Pełny tekst orzeczenia

Przewodniczący:

SSO Dariusz Półtorak

Protokolant:

st. sekr. sądowy Paulina Jarczak

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 9/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sadu Rejonowego w Garwolinie z dnia 18 września 2019 r.

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

-------------------------------------------------

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

-------------------------------------------------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

-------------------------------------------

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

---------------------------------------------

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Obrazy przepisów postępowania mającej wpływ na treść orzeczenia tj.:

1)  art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez całkowicie dowolną ocenę dowodu w postaci zeznań świadka - oskarżycielki prywatnej B. S. (1) i nieuzasadnione oparcie na tym dowodzie ustaleń faktycznych stanowiących podstawę wyroku, chociaż zeznania te były nielogiczne, niespójne, sprzeczne z zeznaniami świadka L. S. oraz zeznaniami złożonymi przez oskarżycielkę w innych sprawach cywilnych toczących się pomiędzy stronami, a oskarżycielka prywatna - jako osoba mocno skonfliktowana z oskarżonym i mająca osobisty interes w jego szykanowaniu na drodze karnej - nie zasługuje na obdarzenie jej walorem wiarygodności;

2)  art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez całkowicie dowolną ocenę dowodu w postaci zeznań świadka L. S. i nieuzasadnione oparcie na tym dowodzie ustaleń faktycznych stanowiących podstawę wyroku, chociaż zeznania te były sprzeczne z zeznaniami oskarżycielki prywatnej oraz zeznaniami świadka B. S. (2), ich treść sugeruje, że świadka w rzeczywistości nie było na miejscu zdarzenia, a jako narzeczony oskarżycielki prywatnej, czyli osoba blisko z nią związana i również pośrednio skonfliktowana z oskarżonym, miał interes w korzystnym rozstrzygnięciu sprawy dla B. S. (1), a zatem zeznawał na jej korzyść, wspierając jej linię oskarżenia;

3)  art. 4 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez uznanie zeznań świadka B. S. (2) za nieistotne dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, podczas gdy z okoliczności przez niego wskazanych nie można wnioskować o braku jego wiedzy co do przebiegu zdarzenia, a wręcz przeciwnie - o zaprzeczeniu zdarzeniom wskazywanym przez oskarżycielkę prywatną (wypchnięcia jej z drzwi, krzyków jego rodziców), tym bardziej, że świadek znajdował się na podwórku;

4)  art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez całkowicie dowolną ocenę dowodu w postaci wyjaśnień oskarżonego i odmówienie im waloru wiarygodności, podczas gdy ich treść jest spójna, zarówno wewnętrznie, jak i z zeznaniami świadków A. S., O. P. i B. S. (2), a wszystkie te zeznania tworzą logiczną całość;

5)  art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez całkowicie dowolną ocenę dowodów w postaci zeznań świadków A. S. oraz O. P. i odmówienie im waloru wiarygodności jedynie z tego względu, że są one osobami bliskimi dla oskarżonego, podczas gdy ze stosunku bliskości nie można robić świadkom zarzutu, bowiem rzekome zdarzenie miało miejsce w miejscu ich zamieszkania, były one jedynymi świadkami przebiegu zajścia, a treść zeznań obu świadków jest spójna, odtwarza przebieg zdarzenia ze szczegółami i tworzy logiczną całość;

6)  art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dowolną ocenę dowodu w postaci zdjęć załączonych do akt sprawy oraz zaświadczenia z konsultacji medycznej i nieuzasadnione oparcie na tym dowodzie ustaleń faktycznych stanowiących podstawę wyroku, podczas gdy nie mogą one stanowić o sprawstwie oskarżonego - zdjęcia wykonane samodzielnie przez oskarżycielkę prywatną, konsultacja medyczna została przeprowadzona jedynie w oparciu o jej twierdzenia i to dopiero 2 dni po zdarzeniu, bez wywołania przez Sąd opinii biegłego z zakresu medycyny sądowej, która jako jest jedynym dowodem, który mógłby zweryfikować twierdzenia oskarżycielki prywatnej.

Błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku polegający na uznaniu, iż:

1)  w dniu 2 czerwca 2018 r. B. S. (1) przyjechała z narzeczonym L. S., który pozostał w samochodzie przy granicy posesji oskarżonego, podczas gdy L. S. nie towarzyszył oskarżycielce prywatnej w zdarzeniu i nie był jego świadkiem;

2)  oskarżony naruszył nietykalność cielesną B. S. (1) w ten sposób, że łapiąc ją rękoma za jej lewy bark i przedramię i szarpiąc, spychał ją po schodach w dół oraz w czasie, gdy ją wypychał z klatki schodowej na zewnątrz pchnął mocno w stronę drzwi wejściowych w wyniku czego uderzyła ona prawym biodrem o kant futryny, podczas gdy podczas wizyty oskarżycielki posiłkowej w dniu 2 czerwca 2018 r. nie doszło do żadnego kontaktu fizycznego, ani rękoczynów, a B. S. (1) opuściła dom po jej wyproszeniu z domu;

3)  oskarżony nie miał prawa wyprosić oskarżycielki z części domu obejmującej piwnicę i garaż, widząc że nie chce dobrowolnie go opuścić, podczas gdy oskarżycielka posiada prawo odrębnego korzystania jedynie z salonu i łazienki oraz współkorzystania z jadalni i kuchni.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut dotyczący rzekomego naruszenia przez Sąd I instancji przepisów postępowania, a w szczególności art. 7 kpk i art. 410 kpk nie jest zasadny i nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem autor apelacji nie wykazał, aby ocena dowodów jakiej dokonał sąd meriti nie spełniała wymogów oceny swobodnej i przekraczała jej granicę. Rozstrzygając w przedmiotowej sprawie Sąd Rejonowy dysponował dwiema grupami dowodów osobowych, które (przy daniu którejś z tych grup wiary) miały decydujące znaczenie dla rozstrzygnięcia w zakresie winy oskarżonego. Z jednej strony były to wyjaśnienia T. S. oraz zeznania A. S. i O. P., z drugiej natomiast zeznania oskarżycielki prywatnej B. S. (1) i L. S.. Wskazywane natomiast w apelacji zeznania B. S. (2) miały w realiach przedmiotowej sprawy drugorzędne znaczenie, albowiem w trakcie pobytu swojej matki wewnątrz domu świadek ten przebywał na działce kosząc trawę, dlatego nie mógł być obserwatorem zajścia jakie rozegrało się pomiędzy oskarżycielką prywatną a oskarżonym. Sąd Rejonowy uznał za wiarygodne zeznania drugiej grupy świadków tj. oskarżycielki prywatnej i L. S. i te dowody osobowe w głównej mierze stanowiły podstawę do rekonstrukcji stanu faktycznego. Ocena zeznań tych osób zaprezentowana w uzasadnieniu wyroku jest zgodna ze wskazaniami art. 7 kpk, a więc zasadami logiki, wiedzy oraz doświadczenia życiowego, poparta rzeczowymi i przekonywującymi argumentami. Sąd meriti we właściwy sposób wykazał dlaczego właśnie tym dowodom dał wiarę uznając jednocześnie za niewiarygodne dowody przeciwne. Wniesiona apelacja i zawarte tam zarzuty oraz ich argumentacja nie były w stanie tej oceny zakwestionować. Zaznaczyć bowiem należy, iż Sąd I instancji ma tę „przewagę” nad Sądem Odwoławczym, że ma bezpośredni kontakt z osobami przesłuchiwanymi i w oparciu nie tylko o treść ich zeznań, ale także inne czynności (sposób składania zeznań, reakcje świadka na zadawane pytania, płynność czy też brak płynności wypowiedzi) ma przesłanki do wyrobienia sobie poglądu co do wiarygodności twierdzeń osoby przesłuchiwanej. Z oczywistych względów możliwości takich pozbawiony był Sąd Okręgowy, który musiał opierać się jedynie na dokumentach znajdujących się w aktach sprawy odzwierciedlających przebieg postępowania I-instancyjnego. Treść tych dokumentów, w szczególności protokołów rozpraw, nie daje podstaw do podzielenia zarzutów apelacji i tym samym zakwestionowania zaskarżonego wyroku.

Skarżący podnosił, że L. S., jako osoba bliska dla oskarżycielki prywatnej miał interes prawny aby składać korzystne dla niej zeznania. Nie jest to jednak argument, który automatycznie powoduje negatywną ocenę zeznań tego świadka, skoro taką samą okoliczność można podnieść w odniesieniu do A. S. (obecnej żony oskarżonego) oraz jej córki O. P.. Przecież te osoby również należy uznać za zainteresowane rozstrzygnięciem sprawy, ale w tym wypadku na korzyść oskarżonego, stąd też osoby te wspierały prezentowana przez niego wersję wydarzeń.

Autor apelacji twierdzi, że zeznania B. S. (1) sprzeczne są z jej innymi zeznaniami składanymi w postępowaniach cywilnych oraz z zeznaniami L. S., jednakże zeznania te są gołosłowne i nie poparte żadnymi rzeczowymi argumentami. Sąd Okręgowy nie dostrzega bowiem żadnych sprzeczności pomiędzy zeznaniami oskarżycielki prywatnej, a świadka L. S., który widział jedynie ostatni fragment zajścia pomiędzy stronami – wypchnięcie oskarżycielki prywatnej przez drzwi wejściowe do domu. Co do zeznań składanych przez B. S. (1) w postępowaniach cywilnych to do akt przedmiotowej sprawy dołączone zostały fragmenty tych akt, jednakże zawarte tam wypowiedzi tego świadka w żadnym razie nie można ocenić jako sprzeczne z depozycjami składanymi w niniejszym postępowaniu. Obrońca powoływał się także na protokół ze sprawy I Co 630/18, który miał wykazać „brak naruszenia nietykalności cielesnej B. S. (1) przez oskarżonego”, jednakże nie był w stanie złożyć tego protokołu.

Niewątpliwie bardzo istotnymi, a jednocześnie obiektywnymi dowodami są konsultacja lekarska (k. 4) oraz zdjęcia (k. 34-35), które obrazują obrażenia ciała odniesione przez oskarżycielkę prywatną stanowiące skutek działania oskarżonego. Z dokumentów tych wynika, że B. S. (1) odniosła obrażenia w postaci dwóch rozległych wylewów podskórnych o sinej barwie, na lewym ramieniu, świeżych, na prawym biodrze także wylewu podskórnego z dwoma punktami sinej barwy. Te obrażenia, które niewątpliwie odniosła pokrzywdzona uwiarygodniają przedstawioną przez nią wersję wydarzeń, zgodnie z którą oskarżony trzymając za lewy bark i przedramię siłą sprowadzał ją ze schodów, a następnie pchnął mocno w stronę drzwi wejściowych, w wyniku czego prawą stroną ciała uderzyła w futrynę drzwi. Umiejscowienie obrażeń na ciele oskarżycielki odpowiada miejscu, w którym była ona trzymana przez oskarżonego w trakcie sprowadzania ze schodów (lewy bark i przedramię), a także miejscu, w które została uderzona o futrynę drzwi (prawe biodro). Nie było żadnym zaniedbaniem ze strony Sądu zaniechanie wywołania opinii biegłego z zakresu medycyny sądowej co podnosił w apelacji obrońca. Po pierwsze, autor apelacji nie wnioskował o taki dowód na etapie postępowania I-instancyjnego, mimo że w nim uczestniczył. Po drugie, podzielić należy stanowisko sądu meriti, iż w realiach przedmiotowej sprawy taki dowód był zbędny do jej merytorycznego rozstrzygnięcia. W sytuacji, gdy oskarżonemu nie było zarzucane popełnienie czynu przeciwko życiu i zdrowiu (np. z art. 157 §2 kk) nie było potrzeby korzystania z osoby biegłego z zakresu medycyny sądowej, albowiem Sąd mógł samodzielnie ocenić czy T. S. swoim działaniem wyczerpał znamiona występku naruszenia nietykalności cielesnej. Co więcej, sugerowany przez obronę dowód mógłby być uznany za ewentualnie niekorzystny dla oskarżonego w sytuacji gdyby biegły uznał, że doszło do naruszenia czynności narządu ciała lub rozstroju zdrowia oskarżycielki prywatnej.

Nie można zgodzić się ze skarżącym, że zdjęcia obrażeń oraz obdukcja lekarska zostały dokonane zbyt późno. Zdarzenie miało miejsce 2 czerwca 2018 r., natomiast wskazane wyżej czynności 04 czerwca 2018 r., a więc zaledwie dwa dni później. Trudno wymagać od pokrzywdzonej, aby bezpośrednio po zajściu z oskarżonym udała się do lekarza. Tym bardziej, że odniesione przez nią obrażenia nie były na tyle poważne, aby wymagały natychmiastowej pomocy lekarskiej. Doświadczenie życiowe wskazuje, ze powierzchowne obrażenia ciała (a więc takie, jakie odniosła pokrzywdzona) najbardziej widoczne są po upływie kilku dni, gdy następuje wybarwienie siniaków. Dlatego logicznym jest, że pokrzywdzona dopiera wtedy zrobiła zdjęcia i udała się do lekarza, który mógł wzrokowo obrażenia te stwierdzić.

Pierwotnym zarzutem podniesionym w apelacji była obraza przepisów postępowania polegająca na błędnej – zdaniem autora apelacji – ocenie dowodów. Skoro Sąd Odwoławczy we wcześniejszej części uzasadnienia wykazał niezasadność tego zarzutu, to konsekwencją tego jest również brak podstaw do zanegowania ustaleń faktycznych, które są wynikiem tej oceny dowodów dokonanej przez Sąd meriti, którą to ocenę w zupełności podziela Sąd Okręgowy. Odnośnie zarzutu zawartego w pkt 3-im można jedynie dodać, że przedmiotem, niniejszego postępowania nie była kwestia zakresu korzystanie przez strony ze składników majątku wspólnego, a jeżeli oskarżony miał poczucie naruszenia swoich praw mógł tego dochodzić przez przed właściwymi organami, ale nie uprawniało go to do podejmowania niezgodnych z prawem działań wobec oskarżycielki prywatnej.

,

Wniosek

Wniosek o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Niezasadność zarzutu warunkowała bezzasadność wniosku.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

…………………………………………………………

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

………………………………………………………….

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

………………………………………………

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

………………………………………………….

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

………………………………………………

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

………………………………………………..

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

………………………………………………

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

………………………………………………..

4.1.

………………………………………………

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

………………………………………

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

……………………………………………..

6.  Koszty Procesu

P unkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Orzeczono o opłacie za II instancję na podstawie art. 8 ustawy z dnia 23 kwietnia 1973 r. o opłatach w sprawach karnych.

7.  PODPIS