Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: sędzia Aleksandra Mazurek (spr.)

Sędziowie: Sebastian Mazurkiewicz

Michał Chojnowski

protokolant: sekr. sądowy Anna Rusak

przy udziale prokuratora Iwony Zielińskiej

po rozpoznaniu dnia 10 października 2019 r. w Warszawie

sprawy S. K., syna J. i L., ur. (...) w W.

oskarżonego o przestępstwo z art. 177 § 2 kk

na skutek apelacji wniesionych przez prokuratora i obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Legionowie

z dnia 16 listopada 2018 r. sygn. akt II K 814/18

zaskarżony wyrok zmienia w ten sposób, że podwyższa wymiar kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec oskarżonego S. K. do 10 (dziesięciu) miesięcy; w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; zasądza od oskarżonego S. K. na rzecz oskarżyciela posiłkowego J. K. 840 zł tytułem zwrotu kosztów pomocy prawnej udzielonej w instancji odwoławczej; zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 280 zł tytułem opłaty za II instancję oraz pozostałe koszty sądowe za postępowanie odwoławcze.

sędzia Aleksandra Mazurek sędzia Sebastian Mazurkiewicz sędzia Michał Chojnowski

VI Ka 126/19

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego nie zasługuje na uwzględnienie, zasadna była natomiast apelacja prokuratora.

Na wstępie podnieść należy, iż Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził postępowanie, zasadnie oparł swoje ustalenia faktyczne na materiale dowodowym zgromadzonym w toku postępowania przygotowawczego i słusznie uznał, że wina oskarżonego nie budzi wątpliwości i w związku z tym zachodzą przesłanki do uwzględnienia wniosku oskarżonego i jego obrońcy o wydanie wyroku bez przeprowadzania postępowania dowodowego. Wprawdzie uzasadnienie wyroku Sądu Rejonowego zgodnie z art. 424 § 3 k.p.k. ograniczone zostało do ustalenia stanu faktycznego i wyjaśnienia najważniejszych kwestii związanych z podstawą prawną orzeczenia oraz wymiarem kar i środka kompensacyjnego, jednak mimo skróconej formy pozwala ono na prześledzenie toku rozumowania Sądu Rejonowego oraz kontrolę odwoławczą zaskarżonego wyroku.

Na wstępie należy zauważyć, że zgodnie z art. 447 § 5 k.p.k. podstawą apelacji nie mogą być zarzuty określone w art. 438 pkt 3 i 4 k.p.k. związane z treścią zawartego porozumienia, o którym mowa w art. 387 k.p.k. Obrońca w swojej apelacji wprawdzie nie zarzucił wyrokowi błędu w ustaleniach faktycznych, a więc zarzutu opisanego w art. 438 pkt 3 k.p.k., jednak większość z podniesionych przez niego zarzutów dotyczący obrazy przepisów postępowania faktycznie sprowadza się do kwestionowania ustaleń faktycznych dokonanych przez sąd I instancji, a taki zarzut jest niedopuszczalny w niniejszej sprawie w związku z wydaniem wyroku w trybie art. 387 k.p.k. Sąd odwoławczy nie pozostawił apelacji obrońcy bez rozpoznania zgodnie z art. 430 § 1 k.p.k., jako niedopuszczalnej z mocy ustawy, bowiem w punkcie 2 i 3 zawierała ona również zarzuty naruszenia przepisów postępowania poprzez nieprawidłowe sporządzenie uzasadnienia, które zgodnie z art. 438 pkt 2 k.p.k. mogą być podstawą apelacji w sprawach, w których wyrok został wydany w trybie konsensualnym przewidzianym w art. 387 k.p.k.

Odnosząc się do pierwszego, czwartego, piątego i szóstego zarzutu apelacji stwierdzić należy, okoliczności popełnienia przestępstwa i wina oskarżonego nie budzą wątpliwości i w związku z tym zachodziły przesłanki do uwzględnienia wniosku oskarżonego i jego obrońcy o wydanie wyroku w trybie konsensualnym. Podkreślenia wymaga fakt, że zarówno zeznania świadka A. P. (k. 117-118), jak i opinia biegłego wskazują jednoznacznie, że oskarżony przed wykonaniem manewru zmiany pasa ruchu nie upewnił się, czy po tym pasie nie porusza się inny pojazd. Świadek A. P. zeznał, że widząc nieprawidłowy manewr oskarżonego, który nagle i niespodziewanie zaczyna zjeżdżać na lewy pas ruchu, natychmiast podjął decyzję o powrocie na środkowy pas ruchu, którym się wcześniej poruszał i w ten sposób uniknął wypadku. Pokrzywdzony natomiast, który jechał za świadkiem, nie zdążył wykonać takiego manewru obronnego, tylko zaczął hamować, jednak nie zdołał zatrzymać się przed pojazdem kierowanym przez oskarżonego i zderzył się z nim. Opinia biegłego T. D. potwierdza powyższe okoliczności i precyzyjnie opisuje gdzie i w jakiej odległości od pojazdu oskarżonego znajdował się pokrzywdzony w momencie, gdy rozpoczął hamowanie, co pozwoliło biegłemu na ustalenie prędkości z jaką poruszał się wówczas pokrzywdzony. Opinia biegłego jest logiczna, jasna i kompletna, w związku z tym nie zachodziła konieczność dopuszczenia dowodu z uzupełniającej opinii tego biegłego. Apelacja nie zawiera wskazania na jakie pytania biegły miałby odpowiedzieć. Nie można zarzucić biegłemu, że nie odniósł się do zeznań złożonych w charakterze świadka przez oskarżonego na etapie postępowania przygotowawczego, bowiem zgodnie z art. 389 § 1 k.p.k. nie można ujawniać tego rodzaju dokumentów, gdyż naruszałoby to prawo oskarżonego do obrony.

Brak podstaw do podzielenia poglądu obrońcy, że należało dopuścić dowód z opinii biegłego celem wyjaśnienia wątpliwości wynikających ze szkicu sytuacyjnego sporządzonego przez świadka A. P. (k. 119). Szkic ten należy jednak analizować w powiązaniu z zeznaniami tego świadka, z których wynika, że rzeczywiście dostrzegł on pokrzywdzonego w okolicach sklepu (...) w W. i poruszali się wówczas mniej więcej równo, on środkowym pasem, a pokrzywdzony prawym. Oznacza to jednak, że pokrzywdzony dużo wcześniej przed wypadkiem poruszał się prawym pasem, a nie bezpośrednio przed nim, bowiem z dalszych zeznań świadka wynika, że pokrzywdzony „jadący za nim”, podobnie jak on, chciał również zjechać na lewy pas ruchu, co wskazuje, że bezpośrednio przed wypadkiem pokrzywdzony jechał za świadkiem A. P. środkowym pasem ruchu.

Prawdą jest, że biegły wskazał, że „obaj kierujący w równym stopniu przyczynili się do zaistnienia przedmiotowego wypadku”, jednak w żaden sposób nie zwalnia to oskarżonego z odpowiedzialności za naruszenie przepisu prawa ruchu drogowego. Nie można się zgodzić z obrońcą, że sąd I instancji dokonał samodzielnych ustaleń faktycznych w zakresie przebiegu i przyczyn wypadku, wbrew wnioskom biegłego zawartym w pisemnej opinii. Wynika z niej przecież jednoznacznie, że to oskarżony przed zmianą pasa ruchu na lewy nie zachował szczególnej ostrożności i nie upewnił się, czy po tym pasie nie porusza się inny kierujący i w wyniku tego naruszenia doszło do zderzenia motocyklisty z pojazdem oskarżonego, natomiast zawinienie pokrzywdzonego polega na tym, że poruszał się z prędkością 91,5 km/h podczas, gdy dopuszczalna administracyjnie prędkość w tym miejscu wynosiła 60 km/h i gdyby poruszał się z dozwoloną prędkością, to zdołałby wyhamować i uniknąć zderzenia z pojazdem oskarżonego.

Odnosząc się do drugiego i trzeciego zarzutu apelacji stwierdzić należy, że wbrew stanowisku obrońcy uzasadnienie sporządzone przez Sąd Rejonowy spełnia wymogi przewidziane w art. 424 § 3 k.p.k. Przepis ten jest skorelowany z treścią art. 447 §5 k.p.k., który ogranicza zarzuty, jakie mogą być podnoszone w apelacji od wyroku wydanego w trybie art. 387 k.p.k. i dlatego Sąd Rejonowy nie musiał w uzasadnieniu precyzyjnie wskazywać jakim dowodom dał wiarę, a jakim nie i dlaczego. Wynika to jednoznacznie z treści art. 424 § 1 k.p.k., który w punkcie 1 precyzuje, że uzasadnienie powinno zawierać wskazanie, „jakie fakty sąd uznał za udowodnione lub nieudowodnione, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych”, natomiast w punkcie 2 mowa jest o „wyjaśnieniu podstawy prawnej wyroku”. Skoro przepis art. 424 § 3 k.p.k. stwierdza, że uzasadnienie powinno zawierać „co najmniej wyjaśnienie podstawy prawnej tego wyroku”, to logicznym jest, że nie musi ono zawierać elementów wskazanych w art. 424 §1 pkt 1 k.p.k. Na marginesie należy wskazać, że z uzasadnienia Sądu Rejonowego jednoznacznie wynika, że sąd I instancji dał wiarę wszystkim dowodom zgromadzonym w postępowaniu przygotowawczym z wyjątkiem wyjaśnień oskarżonego, w zakresie w jakim pozostają w sprzeczności z tym materiałem dowodowym. Ocena ta jest zgodna z logiką, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Cytowane przez obrońcę orzeczenie Sądu Okręgowego w Bydgoszczy z dnia 16 stycznia 2014 r. w sprawie IV Ka 1034/13 odnosi się do stanu prawnego obowiązującego przed 15 kwietnia 2016 r., kiedy przepis art. 424 k.p.k. składał się z dwóch paragrafów i nie obowiązywał jeszcze paragraf 3 umożliwiający sporządzanie uzasadnień w skróconej formie w sprawach zakończonych wyrokiem wydanym w trybie konsensualnym.

Sąd Okręgowy uwzględnił apelację prokuratora i zmienił wymiar kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec oskarżonego, bowiem strony uzgodniły, że oskarżonemu zostanie wymierzona kara 10 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 2 lat próby, natomiast sąd wymierzył karę 8 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 2 lat próby. Powyższe uchybienie skutkować musiało podwyższeniem tej kary do 10 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 2 lat próby, tj. w sposób zgodny z ustaleniami dokonanymi przez strony na posiedzeniu w dniu 16 listopada 2018 r. Pozostałe rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego tj. kara grzywny i nawiązka na rzecz pokrzywdzonego zostały orzeczone w wysokościach uzgodnionych przez strony.

Mając powyższe na względzie sąd odwoławczy orzekł jak w wyroku i zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa stosowną opłatę oraz pozostałe koszty sądowe za postępowanie odwoławcze.

sędzia Aleksandra Mazurek sędzia Sebastian Mazurkiewicz sędzia Michał Chojnowski