Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

23 stycznia 2020 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodnicząca: SSR Hanna Świderska

Protokolant: stażysta Paulina Janduła

po rozpoznaniu 23 stycznia 2020 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa Ł. N.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powoda Ł. N. kwotę 4.661,90 zł (cztery tysiące sześćset sześćdziesiąt jeden złotych i dziewięćdziesiąt groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 16 listopada 2018 roku do dnia zapłaty,

2.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powoda Ł. N. kwotę 1.871 zł (jeden tysiąc osiemset siedemdziesiąt jeden złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu,

3.  nakazuje pobrać od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi kwotę 966,65 zł (dziewięćset sześćdziesiąt sześć złotych i sześćdziesiąt pięć groszy) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Sygn. akt I C 732/18

UZASADNIENIE

Pozwem z 10 grudnia 2018 roku Ł. N. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. na swoją rzecz kwoty 4.460,49 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od 16 listopada 2018 roku do dnia zapłaty oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód wskazał, że dochodzi zapłaty z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej sprawcy za szkodę powstałą w związku ze szkodą komunikacyjną z 9 października 2018 roku, w wyniku której uszkodzeniu uległ należący do powoda pojazd marki C. (...), nr rej. (...). W toku postępowania likwidacyjnego pozwany wypłacił na rzecz poszkodowanego kwotę 3.132,85 zł. W jego ocenie kwota wypłacona przez ubezpieczyciela jest zaniżona. Rzeczoznawca majątkowy, z którym konsultował się powód, oszacował rzeczywisty koszt naprawy pojazdu na 7.408,84 zł. W przedmiotowym postępowaniu powód dochodzi zatem kwoty 4.275,99 zł stanowiącej różnicę między przyznanym odszkodowaniem a rzeczywistym kosztem naprawy pojazdu oraz kwotę 184,50 zł zwrotu kosztów prywatnej opinii sporządzonej na zlecenie powoda. /pozew k. 3-8/

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na jego rzecz od powoda zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wedle norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwany zakwestionował żądania powoda w całości. Wskazał, że wypłacona w toku postępowania likwidacyjnego kwota w całości zaspokaja roszczenie powoda, który mógł wykonać naprawę w warsztacie należącym do Sieci Naprawczej pozwanego /odpowiedź na pozew k. 38-41/.

Pismem z 24 września 2019 roku powód rozszerzył powództwo do kwoty 4.661,90 zł /pismo procesowe – k. 115/.

Pozwany nie uznał powództwa w rozszerzonym zakresie /pismo procesowe – k. 124/.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny.

9 października 2018 doszło do wypadku drogowego, w którym został uszkodzony pojazd marki C. (...), nr rej. (...), stanowiący własność powoda. Sprawca zdarzenia był ubezpieczony w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej w pozwanym towarzystwie ubezpieczeń. /bezsporne/

Tego samego dnia poszkodowany zgłosił szkodę ubezpieczycielowi. Decyzją z 17 października 2018 r. pozwany przyznał powodowi odszkodowanie w wysokości 3.132,85 zł. 26 października 2018 r. odmówiono powodowi wypłaty dalszego odszkodowania /zgłoszenie szkody, decyzje – akta szkodowe na płycie CD k. 44/.

Celowy i ekonomicznie uzasadniony koszt naprawy samochodu powoda przy uwzględnieniu części i technologii gwarantujących przywrócenie stanu poprzedniego pojazdu z użyciem części oryginalnych O oraz Q zgodnie z technologią producenta wynosi 7.610,25 przy zastosowaniu stawki za roboczogodzinę 110 zł/rbg /opinia biegłego G. P. k. 57-63/.

Wycena kosztów naprawy zlecona przez powoda wyniosła 184,50 zł /faktura VAT – k. 34/.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie całokształtu materiału dowodowego złożonego do akt sprawy. Jako, że osią sporu pozostawał rzeczywisty koszt naprawy przedmiotowego pojazdu, a obie strony przedstawiły odmienne kosztorysy, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej. Sporządzona przez biegłego opinia została uznana przez Sąd za wiarygodną i profesjonalną. Opinia nie została zakwestionowana przez żadną ze stron w zakresie kosztów naprawy auta, a Sąd zgodził się z wnioskami biegłego w całości i przyjął je za swoje.

Sąd Rejonowy zważył co następuje.

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

W przedmiotowym postępowaniu poza sporem pozostawało, że 9 października 2018 roku doszło do zdarzenia komunikacyjnego, w wyniku którego nastąpiło uszkodzenie pojazdu należącego do powoda. Pozwany nie kwestionował zasady swojej odpowiedzialności, a jedynie wysokość dochodzonego przez powoda odszkodowania.

Stosownie do art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej (OC) ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Stosownie do treści § 4 cyt. przepisu uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela.

Zgodnie zaś z art. 34 ust. 1 ustawy z 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Dz.U. z 2016 r. poz. 2060 t. j.) z ubezpieczenia OC przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem są zobowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia.

Okoliczność uszkodzenia pojazdu należącego do poszkodowanego jest bezpośrednim następstwem zdarzenia objętego umową. W takiej sytuacji nie powinien budzić wątpliwość fakt stosowania w tym przypadku w/w przepisów. Odszkodowanie, jakie zobowiązany jest w takiej sytuacji wypłacić zakład ubezpieczeń, obejmuje wszelkie celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki poniesione w celu przywrócenia stanu poprzedniego rzeczy.

Przez przywrócenie rzeczy do stanu poprzedniego należy rozumieć o doprowadzenie jej do stanu używalności tożsamego ze stanem tej rzeczy przez wyrządzeniem szkody. W przypadku pojazdu mechanicznego przez taki stan używalności należy rozumieć przywrócenie mu sprawności technicznej. Obowiązek ten spoczywa na zakładzie ubezpieczeń.

Jak wskazuje się w orzecznictwie Sądu Najwyższego, utrwalony jest pogląd, że powstanie roszczenia z tytułu kosztów przywrócenia uszkodzonego pojazdu do stanu pierwotnego, a tym samym zakres odszkodowania, nie zależą od tego czy poszkodowany dokonał restytucji i czy w ogóle ma taki zamiar. Odpowiada ono niezbędnym i ekonomicznie uzasadnionym kosztom naprawy, a naprawa dokonana przed uzyskaniem świadczenia od ubezpieczyciela, jej koszt i faktyczny zakres nie ma zasadniczego wpływu na sposób ustalania wysokości odszkodowania. Dla powstania roszczenia o naprawienie szkody w postaci kosztów naprawy pojazdu nie ma znaczenia fakt przeprowadzenia naprawy czy jej dokładny koszt. W konsekwencji poszkodowany w ramach ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, w przypadku szkody częściowej, może żądać odszkodowania w wysokości odpowiadającej niezbędnym i uzasadnionym ekonomicznie kosztom przywrócenia pojazdu do stanu poprzedniego, także wtedy, gdy naprawy nie dokonał. (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 grudnia 2018 r. i powołane tam orzecznictwo; także wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2018 r., II CNP 43/17, LEX nr 2490615; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2018 r., II CNP 41/17 , LEX nr 2481973). W świetle powyższych rozważań nie powinno budzić wątpliwości stanowisko, że ustalenie przez ubezpieczyciela wysokości kosztów naprawy na podstawie stawek oferowanych przez współpracujący z nim warsztat należący do jego sieci partnerskiej nie może zasługiwać na uwzględnienie jako rzeczywiste i uzasadnione koszty naprawy. Ubezpieczyciel nie może bowiem zmuszać poszkodowanego do wyboru sposobu naprawienia szkody. Nie ulega wątpliwości, że oferowane pozwanemu przez współpracujące warsztaty stawki są preferencyjne i nie odzwierciedlają realiów rynku. Niższe ceny w takich warsztatach są wynikiem zawieranych z poszczególnymi producentami i dostawcami umów. Inne zakłady zatem, nie współpracujące z podmiotami trzecimi w takim zakresie, nie są w stanie wykonać naprawy po wskazanym przez ubezpieczyciela koszcie, gdyż jest to dla nich po prostu nieopłacalne. W rzeczywistości zatem ustalenie wysokości odszkodowania na podstawie preferencyjnych warunków w warsztatach partnerskich zawęża możliwość wyboru sposobu naprawienia szkody przez powoda, gdyż nie mógłby on przeprowadzić całości prac naprawczych za wypłaconą sumę w żadnym warsztacie poza należącymi do sieci partnerskiej ubezpieczyciela. Zatem, podzielając argumentację Sądu Najwyższego należy wskazać, że kluczowe dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy było ustalenie rzeczywistych i odpowiadających realiom rynku kosztów naprawy, pozwalających na przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody. Funkcją odpowiedzialności odszkodowawczej jest bowiem kompensacja szkody, której wysokość powinna być oceniana na chwilę jej zaistnienia. Skoro zatem powód domagał się odszkodowania w wysokości hipotetycznych, ale ekonomiczne uzasadnionych i celowych kosztów restytucji, ten sposób naprawienia doznanej szkody Sąd uznał za właściwy.

Zgodnie z opinią biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej rzeczywisty i uzasadniony koszt naprawy należącego do powoda pojazdu wynosił 7.610,25 zł. Żadna ze stron nie zakwestionowała wyliczeń biegłego, także Sąd zgodził się ze sporządzoną przez niego kalkulacją. Rzeczywisty koszt naprawy pojazdu został ustalony na podstawie średnich cen części i usług wynikających z systemu Eurotax, a także powszechnie stosowanej przez nieautoryzowane serwisy naprawcze stawki 110 zł/rbg. W niniejszej sprawie Sąd uznał zatem, że określona przez pozwanego kwota odszkodowania tytułem kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu nie pokryła w całości rzeczywistego kosztu naprawy. Jako, że rzeczywisty koszt naprawy pojazdu wyniósł 7.610,25 zł, a pozwany w toku postępowania likwidacyjnego wypłacił na rzecz powoda kwotę 3.132,85 zł, należna dopłata wynosi 4.477,40 zł. Powództwo podlegało zatem uwzględnieniu w całości.

Sąd zasądził też na rzecz powoda zwrot ceny prywatnej ekspertyzy dotyczącej kosztów naprawy pojazdu w wysokości 184,50 zł uznając, że jej sporządzenie było niezbędne do efektywnego dochodzenia odszkodowania (por. uchwała 7 sędziów Sądu Najwyższego z 2 września 2019 roku, w sprawie III CZP 99/18, opubl. OSNC 2020/2/13).

Rozstrzygnięcie w przedmiocie odsetek za opóźnienie w spełnieniu świadczenia swoją podstawę prawną znajdowało w art. 481 § 1 k.c. i art. 14 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Stosownie do powołanego wyżej art. 14 ust. 1 towarzystwo ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie lub świadczenie z tytułu ubezpieczenia obowiązkowego w terminie 30 dni, licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie, z pewnymi wyjątkami wynikającymi ze szczególnych okoliczności sprawy wymagających bardziej czasochłonnego wyjaśniania. Powód zgłosił szkodę 9 października 2018 roku. Sąd zasądził zatem odsetki od 16 listopada 2018 roku zgodnie z żądaniem pozwu.

O kosztach postępowania Sąd rozstrzygnął w oparciu o art. 98 k.p.c. Powództwo zostało uwzględnione w całości, powodowi zatem należy się całkowity zwrot kosztów postępowania.

Na koszty procesu poniesione przez powoda, w łącznej wysokości 1.871 zł złożyły się: opłata sądowa od pozwu w wysokości 224 zł, 30 zł opłaty od rozszerzonej części powództwa, wykorzystana zaliczka na wynagrodzenie biegłego w kwocie 700 zł, koszty zastępstwa procesowego adwokata w kwocie 900 zł oraz 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Na podstawie art. 113 ust. 1 u.k.s.c, w zw. z art. 98 § 1 i 3 k.p.c., Sąd nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi Widzewa w Łodzi kwotę 966,65 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych, zgodnie z postanowieniami z k. 81 i 111).

Z/ odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi pozwanego.