Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 kwietnia 2019 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu V Wydział Gospodarczy w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 1 kwietnia 2019 r. w Toruniu

na rozprawie

sprawy z powództwa A. C.

przeciwko (...) spółce akcyjnej w W.

o zapłatę

I zasądza od pozwanego (...) spółki akcyjnej w W. na rzecz powoda A. C. kwotę 2258,52 zł (dwa tysiące dwieście pięćdziesiąt osiem złotych pięćdziesiąt dwa grosze) z ustawowymi odsetkami od dnia 2.09.2013 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. oraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1.01.2016 r. do dnia zapłaty;

II oddala powództwo w pozostałej części;

III zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 11,81 zł (jedenaście złotych osiemdziesiąt jeden groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt V GC 1107/17

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Rejonowego w Toruniu z dnia 15 kwietnia 2019 r.

Pozwem z dnia 24 lutego 2017 roku powód A. C., prowadząca działalność gospodarczą pod nazwą (...) wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwoty 4.059,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 2 września 2013 r. do 31 grudnia 2015 r. oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty, a także zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód wskazał, iż w dniu 11 czerwca 2013 roku doszło do kolizji drogowej, w wyniku której uszkodzony został pojazd marki R. (...) o numerze rejestracyjnym (...), należący do A. Z.. Sprawca zdarzenia posiadał zawartą z pozwanym zakładem ubezpieczeń umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. W dniu 11 czerwca 2013 r. poszkodowany przekazał uszkodzony pojazd do warsztatu naprawczego, a naprawa została zakończona w dniu 9 lipca 2013 r. Na czas naprawy poszkodowany wynajął od powoda pojazd zastępczy marki D. L.. Po zakończeniu naprawy poszkodowany zwrócił samochód zastępczy powodowi, który w dniu 20 lipca 2013 r. wystawił poszkodowanemu fakturę proforma VAT na kwotę 7.134 zł brutto. Ponadto w dniu 11 czerwca 2013 r. poszkodowany zawarł z powodem umowę cesji wierzytelności, mocą której powód nabył wierzytelność wobec pozwanego, obejmującą prawo do żądania zwrotu kosztów powstałych w związku ze szkodą komunikacyjną. Powód nadmienił, iż w dniu 31 lipca 2013 r. pozwany otrzymał zawiadomienie o szkodzie wraz z kompletem dokumentacji. Wobec braku odpowiedzi powód w wiadomości elektronicznej z dnia 19 grudnia 2013 r. wysłał pozwanemu monit z prośbą o przedstawienie stanowiska w sprawie. Decyzją z dnia 30 grudnia 2013 r. pozwany poinformował, iż przyznał odszkodowanie w kwocie 3.075 zł brutto. Powód w piśmie z dnia 3 stycznia 2014 r. odwołał się od decyzji pozwanego, który podtrzymał dotychczasowe stanowisko. Następnie pismem z dnia 7 lutego 2014 r. powód wezwał pozwanego do bezzwłocznej zapłaty całkowitych kosztów najmu pojazdu zastępczego. Pozwany w piśmie z dnia 28 lutego 2014 r. ostatecznie odmówił spełnienia żądania powoda. W ocenie powoda pozwany bezpodstawnie odmówił wypłaty odszkodowania w dochodzonej wysokości.

Referendarz Sądowy w Sądzie Rejonowym w Toruniu wydał w dniu 22 marca 2017 roku nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, zgodny z żądaniem zawartym w pozwie.

Pozwany (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. w ustawowym terminie złożył sprzeciw od powyższego nakazu zapłaty, zaskarżając go w całości i wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany przytoczył okoliczności bezsporne oraz zaprzeczył, aby był zobowiązany do dopłaty odszkodowania w kwocie 4.059 zł. Pozwany podniósł zarzut przedawnienia roszczenia powoda, które w jego ocenie przedawniło się z końcem stycznia 2017 roku, co jest związane z odpowiedzią pozwanego z dnia 28 stycznia 2014 r. Pozwany podniósł, iż wezwanie do zapłaty z dnia 7 lutego 2014 r. nie inicjuje rozpoczęcia biegu przedawnienia na nowo w rozumieniu art. 819 § 4 k.c., gdyż oświadczenie pozwanego w sprawie nieuznania roszczeń powoda zostało już złożone w decyzjach z dnia 30 grudnia 2013 r. i 28 stycznia 2014 r. Ponadto pozwany wskazał, iż czas najmu powinien odpowiadać okresowi niezbędnemu do wykonania technologicznej naprawy pojazdu, uznając, iż 25 dniowy czas najmu w zupełności wystarczył na dokonanie naprawy. W ocenie pozwanego zakres uszkodzeń pojazdu nie uniemożliwił korzystania z niego, dlatego wynajem pojazdu zastępczego w dniu kolizji nie był uzasadniony. Strona pozwana nadmieniła, iż stawka najmu w wysokości 200,00 zł netto jest rażąco wygórowana, a korzystanie z takiej oferty należy uznać za przejaw braku współpracy z ubezpieczycielem w likwidacji szkody, co doprowadziło do zwiększenia jej rozmiaru.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 11 czerwca 2013 roku miało miejsce zdarzenie drogowe, w wyniku którego doszło do szkody w pojeździe marki R. (...) o numerze rejestracyjnym (...), należącym do poszkodowanego A. Z.. Szkoda ta została spowodowana przez kierowcę, który posiadał zawartą z pozwanym (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w W. umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych.

(okoliczności bezsporne; nadto dowód: druk zgłoszenia szkody w pojeździe – k. 187-191)

Poszkodowany w dniu zdarzenia przekazał uszkodzony pojazd do warsztatu naprawczego w W.. Policja poinformowała go, że nie powinien dalej jechać uszkodzonym samochodem, więc pojazd został przewieziony do warsztatu na lawecie. Warsztat pomógł poszkodowanemu zorganizować pojazd zastępczy D. L., którym poszkodowany wrócił do miejsca zamieszkania. Naprawa pojazdu została zakończona w dniu 9 lipca 2013 roku. Oględziny pojazdu odbyły się w dniu 20 czerwca 2013 r., podczas których poszkodowany nie był obecny. Tego samego dnia pozwany sporządził kalkulację naprawy pojazdu, która została przekazana do poszkodowanego w dniu 25 czerwca 2013 roku. Warsztat naprawczy sporządził kalkulację naprawy w dniu 4 lipca 2013 roku, którą pozwany otrzymał w dniu 5 lipca 2013 roku.

(dowody: protokół naprawy – k. 16; zeznania świadka A. Z. – k. 207-207v; notatka służbowa z dnia 20 czerwca 2013 r. – k. 192; kosztorys nr (...) – k. 169-171; kalkulacja nr (...) – k. 155-158; wydruk z systemu likwidacji szkód – k. 304-304v)

Poszkodowany A. Z. nie posiadał innego samochodu, którym mógłby zastąpić uszkodzony pojazd. Pojazd był niezbędny poszkodowanemu do codziennego funkcjonowania oraz dojazdów do lekarza, poszkodowany ma pierwszą grupę inwalidzką. Wobec tego w dniu 11 czerwca 2013 roku A. Z. wynajął od A. C. pojazd zastępczy marki D. L. za dobową stawkę najmu w wysokości 246,00 zł brutto.

Jednocześnie z umową najmu poszkodowany zawarł z A. C. umowę cesji wierzytelności, mocą której nabyła on wierzytelność wobec pozwanego, obejmującą prawo do żądania zwrotu kosztów powstałych w związku z najmem pojazdu. Najem pojazdu zastępczego trwał do dnia 9 lipca 2013 roku, tj. łącznie 29 dni. Za wynajem pojazdu zastępczego powód wystawił w dniu 20 lipca 2013 roku fakturę proforma VAT nr 25/07/2013/FP na kwotę 7.134,00 zł brutto.

(dowody: umowa najmu pojazdu zastępczego oraz cesji wierzytelności – k. 13-14; oświadczenie poszkodowanego – k. 15; zeznania świadka A. Z. – k. 207-207v; faktura proforma VAT nr 25/07/2013/FP – k. 18)

W dniu 31 lipca 2013 roku (...) S.A. w W. otrzymał od powoda zawiadomienie o szkodzie wraz z kompletem dokumentacji. Wobec braku odpowiedzi, powód w wiadomości e-mail z dnia 19 grudnia 2013 r. wysłał pozwanemu monit z prośbą o przedstawienie zajętego stanowiska w sprawie.

(dowody: pismo z dnia 29 lipca 2013 r. wraz z potwierdzeniem odbioru – k. 19-21; wydruk wiadomości e-mail z dnia 19 grudnia 2013 r. – k. 23)

Decyzją z dnia 30 grudnia 2013 roku (...) S.A. w W. poinformował powoda, iż przyznał odszkodowanie z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego w kwocie 3.075 zł, uznając za zasadny czas najmu w okresie 25 dni przy stawce dobowej w wysokości 100 zł netto.

Powód w piśmie z dnia 3 stycznia 2014 roku wezwał pozwanego do wypłaty pozostałej części roszczenia. Z kolei pozwany pismem z dnia 28 stycznia 2014 roku podtrzymał dotychczasowe stanowisko, wnosząc o przedłożenie faktury VAT za wykonaną usługę.

(dowody: pisma pozwanego z dnia 30 grudnia 2013 r. – k. 24-25; pismo powoda z dnia 3 stycznia 2014 r. – k. 26-29; pismo pozwanego z dnia 28 stycznia 2014 r. – k. 30-31)

Pismem z dnia 7 lutego 2014 roku powód wezwał pozwanego do bezzwłocznej zapłaty całkowitych kosztów najmu pojazdu zastępczego w wysokości 4.059 zł, przesyłając jednocześnie fakturę zaliczkową. W odpowiedzi na powyższe pismo pozwany ostatecznie odmówił spełnienia żądania powoda.

(dowody: pismo powoda z dnia 7 lutego 2014 r. wraz z fakturą – k. 32-34; pismo pozwanego z dnia 28 lutego 2014 r. – k. 35)

Uzasadniony czas naprawy pojazdu marki R. (...) o nr rej. (...) z uwzględnieniem procesu likwidacji szkody wynosił nie więcej niż 24 dni. Rynkowa stawka wynajmu pojazdu zastępczego odpowiadającego klasie pojazdu uszkodzonego obowiązująca na rynku lokalnym (zarówno (...) jak i (...)) w czerwcu 2013 roku zawierała się w przedziale od 90,00 zł brutto do 222,23 zł brutto. Stawka w wysokości 246,00 zł brutto zastosowana przez powoda wykraczała poza stawki rynkowe.

(dowody: opinia biegłego sądowego z dziedziny techniki samochodowej i ruchu drogowego S. D. – k. 230-235, opinia uzupełniająca pisemna: k. 284-286, ustna opinia uzupełniająca:333, 338)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny ustalono na podstawie dokumentów przedłożonych przez strony postępowania, w tym akta szkody nr (...) oraz zeznań świadka A. Z. i opinię biegłego sądowego z dziedziny techniki samochodowej i ruchu drogowego S. D. wraz z opiniami uzupełniającymi (ustną i pismeną).

Sąd za wiarygodne uznał dokumenty przedłożone przez strony, bowiem nie budziły wątpliwości Sądu, a strony nie kwestionowały ich prawdziwości. Zważyć jednak należy, że czym innym jest uznanie autentyczności danego dokumentu, tj. uznanie, że nie został on podrobiony czy przerobiony, a czym innym jest wyciąganie stosowanych wniosków z treści takiego dokumentu.

Sąd uznał zeznania świadka A. Z. za wiarygodne. Świadek zeznał, iż uszkodzony pojazd był naprawiany w W. i nie uczestniczył w oględzinach pojazdu. Ponadto świadek podał, iż korzystał z pojazdu zastępczego na potrzeby życia codziennego, tj. dojazdy do sklepu czy lekarza. Świadek nie pamiętał czasu trwania naprawy pojazdu oraz wskazał, że nie interesował się wysokością stawki najmu. Zeznania świadka są logiczne i spójne.

Sporządzoną w niniejszej sprawie opinię biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego S. D. Sąd uznał za rzetelną i fachową. Biegły po dokonaniu analizy zgromadzonych w sprawie dokumentów oraz na podstawie posiadanej fachowej wiedzy, wydał jednoznaczną w swych wnioskach i spójną opinię w sprawie. Sąd uznał, iż opinia biegłego w sposób wiarygodny ustala konieczny czas naprawy pojazdu R. (...) oraz rynkową stawkę wynajmu pojazdu odpowiadającego klasie pojazdu uszkodzonego obowiązującą na rynku lokalnym ( (...) oraz (...)) w czerwcu 2013 roku. Należy wskazać, iż strona powodowa zakwestionowała powyższą opinię, nie zgadzając się z twierdzeniem biegłego, iż warsztat wydłużył proces likwidacji szkody o 4 dni, bowiem pozwany sporządził kalkulację naprawy w dniu 20 czerwca 2013 r., a przekazał ją warsztatowi dopiero w dniu 4 lipca 2013 r. Ponadto w ocenie powoda opinia biegłego nie pozwala stwierdzić, czy stawka czynszu najmu oferowana przez powoda była zawyżona, a biegły powinien badać rynek (...). Odnosząc się do powyższych zarzutów, biegły wskazał, iż w materiale dowodowym nie ma informacji, kiedy kosztorys został faktycznie dostarczony do warsztatu. Biegły nadmienił, iż w umowie najmu pojazdu zastępczego przedłożonej przez powoda nie ma informacji odnośnie opłat dodatkowych, takich jak limit kilometrów. Na rozprawie przedłożył też informacje co do stawek na rynku (...), gdzie wynajmowany był pojazd zastępczy i potwierdził, że wnioski opinii dotyczą obu rynków.

W przedmiotowej sprawie stan faktyczny pozostawał w przeważającej mierze niesporny między stronami. Nie był kwestionowany fakt kolizji drogowej z dnia 11 czerwca 2013 roku, w wyniku której doszło do uszkodzenia pojazdu marki R. (...). Poza sporem pozostawała także zasada odpowiedzialności pozwanego za szkodę, który wypłacił odszkodowanie właścicielowi pojazdu. Wskutek umowy cesji zawartej między poszkodowanym a powodem, wierzytelność o naprawienie szkody w zakresie kosztów najmu pojazdu zastępczego przysługuje obecnie A. C..

Kwestię sporną stanowił natomiast zasadny okres najmu pojazdu zastępczego, jak również wysokość dobowej stawki najmu. Powód dochodził bowiem dopłaty do odszkodowania z tytułu kosztów najmu auta zastępczego, trwającego 29 dni z zastosowaniem dziennej stawki najmu w kwocie 246 zł brutto. Z kolei pozwany na etapie postępowania likwidacyjnego uznał za zasadny najem pojazdu w wymiarze 25 dni weryfikując stawkę najmu do kwoty 100,00 zł netto (123,00 zł brutto) za jeden dzień najmu. W ocenie pozwanego stawka najmu zastosowana przez powoda została znacznie zawyżona w stosunku do stawek rynkowych najmu dla tej klasy pojazdu co uszkodzony.

Przechodząc do rozważań prawnych należy wskazać, że przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony (art. 822 § 1 k.c.). Odpowiedzialność odszkodowawczą z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych regulują przepisy ustawy z 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2060 z późn. zm.), w dalszej części uzasadnienia nazywanej ustawą. Zgodnie z art. 34 ust. 1 i 36 ust. 1 ustawy z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są zobowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia, a odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej. Ustalenie odszkodowania z ubezpieczenia OC następuje według ogólnych zasad, określonych w art. 361-363 k.c., z tym jedynie zastrzeżeniem, że zakład ubezpieczeń zobowiązany jest tylko do świadczenia pieniężnego, ograniczonego do wysokości, ustalonej w umowie, sumy gwarancyjnej (art. 822 § 1 k.c. i art. 36 ust. 1 ustawy).

W uchwale składu siedmiu sędziów z dnia 17 listopada 2011 r. ( III CZP 5/11 OSNC 2012, Nr 3, poz. 28) Sąd Najwyższy wyraził pogląd, iż odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za uszkodzenie albo zniszczenie pojazdu mechanicznego, niesłużącego do prowadzenia działalności gospodarczej, obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego; nie jest ona uzależniona od niemożności korzystania przez poszkodowanego z komunikacji zbiorowej. W uzasadnieniu uchwały wskazano, że nie wszystkie wydatki, pozostające w związku przyczynowym z wypadkiem komunikacyjnym, mogą być refundowane, istnieje bowiem obowiązek wierzyciela zapobiegania szkodzie i zmniejszania jej rozmiarów (art. 354 § 2, art. 362 i art. 826 § 1 k.c.). Na dłużniku ciąży w związku z tym obowiązek zwrotu wydatków celowych i ekonomicznie uzasadnionych, pozwalających na wyeliminowanie negatywnych dla poszkodowanego następstw, niedających się wyeliminować w inny sposób, z zachowaniem rozsądnej proporcji między korzyścią wierzyciela a obciążeniem dłużnika. Sąd Najwyższy zauważył, iż nie jest celowe nadmierne rozszerzanie odpowiedzialności odszkodowawczej i w konsekwencji - gwarancyjnej ubezpieczyciela, co mogłoby prowadzić do wzrostu składek ubezpieczeniowych. Za celowe i ekonomicznie uzasadnione mogą być – co do zasady – uznane wydatki poniesione na najęcie pojazdu zastępczego tego samego typu co uszkodzony i na czas niezbędny do naprawy albo zakupu nowego pojazdu. Pogląd ten Sąd Rejonowy w całości podziela.

Po analizie materiału dowodowego Sąd stwierdził, iż niniejsze powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części. Należy wskazać, iż pozwany (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. posiadał zawartą ze sprawcą wypadku komunikacyjnego z dnia 11 czerwca 2013 r. umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych i z tego tytułu był on odpowiedzialny za szkodę poniesioną przez poszkodowanego, która obejmuje również uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego. Strona pozwana podniosła jednak zarzut przedawnienia roszczenia powoda związanego ze szkodą z dnia 11 czerwca 2013 r., wskazując, iż przedawniło się ono z końcem stycznia 2017 roku, co jest związane z odpowiedzią pozwanego z dnia 28 stycznia 2014 r. W ocenie pozwanego niniejsze pismo nie spowodowało rozpoczęcia biegu przedawnienia na nowo. Stosownie do art. 819 § 1 k.c. roszczenia z umowy ubezpieczenia przedawniają się z upływem lat trzech. Zgodnie zaś z art. 819 § 4 k.c. bieg przedawnienia roszczenia o świadczenie do zakładu ubezpieczeń przerywa się także przez zgłoszenie ubezpieczycielowi tego roszczenia lub przez zgłoszenie zdarzenia objętego ubezpieczeniem. Bieg przedawnienia rozpoczyna się na nowo od dnia, w którym zgłaszający roszczenie lub zdarzenie otrzymał na piśmie oświadczenie ubezpieczyciela o przyznaniu lub odmowie świadczenia. W rozpatrywanej sprawie zgłoszenie przez powoda pozwanemu zakładowi ubezpieczeń roszczenia w piśmie z dnia 7 lutego 2014 roku przerwało bieg przedawnienia i bieg ten rozpoczął się na nowo od dnia otrzymania przez powoda pisma pozwanego z dnia 28 lutego 2014 r., w którym to piśmie pozwany ostatecznie odmówiła wypłaty odszkodowania. Biorąc pod uwagę datę pisma, powód musiał je otrzymać nie później niż w marcu 2014 r. Trzyletni termin przedawnienia z art. 819 § 1 k.c. upłynął więc najpóźniej z końcem marca 2017 r. Pozew w niniejszej sprawie został wniesiony w dniu 24 lutego 2017 r., a więc przed upływem terminu przedawnienia roszczenia powoda.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do wysokości zasadnej stawki najmu pojazdu zastępczego, Sąd podzielił wnioski biegłego sądowego, zgodnie z którymi stawka zastosowana przez powoda wykracza poza stawki rynkowe. Należy wskazać, iż biegły określił rynkowe stawki najmu pojazdu odpowiadającego klasie pojazdu wynajętego zawierające się w przedziale od 90,00 zł brutto do 222,23 zł brutto za dobę, zaś średnia stawka została ustalona na kwotę 152,99 zł brutto. Biegły podkreślił, że kwestia rynku lokalnego i (...) nie ma wpływu na wnioski opinii. Tym samym należało dokonać obniżenia zasadnej stawki najmu pojazdu zastępczego do najwyższej ze stawek rynkowych określonych przez biegłego, tj. do kwoty 222,23 zł brutto.

Rozstrzygając natomiast kwestię zasadnego czasu najmu, Sąd uznał za uzasadniony najem pojazdu zastępczego w okresie 24 dni, podzielając w tym zakresie wnioski opinii biegłego. Biegły wskazał, iż uzasadniony czas naprawy pojazdu R. (...) z uwzględnieniem procesu likwidacji szkody wynosił nie więcej niż 24 dni. Mając to na względzie, Sąd uznał, iż czas najmu pojazdu zastępczego przekraczający uzasadniony czas naprawy pojazdu tj. 24 dni, nie mieści się w granicach normalnego następstwa szkody powstałej na skutek zdarzenia z dnia 11 czerwca 2013 roku i nie jest objęty odpowiedzialnością pozwanego.

Podsumowując powyższe rozważania, Sąd uznał za zasadny najem pojazdu zastępczego na okres 24 dni, po stawce 22,23 zł brutto za dobę. Odszkodowanie należne poszkodowanemu z tytułu najmu pojazdu zastępczego wyniosło zatem 5.333,52 zł. Z uwagi na fakt, iż pozwany (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wypłacił już odszkodowanie za najem pojazdu zastępczego w wysokości 3.075 zł, Sąd na podstawie art. 19 ust. 1, art. 34 ust. 1, art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych w zw. z art. 822 § 1 k.c. i art. 361 i art. 362 k.c. w zw. z art. 509 § 1 k.c. zasądził w punkcie pierwszym sentencji wyroku od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.258,52 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 2 września 2013 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty. W pozostałym zakresie powództwo podlegało oddaleniu, o czym orzeczono w punkcie II sentencji wyroku.

Rozstrzygnięcie w przedmiocie odsetek wydano w oparciu o art. 481 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. z 14 ust. 1 ustawy dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, w uwzględnieniem zmiany w zakresie nazewnictwa odsetek. Która weszła w życie w dniu 1.01.2016 r. Przepis art. 481 § 1 k.c. stanowi, że jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Z kolei art. 14 ust. 1 ustawy dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych wskazuje, że zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Wezwanie do zapłaty pozwany otrzymał w dniu 31.07.2013 r.- k. 21 i od tego momentu należy liczyć 30-dniowy termin po którego upływie pozostawał w opóźnieniu.

O kosztach procesu Sąd orzekł jak w punkcie III sentencji wyroku na podstawie art. 100 zd. 1 in fine k.p.c. w zw. z art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. stosunkowo rozdzielając je zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy. W niniejszej sprawie do niezbędnych kosztów procesu poniesionych przez powoda należy zaliczyć koszty zastępstwa procesowego w kwocie 900 zł (§ 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 265) wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł, opłatę sądową od pozwu w wysokości 203 zł oraz wydatki związane z wynagrodzeniem biegłego w kwocie 478,08, tj. łącznie 1.598,08 zł. Z kolei pozwany poniósł koszty zastępstwa procesowego w kwocie 900 zł (§ 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 265) wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł, koszty związane ze stawiennictwem świadka w wysokości 38,40 zł oraz koszt przyznanego wynagrodzenia biegłego w kwocie 1.075,67 zł, tj. łącznie 2.031,07 zł. Powód wygrał proces w 55,64%, zaś pozwany wygrał w pozostałym zakresie, tj. 44,36%. Tym samym pozwanemu z poniesionych przez niego kosztów należał się zwrot 44,36%, tj. kwoty 900,98 zł, zaś powodowi – 55,64% tj. kwoty 889,17 zł. Po wzajemnym potrąceniu powyższych kwot, Sąd orzekł o obowiązku zwrotu przez powoda na rzecz pozwanego kwoty 11,81 zł tytułem zwrotu kosztów procesu ( 900,98-889,17).