Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VI Ka 965/19

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Zabrzu z 27 czerwca 2019 r. sygnatura akt II K 408/19

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 kpk – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a kpk – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 kpk, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 kpk – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 kpk – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 kpk – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 kpk

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

obraza przepisów postępowania a to art. 7 kpk i art. 410 kpk poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny wyjaśnień złożonych przez oskarżonych w szczególności A. K. w zakresie w jakim Sąd odmówił im wiary, a które są konsekwentne, stanowcze i znajdują, wbrew twierdzeniom Sądu, oparcie w materiale dowodowym sprawy.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd orzekający omówił relacje wszystkich uczestników zdarzenia, dostrzegł rozbieżności w wyjaśnieniach oskarżonych, wypowiadając wniosek o odmowie przyznania waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego K.. Jednocześnie Sąd zaprezentował stan faktyczny zgodny z tymi wyjaśnieniami, co więcej odpowiadający relacjom P. i S. w zakresie tego, że prócz podania przez K. pałki R. (1), jego zachowanie wobec pokrzywdzonego ograniczyło się do uchwycenia go za nadgarstki i to w momencie, kiedy nie był atakowany przez R. (1), ale i gdy oskarżone nie pozostawały z nim w bezpośrednim kontakcie, który poprzedził uderzenie R. (1). Wprawdzie zasadom logiki przeczy ustalenie, że gdy kobiety przypierały pokrzywdzonego do muru i przytrzymywały mu ręce, a oskarżony K. stanął za nimi i również złapał go za nadgarstki, co mieć miejsca nie mogło, skoro trzy napastniczki otaczać miały pokrzywdzonego, aby K. ponad nimi mógł ująć atakowanego oburącz za dwa nadgarstki ponad oskarżonymi. Nie zmienia to faktu, że owo złapanie pokrzywdzonego nie miało dalej idącego celu, czyli zamiaru udziału w uczynieniu pokrzywdzonemu krzywdy fizycznej. Taki przebieg zdarzenia koreluje przecież z zeznaniami pokrzywdzonego, który o K. wie, że ten był w pobliżu, ale wręcz zaprzeczył atakowi z jego strony, czy jakiejkolwiek interakcji fizycznej. Innymi słowy w wypadku, gdyby nie relacja oskarżonych, to nawet i tego złapania nie można by ustalić. To zaś oznacza, że nawet pokrzywdzony nie zarejestrował takiego zachowania oskarżonego, bo nie miało ono żadnego związku z atakiem pozostałych i nie tak odczytywał intencje- zamiar oskarżonego. Zresztą Sąd ustalił, że przed zachowaniem K. oskarżone przypierały pokrzywdzonego do muru i go szarpały, ale to po odskoczeniu K. ich agresja wzrosła, co z jednej strony wyrażało się w tym, że wówczas pokrzywdzony zaczął wzywać do zabrania dziewczyn, z drugiej do relacjonowanych przez niego uderzeń ze strony kobiet, aż po uderzenie ze strony R. (1). W tej sytuacji podzielić należało zarzut obrońcy o tyle, że choć w ustaleniach faktycznych Sąd przebieg zdarzenia w części istotnej dla odpowiedzialności K. zaprezentował zgodnie z jego wyjaśnieniami, to omawiając dokonaną ocenę dowodów odniósł się krytycznie do jego wyjaśnień. Ocena ta odnosi się jednak nie tyle do ustaleń co do rozpoznania zamiaru działania oskarżonego K.. Bo o ile prezentując ustalenia, nawet w części porozumienia tego oskarżonego z R. (1)o wyciągnięciu i podaniu z bagażnika pałki, Sąd uczynił to w sposób zgodny z wyjaśnieniami K., to dopiero w części rozważań o dowodach zaprezentował ocenę o tym, że owo porozumienie obejmowało więcej niż we wskazanych ustaleniach faktycznych, a zatem, że już wówczas zawiązane zostało porozumienie dotyczące pobicia pokrzywdzonego, czy też, że u K. taki zamiar się zrodził. To zaś jest niezgodne z żadnym z przeprowadzonych dowodów. Owszem dopiero przed sądem w relacjach pozostałych oskarżonych ujawniła się wypowiedź, że pałka miała służyć do postraszenia pokrzywdzonego, a w tej części K. już na te okoliczność wyjaśniał. Trudno wywodzić, że nie można mu dać wiary z tego powodu, iż pozostali nie wyartykułowali tego w ten sposób, gdy nawet w relacjach kobiet ujawniała się ta okoliczność jeszcze w postępowaniu przygotowawczym ( D. S. k. 256- 258, W. W. k. 64- 65, P. P. k. 67- 68), od początku wyjaśniał o tym D. R. (1) ( k. 60- 61). Zatem nie K. o tym wspomniał jako pierwszy i nie można twierdzić, że pozostali się do tej okoliczności dostosowali w kolejnych relacjach. Podkreślić też trzeba, że zasady doświadczenia życiowego wskazują, iż po pierwsze każdy z oskarżonych był zainteresowany tym, aby przedstawić zdarzenia w sposób istotny dla ochrony swoich praw, po wtóre wyjaśniali to co uznawali w tym zakresie za ważne, a w szerszym jedynie z inicjatywy przesłuchujących, a ta nakierowana była na ustalenie i skierowanie oskarżenia o zachowanie, które przyniosło poważny skutek dla zdrowia pokrzywdzonego. Gdy zaś chodzi o wywody uzasadnienia apelacji dotyczące roli pokrzywdzonego, to po pierwsze tego nie dotyczy zarzut, po wtóre ma to znaczenie drugorzędne dla kwestii odpowiedzialności oskarżonego. Przy tym oczywiście nie można zgodzić się z tezą, że jeden mężczyzna w środku nocy i to bardzo szczególnej, gdy wziąć pod uwagę datę, postanowił zaatakować pięcioro młodych ludzi, którzy okazali lekceważenie na zwracaną im w mniej lub bardziej parlamentarny sposób uwagę. Prawdą jest i w tej części nawet z zeznań pokrzywdzonego wynika taki przebieg zajścia, że swoją postawą nie sprzyjał spokojnemu zakończeniu zdarzenia, nie ustępując i pomimo odczuwania obaw na kolejnych etapach zdarzenia nie okazując ich, wywoływał dalej idące reakcje R. (1), już od początku nastawionego agresywnie. To on przecież nie wiedząc co się wydarzy niemal polecił K. wyjęcie pałki, jakby pokrzywdzony zszedł, żeby go nastraszyć. A dalej, gdy spodziewanego efektu nie uzyskał demonstrował, również w celu zagrożenia pokrzywdzonemu, przedmiot przypominający broń palną, aż w końcu powrócił do pałki, ale żeby jej użyć. Taka z kolei sekwencja zachowań R. (1), wynikająca z relacji wszystkich osobowych źródeł dowodowych przekonuje o twierdzeniu K., że po pałkę sięgnął, aby postraszyć nią pokrzywdzonego. W tym zakresie porozumienie zrealizował R. (1)grożąc najpierw pałką, później już poza porozumieniem z K., przedmiotem przypominającym broń. Owszem działo się to już po pierwszym zwarciu miedzy mężczyznami, ale zwraca uwagę, że wówczas to R. (1)odstąpił od ataku, aby realizować kolejne dwie groźby, a zachowanie kobiet, które osaczyły pokrzywdzonego i uniemożliwiały mu oddalenie się, czy też inne uspokojenie sytuacji, poprzedziło napaść R.używającego omawianej pałki. Działo się to już niewątpliwie poza porozumieniem z K. za czym przemawia to, że nie atakował pokrzywdzonego wraz z kobietami, wspomniane chwycenie za nadgarstki takiego charakteru nie miało, odstąpił od pokrzywdzonego i stał z boku, co potwierdził sam pokrzywdzony. Przy tym przy uwzględnieniu dynamiki zdarzenia, w tej chwilowej bierności nie sposób upatrywać udziału w pobiciu. Dlatego wniosek Sądu o współdziałaniu w pobiciu, czy w ogóle w udziale w pobiciu jest zbyt daleko idący i rzeczywiście nie znajduje wsparcia w materiale dowodowym poddanym ocenie zgodnej z zasadami wiedzy, logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego.

Wniosek

zmiana wyroku i uniewinnienie A. K.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Pomimo powyższego nie sposób podzielić wniosku obrony o uniewinnienie oskarżonego K., albowiem w granicach zaskarżenia należało rozpoznać, czy nie wypełnił on znamion innego typu czynu zabronionego. Nie ma przecież wątpliwości, że wykonując polecenie R. (1), wyjmując pałkę z samochodu działał zgodnie z zapowiedzią po to, aby postraszyć pokrzywdzonego, jeżeli ten wyjdzie na dwór. Pokrzywdzony zszedł, wdał się w fizyczne zwarcie z R. (1), a K. wyjął pałkę i ją podał, aby umówiony zamiar zrealizować, co R. (1)uczynił. Dlatego zachowanie K. oceniać należało przez pryzmat znamion art. 190 § 1 kk.

3.2.

błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na treść wyroku, polegający na:

a) błędnym przyjęciu, że A. K. wziął udział w pobiciu pokrzywdzonego G. K. (1) , podczas, gdy z całości okoliczności zdarzenia wynika, że zarówno on jak i pozostałe osoby zostały zaatakowane przez G. K. (1), a zachowanie oskarżonego miało jedynie na celu jego uspokojenie;

a) błędnym przyjęciu, że A. K. przynosząc oskarżonemu D. R. (1) metalowy przedmiot o kształcie pałki działał w zamiarze, aby d. r. (1)dokonał czynu zabronionego, polegającego na spowodowaniu u G. K. (1) naruszenia czynności narządu ciała w rozumieniu art. 157 § 1 kk, podczas, gdy z całości okoliczności sprawy wynika, że przekazany przedmiot miał jedynie służyć do odstraszenia pokrzywdzonego;

c) błędnym przyjęciu, że G. K. (2) słyszała, jak jedna z dziewczyn powiedziała „dobra spieprzajmy stąd” podczas gdy z relacji świadka złożonych na bezpośrednio po zdarzeniu wobec funkcjonariusza policji wynika, że nie była ona bezpośrednim świadkiem zdarzenia, co w konsekwencji spowodowało bezpodstawne skazanie oskarżonego A. K., który nie wyczerpał wszystkich znamion zarzucanego mu czynu.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Istotnie, jak wskazano wyżej w wyniku oceny dowodów w zakresie nie tyle ustalenia stanu faktycznego opisanego we wstępnej części uzasadnienia, co zamiaru z jakim działał K., gdy realizował porozumienie obejmujące wyjęcie pałki i postraszenie pokrzywdzonego, Sąd dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych. Brak jest bowiem podstaw do przyjęcia, że zamiar K. był dalej idący niż wyrażenie gestem z użyciem omawianego przedmiotu groźby natychmiastowego popełnienia przestępstwa użycia przemowy wobec pokrzywdzonego, aby wywołać u niego uzasadnioną obawę spełnienia tej groźby, który to skutek sprawcy poprzez demonstracje pałki przez R. (1)pokrzywdzonemu, osiągnęli.

Jeżeli jednak chodzi o relację G. K. (2), i wypowiedź którą usłyszała, w tej części zarzut pozostaje bezzasadny. Po pierwsze pamiętając o treści art. 174 kpk nie wiadomo w jaki sposób apelujący chce wykorzystać notatkę. Po wtóre zapomina, że jest to zawsze skrótowy zapis najistotniejszych informacji pozyskanych na miejscu zdarzenia, a nie może budzić wątpliwości, że wobec powagi doznanych obrażeń oraz działań zmierzających do ustalenia sprawców, nie było istotne pozyskiwanie detali, które świadek przekazała już w trakcie pierwszego przesłuchania. To, że nie powtórzyła ich przed Sądem także nie zaskakuje, biorąc pod uwagę, że odbiór zdarzenia jako całości, jego wymowa skupiały się na ataku, a nie późniejszych zachowaniach. Wreszcie, to jakie słowa padły ma znaczenie oboczne, bo to jakiego przedmiotu użył R. (1)i jak poważnych obrażeń doznał pokrzywdzony jest bezsporne. A odnosząc się do możliwości usłyszenia cytowanych słów pamiętać trzeba, że zdarzenie i zejście na dwór przez pokrzywdzonego poprzedziła wymiana zdań przez otwarte okno mieszkania i można było o tę okoliczność przed Sądem świadka wypytać, częściowo też po wywołaniu przez pokrzywdzonego połączenia domofonem i tą drogą jego żona miała możliwość usłyszeć odgłosy. Nawet jednak z tych słów, które usłyszała świadek nie sposób wyprowadzać wniosku o udziale K. w pobiciu, młodzi ludzie przyjechali przecież razem, jednym samochodem w miejsce zdarzenia i to, że się wspólnie oddalili nie zaskakuje. Oczywiście wszyscy dostrzegli uderzenie R. (1)i to, że spowodował on obrażenia ciała. Samo zaś oddalenie należy ocenić, jako realizacje zamiaru uniknięcia odpowiedzialności karnej, trudno mówić o nieudzieleniu pomocy w sensie zachowania karalnego, choć niewątpliwie było to naganne moralnie. Przy tym nie można zapominać, że pokrzywdzony nie był zainteresowany pozostawaniem w kontakcie z napastnikiem i chciał ze względów bezpieczeństwa jak najszybciej pozbyć się go.

Wniosek

zmiana wyroku i uniewinnienie A. K.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Jak wyżej wskazano ustalenie zgodne z wywodami apelacji obrońcy oskarżonego, prowadzi do wniosku o wypełnieniu przez oskarżonego znamion występku z art. 190 § 1 kk, a pozostaje to w granicach oskarżenia, tym samym rodziło konieczność pozyskania oświadczenia pokrzywdzonego, co do woli składania wniosku o ściganie oskarżonego K.. To z kolei otwierałoby drogę do rozważenia zmiany wyroku w zakresie ustalenia popełnienia przestępstwa z art. 190 § 1 kk oraz orzeczenia o konsekwencjach prawnych, albo też, co nastąpiło w niniejszej sprawie, wobec negatywnej przesłanki procesowej do umorzenia postępowania w wyniku uchylenia zaskarżonego wyroku.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Trafność zarzutów apelacji obrońcy oskarżonego K. doprowadziła ustalenia, że ten oskarżony w nocy z 01/02 listopada 2018 roku w Z. działając wspólnie i w porozumieniu z D. R. (1) groził G. K. (1) natychmiastowym użyciem przemocy w postaci uderzenia go metalową pałką wyjmując ten przedmiot z bagażnika samochodu i podając go D. R. (1), czym wzbudził w pokrzywdzonym uzasadnioną obawę spełnienia groźby, a zrealizował czyn wyczerpujący znamiona przestępstwa z art. 190 § 1 kk.

To skutkowało koniecznością uzyskania stanowiska pokrzywdzonego, co do woli ścigania A. K..

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Jak wyżej wskazano ustalony przez sąd meriti przebieg zdarzenia, w szczególności w zakresie zachowania A. K. oraz weryfikacja przez sąd odwoławczy przeprowadzonej oceny dowodów doprowadziła do wniosku, że temu oskarżonemu nie można przypisać udziału w pobiciu G. K. (1), elementem tego zachowania nie było złapanie pokrzywdzonego, zaś zachowanie wcześniejsze, w postaci wyjęcia z bagażnika samochodu pałki, zgodnie z porozumieniem z R. (1)było realizacją wyłącznie zamiaru zrealizowania groźby natychmiastowego użycia przemocy wobec pokrzywdzonego, pomimo, że podanie pałki nastąpiło już po pierwszym kontakcie R. (1)z pokrzywdzonym, o czym przekonuje również zachowanie R. (1)w postaci realizacji groźby przez demonstrowanie wspomnianego przedmiotu, a nawet późniejsze okazanie pokrzywdzonemu w tym samym celu przedmiotu przypominającego broń palną, choć już to pozostawało poza porozumieniem z K.. Dlatego groźby z perspektywy zamiaru K. nie można oceniać, jako udziału w pobiciu, gdzie do przemocy realizowanej na wstępie przez R. (1)dołączyły kobiety, a on sam w końcowej fazie pobicia użył niebezpiecznego narzędzia.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwi ęź le o powodach utrzymania w mocy

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwi ęź le o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

Bezwzględna przyczyna odwoławcza w postaci negatywnej przesłanki procesowej- brak wniosku o ściganie przestępstwa, którego znamion wypełnienie ustalono w toku postępowania odwoławczego skutkował uchyleniem zaskarżonego wyroku w części dotyczącej A. K. w punktach 2, 4, 5, 6 i 9.

☒ art. 439 kpk

Zwięźle o powodach uchylenia

Ustalenie, że A. K. wypełnił znamiona czynu z art. 190 § 1 kk, które to przestępstwo ścigane jest na wniosek, zaś pokrzywdzony oświadczył, że wniosku o ściganie tego oskarżonego nie składa, skutkowało stwierdzaniem negatywnej przesłanki procesowej z art. 17 § 1 pkt 10 kpk, a zatem zaistnieniem bezwzględnej przyczyny odwoławczej z art. 439 § 1 pkt 9 kpk nakazującej uchylenie zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania wobec A. K..

5.3.1.2.1.

☐ art. 437 § 2 kpk

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 kpk

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 kpk

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

1

Zgodnie z art. 632 pkt 2 kpk w zakresie kosztów procesu w postaci kosztów sądowych- wydatków w części postępowania związanej z udziałem oskarżonego A. K. orzeczono o ich obciążeniu Skarbu Państwa. Zgodnie natomiast z art. 632a § 1 kpk sąd odwoławczy doszedł do przekonania, że wydatek z tytułu ustanowienia przez oskarżonego obrońcy winien ponieść oskarżony. Nie może budzić wątpliwości, że postępowanie w sprawie wywołane zostało również zachowaniem oskarżonego i dla rozpoznania zakresu jego działania oraz dokonania ustaleń dotyczących jego odpowiedzialności konieczne było przeprowadzenie szerokiego postepowania, które ostatecznie skutkowało ustaleniem, że wypełnił znamiona czynu zabronionego, a wobec stanowiska pokrzywdzonego konieczne jest umorzenie postępowania.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego A. K.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

skazanie za przestępstwo z kwalifikowane z art. 18 § 3 kk w zw. z art. 157 § 1 kk i art. 158 § 1 kk i art. 159 kk przy zast. art. 11 § 2 kk z wszystkimi konsekwencjami

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 kpk – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a kpk – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 kpk, chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 kpk – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 kpk – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 kpk – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 kpk

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☐

zmiana