Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 01 marca 2019 r.

Sąd Rejonowy w Otwocku Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Magdalena Włodarczyk

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Iwona Lech Ciesielska

Bez udziału Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Otwocku

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 listopada 2018 r., 24 stycznia 2019 r i 1 marca 2019r.

sprawy A. G. (1) s. Z. K. z d. F. ur. (...) w O.,

oskarżonego o to, że: w dniu 4 sierpnia 2017 r w O., woj. (...), będąc w stanie nietrzeźwości I-1,05 mg/l II- 1,04 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu kierował w ruchu lądowym po drodze publicznej ulicy (...), pojazdem marki C. (...) o nr rej. (...)

tj. o przestępstwo z art. 178a § 1 k.k.,

orzeka

1.  oskarżonego A. G. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 178a § 1 k.k. wymierza mu karę grzywny w wymiarze 100 (stu) stawek dziennych określając wysokość jednej stawki dziennej grzywny na kwotę 20 (dwadzieścia) złotych,

2.  na podstawie art. 42 § 2 k.k. orzeka wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 (trzech) lat,

3.  na podstawie art. 43a § 2 k.k. orzeka wobec oskarżonego świadczenie pieniężne na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w wysokości 5.000 (pięć tysięcy) złotych,

4.  zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych, wydatki przejmując na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt (...)

UZASADNIENIE

W 04 sierpnia 2017 roku, A. G. (1), po uprzednim spożyciu nieustalonego alkoholu w nieustalonej ilości wsiadł do swojego samochodu m-ki C. (...) o nr rej. (...), blokował innym kierowcom wyjazd z parkingu sklepu (...) przy ul. (...) w O.. W pewnym momencie pojazd ten zauważyli poruszający się radiowozem funkcjonariusze policji A. Ł. i M. K.. Uwagę policjantów zwróciło niecodzienne zachowanie kierującego pojazdem marki C. (...), utrudniające wyjazd innym kierowcą. Kiedy mężczyzna zorientował się, iż policjanci zbliżają się w jego kierunku, zdecydował się odjechać i zaparkował w pobliżu drogerii H.. Po zaparkowaniu pojazdu kierowca wysiadł z niego i usiadł na przednim prawnym fotelu pasażera, co zauważyli obserwujący pojazd funkcjonariusze. W związku z jego niecodziennym zachowaniem kierowcy policjanci podjęli wobec niego interwencję. A. Ł. podeszła do samochodu, w którym siedział obserwowany mężczyzna, w celu jego wylegitymowania. W trakcie kontroli mężczyzny, którym okazał się być A. G. (1), A. Ł. wyczuła od niego wyraźną woń alkoholu.

W związku z powyższym samochód, którym kierował A. G. (1) został przekazany jego żonie A. G. (2), a A. G. (1) został przewieziony do KPP O. celem poddania go badaniu na urządzenie A. przeznaczonym do ilościowego badania zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu. Wyniki badań A. G. (1) to 1,05 mg/l oraz 1,04 mg/l. Pierwsze badanie wykonano o godz. 17:56 a drugie o 18:15. A., którym wykonano badanie posiadał aktualne świadectwo wzorcowania.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie:

-

W bardzo ograniczonym zakresie wyjaśnień oskarżonego A. G. (1) (k. 14-16, 112)

-

Zeznań świadków: A. Ł. (k. 5-6, 143), M. K. (k. 17-18, 143-144), w bardzo graniczonym zakresie zeznań J. M. (1) (k. 121) oraz D. P. (1) (k. 121-122)

-

Innych dowodów ujawnionych na rozprawie: przebiegu badania stanu trzeźwości (k. 2), świadectwa wzorcowania (k. 3), dokumentacja medyczna oskarżonego (k. 37, 55, 67, 71), opinia sądowo psychiatryczna (k. 82-86), dane o karalności (104).

A. G. (1) był uprzednio karany k. 104.

Przesłuchany w charakterze podejrzanego na etapie postępowania przygotowawczego A. G. (1) nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, że co prawda w dniu zdarzenia znajdował się w pojeździe m-ki C. (...) o nr rej. (...), jednakże jako pasażer zaś kierowcą pojazdu w tym dniu był jego znajomy D. P. (2). A. G. (1) podał, że w chwili interwencji funkcjonariuszy policji D. P. (2) nie było w aucie, gdyż udał się do sklepu. J. A. G. (1) podał, że w dniu zdarzenia spożywał alkohol. Dodatkowo oskarżony wskazał, że jego wersję przebiegu zdarzenia może również potwierdzić J. M. (2), który widział, jak oskarżony jedzie wraz z D. P. (1) i widział, że to D. P. (1) był kierowcą.

W toku rozprawy głównej oskarżony ponownie nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i złożył wyjaśnienia co do zasady tożsame z tymi, jakie składał na etapie postępowania przygotowawczego. Ponadto A. G. (1) podał, że alkohol w postaci wódki wypił w obecności funkcjonariuszki policji A. Ł. i że wcześniej „kręcił się” po samochodzie szukając flaszki oraz, że nie przekazał policjantom informacji iż kierowca pojazdu znajduje się w sklepie „bo o tym zapomniał”. Dodatkowo oskarżony sugerował, że policjanci chcieli go „wrobić” w czyn aby pomóc w rozwoju kariery funkcjonariuszki, która podjęła wobec niego interwencję.

Sąd w zasadniczej części nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonemu. W ocenie Sądu, mając na uwadze spójne i logiczne zeznania przesłuchanych w charakterze świadków funkcjonariuszy policji, wyjaśnienia A. G. (1) nie mogą zostać uznane za wiarygodne. Twierdzenia oskarżonego jakoby to nie on w dniu zdarzenia kierował pojazdem m-ki C. (...) o nr rej. (...) stanowią jedynie przyjęta przezeń, nie znajdująca oparcia w materiale dowodowym linię obrony.

Z zeznań świadków A. Ł. i M. K. jednoznacznie wynika, że cały czas za kierownicą C. (...) siedział oskarżony oraz, że to on prowadził w/w pojazd w dniu zdarzenia. Policjanci bacznie obserwowali pojazd kierowany przez A. G. (1) oraz widzieli, że po zaparkowaniu pod drogerią H. oskarżony wysiadł z pojazdu i przesiadł się na miejsce pasażera z przodu pojazdu. Ponadto nie znajduje oparcia w dostępnym materiale dowodowym podnoszona przez oskarżonego okoliczność jakoby alkohol spożywał on w obecności funkcjonariuszki policji, A. Ł. zaprzeczyła aby okoliczność taka miała miejsce. Uwadze Sądu nie umknęło, że na miejscu zdarzenia oskarżony nie wskazywał danych domniemanego kierowcy pojazdu, zrobił to dopiero na dalszym etapie postępowania, co wskazuje, że miał on czas aby znaleźć osobę gotową za niego przyznać się do kierowania autem. Zwłaszcza, że A. G. (1) nie umiał w logiczny sposób wytłumaczyć czemu od razu nie poinformował policjantów, kto był z nim w pojeździe.

Przesłuchana w charakterze świadka A. Ł. w toku postępowania przygotowawczego zeznał, że w dniu 04 sierpnia 2017 roku pełniła służbę wraz z sierżantem M. K. i o godzinie 17:40 patrolując rejon ul. (...), zauważyła mężczyznę kierującego samochodem marki C. (...) o nr rej. (...), który blokował wyjazd ze sklepu innym kierującym. Świadek zeznała, że w momencie jak mężczyzna zobaczył radiowóz odjechał i zapakował pod drogerią H., po czym wysiadł z samochodu i przesiadł się z miejsca kierowcy na miejsce pasażera. Kiedy świadek podeszła i poprosiła o dokument w celu wylegitymowania mężczyzny wyczuła od niego wyraźną woń alkoholu. Na podstawie dowodu osobistego świadek ustaliła tożsamość mężczyzny, którym był A. G. (1). Zgodnie z zeznaniami świadka mężczyzna nie posiadał przy sobie prawa jazdy, a samochód odebrała jego żona. Świadek zeznał, że oskarżony został przewieziony do KPP O. celem wykonania badania na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu. Wyniki testu wynosiły przy I badaniu 1,05 mg/l, II badaniu 1,04 mg/l, później zgodnie z zeznaniami świadka mężczyzna został zwolniony do domu. Na etapie postępowania sądowego świadek nie pamiętała okoliczności zdarcia, jednak potwierdziła w całości uprzednio złożone zeznania.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka A. Ł. w całości. Zeznania świadka są spójne, logiczne i konsekwentne. Relacja składna przez świadka na etapie postępowania przygotowawczego koreluje z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, a w szczególności z zeznaniami M. K.. Sąd miał również na uwadze, że świadek jest osobą obcą dla oskarżonego i niezainteresowaną osobiście w wyniku postępowania, a przy tym byłym funkcjonariuszem policji świadomym wagi odpowiedzialności za treść składanych zeznań.

Przesłuchany w charakterze świadka na etapie postępowania M. K. zeznał, że w dniu 04 sierpnia 2018 roku pełnił służbę wraz z sierżantem A. Ł. na terenie miasta O.. Około godziny 17:40 podczas patrolowania ul. (...) w rejonie sklepu (...) zauważył pojazd, który blokował wyjazd z parkingu przy sklepie. Świadek zeznał, że w momencie kiedy mężczyzna zobaczył radiowóz odjechał samochodem pod drogerię H., a następnie przesiał się wysiadając z samochodu na fotel pasażera. Świadek zeznał, że policjanci podjęli wobec oskarżonego interwencję od którego wyczuwalna była silna woń alkoholu. W związku z powyższym świadek zeznał, że mężczyzna został przewieziony do KPP O. w celu zbadania zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu z wynikami I- 1,05 mg/l i II 1,04mg/l. Pojazd, którym kierował A. G. (3) został przekazany jego żonie, a mężczyzna po czynnościach na komendzie został zwolniony do domu. Na etapie postępowania sądowego świadek nie pamiętała okoliczności zdarcia, jednak potwierdził w całości uprzednio złożone zeznania.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka M. K. w całości. Zeznania świadka są spójne, logiczne i konsekwentne. Relacja składna przez świadka na etapie postępowania przygotowawczego koreluje z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym a w szczególności z zeznaniami A. Ł.. Sąd miał również na uwadze, że świadek jest osobą obcą dla oskarżonego i niezainteresowaną osobiście w wyniku postępowania a przy tym funkcjonariuszem policji świadomym wagi odpowiedzialności za treść składanych zeznań.

Przesłuchany w charakterze świadka w toku rozprawy głównej J. M. (1) zeznał, że widział jak samochodem oskarżonego jechał pan D. P. (1) jednak nie pamiętał, kiedy to zdarzenie miało miejsce. J. M. (1) zeznał, że widział jak D. P. (1) wjechał samochodem A. G. (1) na parking pod Biedronką, przy (...), tj. przy ul. (...). Świadek podał, że zamieszkuje w pobliżu oskarżonego i stąd zna jego samochód. Składając zeznania świadek był wyraźnie zdenerwowany, tłumaczył się, że dwie godziny wcześniej zmarła mu matka i nie jest w stanie się skupić.

Sąd w zasadniczej części nie dał wiary zeznaniom świadka J. M. (1). Zeznania świadka nie są spójne i odbiegają znacząco od wiarygodnych zeznań świadków A. Ł. i M. K.. Zeznania składne przez świadka na rozprawie nie korelują z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym. Sąd miał również na uwadze, że świadek jest bliskim znajomym oskarżonego a dodatkowo z zeznań świadka wynika, iż oskarżony osobiście poprosił świadka o złożenie zeznań. Sąd dał wiarę zeznaniom świadka jedynie w zakresie w jakim podał on, ze z uwagi na bliskie sąsiedztwo zna on samochód należący do A. G. (1). Sąd miał na uwadze, że nie jest wykluczone aby świadek kiedyś widział jak oskarżony wraz z D. P. (1) jedzie pojazdem A. G. (1), jednakże brak podstaw do przyjęcia (czego i sam świadek nie pamiętał) aby było to w dniu zdarzenia.

Przesłuchany w charakterze świadka w toku rozprawy głównej D. P. (1) zeznał, że oskarżony poinformował go o postępowaniu. Świadek wskazał, że nie pamięta kiedy ale miała miejsce sytuacja, że zawiózł oskarżonego do Biedronki. Świadek zeznał, że przyszedł do oskarżonego, ponieważ miał spuchniętą kostkę i potrzebował żeby go podwieźć do apteki, która znajduje się przy Biedronce, natomiast oskarżony nie chciał go tam zawieźć ponieważ rano spożywał piwo. Świadek podał, że to on prowadził pojazd, a oskarżony siedział przez cały czas na miejscu pasażera, po dojechaniu pod sklep (...) świadek wysiadł i poszedł po bandaż do apteki, później do Biedronki po zakupy. Po wyjściu ze sklepu zauważył policję i uciekł. Świadek zeznał, iż udał się do domu i przez jakiś czas nie miał kontaktu z oskarżonym, a o całym zajściu zapomniał. Świadek stwierdził, iż nie posiada prawa jazdy i gdyby je posiadał to by nie spanikował oraz, że podczas zdarzenia był trzeźwy. Świadek zeznał, że noga go bolała natomiast był w stanie prowadzić. D. P. (1) podał, iż z oskarżonym są znajomymi, od 2000 roku oraz, że często się spotykają i gdy oskarżony jest chory świadek mu wtedy pomaga.

Sąd co do zasady nie dał wiary zeznaniom świadka D. P. (1). Zeznania świadka nie są spójne i odbiegają znacząco od zeznań świadków A. Ł. i M. K., a także od wyjaśnień składanych przez samego oskarżonego. Zeznania składne przez świadka na rozprawie nie korelują z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym. Świadek jakom bliski znajomy oskarżonego, w ocenie Sądu, na prośbę A. G. (1) złożył zeznania nie tylko korzystne dla oskarżonego ale wręcz fałszywe. Sąd nie znalazł logicznego wytłumaczenia dla opisywanego przez świadka zachowania. Z jednej strony świadek twierdził, że bolała go noga a jednak z miejsca zdarzenia oddalił się p[pieszo. Ponadto D. P. (1) twierdził, że był trzeźwy a jednak na widok policjantów „spanikował”. W ocenie Sądu wiarygodne są zeznania świadka jedynie w zakresie w jakim opisuje on swoja relację z A. G. (1), którego jest bliskim znajomym.

Sąd uznał za wiarygodne również wszystkie pozostałe dowody z dokumentów ujawnione na rozprawie. Żadna ze stron nie kwestionowała bowiem ich wiarygodności ani autentyczności, a w połączeniu z pozostałym wiarygodnym materiałem dowodowym, dokumenty te pozwalają na odtworzenie pełnego i rzeczywistego obrazu czynu popełnionego przez oskarżonego.

A. G. (1) zarzucono w akcie oskarżenia, że w dniu 04 sierpnia 2017 roku w O. woj. (...) będąc w stanie nietrzeźwości I- 1,05 mg/l, II- 1,04 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu kierował w ruchu lądowym po drodze publicznej – ulicy (...), pojazdem marki C. (...) o nr rejestracyjnym (...) tj. o czyn z art. 178a § 1

Przestępstwo z art. 178a § 1 k.k., którego dopuścił się oskarżony, sankcjonuje prowadzenie w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego pojazdu mechanicznego w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym. Istota tego czynu polega na prowadzeniu pojazdu w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego. Stan nietrzeźwości w rozumieniu kodeksu karnego, określony w art. 115 § 16 k.k. zachodzi wówczas, gdy zawartość alkoholu we krwi przekracza 0,5 ‰ albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość lub zawartość alkoholu w 1 dm ³ wydychanego powietrza przekracza 0,25 mg albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość.

Przestępstwo określone w art. 178a § 1 k.k. może być popełnione tylko z winy umyślnej co oznacza, że sprawca świadomie wykonuje czynności, których konsekwencją jest spowodowanie skutków określonych w w/w przepisie. Czyn z art. 178a § 1 k.k., jest nadto przestępstwem formalnym, co oznacza, że do jego popełnienia nie jest konieczne wystąpienie konkretnego niebezpieczeństwa w ruchu.

W ocenie Sądu zgromadzony materiał dowodowy w sposób nie budzący wątpliwości pozwolił uznać, że oskarżony A. G. (1) dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu. Oskarżony kierował pojazdem marki C. (...) po ul. (...) w O. będącej drogą publiczną znajdując się w stanie nietrzeźwości wynoszącym 1,05 mg/l i 1,04 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

Mając powyższe na uwadze Sąd wymierzył oskarżonemu za czyn z art. 178a § 1 k.k. karę grzywny w wymiarze 100 (stu) stawek dziennych po 20 (dwadzieścia) złotych każda. Ponadto na podst. art. 42 § 2 k.k. Sąd orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 (trzech) lat a na podst. art. 43a § 2 k.k. nałożył nań obowiązek uiszczenia świadczenia pieniężnego w wysokości 5.000 (pięciu tysięcy) złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej. Ponadto Sąd zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych przejmując wydatki na rachunek Skarbu Państwa.

Sąd wymierzając oskarżonemu karę kierował się ogólnymi dyrektywami i zasadami sądowego wymiaru kary określonymi w art. 53 § 1 i 2 k.k. Proces wymiaru kary w przedmiotowej sprawie wymagał, wobec alternatywnej sankcji karnej za przypisany oskarżonemu czyn, w pierwszej kolejności wyboru rodzaju kary, a następnie jej wysokości. Zważywszy, iż oskarżony jest osobą zdrową, w sile wieku, Sąd uznał, iż trafność reakcji karnej w stosunku do oskarżonego wymagała wymierzenia mu kary grzywny. W ocenie Sądu orzeczona kara jest adekwatna zarówno do stopnia zawinienia, jak i stopnia społecznej szkodliwości czynu, którego oskarżony się dopuścił. A. G. (1). po spożyciu nieustalonego alkoholu, mając świadomość tego, że znajduje się pod jego działaniem, zdecydował się na jazdę samochodem. Wskazuje to na rażące lekceważenie przez niego podstawowych reguł ostrożności w ruchu drogowym. Znajdując się w stanie nietrzeźwości i decydując się na prowadzenie pojazdu w ruchu lądowym, oskarżony wykroczył przeciwko jednej z podstawowych zasad rządzących porządkiem i bezpieczeństwem ruchu na drogach, wyrażonej w art. 45 ust. 1 pkt. 1 ustawy z dnia 20.06.1997 Prawo o ruchu drogowym tj. zasadzie bezwzględnej trzeźwości, stwarzając przy tym zagrożenie dla samego siebie, jak również innych uczestników ruchu drogowego. Powszechnie wiadomym jest bowiem, iż kierowcy znajdujący się pod wpływem alkoholu mają mniejsze możliwości uniknięcia sytuacji zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym z uwagi na osłabienie koncentracji i szybkości reakcji, co z kolei jest częstą przyczyną wypadków drogowych. Wskazane okoliczności przemawiają za większym, niż znikomy stopniem karygodności jego czynu. Sąd miał także na uwadze, iż oskarżony był uprzednio karany

Mając powyższe na uwadze, w ocenie Sądu, kara grzywny w wymiarze 100 stawek przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 20 zł. pozwoli na efektywne oddziaływanie na oskarżonego skłaniające go do przemyślenia własnego zachowania i przestrzegania w przyszłości obowiązującego porządku prawnego.

Wobec tego, iż oskarżony dopuścił się popełnienia przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji znajdując się w stanie nietrzeźwości, Sąd na mocy art. 42 § 2 k.k orzekł wobec niego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat,

Ponadto na podst. art. 43a § 2 k.k. Sąd orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci świadczenia pieniężnego w wysokości 5000 zł. na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej.

Orzeczona kara oraz środki karne, mające charakter obligatoryjnych w związku z przypisaniem sprawcy przestępstwa z art. 178a § 1 k.k, odpowiadają jednocześnie w swym zakresie i rozmiarze (w dolnych granicach zagrożenia) celom zapobiegawczym i wychowawczym, jakie mają osiągnąć w stosunku do oskarżonego. Przyczynią się w ocenie Sądu, w wystarczający sposób do wywołania po stronie sprawcy refleksji odnośnie popełnionego czynu, którego następstwa mogły okazać się bardziej dotkliwe w skutkach dla niego samego, nie wykluczając innych uczestników ruchu.

Zwalniając oskarżonego od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych Sąd miał na uwadze, że oskarżony, został obciążony koniecznością uiszczenia kary grzywny oraz świadczenia pieniężnego. W tej sytuacji uiszczenie kosztów postępowania byłoby dla oskarżonego, w ocenie Sądu zbyt uciążliwie.