Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

(...), dnia 24 stycznia 2020 r.

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi I Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący: Sędzia Joanna Zawiślak-Jach

Protokolant: Natalia Jarzyna

po rozpoznaniu w dniu 17 stycznia 2020 r. w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa P. W.

przeciwko Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

zasądza od Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz P. W. kwotę 4.973,73 zł (cztery tysiące dziewięćset siedemdziesiąt trzy złote i siedemdziesiąt trzy grosze) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 3 kwietnia 2017 r do dnia zapłaty oraz kwotę 1.576,89 zł (jeden tysiąc pięćset siedemdziesiąt sześć złotych osiemdziesiąt dziewięć groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 917 zł (dziewięćset siedemnaście złotych) tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt I C 625/19

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 1 marca 2019 r. P. W. wniósł o zasądzenie od pozwanej Towarzystwa (...) S.A. w W. kwoty 4.973,73 zł wraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 3 kwietnia 2017 r. do dnia zapłaty tytułem odszkodowania oraz zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych.

W uzasadnieniu powód wskazał, iż roszczenie pozostaje w związku ze szkodą, jakiej doznał w wyniku zdarzenia drogowego, które miało miejsce w dniu 2 marca 2017 r. w Ł. tj. wjechania w ubytek w jezdni ulicy (...), pozostającej w władaniu Zarządu Dróg i (...) w Ł., a która nie została w pełni naprawiona przez pozwanego i podmiot bezpośrednio odpowiedzialny.

(pozew k. 4-7)

W odpowiedzi na pozew (...) SA w W. wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zwrot kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych. Pozwana spółka wskazała, iż w kosztorysie naprawy zostały uwzględnione części zamienne, gdyż pojazd w dniu szkody był pojazdem prawie dziesięcioletnim, dodatkowo sprowadzonym z USA w stanie uszkodzonym. W ocenie pozwanej, powód nie uzasadnił konieczności zastosowania przy naprawie wyłącznie części oryginalnych z (...) B. zamiast części zamiennych. Ponadto, oferta zakupu części przedstawiona przez powoda nie uwzględnia rabatów udzielonych przez pozwaną.

(odpowiedź na pozew k. 36-39)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 2 marca 2017 r. miało miejsce zdarzenie drogowe – wjechanie w ubytek w jezdni ulicy (...) w Ł., w wyniku którego doszło do uszkodzenia pojazdu powoda marki B. (...) o nr rej. (...). Jezdnia ulicy (...) pozostaje we władaniu Zarządu Dróg i (...) w Ł.. Przedmiotowa szkoda została zgłoszona tego samego dnia. Po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego, ubezpieczyciel (...) SA, z którą Gminę Ł. – (...) łączyła w tym czasie stosowna umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, odmówił wypłaty odszkodowania za uszkodzenie mienia, wskazując iż koszty naprawy uszkodzonego pojazdu nie przekraczają wartości franszyzy redukcyjnej, wynoszącej 2.000 zł.

(informacja o wysokości szkody częściowej w pojeździe k. 11-14)

W związku z reklamacją powoda z dnia 4 kwietnia 2017 r., pozwana określiła wysokość powstałej szkody na kwotę 2.694,25 zł. Pozwanemu wypłacono odszkodowanie w kwocie 694,25 zł pomniejszone o kwotę 2.000 zł (franszyzy redukcyjnej) z ubezpieczenia OC zarządcy drogi ulicy (...) w Ł..

(pismo pozwanej z dnia 28.04.2017 r. k. 30; potwierdzenie transakcji na kwotę 694,25zł k. 31)

Przy ustalaniu wysokość odszkodowania pozwana przyjęła koszt właściwy dla części zamiennych zamiast oryginalnych uznając, że pojazd w dniu szkody miał prawie 10 lat oraz został sprowadzony z USA w stanie uszkodzonym, nadto zastosowała potrącenia obejmujące rabaty: na części zamienne – 12%, materiały lakiernicze - 60% oraz normalia – 2%.

(kalkulacja naprawy nr (...)-01 k.22-29)

W wyniku przedmiotowego zdarzenia w pojeździe powoda uszkodzeniu uległy zderzak przedni, krata nawiewu prawa, zestaw mocowania zderzaka, ściana boczna prawa, osłona bieżni koła PP, osłona przednia wnęki koła PP, zestaw mocowania ściany bocznej. Elementy te wymagały wymiany. Ponadto, konieczna była wymiana elementów jednorazowych przy wymianie ściany bocznej prawej. Ściana boczna PP wymagała lakierowania. Uzasadniony koszt naprawy pojazdu w związku z przedmiotowym zdarzeniem z zastosowaniem oryginalnych części wynosił 8.756,58 zł brutto, przy przyjęciu stawki za 1 rbg dla prac blacharskich i lakierniczych wysokości 100 zł netto. Powyższa stawka obowiązywała na rynku usług motoryzacyjnych w I kwartale 2017 r. (zakłady bez autoryzacji). Uwzględnione ceny części zgodne są z cenami oryginalnych części zamiennych sugerowanych przez generalnego importera w handlu detalicznym – cennik z marca 2017 r. Dla pojazdu jaki należał do powoda B. (...) nie było dostępnych zamienników oryginalnych części zamiennych o jakości Q. Koszt naprawy pojazdu z zastosowaniem rabatów wskazanych przez pozwanego – 2% na oryginalne części zamienne oraz 60 % na materiały lakiernicze, wynosi 7560,43 zł brutto.

(opinia biegłego k. 64-67)

Powód nie jest płatnikiem vat.

(okoliczność bezsporna)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Zgodnie z art. 822.k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody będące następstwem przewidzianego w umowie wypadku, który miał miejsce w okresie ubezpieczenia.

Poza sporem pozostaje, iż w dniu 2 marca 2017 r. powód doznał szkody w związku ze zdarzeniem drogowym – wjechaniem w ubytek jezdni ulicy (...), polegającej na uszkodzeniu samochodu marki M. (...), nr rej. (...) a także to, iż za przedmiotowe zdarzenie odpowiedzialność ponosiła Gmina Ł. ubezpieczona w tym zakresie u pozwanego.

Strony postępowania nie zgadzały się jedynie co do wysokości odszkodowania, które winno zostać wypłacone poszkodowanemu.

Wskazać należy, iż w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono (art. 361§2 k.c.). Jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili art. 363§2 k.c.). Wykładnia art. 361 § 2 k.c. oraz art. 363 § 2 k.c. prowadzi do wniosku, że ubezpieczyciel powinien ustalić odszkodowanie w kwocie, która zapewnia przywrócenie pojazdu do stanu sprzed zdarzenia wyrządzającego szkodę Zgodnie z art. 363 § 1 k.c., naprawienie szkody, jeżeli taki jest wybór poszkodowanego, powinno nastąpić przez przywrócenie stanu poprzedniego. Odszkodowanie, jakie zobowiązany jest w takiej sytuacji wypłacić zakład ubezpieczeń, obejmuje wszelkie celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki poniesione w celu przywrócenia stanu poprzedniego rzeczy. Przywrócenie uszkodzonej rzeczy do stanu poprzedniego oznacza doprowadzenie jej do stanu używalności i jakości w zakresie istniejącym przed wypadkiem; w razie pojazdu mechanicznego chodzi o przywrócenie mu sprawności technicznej, zapewniającej bezpieczeństwo kierowcy i innych uczestników ruchu, oraz wyglądu sprzed wypadku. Zgodnie z zasadą pełnej kompensacji szkody z art. 361 § 2 k.c. odszkodowanie powinno pokryć szkodę w pełnej wysokości, co oznacza, że zakład ubezpieczeń powinien wyrównać poszkodowanemu poniesione straty tak, aby doprowadzić jego majątek do stanu sprzed wypadku, w przedmiotowej sprawie pojazd.

Wysokość celowych i ekonomicznie uzasadnionych kosztów ustalił i uzasadnił w sposób nie budzący wątpliwości powołany biegły sądowy do spraw budowy i eksploatacji pojazdów mechanicznych. Sąd w pełni podziela stanowisko ww. biegłego wyrażone w opinii z dnia 21 sierpnia 2019 r. oraz pogląd strony powodowej, według którego zgodnie z zasadą pełnego odszkodowania, strona powodowa ma prawo do tego, by samochód został naprawiony przy użyciu nowych, oryginalnych części zamiennych.

Nie ulega wątpliwości, iż w wypadku uszkodzenia rzeczy w stopniu umożliwiającym przywrócenie jej do stanu poprzedniego, osoba odpowiedzialna za szkodę obowiązana jest zwrócić poszkodowanemu wszelkie celowe, ekonomiczne uzasadnione wydatki, poniesione w celu przywrócenia stanu poprzedniego rzeczy uszkodzonej. Do wydatków tych należy zaliczyć w zasadzie także koszt nowych części i innych materiałów, których użycie było niezbędne do naprawienia uszkodzonej rzeczy. Odmienny pogląd prowadzi bowiem do niemożliwego do przyjęcia wniosku, że w sytuacji gdy uszkodzona została rzecz już częściowo używana, to ciężar jej przywrócenia do stanu poprzedniego spoczywa częściowo na poszkodowanym. Do takiego obciążenia poszkodowanego nie ma uzasadnionej podstawy prawnej. Przywrócenie bowiem rzeczy uszkodzonej do stanu poprzedniego polega na doprowadzeniu jej do stanu używalności w takim zakresie, jaki istniał przed wyrządzeniem szkody. Jeżeli do osiągnięcia tego celu konieczne jest użycie nowych elementów i materiałów, to poniesione na to wydatki wchodzą w skład kosztu naprawienia szkody przez przywrócenie rzeczy do stanu poprzedniego, a w konsekwencji wydatki te w ostatecznym wyniku obciążają osobę odpowiedzialną za szkodę (wyrok SN z 20 października 1972 r.,II CR 425/72, OSNC 1973/6/111).

Sąd nie podziela stanowiska pozwanego, by poszkodowany miał obowiązek do naprawy samochodu używać tzw. zamienników. Powód może w ramach likwidacji szkody domagać się, by jego pojazd został przywrócony do stanu poprzedniego, przy użyciu oryginalnych części do jego naprawy. O ile zatem wartość naprawy nie przekracza wartości pojazdu sprzed wypadku, odszkodowanie powinno zawierać całość kosztów naprawy. Naprawa samochodu przy użyciu nowych oryginalnych części zamiennych jest co prawda droższa, jednak oczekiwanie pozwanej, że powód naprawi swój samochód w sposób możliwie najtańszy jest sprzeczne z regułą wyrażoną przepisie art. 361 k.c. W tym miejscu godzi się wyjaśnić, iż to do poszkodowanego należy również decyzja czy przystąpi w ogóle do naprawy uszkodzonego pojazdu po uzyskaniu odszkodowania czy dokona prowizorycznej naprawy za część należnej mu kwoty, czy też wydatkuje odszkodowanie na inne cele (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 8 marca 2018 r., II CNP 32/17, nie publ., z dnia 12 kwietnia 2018 r., II CNP 41/17, nie publ., i z dnia 12 kwietnia 2018 r., II CNP 43/17, nie publ.)./ Sąd Najwyższy w uzasadnieniu do Postanowienia z dnia 7 grudnia 2018 r. III CZP 51/18 LEX nr 2591504).

Zauważyć przy tym należy, iż w odniesieniu do pojazdu powoda zamienniki odpowiadające jakością częściom oryginalnym w ogóle nie były dostępne. Jak wskazał biegły przyjęte przez pozwanego w kalkulacji części zamienne w tym zakresie nie dotyczyły marki pojazdu powoda.

Ponadto, pozwana nie ma żadnych podstaw do narzucania poszkodowanemu jakichkolwiek obowiązków w zakresie dotyczącym sposobu naprawy samochodu. W konsekwencji, powód nie musi dokonywać naprawy samochodu w konkretnym warsztacie wskazanym przez pozwaną tylko dlatego, by móc zrealizować przyznane mu rabaty. Nadto, sam fakt udzielnie rabatu nie może prowadzić do obniżenia wysokości odszkodowania. Jednocześnie, wskazać należy, iż zgodnie z opinią biegłego, do likwidacji przedmiotowej szkody dostępne były tylko dwa z trzech rabatów (12% na oryginalne części zamienne oraz 60% na materiały lakiernicze) zaoferowanych przez pozwaną. Nadto zauważyć należy, iż przywołana przez pozwanego umowa uwzględniająca wypracowane przez niego rabaty zawarta była z zakładem naprawczym w R. (vide k.49), trudno oczekiwać by powód, którego sprawy koncentrują się w Ł. specjalnie tam w celu skorzystania z rabatów jeździł.

Nie ulega przy tym wątpliwości, iż powód jako osoba nie będąca płatnikiem podatku VAT, powinien otrzymać odszkodowanie obejmujące ten podatek.

W tym stanie rzeczy skoro wysokość uzasadnionych kosztów naprawy wynosiła 8.756,58 zł, a w toku postępowania likwidacyjnego powód uzyskał 2.694,25 zł, z czego 2.000 zł pokrył bezpośrednio sprawca – różnica wynosiła 6.062,23 zł. Wobec powyższego Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda w całości dochodzoną kwotę 4.973,73 zł.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie przepisu art. 481 § 1 k.c., zgodnie z którym, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociaż by opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie. Natomiast zgodnie z treścią art. 817 § 1 i § 2 k.c., ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku, gdyby jednak wyjaśnienie w powyższym terminie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela albo wysokości świadczenia okazało się niemożliwe, świadczenie powinno być spełnione w ciągu 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe. Jednakże bezsporną część świadczenia ubezpieczyciel powinien spełnić w terminie przewidzianym w § 1. Poszkodowany zgłosił powstanie szkody niezwłocznie po zdarzeniu, to jest 2 marca 2017 r., a zatem żądanie odsetek od dnia 3 kwietnia 2017 r. jest w pełni uzasadnione.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98§1 i 3 k.p.c. tj. zgodnie z zasadą odpowiedzialności stron za wynik procesu stanowiącą, iż strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Sąd uwzględnił powództwo powoda w całości, a zatem pozwana powinna zwrócić powodowi poniesione przez niego koszty postępowania. Koszty te obejmują koszt zastępstwa procesowego ustalony w oparciu o § 2 pkt 3 rozporządzenia MS z dnia 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych w brzmieniu na datę wytoczenia powództwa tj. 900 zł, opłatę od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł, opłatę od pozwu w wysokości 249 zł oraz kwoty 410,89 zł tytułem wykorzystanej zaliczki na wynagrodzenie biegłego, tj łącznie 1.576,89 zł.