Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: Sędzia Adam Bednarczyk

protokolant: protokolant sądowy- stażysta Aleksander Wawer

przy udziale prokuratora:

po rozpoznaniu dnia 25 lipca 2019 r. w Warszawie

sprawy T. M. syna L. i H. ur. (...), w N.

oskarżonego o przestępstwo z art. 190 § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Legionowie

z dnia 19 czerwca 2018 r. sygn. akt II K 466/17

zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy, zwalnia oskarżonego od kosztów postępowania odwoławczego przyjmując je na rachunek Skarbu Państwa; zasądza od Skarbu Państwa na rzecz r. pr. C. J. kwotę 619,92 zł tytułem wynagrodzenia za udzieloną oskarżycielowi posiłkowemu pomoc prawną w instancji odwoławczej wraz z podatkiem VAT.

VI Ka 1235/18

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 19 czerwca 2018 r. wydanym w sprawie o sygn. akt II K 466/17 Sąd Rejonowy w Legionowie uznał oskarżonego T. M. za winnego zarzucanego mu czynu, opisanego w treści art. 190 § 1 k.k. i skazał go na karę 4 miesięcy ograniczenia wolności, polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin miesięcznie. Sąd Rejonowy zwolnił także oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych przejmując wydatki na rachunek Skarbu Państwa i przyznał należne wynagrodzenie wyznaczonemu z urzędu pełnomocnikowi oskarżyciela posiłkowego P. K..

Opisany wyżej wyrok został zaskarżony w całości na korzyść oskarżonego apelacją jego obrońcy, który wniósł o zmianę wyroku poprzez uniewinnienie T. M. od popełnienia zarzucanego mu czynu lub o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Legionowie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja obrońcy T. M. jest niezasadna i nie zasługuje na uwzględnienie.

W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy w Legionowie prawidłowo przeprowadził postępowanie w niniejszej sprawie, dokonał wszechstronnej analizy materiału dowodowego oraz poczynił właściwe ustalenia faktyczne, na podstawie których prawidłowo ustalił, że oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanego mu przestępstwa.

Wnikliwa analiza całości materiału dowodowego zebranego w sprawie (wbrew twierdzeniom skarżącego) nie daje podstaw do stwierdzenia, iż Sąd Rejonowy w Legionowie dopuścił się jakiegokolwiek błędu przy ustalaniu stanu faktycznego. Przesłanki, którymi kierował się przy wydaniu zaskarżonego rozstrzygnięcia nie budzą jakichkolwiek wątpliwości oraz znajdują pełne odzwierciedlenie w jego uzasadnieniu, które zostało sporządzone w sposób umożliwiający kontrolę instancyjną wyroku.

W ocenie Sądu odwoławczego niezasadnym jest zarzut błędu w ustaleniach faktycznych stanowiących podstawę zaskarżonego wyroku, popełniony zdaniem skarżącego na skutek obrazy art. 7 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k.

Odnosząc się do twierdzeń skarżącego potrzeba na wstępie wskazać, iż w realiach niniejszej sprawy niespornym jest fakt istnienia głębokiego konfliktu pomiędzy oskarżonym a świadkiem K. M., związanego z toczącym się pomiędzy nimi postępowaniem o orzeczenie rozwodu oraz sporem o prawo do opieki nad małoletnią córką. Powyższe nie uprawnia jednak do dyskredytowania zeznań złożonych przez K. M. w niniejszej sprawie i odebrania im waloru wiarygodności.

Odpowiadając na twierdzenia skarżącego potrzeba wskazać, iż drobne różnice w opisie zdarzenia z dnia 27 marca 2017 r., które można zauważyć pomiędzy zeznaniami K. M. i P. K., wbrew opinii obrońcy, świadczą o wiarygodności tych zeznań, albowiem świadkowie w sposób indywidualny zapamiętali inkryminowane zdarzenie i w ten sposób odtwarzają z pamięci jego opis. W ocenie Sądu odwoławczego to właśnie zeznania świadków, które są w całości tożsame treściowo pozwalają na powzięcie wątpliwości w zakresie ich wiarygodności – z uwagi na możliwość wcześniejszego przygotowania ich wspólnej wersji. Pozbawionym jakichkolwiek podstaw jest twierdzenie skarżącego, jakoby świadkowie w swoich zeznaniach wskazywali na odmienny charakter gróźb wygłaszanych przez T. M.. W ocenie Sądu odwoławczego zarówno K. M. jak i P. K. wskazywali jednoznacznie, iż oskarżony groził P. K. pozbawieniem życia i okoliczność ta była wielokrotnie podnoszona przez obydwoje świadków w toku całego postępowania rozpoznawczego.

Ponadto zauważyć potrzeba, że świadek K. M. przez pewien czas szukała w samochodzie swojego telefonu, aby nagrać zachowanie oskarżonego – w związku z czym mogła nie słyszeć dokładnie całego przebiegu rozmowy oraz wszystkich gróźb kierowanych przez T. M. wobec P. K.. W ocenie Sądu Okręgowego kwestionowane przez obrońcę zeznania świadków stanowią w pełni wartościowy materiał dowodowy i Sąd Rejonowy zasadnie obdarzył je walorem wiarygodności.

W realiach niniejszej sprawy znamiennym jest również to, że T. M. wrócił do samochodu prowadzonego przez M. W. niezwłocznie po tym jak K. M. wyjęła swój telefon, w związku z czym mogła ona w ogóle nie mieć możliwości zarejestrowania w ten sposób zachowania oskarżonego, a świadek podczas przesłuchania przed sądem zeznała, że udało jej się jedynie nagrać odjeżdżający samochód i utrwalić za pomocą nagrania jego numery rejestracyjne (k. 87v.). Oskarżony natomiast nie ujawnił w żaden sposób nagrania zdarzenia z dnia 27 maca 2017 r., którego sam podobno dokonał – w związku z czym niemożliwym jest zweryfikowanie dokonanego przez świadków opisu przedmiotowego zdarzenia poprzez skonfrontowanie go z nagraniem. Należy zatem stwierdzić, iż wobec braku jakiegokolwiek obiektywnego dowodu podważającego wiarygodność zeznań K. M. i P. K. – złożone przez nich zeznania pozostają pełnowartościowym materiałem dowodowym w sprawie i prawidłowo stały się podstawą ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie.

W ocenie Sądu Okręgowego całkowicie niezasadnym jest także zarzut nieprawidłowego przyjęcia przez Sąd Rejonowy, jakoby groźby oskarżonego nie wzbudziły w pokrzywdzonym obawy, że zostaną spełnione. Biorąc bowiem pod uwagę okoliczności przedmiotowego zdarzenia, treść zeznań świadków, opisane w załączonej do akt sprawy opinii Opiniodawczego Zespołu Sadowych Specjalistów emocjonalne zachowania oskarżonego, a także wielość prowadzonych przeciwko niemu postępowań karnych, dotyczących jego przestępczych zachowań w stosunku do P. K. – pozwalają na uznanie, iż pokrzywdzony obiektywnie mógł się obawiać, że skierowane wobec niego groźby zostaną przez oskarżonego spełnione.

Reasumując zatem powyższe, przedstawiona analiza akt sprawy w kontekście zarzutów apelacyjnych, w ocenie Sądu odwoławczego jednoznacznie wykazała, iż wina oskarżonego T. M. nie budzi wątpliwości i została potwierdzona w całokształcie zebranego w sprawie materiału dowodowego.

Co się zaś tyczy orzeczenia o karze to nie sposób uznać jej za rażąco niewspółmierną w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k. Sąd Rejonowy decydując o wymiarze kary kierował się dyrektywami określonymi w art. 53 k.k., uwzględniając przy tym uprzednią karalność oskarżonego.

O kosztach postępowania odwoławczego oraz wynagrodzeniu dla ustanowionego z urzędu pełnomocnika P. K. za reprezentowanie go przed Sądem II instancji orzeczono na podstawie odpowiednich przepisów.

Mając to wszystko na uwadze, Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku.