Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 stycznia 2013 r.

Sąd Rejonowy VII Wydział Cywilny w L.

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 9 stycznia 2013 r. na rozprawie sprawy

z powództwa S. S.

przeciwko stronie pozwanej (...) S.A. (...)z siedzibą w W.

o zapłatę

I. zasądza od strony pozwanej (...) S.A. (...) (...)z siedzibą w W.na rzecz powoda S. S.kwotę 7.877,26 złotych (słownie: siedem tysięcy osiemset siedemdziesiąt siedem złotych i dwadzieścia sześć groszy) z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 1 lutego 2011 roku do dnia zapłaty;

II. dalej idące powództwo oddala;

III. zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 289,92 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu,

IV. nakazuje stronie pozwanej, aby uiściła na rzecz Skarbu Państwa (kasa Sądu Rejonowego w L.) kwotę 443,00 złotych tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Sygn. akt VII C 277/11

UZASADNIENIE

W pozwie wniesionym w dniu 30 maja 2011 roku, skierowanym przeciwko (...) S.A. (...) (...)w W.powód S. S.wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego kwoty łącznie 8.845,98 złotych tytułem odszkodowania wraz odsetkami ustawowymi, w tym kwoty 8.495,97 złotych od dnia 19 grudnia 2010 roku oraz od kwoty 200 złotych od dnia 21.12.2010 roku i kwoty 150,01 złotych od dnia 23.12.2010 roku do dnia zapłaty. Wniósł o wydanie rozstrzygnięcia w zakresie kosztów procesu obciążających pozwaną spółkę. W uzasadnieniu powód wskazał, że w wyniku kolizji z dnia 14 listopada 2010 roku uszkodzeniu uległ samochód stanowiący współwłasność jego i E. S., który przelał na niego wierzytelność. Odpowiedzialność odszkodowawcza za skutki tego zdarzenia ponosi strona pozwana, w której był ubezpieczony w zakresie OC sprawca przedmiotowego zdarzenia. W toku postępowania likwidacyjnego pozwana początkowo ustaliła wysokość należnego powodowi odszkodowania na kwotę 2102,47 złotych, jednak ostatecznie odmówiła wypłaty odszkodowania. Wskazał, ze nie zgadzając się z dokonaną wycenę zlecił sporządzenie kosztorysu i poniósł z tego tytułu koszt w łącznej kwocie 350,01 złotych.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa oraz o wydanie rozstrzygnięcia w zakresie kosztów procesu obciążających powoda. W uzasadnieniu tak zaprezentowanego stanowiska pozwana poddała pod wątpliwość czy w okolicznościach wskazanych przez powoda mogło dojść do uszkodzenia pojazdu powoda. Podała, że pojazd wielokrotnie uczestniczył w kolizjach, a ostatnia z nich w podobnych okolicznościach miała miejsce w czerwcu 2010 roku. W tym zakresie zostało skierowane zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa wyłudzenia odszkodowania i oszustwa. W ocenie strony pozwanej, również przyjmując że do zdarzenia doszło w okolicznościach wskazywanych przez pozwanego żądane odszkodowanie jest wygórowane, albowiem obejmuje części nowe i oryginalne, a pozwany nie wykazał, że pojazd takie części posiadał. W ocenie strony pozwanej odszkodowanie winno obejmować niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu, ustalone według cen występujących na rynku lokalnym oraz z uwzględnieniem kosztów naprawy przeciętnych dla miejsca zamieszkania powoda. Strona pozwana zakwestionowała przedłożony przez powoda kosztorys jako dokument prywatny.

Postanowieniem z dnia 16 listopada 2012 roku Sąd postanowił prowadzić sprawę w dalszym ciągu przeciwko stronie pozwanej (...) S.A. (...) (...)w W., na którą przeszły obowiązki strony pozwanej (...) S.A. (...) (...)w W., zgodnie z wnioskiem strony pozwanej oraz przedłożonym pełnym odpisem z Krajowego Rejestru Sądowego strony pozwanej.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 14 listopada 2010 roku na skrzyżowaniu ulicy (...)z (...)doszło do zdarzenia drogowego, podczas którego, kierujący samochodem marki V. (...) o numerze (...) P. S., podczas przejeżdżania przez skrzyżowanie ulic równorzędnych nie zachował należytej ostrożności i doprowadził do zderzenia z samochodem marki A. (...), kierowanym przez S. S., który wyjeżdżał z prawej strony ulicy (...). Do zdarzenia doszło w porze porannej, na skrzyżowaniu ulic równorzędnych. W obrębie przedmiotowego skrzyżowania brak jest jakiegokolwiek oznakowania drogowego. Na miejsce zdarzenia nie została wezwana policja.

Przyjmując za wiarygodne informacje zawarte w oświadczeniu sprawcy szkody wnioskować można, że uszkodzenia lewego narożnika w samochodzie powoda mogły powstać w przedmiotowej kolizji. Z uwagi na małą prędkość pojazdów przed zdarzeniem nie było możliwości oddzielenia się pojazdów po zderzeniu, a zatem do innych uszkodzeń nadwozia samochodu powoda nie mogło dojść podczas przedmiotowej kolizji.

Stan zagrożenia i sytuację kolizyjną stworzył kierujący samochodem V. (...) P. S., który nie zachował należytej ostrożności na skrzyżowaniu dróg równorzędnych i nie udzielił pierwszeństwa przejazdu kierującemu samochodem A. S. S.. Kierujący samochodem A.powód S. S.wjechał na skrzyżowanie, na którym nie było miejsca ani warunków do kontynuowania jazdy oraz nie wykonał żadnych manewrów obronnych w celu uniknięcia zderzenia pojazdów. Uszkodzeniu mogły ulec jedynie elementy nadwozia znajdujące się przed lewym przednim kołem pojazdu i pośrednio elementy z przodu pojazdu po lewej stronie.

Sprawca zdarzenia P. S. był ubezpieczony z tytułu odpowiedzialności cywilnej u strony pozwanej.

dowód:

- akta szkodowe;

- opinia biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków J. K. k. 84-90, 112;

Koszt naprawy brutto uszkodzeń w samochodzie powoda A. (...), (...), powstałych na skutek zdarzenia z dnia 14 listopada 2010 roku wynosi: 1) 8843,47 złotych dla naprawy wykonanej z użyciem oryginalnych części zamiennych, przy zastosowaniu stawek autoryzowanego serwisu, 2) 8032,33 złotych dla naprawy wykonanej z użyciem oryginalnych części zamiennych, przy zastosowaniu średnich stawek serwisowych wskazanych w dokumentach strony pozwanej, 3) 7527,25 złotych dla naprawy wykonanej z użyciem oryginalnych części zamiennych, przy zastosowaniu średnich stawek warsztatowych z rynku lokalnego, w miejscu zamieszkania powoda, 4) 4650,49 dla naprawy wykonanej z użyciem oryginalnych części zamiennych i wszystkich dostępnych na rynku zamienników, przy zastosowaniu średnich stawek warsztatowych, 5) 6857,73 złotych dla naprawy wykonanej z użyciem oryginalnych części zamiennych i dostępnych na rynku oryginalnych zamienników, tj. części oryginalnych bez logo producenta, przy zastosowaniu średnich stawek warsztatowych.

Samochód powoda był serwisowany w autoryzowanej stacji przy użyciu oryginalnych części zamiennych w latach 2002 – 2009. Naprawy blacharskie i lakiernicze, jak również bieżące naprawy wykonywane były w autoryzowanej stacji obsługi. Powód był właścicielem samochodu około 1,5 roku. W trakcie użytkowania miał tylko jedną stłuczkę, w której uszkodzeniu uległ prawy bok samochodu. Kupił samochód w 2009 roku od pierwszego właściciela. Nie serwisował pojazdu w (...).

dowód:

- opinia biegłego z zakresu techniki samochodowej L. S.k. 157-175;

- pismo z dnia 27.11.2012 roku k. 218-219;

- oświadczenie powoda k. 134-135, 202-203;

W dniu 18 listopada 2010 roku S. S. zgłosił pozwanemu szkodę. W toku postępowania likwidacyjnego przeprowadzonego u strony pozwanej zostały podjęte czynności wyjaśniające. Pismem z dnia 27 grudnia 2010 roku, doręczonym w dniu 31 grudnia 2010 roku powód wezwał stronę pozwaną do zapłaty należności wynikającej z przedłożonego kosztorysu. Jednocześnie powód załączył faktury zawiązane z oględzinami samochodu oraz sporządzeniem kosztorysu w łącznej kwocie 350,01 złotych. Pismem z dnia 4 lutego 2011 roku strona pozwana odmówiła powodowi wypłaty odszkodowania wobec braku udowodnienia winy sprawcy kolizji. Na skutek kolejnego wezwania z dnia 25 marca 2011 roku, strona pozwana nie zmieniła dotychczasowego stanowiska. W maju 2011 roku strona pozwana złożyła zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa przez powoda.

dowód:

- akta szkodowe;

W dniu 30 marca 2011 roku na mocy umowy przelewu wierzytelności zawartej pomiędzy E. S., a S. S. powód nabył wierzytelność wobec strony pozwanej w związku z likwidacją szkody wywołanej zdarzeniem z dnia 14 listopada 2010 roku.

dowód:

- umowa przelewu wierzytelności z dnia 30 marca 2011 roku k.25,

Postanowieniem z dnia 23.08.2011 roku dochodzenie w sprawie usiłowania w listopadzie 2010 roku w L. doprowadzenia do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 10809,90 złotych na szkodę (...) S.A. w W., poprzez wprowadzenie w błąd przez S. S. co do okoliczności zaistnienia kolizji drogowej pojazdów oraz złożenia wniosku o wypłatę odszkodowania z tytułu ubezpieczenia OC zostało umorzone z uwagi na brak znamion czynu zabronionego.

dowód:

- akta (...);

Powód wystąpił do (...) spółka jawna w L. o sporządzenie kalkulacji naprawy samochodu. Z wykonanej kalkulacji szkody wynika, że koszt naprawy samochodu powoda wyniesie 8.495,97 złotych wraz z podatkiem VAT. Za sporządzenie wyceny powód zapłacił 200 zł. Za przygotowanie pojazdu do oględzin powód zapłacił kwotę 150,01 złotych.

dowód:

-kalkulacja szkody-k.15-18;

- faktury Vat z dnia 20.12.2010 roku i 22.12.2010 roku k.13-14;

Sąd zważył, co następuje :

Powództwo zasługuje na uwzględnienie prawie w całości.

Istota ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej wynikająca z art. 822 kc i nast. sprowadza się do tego, że zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za te szkody ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której zawarta została umowa ubezpieczenia. Szczegóły tej odpowiedzialności są unormowana w ustawie z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. Nr 124, poz.1152). Zgodnie z treścią art. 436 kc w zw. z art. 435 kc samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek chyba że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności. Według zaś art. 361 § 1 kc, zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania z którego szkoda wynikła. W myśl natomiast art. 361 § 2 kc naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Szkoda majątkowa jest to różnica między stanem majątkowym poszkodowanego, który powstał po nastąpieniu zdarzenia powodującego uszczerbek, a stanem, jaki by istniał gdyby to zdarzenie nie nastąpiło. Chodzi o utratę lub zmniejszenie aktywów bądź powstanie lub zwiększenie pasywów osoby poszkodowanej. Z przepisu art. 361 § 2 kc wynika obowiązek pełnej kompensacji szkody.

Podstawową funkcją odszkodowania jest kompensacja, co oznacza, że odszkodowanie powinno przywrócić w majątku poszkodowanego stan naruszony zdarzeniem wyrządzającym szkodę. Odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego obejmuje celowe, niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu, ustalone według cen występujących na lokalnym rynku (uchwała SN z dnia 13 czerwca 2003 r., III (...), Biul. SN 2003, z. 6, poz. 4), przy czym poszkodowanemu należy się nie tylko zwrot poczynionych przez niego przy tej naprawie nakładów, ale i zwrot robocizny z uwzględnieniem przyjętych, z reguły w miejscu zamieszkania, stawek robocizny za tego rodzaju usługi (wyrok SN z dnia 11 grudnia 1997 r., (...), LEX nr 50530).

Odnosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy Sąd uznał za zasadne żądanie powoda w zakresie naprawy wykonanej z użyciem oryginalnych części zamiennych, przy zastosowaniu stawek warsztatowych z rynku lokalnego, w miejscu zamieszkania powoda, a więc w kwocie 7527,25 złotych. Przede wszystkim biegły z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych wskazał, że uszkodzenia samochodu opisane w oświadczeniu sprawcy zdarzenia mogły powstać w przedmiotowej kolizji oraz że stan zagrożenia oraz sytuacje kolizyjną stworzył P. S.. W opinii biegły podał, że oparł się na przedłożonych materiałach oraz na oświadczeniu sprawcy szkody. W ocenie biegłego z tego oświadczenia można wnioskować, że uszkodzenia elementów nadwozia znajdujące się przed lewym przednim kołem pojazdu i pośrednio elementy z przodu pojazdu po lewej stronie mają związek z przedmiotową kolizją i mogły powstać w okolicznościach wskazanych przez sprawcę zdarzenia. Tak powód, jak i strona pozwana, po doręczeniu opinii uzupełniającej, nie wniosła dalszych zastrzeżeń do opinii biegłego, ani też nie zgłosiła w tym zakresie dalszych wniosków dowodowych. W ocenie Sądu opinia ta koresponduje z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie. Przede wszystkim powód wskazał, że był właścicielem samochodu od 2009 roku i że w trakcie jego użytkowania samochód miał jedno zdarzenie kolizyjne, po prawej stronie. Strona pozwana natomiast uznając, ze skoro samochód miał przed zdarzeniem 7 szkód, jak również mając na uwadze że w 2010 roku miało miejsce podobne zdarzenie, zakwestionowała, że do przedmiotowej kolizji doszło w okolicznościach wskazanych przez sprawcę zdarzenia. Brak jest w tym zakresie dowodów pozwalających na ustalenie, że do kolizji doszło w warunkach umyślności. Powód nie znał sprawy szkody, wjechał na skrzyżowanie równorzędne, gdzie sprawca szkody winien ustąpić pierwszeństwa. Niezależnie od powyższego podkreślenia wymaga, że to biegły wskazuje, czy do zdarzenia mogło dojść, czy też nie w okolicznościach podanych przez sprawcę i uczestnika kolizji. W przedmiotowej sprawie biegły wskazał, że w parciu o zgromadzony materiał mogło dojść do takich uszkodzeń. Sąd nie znalazł również podstaw, aby ustalić, że przedmiotowe zdarzenie zostało spowodowane w sposób umyślny. Zgromadzony materiał dowodowy nie pozwala bowiem na poczynienie takich ustaleń.

Ponadto odnosząc się do kwestii przyczynienia się powoda do zaistniałego zdarzenia, strona pozwana nie postawiła w tym zakresie konkretnego zarzutu, ani nie wskazała w jaki sposób i w jakim zakresie powód przyczynił się do zdarzenia. W piśmie z dnia 8 października 2012 roku wskazała jedynie, że istotne znaczenie przy rozstrzyganiu roszczenia będzie miał fakt, że w ocenie biegłego powód przyczynił się do powstania szkody. Żaden przepis prawa nie nakłada na powoda obowiązku udowadniania okoliczności negatywnych, a dowodzenie okoliczności wyłączających odpowiedzialność obciąża stronę pozwaną. Przy czym zobowiązana jest w takim przypadku postawić konkretny zarzut i wskazać w jakim zakresie powód przyczynił się do powstania szkody. W przedmiotowej sprawie niewątpliwie zachowanie powoda było przyczyną sprawczą, w tym znaczeniu że gdyby nie wjechał na skrzyżowanie do zdarzenia by nie doszło. Brak jest przy tym dowodów wskazujących, ze mógł zauważyć nadjeżdżający pojazd oraz miał możliwość podjęcia działań zaradczych. W tym zakresie strona pozwana nie złożyła wniosków dowodowych. Mając to na uwadze Sąd nie przyjął w przedmiotowej sprawie przyczynienia po stronie powoda do powstałej szkody.

Biegły z zakresu techniki motoryzacyjnej dokonał następnie oceny wysokości szkody mając na uwadze zakres uszkodzeń ustalony przez biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków. Opinię sporządził wariantowo z uwzględnieniem oryginalnych części i zamienników oraz stawek za roboczogodzinę w (...) oraz średnich stawek warsztatowych. W ocenie Sądu opinia biegłego jest rzetelna, sporządzona zgodnie z zasadami kosztorysowania napraw pojazdów, stąd brak jest podstaw do jej podważenia. Żadna ze stron nie zakwestionowała zresztą wartości dowodowej przedmiotowej opinii.

W ocenie Sądu z technicznego punktu widzenia właściwą jakość naprawy pozwalającą na optymalne przywrócenie samochodu do stanu poprzedniego gwarantuje jej wykonanie zgodnie z procedurami i technologią naprawy producenta. Przy czym jeżeli w samochodzie były zamontowane oryginalne części zamienne, przywróceniem stanu poprzedniego będzie możliwe przy użyciu takich właśnie części. W ocenie Sądu, skoro samochód powoda w okresie 2002 roku do 2009 roku był serwisowany w (...), a po zakupie powód miał jedynie jedno zdarzenie kolizyjne, w trakcie którego uszkodzeniu uległ prawy bok samochodu biegły, należy przyjąć do obliczeń ceny nowych, oryginalnych części zamiennych i materiałów, ustalone przez producenta oraz stawki naprawy za roboczogodzinę w wysokości średnich stawek stosowanych w dacie powstania szkody przez renomowane warsztaty naprawcze na terenie L.i okolic. Nie ulega wątpliwości, że przywrócenie rzeczy uszkodzonej do stanu poprzedniego polega na doprowadzeniu jej do stanu używalności w takim zakresie, jaki istniał przed wyrządzeniem szkody. Jeżeli do osiągnięcia tego celu konieczne jest użycie nowych elementów, to poniesione na nie wydatki wchodzą w skład kosztów naprawienia szkody przez przywrócenie rzeczy do stanu poprzedniego. W konsekwencji powyższe wydatki obciążają osobę odpowiedzialną za szkodę (wyrok SN z dnia 5 listopada 1980 r.,(...), OSNC 1981, z. 10, poz. 186). W ocenie Sądu zastosowanie do naprawy samochodu powoda w niniejszej sprawie nowych, oryginalnych części jest uzasadnione. Samochody, które brały udział w wypadku tracą na wartości mimo naprawy, a jako że celem jest pełne wyrównanie szkody w majątku poszkodowanego powoda, stąd jest on uprawniony do wyboru części zamiennych i ich producenta. Wybór oryginalnych części zamiennych w sposób pełniejszy przywraca rzecz do stanu poprzedniego, jako że zastosowanie nieoryginalnych zamienników w większym stopniu obniża wartość rynkową pojazdu po wypadku. Jedynie w przypadku gdyby koszt naprawy samochodu był wyższy od jego wartości przed uszkodzeniem, roszczenie poszkodowanego ograniczałoby się do kwoty odpowiadającej różnicy wartości samochodu sprzed i po wypadku (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 20.02.2002 r., (...) (...)). Taka sytuacja jednak w niniejszej sprawie nie wystąpiła. Wskazać przy tym należy, że roszczenie o świadczenie należne od zakładu ubezpieczeń w ramach ubezpieczenia komunikacyjnego odpowiedzialności cywilnej z tytułu kosztów przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu pierwotnego jest wymagalne niezależnie od tego, czy naprawa została dokonana (wyrok SN z dnia 16 maja 2002 r., (...), LEX nr 55515) oraz czy poszkodowany dokonał naprawy rzeczy i czy w ogóle zamierza tą rzecz naprawić (wyrok SN z dnia 7 sierpnia 2003 r., (...), LEX nr 141410). Poszkodowany nie musi zatem naprawiać pojazdu, może sprzedać go zachowując wypłacone odszkodowanie, może go naprawić tylko częściowo, dokonać naprawy własnoręcznie bądź użyć do naprawy części używanych lub podróbek. Brak jest jednak w przedmiotowej sprawie podstaw do zastosowania stawek za roboczogodzinę stosowanych w (...), albowiem co wynika z oświadczenia powoda po zakupie samochodu nie był on serwisowany, a poprzednia naprawa dokonana była w warsztacie lokalnym, nie będącym autoryzowaną stacją.

Mając na względzie powyższe Sąd uznał, że powództwo w zasadniczej części zasługuje na uwzględnienie. Skoro bowiem wskazane w sporządzonej w sprawie opinii biegłego koszty naprawy pojazdu powoda wynoszą 7.527,25 złotych, a strona pozwana nie wypłaciła powodowi odszkodowania do zapłaty pozostaje powyższa kwota. Sąd uwzględnił również powództwo co do kwoty 350,00 złotych tytułem zwrotu zapłaty za fakturę VAT wystawioną za wykonanie na zlecenie powoda kalkulacji naprawy samochodu przez niezależnego rzeczoznawcę oraz przygotowania pojazdu do oględzin. O możliwości wliczenia takiej kwoty do sumy odszkodowania orzekł Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 18.05.2004 r. ((...), (...)). Jako że kosztorys dokonany przez pozwanego był rażąco zaniżony, a powód nie posiada fachowej wiedzy do oceny jego prawidłowości, był niejako zmuszony do przejęcia obowiązków pozwanego w tym zakresie i wykonanie kalkulacji naprawy, tak by móc określić wysokość swego roszczenia. Nadto przygotowanie samochodu do oględzin było konieczne celem ustalenia zakresu uszkodzeń. Mając na uwadze powyższe Sąd zasądził na rzecz powoda kwotę 7.877,26 złotych, o czym orzekł w punkcie I sentencji wyroku.

Powodowi od zasądzonego świadczenia należą się również odsetki ustawowe liczone w sposób wskazany w art. 817 § 1 k.c. W jego świetle ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni licząc od daty otrzymania zawiadomienia o zdarzeniu. Skoro powód o przedmiotowym zdarzeniu poinformował pozwanego w dniu 18 listopada 2010 roku, a następnie ponownie wezwaniem z dnia 27 grudnia 2010 roku, doręczonym w dniu 31.12.2010 roku wezwał stronę pozwaną do zapłaty, przedstawiając sporządzony kosztorys prywatny wraz z fakturami dokumentującymi poniesione koszty, to strona pozwana winna wydać decyzję do dnia 31 stycznia 2011 roku. W dniu 4 lutego 2011 roku strona pozwana odmówiła wypłaty odszkodowania wskazują, że odmawia przyjęcia na siebie odpowiedzialności za przedmiotowe zdarzenie. Przy czym dopiero w maju 2011 roku złożyła zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa. Dochodzenie w przedmiotowej sprawie zostało umorzone w sierpniu 2011 roku. W ocenie Sądu strona pozwana w sposób nieuzasadniony przedłużała postępowanie likwidacyjne, a winna ustaleń dokonać we własnym zakresie. Zdaniem Sądu strona pozwana pozostaje w opóźnieniu od lutego 2011 roku.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. Powód jest stroną wygrywająca w sprawie, której pozwany winien zwrócić w świetle powyższej regulacji koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Powód uległ bowiem żądaniu w niewielkim zakresie w 10 %, stąd mając również na uwadze przebieg postępowania likwidacyjnego zasadził na rzecz powoda pełen zwrot kosztów. Na zasądzone w pkt III koszty procesu składa się wpłacona i wykorzystana zaliczka na wynagrodzenie biegłego w wysokości 289,92 złotych. Pozostała kwota 110,08 złotych zostanie powodowi zwrócona z kasy Sądu Rejonowego w L..

Rozstrzygnięcie o kosztach sądowych z pkt III sentencji wyroku znajduje uzasadnienie w treści art.113 ust. 1 ustawy o kosztach sadowych w sprawach cywilnych. Pozwany jest stroną przegrywającą w sprawie, a zatem winien ponieść poniesione w sprawie tymczasowo przez Skarb Państwa koszty sądowe, od uiszczenia której powód był zwolniony. Na ich wysokość składa się opłata od pozwu w wysokości 443 złotych.

Z powyższych względów Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

Zarządzenie:

1. odnotować w kontrolce uzasadnień;

2. odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi strony pozwanej;

3. kal. 14 dni;

1 lutego 2013 roku