Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 kwietnia 2014 r.

Sąd Okręgowy w Rzeszowie Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: SSO Mariusz Sztorc

Protokolant: st.sekr.sądowy Aneta Galej

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 2 kwietnia 2014 r.

sprawy K. B.

obwinionej o wykroczenie z art. 86 § 1 kw i art. 92 § 1 kw

na skutek apelacji wniesionej przez obwinioną i jej obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Rzeszowie

z dnia 4 grudnia 2013 r., sygnatura akt II W 214/13

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu w Rzeszowie do ponownego rozpoznania.

Sygn. akt II Ka 48/14

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Rzeszowie wyrokiem z dnia 4 grudnia 2013 r. sygn. akt II W 214/13 uznał obwinioną K. B. za winną tego, że w dniu 4 maja 2012 r. około godz. 9.00 w R. na skrzyżowaniu ul. (...) z ul. (...) kierując samochodem marki O. (...) o nr rej. (...) spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że nie zastosowała się do sygnalizacji świetlnej na skrzyżowaniu ul. (...) z ul. (...) i przejechała przez to skrzyżowanie kiedy sygnalizator świetlny dla jej kierunku ruchu nadawał sygnał czerwony, zmuszając swoim zachowaniem innych uczestników ruchu poruszających się ul. (...) do hamowania celem uniknięcia zderzenia tj. popełnienia wykroczenia z art. 86 § 1 kw i art. 92 § 1 kw i za to na podstawie art. 86 § 1 kw w zw. z art. 9 § 1 kw skazał obwinioną na karę grzywny w kwocie 300 złotych.

Na podstawie art. 618 § 1 pkt 11 kpk w zw. z art. 119 kpow Sąd I instancji zasądził od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej w R. kwotę 354,24 złotych tytułem zwrotu wydatków związanych z udziałem w sprawie obrońcy z urzędu adw. J. T..

Ponadto na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpow Sąd Rejonowy zwolnił obwinioną w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

Powyższy wyrok apelacją zaskarżyła obwiniona i jej obrońca.

Obwiniona zaskarżyła wyrok w całości wnosząc o umorzenie postępowania z uwagi na nie popełnienie przypisanego jej wykroczenia z art. 86 § 1 kw i art. 92 § 1 kw lub o przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Obrońca obwinionej zaskarżył wyrok w całości, zarzucając mu:

1.  Obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść wyroku, poprzez:

a)  obrazę przepisu art. 5 § 2 kpk w zw. z art. 8 kpw określającego zasadę in dubio pro reo, w szczególności z powodu nie uwzględnienia rozbieżności zachodzących pomiędzy wyjaśnieniami obwinionej i pozostałym materiałem dowodowym, a zeznaniami świadka R. L. (1), na korzyść obwinionej. Wydanie wyroku w przedmiotowej sprawie w oparciu o zeznania jednego świadka, bez weryfikacji jego wersji wydarzeń z pozostałym materiałem dowodowym nie pozwalają na poczynienie ustaleń, czy obwiniona wjechała na skrzyżowanie na czerwonym świetle, z uwagi na występujące w sprawie rozbieżności. Rozbieżności te z kolei spowodowały w przedmiotowej sprawie zaistnienie nie dających się usunąć wątpliwości, dotyczących popełnienia przez obwinioną czynów zarzucanych jej wnioskiem o ukaranie z art. 86 § 1 kw i 92 § 1 kw, które nie zostały rozstrzygnięte na korzyść obwinionej,

b)  obrazę przepisu art. 7 kpk w zw. z art. 8 kpow poprzez zastosowanie przez Sąd I instancji nie swobodnej, a dowolnej oceny dowodów wyrażającej się w oparciu o rozstrzygnięcia na zeznaniach świadka R. L. (1), dodatkowo w pełni uznając je za wiarygodne z uwagi, iż nie zawierają wewnętrznych sprzeczności. Wskazać jednak należy, iż zeznania te, jakkolwiek zdaniem Sądu kluczowe dla sprawy nie pozwalają na ustalenie czy w trakcie zdarzenia za obwinioną, przed obwiniona bądź w kierunku ruchu od ul. (...) poruszały się po drodze inne pojazdy. Jeżeli takowe poruszały się, to w jakim kierunku i czy w związku z rzekomym zachowaniem obwinionej zmuszone były one do podjęcia ostrego hamowania, bądź innego manewru ominięcia obwinionej. Zeznania tego świadka nie pozwalają na ustalenie, czy pojazdy te dawały jakieś sygnały świetlne, bądź dźwiękowe, czy i jakie samochody wykonywały w ogóle manewr hamowania. Dodatkowo świadek przekonująco nie potrafi wskazać z jakiego powodu obwiniona została zatrzymana do kontroli drogowej po stosunkowo długim okresie czasu od przedmiotowego zdarzenia, po przejechaniu praktycznie całego osiedla (...), dopiero pod miejscem jej pracy ani dlaczego dokonując zatrzymania obwinionej odmówił weryfikacji miejsca zdarzenia w jej obecności,

c)  obrazę przepisu art. 170 § 1 kpk w zw. z art. 39 § 1 kpow poprzez oddalenie wniosku dowodowego obwinionej o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu ruchu drogowego – w sytuacji, gdy przeprowadzenie tego dowodu pozwoliłoby w sposób jednoznaczny ustalić, czy zachowanie obwinionej mogło spowodować zagrożenie dla ruchu drogowego,

d)  obrazę przepisu art. 410 kpk w zw. z art. 82 § 1 kpow przez nieuwzględnienie przy wyrokowaniu całokształtu okoliczności ujawnionych w toku niniejszej rozprawy sądowej,

2.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku wpływający na jego treść, przez ustalenie, że obwiniona zrealizowała znamiona czynów zabronionych uregulowanych w art. 86 § 1 kw i 92 § 1 kw. Zebrany bowiem w sprawie materiał dowodowy, nie pozwala na jednoznaczne i bezsporne przyjęcie, iż obwiniona spowodowała zagrożenie dla bezpieczeństwa w ruchu drogowym, poprzez nie zastosowanie się do sygnalizacji świetlnej i przejechała przez to skrzyżowanie na czerwonym świetle, zmuszając swoim zachowaniem innych uczestników ruchu do hamowania celem uniknięcia zderzenia.

Mając powyższe na uwadze obrońca obwinionej wniósł o:

- zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie obwinionej od zarzutu popełnienia czynów sformułowanych we wniosku o ukaranie,

ewentualnie

- uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacje są zasadne o ile wnoszą o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

Przy rozpoznawaniu niniejszej sprawy Sąd Rejonowy dopuścił się uchybień, które miały wpływ na treść wyroku. Zebrany materiał dowodowy zawiera luki, a jego ocena dokonana przez Sąd Rejonowy nie jest kompleksowa. Obowiązkiem Sądu I instancji wynikającym z zasady prawdy obiektywnej było dążenie do wyjaśnienia wszelkich istotnych okoliczności w sprawie, zwłaszcza zaś do wyjaśnienia sprzeczności i to przy uwzględnieniu całości zebranego materiału dowodowego, a czego Sąd Rejonowy nie dokonał.

Sąd I instancji oparł ustalenia na zeznaniach świadka R. L. (1), przeciwstawiając je wyjaśnieniom obwinionej. Świadek R. L. powołuje się jednak w zeznaniach na niepamięć wszystkich okoliczności zdarzenia, w tym okoliczności sytuacji drogowej wymuszającej hamowanie jego pojazdu. Obwiniona zaprzecza, aby ta sytuacja była następstwem jej zachowania w ruchu drogowym, naruszającym zakaz wjazdu na skrzyżowanie przy czerwonym sygnalizatorze. W tej sytuacji dowodowej podzielić należy argumenty apelacji, że Sąd Rejonowy niezasadnie zaniechał przesłuchania drugiego funkcjonariusza policji R. P., który był uczestnikiem zdarzenia (notatka urzędowa k. 3). Ze względu na ten brak nie można uznać, że Sąd Rejonowy wyczerpał wszystkie możliwości dotarcia do prawdy obiektywnej, a wydany wyrok oparty jest o niepełny materiał dowodowy. Nie ma bowiem podstaw do odrzucania przeprowadzenia dowodu z zeznań kolejnego, a zarazem bezpośredniego świadka zdarzenia. Zeznania te w procesie dowodzenia należało zestawić z wyjaśnieniami obwinionej i zeznaniami R. L., a nawet przeprowadzić między tymi osobami konfrontację w celu poczynienia wyczerpujących ustaleń w oparciu o źródła osobowe.

Zasadnie Sąd Rejonowy przeprowadził dowód z programu sygnalizacji świetlnej z rozmieszczeniem sygnalizatorów i grup sygnałowych w dniu zdarzenia, tyle tylko, że w ocenie tego dowodu, Sąd I instancji nie uwzględnił, że jest to wskazanie działania urządzeń na podstawie zasad ich funkcjonowania, które nie musi przystawać do konkretnej sytuacji drogowej. Dlatego też ten dowód należało zestawiać z twierdzeniami obwinionej i świadków bezpośrednio w trakcie ich przesłuchiwania, nie rezygnując z udziału biegłego w przeprowadzeniu tego dowodu, który mógłby zadawać specjalistyczne pytania, mogące prowadzić do jednoznacznego wyjaśnienia zachowania obwinionej. Tego Sąd Rejonowy jednak zaniechał.

Z powyższych względów zaskarżony wyrok należało uchylić i sprawę przekazać Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

W ponownym postępowaniu należy przeprowadzić postępowanie dowodowe w sposób powyżej wskazany, co powinno doprowadzić do wydania prawidłowego wyroku.

Sąd Okręgowy zdaje sobie sprawę ze zbliżającego się terminu przedawnienia karalności wykroczenia w dniu 4 maja 2014 roku (art. 45 § 1 kw) i tego, że Sąd Rejonowy może nie zdążyć rozpoznać sprawy przed wystąpieniem tego zdarzenia prawnego. Niezależnie od tego w chwili wyrokowania z uwagi na zakres uchybień, Sąd Okręgowy zobligowany był do uchylenia zaskarżonego wyroku.

Z powyższych względów Sąd Okręgowy na podstawie art. 437 § 2 kpk w zw. z art. 109 § 2 kpow orzekł jak w wyroku.