Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 grudnia 2012 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący:SSO Anna Rej-Żuk

Protokolant:Kalina Tanaś

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 grudnia 2012 r. w J.

odwołania E. C.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W.

z dnia 10.10.2011r., znak: (...)

w sprawie E. C.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

odwołanie oddala.

Sygn. akt VII U 1310/11

UZASADNIENIE

Wnioskodawca E. C.złożył odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w W.z dnia 10.10.2011 r. (znak: (...)odmawiającej przyznania mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy podnosząc, że z uwagi na stan zdrowia, wbrew stanowisku organu rentowego, nadal jest osobą niezdolną do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W. wniósł o jego oddalenie podnosząc, iż zgodnie z orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS z dnia 28.09.2011 r. wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji, tym samym nie spełnia warunku określonego w art.57 ust.1 pkt 1 ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2009 r., nr 153, poz.1227).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

E. C. urodzony (...) posiada wykształcenie zawodowe – ślusarz. Pracował również jako konserwator maszyn, kierowca drezyny i wózka motorowego, stróż, dozorca. W okresie od 1994 r. do 31.08.2011 r. był uprawniony do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy.

/bezsporne/

Wnioskodawca złożył wniosek o kontynuację uprawnień do świadczenia rentowego. Orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS z dnia 25.08.2011 r. uznano jednak, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy.

Także komisja lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 28.09.2011 r. uznała, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy. U wnioskodawcy rozpoznano wodogłowie bez cech wodogłowia czynnego, zanik podkorowy i korowy mózgu, zmiany niedokrwienne (...), zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne kręgosłupa szyjnego i L-S, organiczne zaburzenia osobowości i zachowania, zawroty głowy, przebyty uraz głowy ze złamaniem podstawy czaszki w 1988 r.

Decyzją z dnia 10.10.2011 r. organ rentowy odmówił wnioskodawcy prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy opierając się na treści orzeczenia komisji lekarskiej ZUS z dnia 28.09.2011 r.

/dowód: orzeczenie z dnia 25.08.2011 r. – k.363 akt rentowych ZUS;

orzeczenie z dnia 28.09.2011 r. – k.370 akt rentowych ZUS;

opinia lekarska z dnia 28.09.2011 r. – k.149 akt orzeczniczych ZUS;

decyzja z dnia 10.10.2011 r. – k.371 akt rentowych ZUS/

Biegła sądowa z zakresu neurologii J. J. rozpoznała u wnioskodawcy przebyte w 1988 r. złamanie podstawy czaszki, przebyte niewielkiego stopnia wodogłowie, zanik podkorowo-korowy mózgu, drobne ogniska naczynio-pochodne w istocie białej mózgu oraz zmiany zwyrodnieniowe i dyskopatyczne w odcinku szyjnym kręgosłupa. Wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy.

/dowód: opinia z dnia 13.12.2011 r. – k.7/

Biegła sądowa neurolog G. O. rozpoznała u wnioskodawcy zmiany naczyniopochodne mózgu z zanikami podkorowymi, z pourazowym wodogłowiem normotensyjnym bez następstw neurologicznych, zmiany zwyrodnieniowe i dyskopatyczne kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego bez objawów korzeniowych i ubytkowych. Nie ma przyczyny neurologicznej do uznania badanego za niezdolnego do pracy.

/dowód: opinia z dnia 17.04.2012 r. – k.20/

Biegli sądowi psychiatra i psycholog rozpoznali u wnioskodawcy encefalopatię oraz psychastenię. W zakresie specjalności biegłych wnioskodawca jest zdolny do pracy zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami.

/dowód: opinia z dnia 30.05.2012 r. – k.36-37/

Biegła sądowa z zakresu okulistyki rozpoznała u wnioskodawcy małą krótkowzroczność obu oczu, początkowe zmętnienie soczewek, ograniczenie pola widzenia obu oczu, stan po urazie głowy, zaniki podkorowo-korowe mózgu, wodogłowie pourazowe, zwyrodnienie kręgosłupa, chorobę niedokrwienną serca, przewlekłą obturacyjną chorobę płuc, wskazała również na obserwację w kierunku jaskry. W związku ze zmianami okulistycznymi wnioskodawca nie może uznany za niezdolnego do pracy.

/dowód: opinia z dnia 15.10.2012 r. – k.51/

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z art.57 ust.1 ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2009 r., Nr 153, poz.1227) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1.  jest niezdolny do pracy,

2.  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3.  niezdolność do pracy powstała w okresach wskazanych w art.57 ust.1 pkt.3 cytowanej ustawy albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Pojęcie niezdolności do pracy definiuje art.12 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Zgodnie z tym przepisem, niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, zaś częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

W związku z wnioskiem o przyznanie dalszego prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy wnioskodawca poddany został przez organ rentowy badaniom lekarskim. W ich wyniku, orzeczeniem komisji lekarskiej z dnia 28.09.2011 r. nie uznano wnioskodawcy za niezdolnego do pracy. Na podstawie orzeczenia komisji lekarskiej organ rentowy odmówił wnioskodawcy prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Ponieważ sporna decyzja ZUS odmawiająca prawa do renty oparta została na orzeczeniu komisji lekarskiej, w toku postępowania sądowego niezbędne stało się przebadanie wnioskodawcy przez biegłych sądowych z zakresu neurologii, psychiatrii i psychologii oraz okulistyki, a zatem przez lekarzy i specjalistę o specjalnościach adekwatnych do stwierdzonych u wnioskodawcy schorzeń i zaburzeń psychicznych.

Pierwsza z biegłych z zakresu neurologii J. J. rozpoznała u wnioskodawcy przebyte w 1988 r. złamanie podstawy czaszki, przebyte niewielkiego stopnia wodogłowie, zanik podkorowo-korowy mózgu, drobne ogniska naczynio-pochodne w istocie białej mózgu oraz zmiany zwyrodnieniowe i dyskopatyczne w odcinku szyjnym kręgosłupa. Zdaniem biegłej wnioskodawca nie jest jednak niezdolny do pracy. Biegła wskazała, że badany jest sprawny fizycznie, porusza się szybko i bez problemów, nie stwierdziła także istotnych zmian ograniczających zdolność do pracy wnioskodawcy. Dodatkowo biegła podniosła, że w jej ocenie, w porównaniu z opiniowanym wcześniej stanem neurologicznym nie ma istotnych różnic, co wskazuje na znacznie wcześniejsza możliwość podjęcia pracy.

W związku z zastrzeżeniami wnioskodawcy do powyższej opinii Sąd dopuścił dowód z opinii kolejnej biegłej neurolog G. O., która rozpoznała u wnioskodawcy zmiany naczyniopochodne mózgu z zanikami podkorowymi, z pourazowym wodogłowiem normotensyjnym bez następstw neurologicznych, zmiany zwyrodnieniowe i dyskopatyczne kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego bez objawów korzeniowych i ubytkowych. Również w ocenie tej biegłej nie ma przyczyny neurologicznej do uznania badanego za niezdolnego do pracy. Biegła wskazała, że w badaniu fizykalnym nie stwierdziła objawów uszkodzenia układu nerwowego i objawów korzeniowych. Nie ma niesprawności ruchowej czyniącej badanego niezdolnym do pracy. Co więcej, także ta biegła stwierdziła, że już w 2009 r. nie było przyczyny neurologicznej do uznania wnioskodawcy za długotrwale niezdolnego do pracy. Nie było bowiem skutków neurologicznych schorzeń ujętych wówczas w rozpoznaniu, które stanowiłyby podstawę do orzeczenia o niezdolności do pracy z przyczyny neurologicznej.

Dla pełnej analizy stanu faktycznego Sąd dopuścił także dowód z opinii biegłych psychiatry i psychologa oraz okulisty.

Biegli sądowi psychiatra i psycholog rozpoznali u wnioskodawcy encefalopatię oraz psychastenię. Biegli podkreślili, że opiniowany cierpi przede wszystkim z powodu dolegliwości neurologicznych i do tej pory świadczenie rentowe było przyznawane wnioskodawcy właśnie z przyczyn neurologicznych. W zakresie specjalności biegłych wnioskodawca jest natomiast zdolny do pracy zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami pomimo odczuwanego subiektywnie dyskomfortu, prezentowanego obniżonego samopoczucia i fragmentarycznego deficytu w zakresie funkcjonowania osobowości i intelektu.

Biegła sądowa z zakresu okulistyki rozpoznała u wnioskodawcy małą krótkowzroczność obu oczu, początkowe zmętnienie soczewek, ograniczenie pola widzenia obu oczu, stan po urazie głowy, zaniki podkorowo-korowe mózgu, wodogłowie pourazowe, zwyrodnienie kręgosłupa, chorobę niedokrwienną serca, przewlekłą obturacyjną chorobę płuc, wskazała również na obserwację w kierunku jaskry. Zdaniem biegłej w związku ze zmianami okulistycznymi wnioskodawca nie może uznany za niezdolnego do pracy.

Sąd przyjął za własne wnioski zawarte w opiniach biegłych. Opinie sporządzone zostały przez lekarzy posiadających stosowną wiedzę i doświadczenie w zakresie posiadanych specjalizacji, po osobistym zbadaniu wnioskodawcy oraz w oparciu o analizę dostępnej dokumentacji lekarskiej. Biegli w pełny i jasny sposób uzasadnili swoje stanowisko, iż wnioskodawca nie jest osobą niezdolną do pracy. Opinie obu lekarzy neurologów, a zatem lekarzy o specjalności odpowiadającej głównym schorzeniom wnioskodawcy, korespondowały ze sobą wzajemnie się uzupełniając. Sąd nie mógł zatem poczynić ustaleń sprzecznych z opiniami biegłych, skoro uznał, że są one prawidłowe i jeżeli odmienne ustalenia nie mają oparcia w pozostałym materiale dowodowym. Opinie biegłych potwierdziły wnioski zawarte w orzeczeniu komisji lekarskiej ZUS.

Należy przy tym podkreślić, że subiektywne przekonanie wnioskodawcy o istnieniu niezdolności do pracy ze względu na stan zdrowia nie może mieć decydującego znaczenia dla ustalenia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, albowiem miarodajny jest jedynie obiektywnie istniejący stan zdrowia stwierdzony w toku postępowania w kontekście zachowanej zdolności do pracy, do której to oceny uprawnieni są biegli lekarze o specjalności odpowiadającej schorzeniom osoby badanej. Można również zauważyć, że według cytowanego powyżej art.12 ustawy emerytalnej, o niezdolności do pracy nie decyduje biologiczny stan kalectwa lub choroby, niemający wpływu na zdolność do pracy, lecz połączenie niezdolności do pracy z niezdolnością do przekwalifikowania się do innego zawodu. Chodzi tu o potencjalną możliwość wykonywania zatrudnienia przy uwzględnieniu stopnia naruszenia sprawności organizmu, możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia oraz celowości przekwalifikowania zawodowego z uwagi na rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne. Nie każde zatem schorzenie, nawet przy bezspornym fakcie stwierdzenia jego istnienia, powoduje niezdolność do podjęcia zatrudnienia. W pewnych sytuacjach, ocenianych przez biegłych lekarzy indywidualnie w odniesieniu do każdego badanego, istniejący stan chorobowy, stopień jego zaawansowania - tak jak ma to miejsce w przypadku wnioskodawcy - nie dyskwalifikuje osoby jako potencjalnego pracownika. Zdaniem Sądu, z opinii biegłych (potwierdzających stanowisko komisji lekarskiej ZUS) wynika, że wnioskodawca jest osobą, która pomimo swoich schorzeń ma możliwość wykonywania pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Trudności na rynku pracy nie stanowią natomiast przesłanki do uzyskania prawa do świadczenia rentowego i jako takie nie mogą być brane pod uwagę przy ustalaniu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Reasumując, skoro wnioskodawca nie mógł zostać uznany za niezdolnego do pracy chociażby w stopniu częściowym, brak było podstaw do przyznania prawa do renty zgodnie z przepisem art.57 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał odwołanie za bezzasadne i na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 kpc, orzekł o jego oddaleniu.