Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: Sędzia Ludmiła Tułaczko (spr.)

Sędziowie: Remigiusz Pawłowski

Anna Zawadka

protokolant: protokolant sądowy - stażysta Gabriela Byśkiniewicz

przy udziale prokuratora Jerzego Kopcia

po rozpoznaniu dnia 12 września 2019 r.

sprawy P. S. syna K. i H., ur. (...) w W.

skazanego wyrokiem łącznym

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Wołominie

z dnia 7 marca 2019 r. sygn. akt II K 1357/18

utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok; zwalnia skazanego od uiszczenia wydatków w postępowaniu odwoławczym, przejmując je na rachunek Skarbu Państwa

Sędzia Ludmiła Tułaczko Sędzia Remigiusz Pawłowski Sędzia Anna Zawadka

Sygn. akt: VI Ka 934/19

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Wołominie wyrokiem z dnia 7 marca 2019r. po rozpoznaniu sprawy sygn. II K 1357/18 P. S., skazanego prawomocnymi wyrokami:

1.  Sądu Rejonowego w Wołominie z dnia 16 grudnia 2008 r., orzeczonym w sprawie o sygn. akt: V K 1176/08, za czyn z art. 279 § 1 k.k., popełniony w nocy z 28 na 29 sierpnia 2008 r., na karę 1 roku pozbawienia wolności, oraz za czyn z art. 278 § 1 k.k. w zb. z art. 275 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., popełniony w dniu 30 sierpnia 2008 r., na karę 1 roku pozbawienia wolności, gdzie wymierzono skazanemu karę łączną 1 roku pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawieszono na okres 3 lat próby, w okresie próby oddano go pod dozór kuratora, orzeczono wobec niego obowiązek naprawienia szkody poprzez uiszczenie na rzecz pokrzywdzonych kwot 400 zł oraz 100 zł oraz orzeczono w przedmiocie powództwa cywilnego, przy czym postanowieniem z dnia 24 sierpnia 2009 r., orzeczonym w sprawie o sygn. akt: V Ko 1526/09, Sąd Rejonowy w Wołominie zarządził wykonanie wobec niego ww. kary łącznej pozbawienia wolności i kara ta wykonana została w dniu 7 czerwca 2011 r.;

2.  Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie z dnia 2 kwietnia 2009 r., orzeczonym w sprawie o sygn. akt: IV K 48/09, za czyn z art. 278 § 1 k.k., popełniony w dniu 30 grudnia 2008 r., na karę 9 miesięcy ograniczenia wolności, gdzie nałożono na skazanego obowiązek wykonywania w tym okresie nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym, na poczet ww. kary zaliczono mu okres rzeczywistego pozbawienia go wolności w sprawie w dniach 30 i 31 grudnia 2008 r. oraz na czas wykonywania kary oddano go pod dozór kuratora, która to kara, uprzednio zamieniona na zastępczą karę pozbawienia wolności, wykonana została w dniu 3 października 2011 r.;

3.  Sądu Rejonowego w Wołominie z dnia 21 stycznia 2011 r., orzeczonym w sprawie o sygn. akt: V K 273/10, za czyn z art. 289 § 2 k.k., popełniony w dniu 9 sierpnia 2008 r., na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawieszono na okres 4 lat próby, zaś w okresie próby skazanego oddano pod dozór kuratora;

4.  Sądu Rejonowego w Wyszkowie z dnia 10 marca 2014 r., orzeczonym w sprawie o sygn. akt: II K 386/13, za czyn z art. 178a § 1 k.k., popełniony w dniu 17 maja 2013 r., na karę 6 miesięcy ograniczenia wolności, gdzie nałożono na skazanego obowiązek wykonywania w tym okresie nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym oraz orzeczono wobec niego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 1 roku, przy czym postanowieniem z dnia 22 grudnia 2014 r., orzeczonym w sprawie o sygn. akt: V Ko 3182/14, Sąd Rejonowy w Wołominie zarządził wobec niego wykonanie zastępczej kary 90 dni pozbawienia wolności w zamian za niewykonaną karę ograniczenia wolności;

5.  Sądu Rejonowego dla Warszawy-Woli w Warszawie z dnia 1 października 2014 r., orzeczonym w sprawie o sygn. akt: V K 329/14, za czyn z art. 190 § 1 k.k., popełniony w dniu 19 maja 2014 r., na karę 100 stawek dziennych grzywny, przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 30 zł, na poczet której to kary zaliczono skazanemu okres rzeczywistego pozbawienia go wolności w sprawie w dniach 19 i 20 maja 2014 r. oraz orzeczono o dowodach rzeczowych;

6.  Sądu Rejonowego dla Krakowa – Nowej Huty w Krakowie z dnia 29 października 2014 r., orzeczonym w sprawie o sygn. akt: II K 494/14, za czyn z art. 278 § 3 k.k. w zw. z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., popełniony w dniu 1 września 2014r., na karę 8 miesięcy ograniczenia wolności, gdzie nałożono na skazanego obowiązek wykonywania w tym okresie nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym, na poczet której to kary zaliczono mu okres rzeczywistego pozbawienia go wolności w sprawie od dnia 1 września 2014 r. do dnia 2 września 2014 r., przy czym postanowieniem z dnia 13 sierpnia 2015 r., orzeczonym w sprawie o sygn. akt: V Ko 1525/15, Sąd Rejonowy w Wołominie zarządził wobec niego wykonanie zastępczej kary 118 dni pozbawienia wolności w zamian za niewykonaną karę ograniczenia wolności;

7.  Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie z dnia 22 stycznia 2015 r., orzeczonym w sprawie o sygn. akt: III K 678/14, za czyn z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., popełniony w dniu 12 kwietnia 2014 r., na karę 2 lat pozbawienia wolności, oraz za czyn z art. 244 k.k., popełniony w dniu 12 kwietnia 2014 r., na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności, gdzie wymierzono skazanemu karę łączną 2 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności;

8.  Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu z dnia 23 marca 2015 r., orzeczonym w sprawie o sygn. akt: V K 1245/14, za czyn z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., popełniony w dniu 5 września 2014 r., na karę 5 miesięcy pozbawienia wolności, na poczet której zaliczono skazanemu okres rzeczywistego pozbawienia go wolności w sprawie od dnia 5 września 2014 r. do dnia 6 września 2014 r., oraz orzeczono wobec niego obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego kwoty 319 zł, przy czym postanowieniem z dnia 30 marca 2017 r., orzeczonym w sprawie o sygn. akt: V Ko 93/17, Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu na poczet ww. kary zaliczył mu okres rzeczywistego pozbawienia go wolności w sprawie od dnia 20 grudnia 2016 r. do dnia 4 stycznia 2017 r., i kara ta wykonana została w dniu 17 maja 2017 r.;

9.  Sądu Rejonowego w Mrągowie z dnia 20 kwietnia 2015 r., orzeczonym w sprawie o sygn. akt: II K 33/15, za czyn z art. 278 § 1 k.k. w zb. z art. 275 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., popełniony w dniu 13 czerwca 2014 r., na karę 1 roku pozbawienia wolności, oraz za czyn z art. 191 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., popełniony w dniu 13 czerwca 2014 r., na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności, gdzie wymierzono skazanemu karę łączną 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

10.  Sądu Rejonowego w Wołominie z dnia 28 maja 2015 r., orzeczonym w sprawie o sygn. akt: V K 498/14, za czyn z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., popełniony w dniu 19 sierpnia 2014 r., na karę 4 miesięcy pozbawienia wolności;

I.  Na podstawie art. 85 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 86 § 1 i 4 k.k. w zw. z art. 87 § 1 k.k. w zw. z art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z dnia 20 marca 2015 r., poz. 396) w miejsce kar ograniczenia wolności orzeczonych wyrokami opisanymi w pkt 4 i 6, kar połączył kary pozbawienia wolności orzeczone wyrokami opisanymi w pkt 7 i 9, oraz kary pozbawienia wolności orzeczone wyrokiem opisanym w pkt 10 i wymierzył skazanemu P. S. karę łączną 3 (trzech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  Na podstawie art. 577 k.p.k. na poczet kary łącznej pozbawienia wolności wymierzonej skazanemu w pkt I zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia go wolności w sprawie wskazanej w pkt 6 – od dnia 1 września 2014 r. do dnia 2 września 2014 r.;

III.  Orzekł, że w pozostałym zakresie wyroki opisane w pkt 4, 6, 7, 9 i 10 podlegają odrębnemu wykonaniu;

IV.  Na podstawie art. 572 k.p.k. w pozostałym zakresie postępowanie umorzył;

V.  Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił skazanego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

Od powyższego wyroku na podstawie art. 425 § 1 i art. 444 § 1 k.p.k. obrońca skazanego P. S. wniósł apelację. Wyrok zaskarżył w części co do orzeczonej kary w pkt. I i II wyroku. Zaskarżonemu orzeczeniu na podstawie art. 438 pkt 1 i 2 k.p.k. zarzucił obrazę przepisów postępowania karnego mającą wpływ na jego treść tj.:

1) art. 410 § 1 k.p.k. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, polegające na braku należytego rozważenia całokształtu okoliczności faktycznych stanowiących podstawę wyroki, a w szczególności dotyczących postawy skazanego w chwili orzekania, co do wyroku łącznego i błędne przyjęcie iż w stosunku do skazanego zachodzi niewątpliwie negatywna prognoza kryminologiczno- społeczna wynikająca z faktu jego wielokrotnej karalności, podczas gdy prawidłowe rozważenie przedstawionego w toku postępowania całokształtu okoliczności faktycznych , co tylko częściowo sąd dostrzegł przywołując pozytywną opinie o skazanym z zakładu karnego, pozwala na przyjęcie, iż skazany znacząco zmienił swój dotychczasowy tryb życia i jego prognoza kryminologiczno – społeczna uległa zmianie, co mogło stanowić o niezastosowaniu w pełni zasady absorpcji przy wymierzaniu kary łącznej;

2) rażącą surowość kary łącznej pozbawienie wolności orzeczonej w pkt I wyroku, w konsekwencji zastosowania przy jej wymierzaniu zasady częściowej absorpcji zbliżonej do kumulacji, podczas gdy okoliczności sprawy, w szczególności bliska więź podmiotowa, przedmiotowa i czasowa czynów, za które skazano skazanego, wskazują iż zasadne byłoby zastosowanie przy wymierzaniu skazanemu kary łącznej zasady zbliżonej do absorpcji a być może nawet całkowitej absorpcji.

Ponadto zarzucił naruszenie prawa materialnego tj.

3) art. 85 a § 1 kk polegające na jego niezastosowaniu przy wymierzaniu kary łącznej dyrektyw wymiaru, w szczególności celów wychowawczych , które orzeczona kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby z zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa dyrektywami prewencji indywidualnej i generalnej w konsekwencji przyjęcie, iż skazany nie zasługuje na zastosowanie w pełni zasady absorpcji przy wymiarze kary łącznej.

Z uwagi na powyższe na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez złagodzenie wymierzonej skazanemu kary łącznej.

Sąd odwoławczy zważył, co następuje:

Apelacja wniesiona przez obrońcę skazanego nie zasługuje na uwzględnienie. Po rozważeniu zarzutów apelacji, sąd odwoławczy doszedł do przekonania, że są one niezasadne, w pełni przyłączając się do stanowiska sądu I instancji, który wymiar kary łącznej orzekł w oparciu o zasadę asperacji. „ Kara łączna powinna być postrzegana jako swoiste podsumowanie działalności przestępczej sprawcy. Stanowi ona wyraz potępienia w stosunku do postępowania sprawcy, jak również podkreśla nieopłacalność przestępczej działalności. Z drugiej strony, orzeczona kara łączna powinna być niezbędna dla osiągnięcia celów indywidualnego oddziaływania. W procesie orzekania kary łącznej sąd powinien opierać się na dyrektywach określonych w art. 85a KK, jednakże wspartych na dyrektywach pomocniczych, tak aby możliwa stała się odpowiedź na pytanie czy w danym przypadku zachodzą okoliczności, które przemawiają za zsumowaniem dolegliwości, czy też przeciwnie w imię racjonalizacji karania, wskazują na konieczność pochłonięcia części kar. Stosowanie zatem kumulacji albo absorpcji, jako że są to rozwiązania skrajne, wymaga istnienia szczególnych przesłanek przemawiających za jednym albo drugim rozstrzygnięciem.” ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 1 czerwca 2017 r. sygn. II AKa 65/17). Opierając się na poglądach przedstawionych w cytowanym orzeczeniu należy stwierdzić, że sąd I instancji orzekając w postępowaniu ponownym uwzględnił nie tylko treść art. 4 § 1 k.k. wybierając względniejsze dla skazanego przepisy kształtujące wymiar kary łącznej, ale także wziął pod uwagę wszystkie okoliczności wpływające na wysokość tej kary orzekając ją na zasadzie asperacji. Sąd I instancji dokonał analizy związku przedmiotowo – podmiotowego przestępstw, które popełnił skazany. W znacznej części były to przestępstwa przeciwko mieniu
z art. 278 § 1 k.k. w liczbie czterech, ale skazany popełnił także przestępstwa skierowane przeciwko innym dobrom prawnym tj. z art. 178 a § 1 k.k. przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, z art. 244 k.k. skierowane przeciwko wymiarowi sprawiedliwości oraz z art. 191 § 2 k.k. skierowane przeciwko wolności. W sumie,
w okresie od maja 2013 do sierpnia 2014 r. skazany popełnił siedem przestępstw objętych wyrokiem łącznym. Istotnie, w okresie obywania kary uzyskał pozytywną opinię. Jednak jego zachowanie za granicą było naganne. W okresie od 2014r. do 2017r. był osiem razy karany przez sąd niemiecki, nie tylko za prowadzenie pojazdu bez uprawnień ale także za kradzieże i znieważenie. ( k- 300-303) Powyższe okoliczności świadczą o tym, że skazany w dalszym ciągu narusza porządek prawny, co potwierdza wnioski sądu I instancji o braku pozytywnej prognozy, co do jego zachowania w przyszłości i uzasadnia twierdzenie, że proces resocjalizacji skazanego się nie zakończył. Te okoliczności uzasadniają stanowisko sądu I instancji o potrzebie kształtowania wymiaru kary łącznej na zasadzie asperacji i wykluczają zasadność jej złagodzenia przez sąd odwoławczy. Tym bardziej, że skazany nie naprawił szkody wyrządzonej przestępstwami popełnionymi w Polsce. W tej sytuacji wymierzona przez sąd I instancji kara łączna nie może zostać uznana za rażąco surową. Odzwierciedla całą kryminalną aktywność skazanego, uwzględnia także wymogi prewencji ogólnej, jak i szczególnej. Sąd I instancji nie naruszył, wbrew zarzutom zawartym w apelacji obrońcy, art. 410 k.p.k. zaś wymiar kary łącznej oparł na przesłankach wynikających z art. 85a § 1 k.k. Mając powyższe na uwadze sąd odwoławczy orzekł, jak w wyroku. O kosztach postępowania odwoławczego orzekł na podstawie art. 624 § 1 k.p.k.

sędzia Ludmiła Tułaczko sędzia Remigiusz Pawłowski sędzia Anna Zawadka