Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 lutego 2020 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie V Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 20 lutego 2020 r. w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) S.A. z siedzibą w W.

przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy - Mokotowa w Warszawie

z dnia 30 października 2019 r., sygn. akt II C 1803/19

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od (...) S. A. z siedzibą w W. na rzecz (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 135 (sto trzydzieści pięć) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w instancji odwoławczej.

Sygn. akt V Ca 2861/18

UZASADNIENIE

Powódka (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. (obecnie (...) S.A. z siedzibą w W.) wniosła o zasądzenie od pozwanego (...) S. A. w W. kwoty 250 EURO tytułem odszkodowania wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 16 czerwca 2018 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu.

Pozwana wnosiła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powódki na jej rzecz kosztów postępowania.

Wyrokiem z dnia 30 października 2019r. w sprawie II C 1803/19 Sąd Rejonowy dla Warszawy- Mokotowa w Warszawie zasądził od pozwanej na rzecz powódki żądaną kwotę wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 16 czerwca 2018r. do dnia zapłaty oraz obciążył pozwaną kosztami postępowania w wysokości 317 zł.

Apelację od powyższego wyroku wniosła pozwana, zaskarżając orzeczenie w pkt. I i III. Skarżąca zarzuciła Sądowi Rejonowemu naruszenie przepisów prawa, tj.: art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 248 k.p.c. i art. 217 § 3 k.p.c.

Pozwana wnosiła o zmianę wyroku i oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie na rzecz pozwanej kosztów postępowania za obydwie instancje.

W odpowiedzi na apelację powódka wniosła o jej oddalenie i zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania apelacyjnego.

Z uwagi na fakt, że niniejsza sprawa podlega rozpoznaniu według przepisów o postępowaniu uproszczonym stosownie do art. 505 ¹³ § 2 k.p.c., Sąd Okręgowy ograniczył uzasadnienie wyroku do wyjaśnienia jego podstawy prawnej z przytoczeniem przepisów prawa.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja pozwanej nie zasługiwała na uwzględnienie.

Przede wszystkim nie można było się zgodzić z zarzutem naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 248 k.p.c. i art. 217 § 3 k.p.c. poprzez nie uwzględnienie wniosku dowodowego pozwanego o zobowiązanie powoda do nadesłania oryginału umowy cesji zawartej w formie papierowej, albowiem z wyjaśnień powoda złożonych w dniu 1 kwietnia 2019r. wynikało, że umowa została sporządzona w formie dokumentowej za pośrednictwem internetu i jej oryginał „w klasycznym tego słowa znaczeniu nie istnieje”. W związku z tym próba dopuszczenia wniosku dowodowego zgłoszonego przez pozwanego byłaby bezprzedmiotowa, a wniosek nie mógł podlegać uwzględnieniu.

Przechodząc do rozpoznania pozostałych zarzutów apelacyjnych Sąd Okręgowy nie miał też wątpliwości, podobnie jak Sąd I instancji, że w niniejszej sprawie cesja wierzytelności nie musiała być dokonana w formie pisemnej, gdyż nie zachodziły okoliczności uzasadniające zastosowanie art. 511 k.c.

Niewątpliwie także zastosowanie w niniejszej sprawie znajdował art. 77 ³ k.c., w świetle którego dokumentem jest nośnik informacji zawierający jej treść. Według art. 3 pkt 35 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) Nr 910/2014 z 23.7.2014 r. w sprawie identyfikacji elektronicznej i usług zaufania w odniesieniu do transakcji elektronicznych na rynku wewnętrznym oraz uchylającego dyrektywę 1999/93/WE (Dz.Urz. UE L Nr 257, s. 73) dokument elektroniczny "oznacza każdą treść przechowywaną w postaci elektronicznej, w szczególności tekst lub nagranie dźwiękowe, wizualne lub audiowizualne". Definicja ta kładzie nacisk na treść informacji, a nie nośnik, na którym informacja ta została utrwalona.

Z kolei w myśl art. 77 ² k.c. warunkiem zachowania formy dokumentowej, na którą powoływał się powód w niniejszym postępowaniu, było złożenie oświadczenia woli w postaci dokumentu w sposób umożliwiający ustalenie osoby składającej oświadczenie. Bezspornie również z treści dokumentu wynikało, że takie oświadczenie zostało złożone przez Ł. K. uczestnika lotu określonego w umowie.

Ustawodawca nie wskazał przy tym, w jaki sposób dokonuje się ustalenia osoby składającej oświadczenie woli w omawianej formie. Należało zatem co do zasady przyjąć też, że weryfikacja ta może być przeprowadzana dowolnymi środkami dowodowymi. Trzeba było jednak przy tym pamiętać, że z jednej strony forma dokumentowa jako forma o najniższym stopniu sformalizowania ma z założenia przyczynić się do usprawnienia dokonywania czynności prawnych, z drugiej jednak strony odformalizowanie dokonuje się w dużym stopniu kosztem pewności obrotu prawnego, gdyż brak jest w formie dokumentowej jednoznacznego elementu identyfikującego osobę składającą oświadczenie woli. Stanowisko powoda, iż w przypadku formy dokumentowej wystarczającą funkcję identyfikacyjną pełnił podpis autora oświadczenia woli, pomimo kwestionowania tego elementu przez stronę pozwaną, uwiarygodniało dołączenie przez powoda do pozwu innych dokumentów, takich jak potwierdzenie rezerwacji i karty pokładowej należącej do konsumenta. Trudno byłoby logicznie wyjaśnić, w jaki sposób powód miałby wejść w posiadanie kopii tych dokumentów, jeśliby nie zawarł stosownej umowy cesji wierzytelności.

Mając powyższe na uwadze, w oparciu o art. 385 k.p.c. Sąd Okręgowy oddalił apelację, o kosztach postępowania orzekając na podstawie art. 391 § 1 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. i art. 98 k.p.c.