wpływ na osobiste zaangażowanie powoda we wspólne wychowanie dzieci.

(opinia biegłego k. 220-225, zeznani świadka S. S., E. S. k. 117v-118, przesłuchanie powoda k. 118v-119)

Powyższe obrażenia skutkowały powstaniem stałego uszczerbku na zdrowiu powoda w rozmiarze 8%.

( opinia biegłego k. 143-144, opinia uzupełniająca k. 174, opinia biegłego k. 198-201)

W związku ze zdarzeniem drogowym powód dodatkowo poniósł koszty leczenia w wysokości 417,94 zł.

(faktury k. 31-44)

Powód zgłosił szkodę u pozwanego w dniu 12 maja 2016 roku. Pozwany w piśmie z dnia 13 maja 2016r. stwierdził, iż zasadnym będzie przyznanie powodowi zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w wysokości 4.000 zł, 47,41 zł tytułem kosztów leczenia oraz 50 zł tytułem zniszczonych rzeczy osobistych.

(pismo k. 74, okoliczność bezsporna)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o przywołane wyżej dokumenty, które nie były kwestionowane przez strony. Sąd oparł się również na uznanych za wiarygodne zeznaniach świadków oraz powoda. Zeznania ta były logiczne i spójne, a nadto znajdowały potwierdzenie w pozostałych dowodach. Dokonując powyższych ustaleń stanu faktycznego sąd oparł się także na opinii biegłych sądowych. Sąd w całości dał wiarę opiniom biegłych z zakresu psychiatrii i ortopedii, które sporządzone zostały w sposób kompetentny, fachowy, rzetelny i których ustalenia stanowią podstawę do rozstrzygnięcia tej sprawy. Istotny był fakt, że obie opinie ortopedów w sposób tożsamy przedstawiły zakres obrażeń u powoda oraz rozmiar uszczerbku. Pomimo zgłoszonych zastrzeżeń przez stronę pozwaną druga opinia była wyczerpująca i dająca podstawę do wydania orzeczenia w sprawie. Zarzuty pozwanej stanowiły wyłącznie polemikę z prawidłowymi wnioskami biegłej, bez merytorycznych obiektywnie uzasadnionych argumentów (k. 211-212, 239-240).

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Pomiędzy stronami bezspornym był fakt zaistnienia zdarzenia komunikacyjnego z dnia 31 sierpnia 2017 r., jak również fakt odpowiedzialności pozwanego z tego tytułu zgodnie z treścią art. 822 k.c. i n.. Poza sporem pozostawał także charakter obrażeń doznanych przez powoda. Sporna pozostawała wysokość należnego powodowi zadośćuczynienia, a także rozmiar procentowy uszczerbku na zdrowiu powoda określony przez biegłego sądowego.

Pozwany ubezpieczyciel nie kwestionował swej legitymacji procesowej biernej, ani podstawy swej odpowiedzialności. Nie zgadzał się natomiast z wysokością dochodzonych roszczeń, twierdząc, że kwota przyznana w toku postępowania likwidacyjnego była wystarczająca.

Nie ulega wątpliwości, że zgromadzony materiał dowodowy w sprawie, a w szczególności opinie biegłych potwierdzają stały uszczerbek na zdrowiu powoda w rozmiarze 8%. W toku postępowania likwidacyjnego taki uszczerbek został określony na 4%.

W myśl zaś art. 444 § 1 k.c. - w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu.

Na podstawie art. 445 k.c. Sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Przedmiot sporu sprowadzał się do ustalenia odpowiedniej kwoty zadośćuczynienia poprzez ustalenia rozmiaru krzywdy i cierpienia powoda, warunkujących wysokość zadośćuczynienia. W ocenie Sądu spełnione zostały przesłanki odpowiedzialności pozwanej w zakresie zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Jego wysokość powinna być określona na poziomie
22.000,00 złotych. Wskazana kwota nie będzie ani rażąco niska, ani nadmiernie wygórowana zwłaszcza przy uwzględnieniu cierpień powoda. Łączna kwota zadośćuczynienia wynagrodzi powodowi krzywdę, której doznał w wyniku wypadku. W niniejszej sprawie należy mieć na względzie krzywdę niemającą postaci materialnych – lęk, strach, dyskomfort, ból. Zasądzona przez Sąd kwota stanowi, zatem ekwiwalent za skutki psychiczne i fizyczne wypadku.

Zadośćuczynienie za krzywdę powstałą w wyniku uszkodzenia ciała i rozstroju zdrowia stanowi swoistą rekompensatę za doznane cierpienia fizyczne oraz psychiczne, a jego przyznanie oraz wysokość zależy od uznania Sądu. Zgodnie z utrwalonym w judykaturze poglądem sąd, ustalając wysokość zadośćuczynienia za doznane cierpienia zobowiązany jest wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy, a w szczególności nasilenie cierpień fizycznych i psychicznych, czas ich trwania, trwałość następstw zdarzenia wywołującego krzywdę, prognozy na przyszłość, ograniczenia w codziennym funkcjonowaniu wywołane uszkodzeniem ciała i rozstrojem zdrowia oraz okres ich trwania. Zadośćuczynienie ma charakter kompensacyjny, a więc powinno być ekonomicznie odczuwalne dla pokrzywdzonego, a jednocześnie jego wysokość nie może być nadmiernie wygórowana w stosunku do doznanej krzywdy.

Ustalając kwotę zadośćuczynienia dla powoda, Sąd kierował się natężeniem i czasem trwania składających się na krzywdę powoda cierpień oraz doznany przez niego 8% uszczerbek na zdrowiu, ustalony w wyniku badania przeprowadzonego przez powołanych w niniejszym postępowaniu biegłych. Na uwzględnienie zasługiwał nadto fakt, iż powód przedłożył szereg faktur, z których jasno wynikało, że koszty leczenia były znacznie wyższe od tych, które wskazał pozwany.

Nie tylko trwałe zaburzenia funkcjonowania organizmu polegające na znoszeniu cierpień fizycznych i psychicznych, ale również czasowe, nawet krótkotrwałe, zaburzenia funkcjonowania organizmu uzasadniają przyznanie zadośćuczynienia (tak też stwierdził Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 20.03.2002 roku, sygn. akt V CKN 909/00, opubl. w LEX 56027 „Przewidziana w art. 444 k.c. krzywda, za którą sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią kwotę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego, obejmuje zarówno cierpienia fizyczne, jak i cierpienia moralne. Nie tylko trwałe, lecz także przemijające zaburzenia w funkcjonowaniu organizmu polegające na znoszeniu cierpień psychicznych mogą usprawiedliwiać przyznanie zadośćuczynienia pieniężnego na podstawie art. 445 § 1 k.c. ”). Zadośćuczynienie ma mieć przede wszystkim charakter kompensacyjny, wobec czego jego wysokość nie może stanowić zapłaty symbolicznej, lecz musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. Jednocześnie wysokość ta nie może być nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy, ale musi być "odpowiednia" w tym znaczeniu, że powinna być - przy uwzględnieniu krzywdy poszkodowanego - utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa (tak też stwierdził Sąd Najwyższy wyroku z dnia 28.09.2001 roku, sygn. akt III CKN 427/00 ).

Zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego procentowy uszczerbek na zdrowiu powoda nie był jednak jedynym i decydującym kryterium wziętym pod uwagę przez sąd przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia. Obok wysokości doznanego uszczerbku przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia powodowi należało mieć na względzie także dolegliwości fizyczne i psychiczne jakie odczuł i w dalszym ciągu odczuwa w związku z zaistniałym zdarzeniem, przebieg i czas trwania leczenia, trwałość następstw zdarzenia, w tym przede wszystkim w dalszym ciągu odczuwane dolegliwości i związanymi z tym ograniczonymi możliwościami fizycznymi oraz wydolnością ruchową. Jak wskazali biegli, powód przez około pół roku miał obniżoną sprawność fizyczną, co niewątpliwie odbiło się na jego codziennym funkcjonowaniu, zwłaszcza, jeśli chodzi o okoliczność, że powód, z uwagi na wykonywany zawód, utrzymuje się z pracy fizycznej.

Zważywszy na wskazane wyżej okoliczności, a w szczególności wskazany trwały uszczerbek na zdrowiu, a także skutki w sferze psychicznej po wypadku, Sąd w wyroku na podstawie art. 415 k.c. w zw. z art. 444 k.c. i art. 445 k.c., zasądził na rzecz powódki kwotę 18000,00 zł tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 4 lipca 2017 roku. Podstawę prawną rozstrzygnięcia o odsetkach stanowił przepis art. 481 k.c. i 817 k.c. Przy uwzględnieniu wysokości zadośćuczynienia Sąd uwzględnił, iż pozwana wypłaciła dotychczas 4000 zł, stąd też kwota dochodzona pozwem została uwzględniona w całości. Na wskazanej podstawie w całości zasądzono również kwotę 417,94 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia powoda związanych z ze zdarzeniem drogowym.

O kosztach procesu orzeczono na mocy art. 98 k.p.c., zasądzając od pozwanej na rzecz powoda kwotę 3617 zł tytułem zwrotu opłaty skarbowej i wynagrodzenia pełnomocnika według norm przepisanych. Na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zw. z art. 98 k.p.c. Sąd nakazał pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Rybniku kwotę 2927,39 zł, tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych w sprawie, na co złożyła się: opłata sądowa od pozwu 921 zł, koszty świadka 100,29 zł, koszty poszczególnych opinii tj. 1014,71 zł, 455,10 zł, 436,29 zł.

Sędzia: