Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 grudnia 2018 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach, Wydział VI Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Piotr Mika

Sędziowie SO Kazimierz Cieślikowski (spr.)

SO Marcin Schoenborn

Protokolant Dominika Koza

przy udziale Marcina Bąka Prokuratora Prokuratury Rejonowej w T.

po rozpoznaniu w dniu 4 grudnia 2018 r.

sprawy K. Ł. ur. (...) w B.

syna P. i I.

oskarżonego z art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach

z dnia 30 sierpnia 2018 r. sygnatura akt VI K 325/18

na mocy art. 437 § 1 kpk i art. 636 § 1 kpk

1.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

2.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki postępowania odwoławczego w kwocie 20 zł (dwadzieścia złotych) i wymierza mu opłatę za II instancję w kwocie 300 zł (trzysta złotych).

Sygn. akt VI Ka 994/18

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 30 sierpnia 2018 r. sygn. akt VI K 325/18 Sąd Rejonowy w Tarnowskich Górach uznał oskarżonego K. Ł. za winnego występku z art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i skazał go za ten występek na karę 1 roku pozbawienia wolności (punkt 1). Uznał go także za winnego przestępstwa z art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i skazał go za ten występek na karę 1 roku pozbawienia wolności (punkt 2). Orzekł też Sąd wobec oskarżonego karę łączną 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności (punkt 3). Na mocy art. 45 § 1 kk orzekł wobec oskarżonego przepadek na rzecz Skarbu Państwa korzyści majątkowej osiągniętej z popełnionego przestępstwa w kwocie 110 zł (punkt 4). Na mocy art. 44 § 2 kk w zw z art. 70 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa określonych dowodów rzeczowych (punkt 5). Na poczet orzeczonej kary zaliczył oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie (punkt 6). Zasądził też Sąd od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa opłatę i wydatki (punkt 7).

Wyrok w zakresie rozstrzygnięcia o karze został zaskarżony apelacją obrońcy oskarżonego. Zarzucił on rażącą niewspółmierność orzeczonych kar jednostkowych a także kary łącznej. Zarzucił też błąd w ustaleniach faktycznych poprzez uznanie, że czyn z punktu 1 nie stanowi wypadku mniejszej wagi.

Domagał się zmiany wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu możliwie najłagodniejszej kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, ewentualnie uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jako bezzasadna, nie zasługiwała na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności należy stwierdzić, że wbrew stanowisku apelującego zarzut dotyczący nieprawidłowej kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie 1 oznacza, że w istocie zaskarżone zostało nie tylko orzeczenie o karze ale także kwalifikacja prawna czynu. Uwzględnienie apelacji obrońcy oskarżonego w tym zakresie musiałoby skutkować zmiana kwalifikacji prawnej czynu przypisanego (na art. 59 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii) i dopiero wówczas orzeczenie kary za tak kwalifikowany występek.

Całą argumentacją obrońcy w tym zakresie było stwierdzenie, że ilość udzielonej substancji psychotropowych była nieznaczna. Sąd Okręgowy nie ma wątpliwości, że o nieznacznej ilości substancji psychotropowej w postaci amfetaminy w danym przypadku mowy być nie może. 5 gram amfetaminy to ilość znacznie większa od działki handlowej, wystarcza do sporządzenia kilkunastu a nawet kilkudziesięciu porcji dilerskich. Trafnie zatem Sąd I instancji przyjął, że jest to wypadek podstawowy przestępstwa polegającego na udzieleniu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej substancji psychotropowej. Kara 1 roku pozbawienia wolności jest karą minimalną wskazaną w przepisie art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. O rażącej niewspółmierności nie ma zatem mowy.

Co się tyczy orzeczenia w punkcie 2 to nie było kwestionowane stanowisko Sądu I instancji, że wskazana ilość substancji jest ilością znaczną. To stanowisko Sąd Okręgowy podziela. Minimalna kara przewidziana w ustawie za przestępstwo posiadania znacznej ilości substancji psychotropowych to kara 1 roku pozbawienia wolności. Także i w tym wypadku nie może być mowy o rażącej niewspółmierności kary. Kara łączna pozbawienia wolności została oparta o zasadę asperacji. Kara ta jest nieznacznie wyższa od dolnej granicy (1 rok pozbawienia wolności) i jest odległa od granicy górnej (2 lata pozbawienia wolności). W ocenie Sądu Okręgowego kara łączna nie tylko nie jest surowa w stopniu nie dającym się zaakceptować, ale jest łagodna. Nie ma więc podstaw do zmiany wyroku postulowanej przez apelującego. Co się tyczy wniosku alternatywnego to stoi on w sprzeczności z przepisem art. 437 § 2 kpk.

Z tych względów apelacji obrońcy oskarżonego Sąd Okręgowy nie uwzględnił i zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.

Konsekwencją nieuwzględnienia apelacji było orzeczenie obciążające oskarżonego kosztami sądowymi za postępowanie odwoławcze tj. wydatkami postępowania odwoławczego i opłatą za II instancję, gdyż Sąd nie widział powodów, dla których koszty te nie miałyby być przez oskarżonego poniesione.