Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 marca 2014 roku

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Piotrkowie Trybunalskim,

Wydział V w składzie:

Przewodniczący: SSO Mariola Mastalerz (spr.)

Sędziowie: SSO Beata Łapińska

SSR del. Urszula Sipińska-Sęk

Protokolant: st.sekr.sądowy Marcelina Machera

po rozpoznaniu w dniu 18 marca 2014 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie

sprawy z powództwa S. B.

przeciwko (...) Sp. z o.o. Sp. k. w B.

o przywrócenie do pracy i wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy

na skutek apelacji powoda S. B. od wyroku Sądu Rejonowego

w Bełchatowie IV Wydziału Pracy z dnia 8 listopada 2013r. sygn. IV P 203/13

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu Sądowi Pracy w Bełchatowie do ponownego rozpoznania pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów postępowania za instancję odwoławczą.

Sygn. akt V Pa 4/14

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 21 sierpnia 2013 roku powód S. B. wniósł o przywrócenie do pracy w (...) Sp. z o.o. w B. oraz zasądzenie wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy w wysokości 2.600,- zł i nadanie wyrokowi rygoru natychmiastowej wykonalności. Ponadto wniósł o zasadzenie kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W odpowiedzi na pozew pozwany nie uznał żądania pozwu i wniósł o jego oddalenie.

Wyrokiem z dnia 8 listopada 2013 roku Sąd Rejonowy w Bełchatowie w sprawie sygn. akt IVP 203/13 oddalił powództwo S. B..

Sąd Rejonowy ustalił, iż powód S. B. zatrudniony został u pozwanego (...) Sp. z o. o. w B. w dniu 1 lipca 2008 roku na stanowisku mechanika. Pierwsza umowa została zawarta w dniu 1 lipca 2008 roku i trwała do grudnia 2012 rok po czym od 1 stycznia 2013 roku została zawarta na czas określony do grudnia 2017 roku, Ostatnie wynagrodzenie powoda wynosiło kwotę 2.600,- zł plus 10% premii. Do obowiązków powoda należało naprawianie maszyn pod względem mechanicznym. Nie jest z wykształcenia mechanikiem.

W dniu 9 sierpnia 2013 roku u pozwanego miało miejsce krojenie specyficznej masy na krajalnicy. E. K. (1) zarządziła, aby wymienić maszynę na inną.

Polecenie służbowe w tym zakresie wydała powodowi.

Było to urządzenie mechaniczno-elektryczne. Tego dnia nie wiedziała, że powód nie ma uprawnień do podłączania takiej maszyny.

Po podłączeniu maszyny M. W. dotknął się niechcący ręką obudowy maszyn, a druga ręką dotknął obsługiwanej przez siebie maszyny. W tym czasie został porażony prądem.

M. W. przebywał w szpitalu od dnia 9 sierpnia do dnia 11 sierpnia 2013 roku. Natomiast od dnia 12 sierpnia do 16 sierpnia 2013 roku na zwolnieniu lekarskim.

Zdarzenie, w którym uczestniczył M. W. zostało zakwalifikowane, jako wypadek przy pracy.

W dniu 9 sierpnia 2013 roku rozwiązano z powodem umowę o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia. Jak przyczyn wypowiedzenia podano ciężkie naruszenie obowiązków polegających na rażącym niedbałym wykonywaniu pracy, co zagrażało interesom pracodawcy.

Powyższe okoliczności nie budziły wątpliwości sądu. Zostały ustalone w oparciu o niekwestionowane i wzajemnie uzupełniające się zeznania powoda w charakterze strony świadka E. K. (2) dotyczące treści protokołu powypadkowego oraz oświadczenia zgłoszonego powodowi o rozwiązaniu umowy o prace bez wypowiedzenia.

Przy tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał, iż powództwo w zakresie przywrócenie do pracy nie zasługiwało na uwzględnienie z uwagi na brak podstawy prawnej i podlega oddaleniu.

Sąd Rejonowy wskazał, że warunki zawarcia umowy o prace określa art. 25 i następne kodeksu pracy oraz przytoczył ich treść. Następnie dokonał omówienia zastosowania art. 50 kp dotyczącego skutków wadliwego wypowiedzenia terminowych umów o pracę bez możliwości zasądzenia z tego tytułu odszkodowania bądź przywrócenia do pracy. Powołał się w tym zakresie na liczne orzecznictwo Sądu Najwyższego i w konkluzji wskazał, że powód przedmiotowej sprawie nie spełnił warunku określonych w art. 50 § 5 kp. i nie było możliwości przywrócenia go do pracy.

Apelację od powyższego wyroku w całości wniósł pełnomocnik powoda zaskarżając go w całości.

Skarżący zarzucił mu:

1. naruszenie prawa materialnego tj. art. 59 Kodeksu pracy, poprzez jego niezastosowanie, co sankcjonowało przyjęciem przez Sąd I instancji, że nie ma możliwości przywrócenia powoda do pracy, bez oceny spełnienia przesłanek wynikających z powyżej regulacji,

2. naruszenie prawa materialnego tj. art. 50 § 3 Kodeksu pracy przez błędną jego wykładnię w konsekwencji zastosowanie, co skutkowało uznaniem przez Sąd, że wypowiedzenie umowy o pracę powodowi nastąpiło z naruszeniem przepisów o wypowiadaniu tych umów podczas gdy nastąpiło z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę bez wypowiedzenia,

3. naruszenie przepisów prawa procesowego, która miała wpływ na treść orzeczenia, polegającą na nieuwzględnieniu zasądzenia odszkodowania przy zastosowaniu art. 477 ¹ k.p.c. zakresie, w jakim przepis ten nakazuje orzeczenie o roszczeniach wynikających z faktów przytoczonych przez pracownika w sytuacji objęcia żądaniem pozwu zasądzenia odszkodowania i uznania, że nie ma możliwości przywrócenia powoda do pracy.

Wskazując na powyższe wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przywrócenie powoda do pracy u strony pozwanej na stanowisko mechanika, na poprzednich warunkach oraz zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powoda wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy w granicach do trzech miesięcy z ustawowymi odsetkami, liczonymi od poszczególnych okresów opóźnienia do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powoda kosztów zastępstwa procesowego za obie instancje. Ewentualnie wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powoda wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy w granicach do trzech miesięcy z ustawowymi odsetkami, liczonymi od poszczególnych okresów opóźnienia do dnia zapłaty lub uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu.

W odpowiedzi na apelację pozwany wnosił o jej oddalenie oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu.

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zważył, co następuje:

Złożoną apelację należy uznać za zasadną.

Jej uwzględnienie skutkuje zaś uchyleniem zaskarżonego wyroku
i przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania z powodu nie rozpoznania przez sad pierwszej instancji istoty sprawy.

Pojecie „istoty sprawy” dotyczy jej aspektu materialnego, a wiec nie rozpoznanie istoty sprawy zachodzi wówczas gdy sąd nie zbadał materialnej podstawy powództwa, jak też skierowanych do niego zarzutów merytorycznych i w swoim rozstrzygnięciu nie odniósł się do tego co jest przedmiotem sprawy ( por. uzasadnienie wyroku SN z dnia 12 września 2002 r., IVCKN 1298/00, LEX nr 80271, wyrok SN z dnia 23 września 1998 r., IICKN 897/97, OSNC 1999/1/22 ). Rozpoznanie istoty sprawy łączy się – mówić najogólniej- z rozważeniem oraz oceną poddanych przez strony pod osad żądań i twierdzeń.

W przedmiotowej sprawie powód S. B. odwołał się od dokonanego przez pracodawcę rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia zawartą w dniu 20 grudnia 2012 roku z powodu ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych, polegających na rażąco niedbałym wykonywaniu pracy, co zagrażało interesom pracodawcy. Jako podstawę prawną rozwiązania umowy o prace pracodawca wskazał przepis art. 52 § 1 pkt 1 k.p. Kwestionując w pozwie zasadność rozwiązania umowy o pracę jak też powołując się na brak wskazania przez pracodawcę konkretnej i jasno sprecyzowanej przyczyny rozwiązania umowy o pracę w piśmie z dnia 12 sierpnia 2012 roku, powód żądał przywrócenia go do pracy na stanowisko mechanika na dotychczasowych warunkach oraz zasadzenia wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy w wysokości 2.600 złotych, tj. z okres trzech miesięcy. Okolicznością bezsporną pozostaje w sprawie fakt, iż strony ostatnio łączyła umowa o pracę z dnia 20 grudnia 2012 roku, zawarta na czas określony do dnia 31 grudnia 2017 roku. W umowie strony przewidziały możliwość jej wcześniejszego rozwiązania za dwutygodniowym okresem wypowiedzenia.

Rozstrzygając w sprawie Sąd Rejonowy nie odniósł się do twierdzeń określonych w pozwie, bowiem z treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, iż Sąd ocenił zasadność powództwa w świetle art. 50 k.p., który nie ma w omawianej sprawie w ogóle zastosowania. Przepis ten dotyczy bowiem ochrony przed bezprawnym wypowiedzeniem umowy o pracę pracowników zatrudnionych na podstawie terminowych umów o pracę. Tymczasem , jak wyżej wskazano , z powodem została rozwiązana umowa o pracę w trybie natychmiastowym, na podstawie art. 52 § 1 pkt 1 k.p. Zakres roszczeń , których pracownik może dochodzić przed sądem pracy, w sytuacji rozwiązania w trybie natychmiastowym umowy zawartej na czas określony uregulowany został w art. 59 k.p. Zgodnie z jego treścią , w razie rozwiązania przez pracodawcę umowy o pracę, zawartej na czas określony lub na czas wykonania określonej pracy, z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę bez wypowiedzenia, pracownikowi przysługuje wyłącznie odszkodowanie, jeżeli upłynął już termin, do którego umowa miała trwać, lub gdy przywrócenie do pracy byłoby niewskazane ze względu na krótki okres, jaki pozostał do upływu tego terminu. Odszkodowanie przysługuje w wysokości określonej w art. 58.

W świetle powyższego, w ocenie Sądu Okręgowego, za uzasadniony należało uznać zarzuty apelacji co do naruszenia art. 59 k.p. oraz art. 50 § 3 k.p.

Ponownie rozpoznając sprawę Sąd Rejonowy dokona ustaleń faktycznych w zakresie niezbędnym dla rozstrzygnięcia, w oparciu o przeprowadzone dotychczas dowody i ewentualnie inne zaoferowane przez strony. Przedmiotem ustaleń winna być przede wszystkim kwestia czy powód dopuścił się zarzucanego mu przez pracodawcę czynu, następnie zaś Sąd oceni czy ewentualne działanie powoda w ustalonych okolicznościach faktycznych, stanowi ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych w rozumieniu art. 52 § 1 pkt 1 k.p.

W przypadku uznania, iż rozwiązanie z powodem umowy o pracę bez wypowiedzenia było nieuzasadnione, Sąd odniesie się do zgłoszonych przez stronę powodową roszczeń, mających swoje źródło w powołanym wyżej art. 59 k. p. Będzie miał przy tym na uwadze, iż przepis ten co do zasady nie wyklucza roszczenia restytucyjnego pracownika. W razie bowiem rozwiązania umowy o pracę przez pracodawcę bez wypowiedzenia z naruszeniem prawa, pracownikowi przysługuje odszkodowanie jedynie w tych wypadkach, gdy wydanie wyroku następuje po upływie terminu, do którego te umowa miała trwać. Jeśli wydanie wyroku nastąpiłoby przed tym terminem, sąd może przywrócić pracownika do pracy. Kompetencja orzeczenia w takim wypadku została powierzona sądowi, niemniej jednak, jeśli byłoby to niewskazane ze względu na krótki okres, jaki pozostał do upływu terminu trwania umowy, sąd powinien zasądzić odszkodowanie, kierując się zasadą celowości.

Z przyczyn wyżej wskazanych, na postawie art. 386 § 4 kpc Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych orzekł jak w sentencji wyroku.