Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 631/19

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego(...) z dnia 8 marca 2019r., sygn. II K 494/18

Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji.

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. - obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. - obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. - błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. - rażąca niewspółmierności kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

Z. T.

Uprzednia niekaralność

Przestrzeganie przepisów ruchu drogowego

Karta karna – k. 174

Informacja z ewidencji kierowców – k. 172

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Wskazać oskarżonego.

Wskazać fakt.

Dowód ze wskazaniem numeru karty, na której znajduje się dowód.

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu.

Karta karna

Informacja z ewidencji kierowców

Dokumenty urzędowe sporządzone prawidłowo i przez podmiot uprawniony

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Wskazać fakt

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu.

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1

Obraza przepisów postępowania mająca wpływ na treść orzeczenia, polegająca na:

- dowolnej a nie swobodnej ocenie materiału dowodowego w postaci wyjaśnień oskarżonego i zeznań P. Ś. i P. L., a przede wszystkim oceny dokumentów w postaci protokołów przebiegu badania trzeźwości, w sposób mający umożliwić poparcie dla tezy o co do sprawstwa oskarżonego w zakresie czynu z art. 178 a § 1 k.k., podczas gdy prawidłowa ocena zgromadzonego materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że oskarżony dopuścił się wykroczenia z art. 87 k.w.

- interpretowanie nie dających się usunąć wątpliwości wyłącznie na niekorzyść oskarżonego sprzecznie z regułą in dubio pro reo, podczas gdy materiał dowodowy zgromadzony w sprawie i prawidłowa jego ocena wskazywała, iż wątpliwości takie istnieją i że należy je rozstrzygnąć na korzyść oskarżonego

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

Najpierw należy przypomnieć, że zarzut obrazy przepisów postępowania mających charakter jego ogólnych reguł ( jak, np. art. 4 k.p.k. czy art. 167 k.p.k. ) nie może być samodzielną podstawą środka odwoławczego. Dla swej skuteczności wymaga bowiem konkretnego wykazania, w jaki sposób reguły te zostały naruszone. Tymczasem podnosząc zarzut obrazy art. 4 k.p.k., art. 366 k.p.k. , art. 410 k.p.k. skarżący w żaden sposób nie wskazuje, na czym miałby on polegać. Nie wiadomo więc ani jakie okoliczności miałyby zostać przez sąd orzekający pominięte na etapie wyrokowania ani też jakich dokładnie zaniechań w zakresie postępowania dowodowego miały dopuścić się tenże sąd. Podobnie niezrozumiałe, gołosłowne jest twierdzenie, jakoby sąd ten naruszył przepis art. 170 § 1 (?) k.p.k. czy art. 201 k.p.k., skoro autor apelacji nie odnosi się w ogóle do opinii biegłej. Wreszcie - nieporozumieniem jest jednoczesne powoływanie się na wadliwą ocenę materiału dowodowego naruszenie art. 7 k.p.k.) oraz rozstrzyganie niedających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego (obraza art. 5 § 2 k.p.k.), bowiem oba te przepisy, co do zasady, wzajemnie się wykluczają. Wątpliwości, do jakich odnosi się przepis art. 5 § 2 k.p.k. mogą bowiem zaistnieć dopiero po przeprowadzeniu pełnej i prawidłowej oceny dowodów, zgodnie z zasadą swobody określonej w art. 7 k.p.k. Jeżeli więc dokonanie określonych ustaleń faktycznych zależne jest od dania wiary tej lub innej grupie dowodów lub też dania wiary wyjaśnieniom oskarżonego, nie można mówić o naruszeniu zasady in dubio pro reo. Ewentualne zastrzeżenia powinny być w takiej sytuacji podnoszone i rozstrzygane na płaszczyźnie zachowania lub przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów. To zaś, że w toku postępowania zarysowały się różne wersje przebiegu zdarzenia lub też różna możliwa ocena dowodu, nie oznacza zaistnienia przesłanek, o jakich mowa w art. 5 § 2 k.p.k. Rozstrzygnięciu powstających wątpliwości służy bowiem inicjatywa dowodowa oraz ocena przeprowadzonych dowodów zgodna z art. 7 k.p.k. ( patrz: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 lutego 2018 r. sygn.. III K 286/17).

Należy nadto przypomnieć, że przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i jej braku w przypadku innych, pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., jeżeli zostało poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, rozważeniem okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, pozostaje zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku. Sąd orzekający niniejszej sprawie wymogom tym sprostał i należycie uzasadnił, z jakiego powodu dal wiarę zarówno zeznaniom świadków - funkcjonariuszy Policji oraz dowodom z dokumentów, zwłaszcza protokołów badania stanu trzeźwości oskarżonego. Sąd dostrzegł przy tym pewne mankamenty pierwszego z tych dokumentów, co jednak nie oznacza, aby z tego powodu, był on automatycznie dyskwalifikowany. Przeciwko temu poglądowi przemawia ocena wszelkich dowodów, którym sąd dał wiarę.

Nie sposób nie dostrzec, że w obu kolejnych protokołach badania identycznie określono stanowisko osoby badanej - jako informację o wypiciu 3 piw. Ni e ma więc powodów, dla których należałoby odmówić wiary przesłuchanym policjantom, co do faktu rzeczywistego badania oskarżonego. Nie mieli oni żadnego powodu, aby bezpodstawnie go obciążać, a przy tym w istocie tego nie czynili. W kwestionowanym dokumencie nie podano bowiem ani innego rodzaju ani innej ilości alkoholu, którego spożycie deklarował Z. T..

Nadto z opinii biegłej z zakresu chemii kryminalistycznej i badań toksykologicznych, wydanej w odniesieniu do wartości badania nie podważanego przez oskarżonego oraz deklarowanego przezeń spożycia alkoholu, że w chwili jego zatrzymania do kontroli znajdował się on w stanie nietrzeźwości - 0, 60 promila w wydychanym powietrzu.

Zarzut

3.2.

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść polegający na ustaleniu, że oskarżony dopuścił się czynu z art. 178 a § 1 k.k., prowadząc pojazd pod wpływem 0,6 promila alkoholu w sytuacji, gdy prawidłowa ocena dowodów pozwalała na ustalenie, że oskarżony prowadził pojazd pod wpływem o,20 mg/l, co stanowi wykroczenie z art. 87k.w.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny lub niezasadny.

W pierwszej kolejności należy zauważyć, że zarzut ten ma charakter wtórny wobec podstawowego - to jest obrazy przepisów postępowania - art. 7 k.p.k. Już choćby z tego względu nie mógł być uznany za trafny. Prawidłowość, rzetelność ustaleń faktycznych będących podstawą orzeczenia warunkowana jest dokonani em uprzednio właściwej oceny dowodów, respektującej reguły określone art. 7 k.p.k. tylko bowiem właściwie ocenione dowody otwierają drogę do procesu wnioskowania na ich podstawie o przebiegu zdarzeń, o winie oskarżonego, stopniu szkodliwości społecznej czynu. pominięcie któregokolwiek z dostępnych sadowi dowodów czy też jego niewłaściwa ocena przekreśla możliwość trafności owego wnioskowania. Błędne ustalenia faktyczne są bowiem konsekwencją wadliwych wniosków wywiedzionych z właściwie ocenionych dowodów lub pominięcia wynikających z tych dowodów okoliczności. Nie jest więc wewnętrznie spójne zarzucanie jednocześnie dowolnej oceny dowodów i błędu w ustaleniach faktycznych co do tego samego rozstrzygnięcia.

Niezależnie od powyższego nie zasługuje na aprobatę twierdzenie skarżącego o błędzie w ustaleniach faktycznych tyczących stopnia nietrzeźwości Z. T. w chwili prowadzenia przez niego pojazdu mechanicznego, gdyż przeciwko tezie tej przemawia treść wyżej wskazanych dowodów. Zgodzić się natomiast należało z tą częścią wywodów, która błąd w ustaleniach wiązała jednocześnie z przesłanką określoną w art. 438 pkt. 4 k.p.k. ( choć nie zostało to wprost wyartykułowane).

Wniosek

Uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny lub niezasadny.

Po pierwsze - skoro skarżący wad wyroku upatrywał w nieprawidłowej ocenie dowodów, to zgodnie z art. 437 § 2 k.p.k.. oraz art. 452 k.p.k. (w brzmieniu obowiązującym przed dniem 5 października 2019r. a więc w dacie wniesienia apelacji), powinien był domagać się albo uzupełnienia postępowania dowodowego przez sąd odwoławczy albo też dokonania przez tenże sąd własnej oceny dowodów, która doprowadzić by mogła do odmiennej oceny materiału dowodowego.

Po wtóre - zgodnie z art. 437 § 2 k.p.k. uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania nastąpić może tylko wówczas, gdy zachodzi konieczność przeprowadzenia na nowo całego przewodu sadowego, zaś autor apelacji do takiej sytuacji w żaden sposób się nie odniósł.

Wreszcie - jeżeli zdaniem obrońcy zebrany materiał dowodowy uzasadniał przypisanie oskarżonemu wyłącznie wykroczenia z art. 87 k.w., niezrozumiałym jest wniosek o uchylenie wyroku, zamiast o - ewentualną - jego zmianę w kierunku sugerowanym przez obrońcę.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Wskazać wszystkie okoliczności, które sąd uwzględnił z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia
i podniesionych zarzutów (art. 439 k.p.k., art. 440 k.p.k.).

1. 

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1

Przedmiot utrzymania w mocy

zwi ęź le o powodach utrzymania w mocy.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwi ęź le o powodach zmiany.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1. 

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia.

4.

Konieczność warunkowego umorzenia postępowania

☒ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i warunkowego umorzenia ze wskazaniem podstawy prawnej warunkowego umorzenia postępowania.

W świetle zebranych dowodów, zdaniem sądu odwoławczego spełnione były przesłanki z art. 66 § 1 k.k. tyczące tak stopnia szkodliwości społecznej czynu z art. 178 a § 1 k.k. przypisanego oskarżonemu jak też osoby Z. T.. Stężenie alkoholu w organizmie oskarżonego nieznacznie przekraczało wartość graniczną między przestępstwem a wykroczeniem z art. 87 k.w., zaś oskarżony przejechał bardzo krótki odcinek drogi i stało się to po upływie dość długiego czasu od momentu zakończenia spożywania alkoholu.

Z. T. nie był dotychczas karany, nie figuruje w ewidencji jako osoba naruszająca przepisu ruchu drogowego, co oznacza, że zdarzenie będące przedmiotem osądu w niniejszej sprawie miało w jego życiu charakter incydentalny, zaś oskarżony pomimo warunkowego umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego i nie popełni ponownie przestępstwa.

Biorąc pod uwagę wiek oskarżonego i dotychczasowy tryb życia, Sąd uznał, że wystarczającym będzie oznaczenie okresu próby na rok i nie ma potrzeby nakładania na oskarżonego dodatkowych obowiązków wiążących się z zastosowanym środkiem probacji.

5.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia.

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia z wyroku

Lp.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

Orzeczenie wobec oskarżonego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na dwa lata

Zachowanie oskarżonego stanowiące występek godziło przede wszystkim w bezpieczeństwo innych uczestników ruchu drogowego, gdyż wiązało się z naruszeniem zasad tego ruchu. Stąd też celowym było orzeczenie środka karnego, którego dolegliwość wiązałaby się z tym naruszeniem, działałaby prewencyjnie dla oskarżonego, a jednocześnie odizolowałaby oskarżonego - jako uczestnika - ruchu drogowego na czas niezbędny dla wywołania jego właściwej refleksji co do naganności uprzedniego zachowania

6.  Koszty Procesu

Wskazać oskarżonego.

Wskazać punkt rozstrzygnięcia z wyroku.

Przytoczyć okoliczności.

Zasądzenie od oskarżonego kosztów sądowych w sprawie

Art. 627 k.p.k. w zw. z art. 629 k.p.k.

7.  PODPIS