Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 marca 2014 roku

Sąd Okręgowy w Tarnowie – Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Dariusz Płaczek

Protokolant: st. sekr. sądowy Patrycja Czarnik

po rozpoznaniu w dniu 7 marca 2014 roku w Tarnowie na rozprawie

sprawy z odwołania F. C.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 14 czerwca 2013 roku nr (...)

w sprawie F. C.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

1.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje odwołującemu F. C. rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 14 lipca 2013 roku na okres dwóch lat;

2.  przyznaje od Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Tarnowie na rzecz adwokata A. K. – Kancelaria Adwokacka w T. kwotę 73,80 zł brutto tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej odwołującemu z urzędu.

Sygn. akt IV U 1534/13

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Okręgowego w Tarnowie

z dnia 7 marca 2014 r.

Decyzją z dnia 14.06.2013 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T., na podstawie przepisów ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.) odmówił F. C. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, ponieważ komisja lekarska ZUS w orzeczeniu z dnia 07.06.2013 r. stwierdziła, że ubezpieczony rokuje odzyskanie zdolności do pracy.

W odwołaniu od decyzji F. C. domagał się zmiany decyzji i przyznania mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, uzasadniając, iż stan jego zdrowia uległ pogorszeniu i czyni go niezdolnym do pracy.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny sprawy:

F. C., urodzony w dniu (...), z wykształcenia mechanik samochody, pracował na stanowiskach: ślusarz remontowy, mechanik samochodowy operator maszyn ciężkich. W okresie od 16.11.2012 r. do 13.07.2013 r. ubezpieczony pobierał świadczenie rehabilitacyjne.

W dniu 25.03.2013 r. ubezpieczony wystąpił do organu rentowego z wnioskiem o dalsze przyznanie mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W orzeczeniu z dnia 13.05.2013 r. lekarz orzecznik ZUS stwierdził, że w związku z rokowaniem odzyskania zdolności do pracy w przypadku wnioskodawcy istnieją okoliczności uzasadniające przyznanie świadczenia rehabilitacyjnego na okres 2 miesięcy. Komisja lekarska ZUS w orzeczeniu z dnia 07.06.2013 r. podtrzymała stanowisko lekarza orzecznika ZUS. Na podstawie powyższego orzeczenia komisji lekarskiej z dnia 07.06.2013 r. została wydana decyzją z dnia 12.06.2013 r., którą przyznano ubezpieczonemu prawo do świadczenia rehabilitacyjnego na okres od 15.05.2013 r. do 13.07.2013 r. W związku z powyższym ubezpieczony pobierał świadczenie rehabilitacyjne w okresie od 16.11.2012 r. do 13.07.2013 r.

dowód: akta rentowe ZUS O/T.

W opinii z dnia 14.01.2014 r. lekarze - biegli sądowi z zakresu chirurgii, neurologii, kardiologii i interny stwierdzili u odwołującego:

-

dysfunkcję skurczową lewej komory serca w okresie niewydolności krążenia

-

nadciśnienie tętnicze pierwotne

-

cukrzycę typu 2

-

miażdżycę tętnic szyjnych

-

przewlekły zespół bólowy kręgosłupa z wielopoziomowymi dyskopatiami szyjnymi

Ubezpieczony nie rokuje odzyskania zdolności do pracy nawet po przekwalifikowaniu zawodowym. Powyższe schorzenia czynią odwołującego niezdolnym do pracy częściowo na okres 2 lat od daty zakończenia pobierania świadczenia rehabilitacyjnego tj. od 13.07.2013 r.

dowód: - opinia biegłych lekarzy neurologa, chirurga - ortopedy, kardiologa, internisty z dnia 14.01.2014 r. k. 14-15.

Sąd, ustalając stan faktyczny w niniejszej sprawie, podzielił wnioski płynące
z opinii lekarzy biegłych sądowych, albowiem opinia ta sporządzona została w sposób rzetelny, po osobistym przebadaniu ubezpieczonego oraz szczegółowej i wszechstronnej analizie dokumentacji zgromadzonej w aktach rentowych, przy czym biegli legitymowali się fachową wiedzą oraz odpowiednim doświadczeniem zawodowym. W ocenie Sądu, dokonana przez biegłych diagnoza schorzeń zdiagnozowanych u wnioskodawcy jest prawidłowa, zaś wnioski płynące z opinii korespondują ze zgromadzoną dokumentacją medyczną oraz bazują na wynikach przeprowadzonych badań, co czyni opinię wewnętrznie spójną i logiczną. Biegli w oceniając zdolności do wykonywania przez wnioskodawcę określonych prac.

Żadna ze stron postępowania nie zgłosiła zastrzeżeń pod adresem opinii biegłych lekarzy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie jest uzasadnione.

Stosownie zaś do art. 57 ust. 1 powołanej ustawy, renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który łącznie spełnia następujące warunki:

1)  jest niezdolny do pracy,

2)  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3)  niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit.a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-4, 5 lit. a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

W rozpatrywanej sprawie sporną kwestią wymagającą rozstrzygnięcia była ocena, czy aktualny rozwój schorzeń zdiagnozowanych u ubezpieczonego daje podstawy do uznania go choćby za częściowo niezdolnego do pracy. Dla rozstrzygnięcia tej kwestii konieczne było zasięgnięcie opinii biegłych lekarzy, dysponujących specjalistyczną wiedzą z zakresu schorzeń, na które aktualnie cierpi ubezpieczony. W świetle przekonywującej opinii biegłych stan zdrowia ubezpieczonego czyni go częściowo niezdolnym do pracy.

Niezdolną do pracy jest bowiem osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu (art. 12 ust. 1). Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy (art.12 ust.2), zaś częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji ( art. 12 ust. 3)

Równocześnie w myśl art. 13 ustawy, przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania, co do odzyskania tej zdolności uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia, jak również możność wykonywania dotychczasowej pracy, względnie możliwość przekwalifikowania zawodowego.

Dla stwierdzenia częściowej niezdolności do pracy (art. 12 ust. 1 i 3 ustawy ) decydująca jest zatem nie tylko utrata możliwości wykonywania pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu, ale także brak rokowania odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. (por. Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 stycznia 2007 r. II UK 156/06 OSNP 2008/3-4/45 . Niezdolność do wykonywania pracy dotychczasowej nie jest zatem wystarczająca do nabycia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, jeżeli wiek, poziom wykształcenia i predyspozycje psychofizyczne usprawiedliwiają rokowanie, że mimo upośledzenia organizmu możliwe jest podjęcie innej pracy w tym samym zawodzie albo po przekwalifikowaniu zawodowym (por. wyrok Sądu Najwyższego z 29 czerwca 2005 r., I UK 299/04, OSNP 2006 nr 5-6, poz. 93). O niezdolności do pracy decyduje - jak zakłada się w art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy - negatywne rokowanie co do możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji oraz możliwości wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy, jak też niecelowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

W przypadku odwołującego nie jest możliwe podjęcie pracy , którą dotychczas wykonywał (mechanik samochodowy, ślusarz remontowy, operator maszyn ciężkich) ani innej pracy fizycznej . W zakresie tych prac, niewydolność krążenia oraz schorzenia układu ruchu wraz z przewlekłymi dolegliwościami bólowymi czynią go niezdolnym do pracy.

Warto podkreślić, iż opinia biegłych sądowych, która była podstawą zasadniczych ustaleń w przedmiotowej sprawie nie była kwestionowana przez organ rentowy w toku postępowania. „ W postępowaniu w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych organ rentowy ma pozycję strony (art. 477 ¹⁰ § 1 kpc), więc powinien przejawiać odpowiednią aktywność dowodową między innymi wobec treści dowodu z opinii biegłych lekarzy sądowych, a w przeciwnym razie ponosi negatywne skutki prawne swej bierności, polegające zwłaszcza na zmianie wydanej decyzji czy oddaleniu wniesionego środka zaskarżenia” (tak. SN w wyroku z dnia 30.03.2000 r. II UKN 444/99 OSNP 2001/17/543).

Przepis art. 13 ustawy nakazuje, aby celowość przekwalifikowania zawodowego ustalić biorąc pod uwagę charakter dotychczasowej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne. Biorąc zatem pod uwagę wykształcenie zawodowe, obecny wiek ubezpieczonego (59 lat) oraz to, że wykonywał pracę fizyczną trudno zakładać, że celowe i możliwe będzie przekwalifikowanie zawodowe do innej wykwalifikowanej pracy, w szczególności nie będącej pracą fizyczną.

Reasumując, w obecnym stanie naruszenia sprawności organizmu oraz przy wskazanej niecelowości przekwalifikowania zawodowego, ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy w rozumieniu art. 12 ust. 3 powołanej ustawy.

Tym samym, na podstawie powołanych przepisów prawa materialnego, a ponadto
art. 100 ust. 2 powołanej ustawy i art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., Sąd zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał odwołującemu się prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 14 lipca 2013 roku tj. od ustania świadczenia rehabilitacyjnego na okres dwóch lat.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie §12 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2012r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu ( DzU z 2013 poz. 461).