Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: Sędzia Anna Zawadka

Sędziowie: Aleksandra Mazurek

Izabela Kościarz - Depta (spr.)

protokolant: protokolant sądowy – stażysta Anna Jabłońska

przy udziale prokuratora Teresy Pakieły

w obecności oskarżyciela posiłkowego M. R.

po rozpoznaniu dnia 30 sierpnia 2019 r. w Warszawie

sprawy K. Ż., syna M. i B., ur. (...) w O.

oskarżonego o przestępstwa z art. 288 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, art. 164 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Otwocku

z dnia 22 lutego 2019 r. sygn. akt II K 811/18

wyrok w zaskarżonej części utrzymuje w mocy; zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych w postępowaniu odwoławczym , przejmując wydatki na rachunek Skarbu Państwa.

Sędzia Aleksandra Mazurek Sędzia Anna Zawadka Sędzia Izabela Kościarz – Depta

Sygn. akt VI Ka 734/19

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 22 lutego 2019r. Sąd Rejonowy w Otwocku w sprawie II K 811/18 uznał oskarżonego K. Ż. za winnego popełnienia czynu wyczerpującego dyspozycję art. 164 § 1 k.k. w zb. z art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 164 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył mu karę 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz czynu wyczerpującego dyspozycję art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i na tej podstawie wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz orzekł karę łączną 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności i zwolnił oskarżonego od zapłaty kosztów sądowych, przejmując wydatki na rachunek Skarbu Państwa.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca oskarżonego zaskarżając go na korzyść oskarżonego w części orzeczenia o karze. Na podstawie art. 438 pkt 4 k.p.k. wyrokowi temu zarzucił rażąca niewspółmierność orzeczonej kary jednostkowej za pierwszy czyn w wymiarze 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, jak również kary łącznej w tej samej wysokości. W konkluzji wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w pkt 1 i 3 oraz orzeczenie za pierwszy czyn kary jednostkowej w wymiarze 2 lat i 6 miesięcy, jak również kary łącznej w wymiarze 2 lat i 6 miesięcy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego nie jest zasadna, wobec czego zawarte w niej wnioski końcowe nie zasługiwały na uwzględnienie.

Na wstępie wskazać należy, iż apelujący nie kwestionuje ustaleń faktycznych Sądu I instancji w zakresie odnoszącym się do sprawstwa oskarżonego, co zwalnia Sąd Odwoławczy od szerszego zajmowania się tą kwestią i pozwala na ograniczenie się do stwierdzenia, że zebrany w sprawie materiał dowodowy uzasadnia przyjęcie winy oskarżonego K. Ż. w zakresie przypisanego mu czynu. Zarazem w sprawie nie zachodzą przyczyny wymienione w art. 439 § 1 k.p.k. i art. 440 k.p.k.

W ocenie Sądu Okręgowego, wbrew twierdzeniom podniesionym w apelacji obrońcy, Sąd Rejonowy nie dopuścił się naruszenia przepisów prawa, poprzez wymierzenie oskarżonemu rażąco niewspółmiernej kary i orzeczenie wobec niego za pierwszy z przypisanych w wyroku czynów kary 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz kary łącznej 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Obrońca oskarżonego nie kwestionował natomiast drugiej z wymierzonych kar za czyn wyczerpujący dyspozycję art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w wysokości 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Rażąca niewspółmierność kary, o której mowa w art. 438 pkt 4 k.p.k., zachodzić może tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd I instancji a karą jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 53 k.k. oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo Sądu Najwyższego. Zarzut rażącej niewspółmierności kary można zasadnie podnosić tylko wówczas, gdy jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia jednak w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy - innymi słowy, gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą. (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 12 lipca 2000 r. Aka 116/2000).

Na gruncie art. 438 pkt 4 k.p.k. nie chodzi o każdą ewentualną różnicę w ocenach co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby - również w potocznym znaczeniu tego słowa „rażąco" niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się zaakceptować. Dopiero wykazanie rażącej niewspółmierności kary, a więc istnienia wyraźnej dysproporcji między karą wymierzoną przez sąd pierwszej instancji a karą jaką należałoby wymierzyć
w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary, uzasadnia korektę zaskarżonego wyroku. (vide: wyrok Sadu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 28 grudnia 2004 roku II Aka 514/2004, Wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 30 maja 2003 r. II Aka 163/2003).

Czyn przypisany oskarżonemu, wypełniający dyspozycję art. 164 § 1 k.k., będącego podstawą wymiaru kary zagrożony jest karą pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8. Ponadto należy podkreślić, iż oskarżony dopuścił się przestępstwa w warunkach powrotu do przestępstwa tj. w warunkach recydywy zwykłej, która umożliwiała obostrzenie orzeczonej kary w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę. Natomiast czyn przypisany oskarżonemu w pkt 1 wyroku wypełnił dyspozycję dwóch przepisów ustawy karnej. Mając na uwadze powyższe w ocenie Sądu Okręgowego orzeczona wobec oskarżonego K. Ż. kara 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności jest karą wyważoną, oscyluje w dolnych granicach ustawowego zagrożenia, uwzględniającą z jednej strony stopień zawinienia i społecznej szkodliwości czynu, a z drugiej strony okoliczności łagodzące. Nie nosi ona zatem cechy rażącej niewspółmierności uzasadniającej ewentualną zmianę wyroku w tym zakresie i zmniejszenie kary. Zdaniem Sądu Okręgowego wymierzone w przedmiotowej sprawie zarówno kara jednostkowa, jak i orzeczona kara łączna nie są nadmiernie surowe, a tym bardziej nie są rażąco niewspółmierne. Wbrew twierdzeniom obrońcy przy wymiarze kary uwzględnione zostały zarówno okoliczności łagodzące, jak i obciążające oraz cele wychowawcze i zapobiegawcze, jakie kara ma osiągnąć.

Skarżący uzasadniając rzekomą nieproporcjonalną surowość kary odwołuje się do sytuacji osobistej oraz majątkowej oskarżonego, jak i faktu przyznania się do winy oraz wyrażenia skruchy przez oskarżonego. Powyższe nie może jednak skutkować postulowanym złagodzeniem kary. Oskarżony dopuścił się bowiem występku umyślnego, a więc musiał zdawać sobie sprawę z tego, że kolejne, podobne naruszenie porządku prawnego rodzić dla niego będzie określone skutki. Z istoty jakiejkolwiek kary wynika bowiem, że ma ona dla oskarżonego stanowić dolegliwość i być realnie odczuwalna, gdyż tylko w ten sposób prowadzi do realizacji jej celów – refleksji oskarżonego co do nieopłacalności popełnienia przestępstwa i w rezultacie zmiany postępowania w przyszłości.

Dotychczasowe postępowanie oskarżonego, w szczególności jego wielokrotna karalność i działanie w warunkach powrotu do przestępstwa z art. 64 § 1 k.k., wskazują na to, iż jedynie odbycie kary w warunkach izolacji penitencjarnej spełni cele wychowawcze i prewencyjne, a ponadto stanowić będzie karę sprawiedliwą w odczuciu społecznym. Oskarżony pomimo wcześniejszych skazań nadal wchodzi w konflikt z prawem oraz nie przestrzega obowiązujących przepisów. Świadczy to o znacznej demoralizacji oskarżonego, lekceważącym stosunku do porządku prawnego i nikłych efektach procesu resocjalizacyjnego.

Przy wymiarze kary Sąd Okręgowy wziął pod uwagę okoliczności obciążające, w szczególności narażenie na niebezpieczeństwo zdrowie i życie wielu osób. Oskarżony rzucając w teren posesji M. R. czterema butelkami z tzw. koktajlem (...), działał z bardzo błahych pobudek.

Na korzyść oskarżonego przemawiało przyznanie się do popełnienia zarzucanych mu czynów, wyrażenie skruchy i przeproszenie pokrzywdzonego oraz podjęcie działań zmierzających do zabezpieczenia kwoty pieniężnej mającej stanowić zaspokojenie wyrządzonej szkody. Te wszystkie okoliczności skutkowały właśnie orzeczeniem kary jednostkowej i kary łącznej w dolnej granicy ustawowego zagrożenia.

Ponadto należy wskazać, iż sytuacja rodzinna oskarżonego, jak również jego konkubiny nie stanowi w ocenie Sądu Okręgowego okoliczności, która mogłaby skutkować złagodzeniem orzeczonej wobec oskarżonego kary łącznej i kary jednostkowej. Pobyt osoby oskarżonej, czy w konsekwencji skazanej w warunkach izolacji penitencjarnej jest dla najbliższych zawsze dolegliwością i ma często wpływ na ich sytuację materialną, czy bytową, jak również mentalną. Jest to tylko i wyłącznie skutek postępowania oraz postawy osoby skazanej, która poprzez wejście w konflikt z prawem i nieprzestrzeganie porządku prawnego znalazła się w takiej sytuacji.

W związku z powyższym, wbrew stanowisku obrońcy oskarżonego, Sąd I instancji wymierzając karę jednostkową 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności i łączną w tym samym wymiarze, prawidłowo uwzględnił wobec oskarżonego K. Ż. wszystkie okoliczności mające wpływ na jej wymiar, czemu dał wyraz w pisemnych, szczegółowych i wnikliwych motywach zaskarżonego wyroku, co również znalazło pełną aprobatę Sądu Okręgowego.

Nie podzielając więc argumentów przedstawionych w apelacji i nie dostrzegając przesłanek z art. 439 § 1 k.p.k. lub z art. 440 k.p.k. – Sąd Okręgowy utrzymał wyrok w zaskarżonej części w mocy i zwolnił oskarżonego od uiszczenia kosztów sądowych w postępowaniu odwoławczym, przejmując je na rachunek Skarbu Państwa. Oskarżony przebywa aktualnie w warunkach izolacji penitencjarnej i nie posiada dochodów, które umożliwiłyby pokrycie należności sądowych.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w części dyspozytywnej wyroku.

Sędzia Aleksandra Mazurek Sędzia Anna Zawadka Sędzia Izabela Kościarz – Depta