Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 lutego 2014 roku

Sąd Okręgowy w Tarnowie – Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Dariusz Płaczek

Protokolant: st. sekr. sądowy Patrycja Czarnik

po rozpoznaniu w dniu 28 lutego 2014 roku w Tarnowie na rozprawie

sprawy z odwołania E. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 5 sierpnia 2013 roku nr (...)

w sprawie E. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

oddala odwołanie.

Sygn. akt IV U 1539/13

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Okręgowego w Tarnowie z dnia 28 lutego 2014 roku

Decyzją z dnia 5 sierpnia 2013 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił E. K. dalszego przyznania renty z tytułu niezdolności do pracy argumentując, iż w orzeczeniu z dnia 30.07.2013 r. Komisja Lekarska ZUS orzekła, iż ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy.

W odwołaniu od powyższej decyzji ubezpieczona domagała się zmiany decyzji i przyznania jej renty z tytułu niezdolności do pracy. Kwestionowała prawidłowość ustaleń dokonanych przez Komisję Lekarską ZUS , opisując swój stan zdrowia , który jej zdaniem uległ pogorszeniu .

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wnosił o jego oddalenie, podtrzymując argumentację wyrażoną w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

E. K. urodziła się w dniu (...) , posiada wykształcenie technika budowy dróg i mostów lecz w latach 1974 -1990 pracowała na stanowisku pracownika biurowo - administracyjnego (kierownika sekcji socjalno-bytowej). W okresie od 1.01.1991r. do 31.08.2002r. pobierała rentę z tytułu niezdolności do pracy. Następnie w latach 2004 - 2007 pracowała jako operator foliarki oraz sprzedawca.

Od 1.11.2009r. do 30.06.2013r. ponownie pobierała rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy.

W dniu 20.05.2013r. ubezpieczona złożyła wniosek o przyznanie jej dalszej renty z tytułu niezdolności do pracy. Orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS z dnia 26.06.2013r. oraz orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 30.07.2013r. stwierdzono, iż ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy.

Dowód: akta ZUS

W toku niniejszego postępowania sądowego lekarze specjaliści z zakresu neurologii oraz chirurgii stwierdzili u odwołującej się:

- Zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego.

- Stan po operacyjnym leczeniu zespołów cieśni nadgarstków obu dłoni bez ograniczenia funkcji dłoni.

- Stan po operacyjnym leczeniu palców trzaskających prawej dłoni z ograniczeniem ruchomości palca III-go.

Stan układu ruchu oraz układu nerwowego ubezpieczonej jest dobry i nie wykazuje istotnych odchyleń od stanu prawidłowego. Może ona samodzielnie wykonywać prace wymagające sprawności rąk i nóg. Siła mięśniowa kończyn jest dobra, zaników praktycznie nie obserwuje się poza nieznacznym wyszczuplenie kłębów dłoni, odruchy głębokie są zachowane, czucie również. Zborność ruchów jest dobra. Czynności ruchowe związane z ogólnym funkcjnowaniem np. ubieraniem się, przemieszczaniem przedmiotów, chodzeniem, pochylaniem - są prawidłowe. Stan układu ruchu nie zdradza objawów znacznego upośledzenia sprawności ruchowej. Odwołująca się nie jest niezdolna do pracy zawodowej.

Dowód : opinia biegłych lekarzy neurologa i chirurga z dnia 14.01.2014r. k .8-11

Sąd, ustalając stan faktyczny w niniejszej sprawie, podzielił wnioski płynące z opinii biegłych z zakresu chirurgii i neurologii . Opiniujący specjaliści legitymują się bowiem fachową wiedzą oraz doświadczeniem zawodowym, a opinia została sporządzona w sposób rzetelny, po osobistym przebadaniu ubezpieczonej oraz analizie dokumentacji zgromadzonej w aktach rentowych. W ocenie Sądu, biegli dokonali prawidłowej diagnozy schorzeń, na które cierpi wnioskodawca, zaś wnioski płynące z opinii korespondują ze zgromadzoną dokumentacją medyczną oraz bazują na wynikach przeprowadzonych badań. Opinia w sposób przejrzysty obrazuje stan zdrowia ubezpieczonej i kategorycznie rozstrzyga kwestię wpływu zdiagnozowanych schorzeń na jego zdolność do pracy.

Zastrzeżenia do opinii zawarte piśmie ubezpieczonej z dnia 11.02.2014r. w ocenie Sądu w żaden sposób nie podważają przydatności tego dowodu dla dokonania zasadniczych ustaleń faktycznych. Przede wszystkim zarzuty te są ogólnikowe i ograniczyły się do zaprezentowania jedynie odmiennego stanowiska dotyczącego jej zdolności do pracy. Te zastrzeżenie sprowadzały się do zwykłego , pozbawionego merytorycznych argumentów zanegowania wniosków biegłych . Ubezpieczona (poza omyłkowo wskazaną w opinii datą jej urodzenie) nie wskazała na żadne merytoryczne uchybienia zawarte w opinii, ani też nie zgłosiła zastrzeżeń co do doświadczenia zawodowego lub wiedzy medycznej któregokolwiek z biegłych .

Dowody z dokumentów, zalegających w aktach Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, nie budziły wątpliwości Sądu co do ich autentyczności, a ponadto nie były kwestionowane przez strony postępowania, dlatego Sąd uznał je za w pełni wiarygodne.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie jest bezzasadne.

Zgodnie z art. 107 ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.), prawo do świadczeń uzależnionych od niezdolności do pracy oraz wysokość tych świadczeń ulega zmianie, jeżeli w wyniku badania lekarskiego, przeprowadzonego na wniosek lub z urzędu, ustalono zmianę stopnia niezdolności do pracy, brak tej niezdolności lub jej ponowne powstanie.

W myśl art. 57 ust. 1 tej ustawy renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1)  jest niezdolny do pracy,

2)  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3)  niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-4, 5 lit. a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Przepisu ust 1 pkt 3 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet lub lat 25 lat dla mężczyzn i jest całkowicie niezdolny do pracy (ust 2).

Niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu (art. 12 ust. 1). Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy (art.12 ust.2), zaś częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji ( art. 12 ust. 3). Zgodnie z art.13 ustawy przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się:

1)stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji;

2)  możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

W rozpatrywanej sprawie sporną kwestią wymagającą rozstrzygnięcia była ocena, czy aktualny rozwój schorzeń zdiagnozowanych u ubezpieczonej daje podstawy do uznania jej choćby za częściowo niezdolną do pracy. Dla rozstrzygnięcia tej kwestii konieczne było zasięgnięcie opinii biegłych lekarzy, dysponujących specjalistyczną wiedzą z zakresu schorzeń, na które aktualnie cierpi ubezpieczona . Z przekonywującej opinii biegłych lekarzy wynika, iż stan układu ruchu oraz układu nerwowego ubezpieczonej jest dobry i nie wykazuje istotnych odchyleń od stanu prawidłowego. Ubezpieczona może samodzielnie wykonywać prace wymagające sprawności rąk i nóg. Siła mięśniowa kończyn jest dobra, zaników praktycznie nie obserwuje się poza nieznacznym wyszczuplenie kłębów dłoni, odruchy głębokie są zachowane, czucie również. Stan układu ruchu nie zdradza objawów znacznego upośledzenia sprawności ruchowej. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w szczególności opinia biegłych lekarzy specjalistów, nie pozostawiają zatem wątpliwości co do wpływu zdiagnozowanych u wnioskodawczyni schorzeń na stopień jej zdolności do pracy i dlatego Sąd ocenił , iż brak jest podstaw do uznania ubezpieczonej za chociażby częściowo niezdolną do pracy w rozumieniu art. 12 powołanej ustawy.

Z powyższych względów uznać należało, iż decyzja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych była prawidłowa, zaś odwołanie należało oddalić jako bezzasadne, przyjmując jako podstawę rozstrzygnięcia art. 107 w zw. z art. 57 i art. 12 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych . Podstawę procesową rozstrzygnięcia stanowił art. 477 ¹⁴§ 1 k.p.c.