Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

K., dnia 12.11.2019 r.

Sąd Rejonowy w Kaliszu w V Wydziale Gospodarczym w składzie:

Przewodniczący: sędzia Robert Roliński

Protokolant: Justyna Porada

po rozpoznaniu w dniu 29.10.2019 r. w Kaliszu

na rozprawie sprawy

z powództwa: Funduszu Kapitałowego (...) S.A. z/s we W.

przeciwko: (...) S.A. z/s w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego (...) S.A. z/s w W. na rzecz powoda Funduszu Kapitałowego (...) S.A. z/s we W. kwotę 187,89 zł (sto osiemdziesiąt siedem złotych 89/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 26.05.2018 r. do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 723,50 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Sygn. akt V GC 1194/19

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 04 marca 2019r. powód Fundusz Kapitałowy (...) S.A. z siedzibą we W. wniosła o zasądzenie od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. kwoty 2.018,43 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 26.05.2018r. do dnia zapłaty, a także kosztami postępowania w tym kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z kosztami opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

(pozew k. 3-7 akt)

W sprzeciwie od nakazu zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym, który został wniesiony w ustawowym terminie pozwany zaskarżył nakaz zapłaty w całości. Wniósł o oddalenie powództwa w całości. Ponadto pozwany wniósł o zasądzenie od powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa.

(sprzeciw od nakazu zapłaty k. 40-47 akt).

W piśmie procesowym z dnia 20 lipca 2019r. pełnomocnik powoda podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie.

(pismo k. 70-75 akt)

W piśmie procesowym z dnia 18 września 2019r. pełnomocnik pozwanego podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie.

(pismo k. 78-79 akt)

Sąd poczynił następujące ustalenia faktyczne:

W dniu 21 lutego 2018 roku doszło do kolizji drogowej, w wyniku której uszkodzeniu uległ pojazd marki K. (...) o nr rej. (...) stanowiący własność M. W., sprawca kolizji był objęty obowiązkową ochroną ubezpieczeniową w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego u strony pozwanej.

(okoliczności bezsporne)

W dniu 22 lutego 2018r. pozwany poinformował poszkodowaną, iż oferuje jej nieodpłatną możliwość organizacji wynajmu pojazdu zastępczego z możliwością podstawienia pojazdu do wcześniej ustalonego miejsca. Najem odbędzie się w formie bezgotówkowej, bez angażowania własnych środków finansowych. Jednocześnie poszkodowana została poinformowana o akceptowanych przez pozwanego stawkach najmu pojazdu zastępczego we własnym zakresie. W przypadku pojazdu z segmentu C stawka ta wynosiła 78 zł. netto.

(dowód: korespondencja mailowa k. 52-53,54,55 akt;

akta szkody - płyta CD k. 67 akt;

zeznania świadka M. W. e-protokół z dnia 29 października 2019r.

00:05:25-00:23:44 min)

Ponieważ poszkodowana w dniu 22 lutego 2018r. miała już wynajęty pojazd zastępczy nie chciała zmieniać umowy. Poszkodowana nie negocjowała warunków umowy najmu, nie negocjowała dobowej stawki najmu. Chodziło jej tylko o to, aby mieć pojazd zastępczy. Po zdarzeniu uszkodzony pojazd został odholowany do mechanika. Ponieważ mechanik zwlekał z naprawą przez dwa tygodnie pojazd został przetransportowany pod dom poszkodowanej, gdzie stał około jednego miesiąca. Po tym czasie został oddany do naprawy, która przeprowadził znajomy poszkodowanej. Przy czym poszkodowana nie wiedziała kiedy oddała pojazd do naprawy, ile trwała naprawa pojazdu, nie pamiętała daty odbioru pojazdu z naprawy, ani przebiegu likwidacji szkody.

(dowód: zeznania świadka M. W. e-protokół z dnia 29 października 2019r.

00:05:25-00:23:44 min)

Poszkodowana w okresie od dnia 21 lutego 2018r. do dnia 16 marca 2018r. (tj. na 23 dni) wynajęła od K. S. samochód zastępczy marki S. (...). Poszkodowana w okresie likwidacji szkody nie miała możliwości korzystania z innego pojazdu. Wynajęty pojazd wykorzystywała przede wszystkim w celu dowozu dzieci do szkoły i przedszkola. W związku z wynajęciem pojazdu zastępczego wynajmujący wystawił poszkodowanej fakturę VAT dokumentujące okres najmu samochodu zastępczego w w/w dniach oraz stawkę najmu pojazdu zastępczego ustaloną na kwotę 129 zł. netto/doba w kwocie łącznej 3.649,41 zł. brutto.

(dowód: umowa najmu k. 11-12 akt;

faktura VAT k. 13 akt;

oświadczenie k. 18-19 akt)

W dniu 28 marca 2018r. poszkodowana przelała na wynajmującego prawo do odszkodowania za wynajem samochodu przysługujące mu z polisy OC sprawcy.

(dowód: umowa cesji wierzytelności k. 16-17 akt)

Pozwany ustosunkowując się do żądania wypłaty odszkodowania za najem pojazdu zastępczego, w dniu 25 kwietnia 2018r. przyznał i wypłacił wynajmującemu z tego tytułu kwotę 1.630,98 zł. Pozwany uwzględnił okres najmu pojazdu w ilości 17 dni oraz zweryfikował stawkę najmu do kwoty 95,94 zł. brutto za dobę.

(dowód: decyzja k. 14-15 akt)

W dniu 06 lipca 2018r. wynajmujący przelał na rzecz powoda m.in. wierzytelność wynikającą z najmu pojazdu zastępczego przez poszkodowaną, w części niezaspokojonej przez pozwanego.

(dowód: umowa k. 20-21 akt;

załącznik k. 22 akt)

W dniu 14 września 2018r. powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 2.018,43 zł. z tytułu niezwróconych w pełnej wysokości kosztów najmu pojazdu zastępczego. W odpowiedzi pozwany podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie i odmówił wypłaty kwoty żądanej przez powoda.

(dowód: wezwanie k. 23 akt;

decyzja k. 31-32 akt)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego w postaci dokumentów. Dokumenty te, w ocenie Sądu nie budzą wątpliwości co do ich rzetelności i zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy, albowiem ich treść i autentyczność nie była przez strony kwestionowana, a w toku postępowania nie pojawiły się żadne okoliczności rzutujące na ich autentyczność.

Ponadto sąd ustalił powyższy stan faktyczny w oparciu o zeznania świadka M. W. bowiem w sposób logiczny, spójny i rzeczowy uzupełniły materiał dowodowy oparty na dokumentach.

Z kolei Sąd czyniąc ustalenia faktyczne nie oparł się na wydrukach z wybranych stron internetowych przedłożonych przez powoda bowiem nie odzwierciedlają całości rynku wynajmu samochodów zastępczych, w związku z czym wskazane na tych stronach stawki dobowe najmu pojazdów zastępczych nie mogą być uznane za maksymalne stawki rynkowe.

Sąd zważył, co następuje:

Stosownie do art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba na rzecz której zawarta została umowa ubezpieczenia. Powyższy przepis stanowi podstawę odpowiedzialności strony pozwanej za skutki kolizji w której uczestniczył pojazd poszkodowanego. Warunki odpowiedzialności pozwanego jako zakładu ubezpieczeń za szkodę spowodowaną przez ubezpieczonego przez nią posiadacza pojazdu mechanicznego określa ustawa z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (tekst jedn. Dz.U. z 2013 r. poz. 392 z późn. zm.).

W myśl art. 34 cytowanej wyżej ustawy, z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym (art. 36 w/w ustawy). Przy czym skoro doszło do zderzenia się dwóch pojazdów mechanicznych to podstawę odpowiedzialności stanowi art. 415 k.c., bowiem jak to wynika z art. 436§2 k.c. obowiązek naprawienia szkody związany jest z winą sprawcy.

Z prezentowanego stanowiska pozwanego wynika, że zasada odpowiedzialności pozwanego nie była przez niego w niniejszej sprawie kwestionowana. Natomiast spór między stronami w istocie dotyczył długości okresu przez który poszkodowana zasadnie korzystała z wynajętego pojazdu zastępczego, a więc czy okres najmu pojazdu zastępczego był uzasadniony i celowy oraz wysokości dobowej stawki za najem pojazdu zastępczego, a także czy poszkodowana przyczyniła się do zwiększenia rozmiarów szkody wynajmując pojazd zastępczy od powoda za stawkę dobową wynoszącą 129 zł. netto. Według pozwanego zasadny okres najmu pojazdu zastępczego to 17 dni, natomiast właściwa stawka dobowa za najem to kwota 78 zł. netto.

W niniejszej sprawie z uwagi na zarzuty pozwanego w pierwszej kolejności rozważenia wymagał uzasadniony okres naprawy uszkodzonego pojazdu i w związku z tym uzasadniony okres najmu pojazdu zastępczego przez poszkodowaną.

Odnosząc się zatem do podniesionego przez pozwanego zarzutu dotyczącego uzasadnionego okresu najmu pojazdu zastępczego zgodzić należy się z pełnomocnikiem pozwanego, iż w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem, z którego szkoda wynikła, pozostają koszty najmu samochodu zastępczego tylko w okresie koniecznym i niezbędnym do dokonania naprawy pojazdu (por. wyrok Sądu Najwyższego z 5.11.2004 r., II CK 494/03, Lex nr 145121). Wykroczenie poza określone za pomocą kryteriów celowości i ekonomicznego uzasadnienia granice, oznacza zerwanie związku przyczynowego między szkodą, a odpowiedzialnością za jej naprawienie. Już zresztą w uchwale składu siedmiu sędziów z dnia 17 listopada 2011r. III CZP 5/11 OSNC 2012/3/28 Sąd Najwyższy przyjął, że kompensacji mogą podlegać wyłącznie celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty najmu pojazdu zastępczego.

Za szkodę należy uznać koszty niezbędne, rzeczywiście poniesione przez poszkodowanego, którego obciąża ciężar dowodu wysokości szkody. Skoro natomiast swoje roszczenie poszkodowana scedowała na wynajmującego, a ten na powoda to ciężar wykazania przedmiotowej okoliczności obciążał powoda. W okolicznościach niniejszej sprawy na szkodę wpływ miała zarówno stawka czynszu najmu pojazdu zastępczego, jak i długość najmu, w tym czas odpowiadający okresowi naprawy uszkodzonego pojazdu. Powód nie zdołał wykazać faktycznego okresu pozostawania pojazdu poszkodowanego w warsztacie naprawczym w związku z naprawą. Powód nie przedłożył historii naprawy pojazdu, który to dokument w świetle okoliczności faktycznych sprawy był konieczny, aby ustalić czy cały okres przez jaki powód wynajmował pojazd zastępczy był okresem uzasadnionym. Tym bardziej, iż w świetle okoliczności niniejszej sprawy kwestia ta budzi uzasadnione wątpliwości bowiem jak zeznała poszkodowana po zdarzeniu uszkodzony pojazd został odholowany do mechanika. Ponieważ mechanik zwlekał z naprawą przez dwa tygodnie pojazd został przetransportowany pod dom poszkodowanej, gdzie stał około jednego miesiąca. Po tym czasie został oddany do naprawy, która przeprowadził znajomy poszkodowanej. Przy czym poszkodowana nie wiedziała kiedy oddała pojazd do naprawy, ile trwała naprawa pojazdu, nie pamiętała daty odbioru pojazdu z naprawy, ani przebiegu likwidacji szkody.

Zatem w zaistniałej w niniejszej sprawie sytuacji brak jest podstaw do obciążania zakładu ubezpieczeń kosztami najmu pojazdu zastępczego, za okres który nie był konieczny do naprawy pojazdu. Wysokość odszkodowania nie może być wszak ustalona dowolnie przez uprawnionego, ale musi odpowiadać okresowi koniecznemu w danych okolicznościach do naprawienia samochodu (por. z uzasadnienia uchwały Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 2011r. III CZP 5/11 OSNC 2012/3/28).

Wobec tego, poszkodowana nie może kosztami swej decyzji o charakterze nieekonomicznym i zwiększającym rozmiar szkody obciążać pozwanego, a w dalszej kolejności sprawcy szkody. Postępowanie poszkodowanej nie może zostać zatem ocenione jako racjonalne, a jego konsekwencje wykraczają poza granice normalnych następstw zdarzenia szkodzącego. Poszkodowana bez żadnych utrudnień mogła zminimalizować szkodę oddając pojazd do naprawy do odpowiedniego warsztatu, który w ramach obowiązków jakich należy od niego oczekiwać przeprowadziłby naprawę pojazdu w odpowiednim czasie.

W tym stanie rzeczy należało uznać, iż uzasadniony okres najmu pojazdu zastępczego przez poszkodowaną wynosił 17 dni, czyli przez okres za który pozwany zwrócił koszty z tym związane.

Zakres zwrotu celowych i ekonomicznie uzasadnionych wydatków na najem pojazdu zastępczego (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 7 listopada 2011r. w sprawie III CZP 5/11), zgodnie z treścią art. 354 § 1 k.c., jest determinowany zobowiązaniem poszkodowanego do minimalizacji szkody. Oczywiście poszkodowany nie ma obowiązku dokonać wynajmu pojazdu zastępczego według cen najniższych, czy też nawet średnich, przeciętnych na danym rynku, bowiem trudno oczekiwać od poszkodowanego dokładnego zapoznawania się z cenami rynkowymi przed dokonaniem wynajmu pojazdu. Jednakże nie może to oznaczać akceptowania roszczeń o zwrot każdych poniesionych faktycznie kosztów najmu, w sytuacji, gdy istniała realna możliwość wynajmu po stawkach znacznie niższych.

Poszkodowana jak wynika to z materiału faktycznego sprawy otrzymała od pozwanego informację o możliwości zorganizowania bezgotówkowego najmu pojazdu zastępczego jak również została poinformowana o wysokości akceptowanej przez pozwanego stawki najmu pojazdu zastępczego we własnym zakresie, w formie mailowej w dniu 22.02.2018r., co też potwierdziła poszkodowana zeznając jako świadek w toku niniejszego postępowania.

W tej sytuacji poszkodowana mając wiedzę o stawce za którą wynajęła pojazd zastępczy powinna zwrócić się do pozwanego o przedstawienie jej konkretnej oferty wynajmu pojazdu zastępczego za stawkę akceptowaną przez pozwanego i wówczas po porównaniu ofert wybrać dla niej najkorzystniejszą mając również na uwadze zasadę minimalizacji rozmiarów szkody.

Trzeba zauważyć, że powód nie udokumentowała faktu poniesienia kosztów najmu przez poszkodowaną. Gdyby poszkodowana musiała ponieść koszty najmu we własnym zakresie poszukiwałaby zapewne oferty jak wydaje się najkorzystniejszej. Oczywistym jest, że na ocenę, czy oferta w tym przypadku wynajmu pojazdu jest korzystna ma wpływ nie tylko cena, ale również to co w danej cenie najemca takiego pojazdu może uzyskać (np. brak limitu przejechanych kilometrów, ubezpieczenie pojazdu w cenie najmu itp.). W przedmiotowej sprawie strona powodowa nie przedstawiła dowodu, który pozwalałby na uznanie oferty przyjętej przez poszkodowaną za najkorzystniejszą w przedstawionym wyżej rozumieniu, wobec czego nie sposób zgodzić się ze stroną powodową, że poszkodowany w zakresie jego uprawnienia do skorzystania z pojazdu zastępczego miał całkowitą dowolność w zakresie w jakim mógłby liczyć na uznanie poniesionych z tego tytułu kosztów za pozostające w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem objętym ryzykiem ubezpieczeniowym. W tym miejscu należy wskazać, iż tak jak zeznała poszkodowana nie interesowały ją warunki najmu, ani stawka dobowa najmu bowiem chodziło jej tylko o to, aby mieć pojazd zastępczy. Ponadto sama okoliczność, iż poszkodowana w chwili zgłoszenia szkody dysponowała pojazdem zastępczym nie zwalniała jej z obowiązku podjęcia działań mających na celu zminimalizowanie rozmiarów szkody.

Nie ulega wątpliwości, iż oczywistym obowiązkiem poszkodowanego jest podejmowanie działań zmierzających do zminimalizowania szkody. Brak z jego strony takiego działania nie może zwiększać obowiązku odszkodowawczego osoby zobowiązanej do naprawienia szkody. Poszkodowany jest obowiązany do zmniejszenia skutków powstałej szkody , które należy rozumieć jako podjęcie wszelkich istotnych czynności zmierzających do zaprzestania rozprzestrzeniania się jej rozmiaru (por. np. uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 22 kwietnia 1997 r. III CZP 14/97 OSNC 1997 z. 8, poz. 103, czy wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 listopada 2002 r. I CKN 1993/00 IC 2003, z. 7-8, str. 42-43). Oznacza to tym samym, że poszkodowany, pomimo prawa do swobodnego wyboru dostawcy pojazdu zastępczego, przy wyborze pojazdu zastępczego powinien mieć jednak na uwadze niezwiększanie rozmiarów szkody. Poszkodowany nie może kosztami swojej decyzji o charakterze nieekonomicznym i zwiększającym rozmiar szkody obciążać pozwanego, a w dalszej kolejności sprawcy szkody.

W ramach ciążącego na poszkodowanym obowiązku minimalizacji szkody i współdziałania z dłużnikiem (ubezpieczycielem) mieści się obowiązek niezwłocznego zasięgnięcia informacji co do tego, czy ubezpieczyciel może zaproponować poszkodowanemu pojazd zastępczy, równorzędny uszkodzonemu. Nie ma to nic wspólnego z koniecznością poszukiwania przez poszkodowanego najtańszej oferty rynkowej najmu, nie jest bowiem istotne to, czy propozycja ubezpieczyciela jest najtańsza, lecz to, że jest przez niego akceptowana. Powyższa konstatacja nie eliminuje ani nie ogranicza przysługującej poszkodowanemu swobody wyboru kontrahenta, od którego najmie pojazd. Sprawia jedynie - ze względu na obowiązek zapobiegania zwiększeniu rozmiarów szkody - że zawierając umowę na mniej korzystnych warunkach od proponowanych przez ubezpieczyciela, poszkodowany będzie zmuszony ponieść część związanych z tym kosztów.

W sytuacji przedstawienia poszkodowanej przez pozwanego oferty wynajmu pojazdu zastępczego za kwotę niższą oraz zaniechania ze strony poszkodowanej jakiejkolwiek inicjatywy mającej na celu jej skonkretyzowanie i porównanie z innymi ofertami na rynku, a więc sprecyzowania powodów, dla których ofertę tę odrzuciła, kwestia ustalenia czy stawki te mieszczą się w zakresie stawek stosowanych na rynku przestała mieć istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Znaczenie miała natomiast okoliczność, że poszkodowana nie skorzystała z możliwości wynajęcia pojazdu zastępczego za kwotę, którą oferowała strona pozwana. Poszkodowana powinien przede wszystkim skorzystać z takiej niższej oferty albo wykazać, że ta oferta była nierealna lub z uwagi na określone okoliczności istotne dla poszkodowanej niekorzystna.

Powód nie wykazał, aby oferta pozwanego była nierealna lub z uwagi na określone okoliczności istotne dla poszkodowanej niekorzystna, natomiast poszkodowana nie skorzystała z propozycji tańszej usługi najmu, wskazując jako jedyny powód dlaczego nie skorzystała z oferty pozwanego niechęć do zmiany umowy.

W tym miejscu należy wskazać, iż wydatki na najem pojazdu zastępczego poniesione przez poszkodowanego, przekraczające koszty zaproponowanego przez ubezpieczyciela skorzystania z takiego pojazdu są objęte odpowiedzialnością z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, jeżeli ich poniesienie było celowe i ekonomicznie uzasadnione. (tak Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 24 sierpnia 2017 r. III CZP 20/17 legalis 1651540).

W uzasadnieniu cytowanej wyżej uchwały Sąd Najwyższy wskazał, iż jeżeli ubezpieczyciel proponuje poszkodowanemu we współpracy z przedsiębiorcą trudniącym się wynajmem pojazdów skorzystanie z pojazdu zastępczego równorzędnego pod istotnymi względami pojazdowi uszkodzonemu albo zniszczonemu, zapewniając pełne pokrycie kosztów jego udostępnienia, a mimo to poszkodowany decyduje się na poniesienie wyższych kosztów najmu innego pojazdu, koszty te w zakresie nadwyżki będą podlegały indemnizacji tylko wtedy, gdy wykaże szczególne racje, przemawiające za uznaniem ich za „celowe i ekonomicznie uzasadnione”. Przy czym Sąd Najwyższy wskazał, iż bez znaczenia dla rozstrzygnięcia spraw dotyczących najmu samochodu zastępczych będą takie okoliczności, jak prostota skorzystania z oferty złożonej przez przedsiębiorcę trudniącego się wynajmem samochodów lub większe zaufanie do takiego przedsiębiorcy. Kontynuując swoje rozważania Sąd Najwyższy skonkludował, iż w ramach ciążącego na poszkodowanym obowiązku minimalizacji szkody i współdziałania z dłużnikiem (ubezpieczycielem) mieści się obowiązek niezwłocznego zasięgnięcia informacji co do tego, czy ubezpieczyciel może zaproponować poszkodowanemu pojazd zastępczy, równorzędny uszkodzonemu. Nie ma to nic wspólnego z koniecznością poszukiwania przez poszkodowanego najtańszej oferty rynkowej najmu, nie jest bowiem istotne to, czy propozycja ubezpieczyciela jest najtańsza, lecz to, że jest przez niego akceptowana.

Należy też podkreślić, że proponowana wykładnia nie eliminuje ani nie ogranicza przysługującej poszkodowanemu swobody wyboru kontrahenta, od którego najmie pojazd. Sprawia jedynie - ze względu na obowiązek zapobiegania zwiększeniu rozmiarów szkody - że zawierając umowę na mniej korzystnych warunkach od proponowanych przez ubezpieczyciela, poszkodowany będzie zmuszony ponieść część związanych z tym kosztów.

W świetle zgromadzonego materiału dowodowego należy uznać, iż powód nie wykazał, iż skorzystanie przez poszkodowaną z oferty najmu pojazdu od wynajmującego przy stawce dobowej najmu wynoszącej 129 zł. netto było konieczne i celowe od dnia poinformowania poszkodowanej o wysokości akceptowanych stawek najmu pojazdu zastępczego we własnym zakresie.

Reasumując pozwany w sposób skuteczny obalił twierdzenia powoda, że uzasadnione koszty najmu pojazdu zastępczego wyniosły łącznie kwotę 3.649,41 zł. i w związku z czym powodowi po uwzględnieniu wypłaconej przez pozwanego kwoty 1.630,98 zł. należy się jeszcze kwota 2.018,43 zł., co też nie oznacza, że roszczenie powoda było w całości nieuzasadnione bowiem mając na uwadze fakt, iż pozwany poinformował poszkodowaną o akceptowanych stawkach dobowych wynajęcia pojazdu zastępczego we własnym zakresie w mailu z dnia 22.02.2018r., to przez pierwsze 3 dni najmu (trzeci dzień przeznaczony na wypowiedzenie dotychczasowej umowy najmu) najem pojazdu od wynajmującego przy stawce dobowej najmu w kwocie 129 zł. netto był uzasadniony.

Odnosząc się do zarzutu pozwanego jakoby przyjęta przez strony umowy najmu stawka była zawyżona, należy wskazać, iż na rynku nie istnieją średnie ceny najmu pojazdu. Strony nie zawierają umowy po cenach średnich. Na rynku występują ceny najwyższe i najniższe, a także ceny pośrednie między nimi. Nie można odnosić treści zawartej przez strony umowy najmu ani do cen najniższych, ani średnich. W sytuacji, gdy nie jest kwestionowany fakt prowadzenia przez wynajmującego działalności w zakresie najmu pojazdów zastępczych, to stosowane przez niego stawki mieszczą się w stawkach rynkowych, ponieważ są jednymi z tych, które występują na rynku. Skoro powód przedstawił umowę najmu, w której określono dobową stawkę najmu pojazdu zastępczego na kwotę 129 zł. netto oraz rachunek w postaci faktury VAT za wynajem pojazdu zastępczego, a autentyczność dokumentów nie była kwestionowana przez zakład ubezpieczeń, to ubezpieczyciel sprawcy szkody ma obowiązek kwotę wydatkowaną na najem pojazdu zastępczego zwrócić. Dopiero wykazanie, iż poszkodowany świadomie lub przez niedbalstwo zapłacił kwotę wyższą, niż powinien, mogłoby zwolnić ubezpieczyciela z odpowiedzialności za tę nadwyżkę. Tak też trafnie stwierdził Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 25 kwietnia 2002 r. (I CKN 1466/99) Legalis nr 55215, zgodnie z którym możliwe jest przypisanie ubezpieczonemu naruszenia wynikającego z art. 354 § 2 k.c. obowiązku współpracy z dłużnikiem, jeżeli świadomie lub przez niedbalstwo kupił części droższe. Tę zasadę w ocenie Sądu należy odnieść również do kosztów najmu pojazdu zastępczego. Możliwość przerzucenia ciężaru dowodu przez zastosowanie domniemań faktycznych dopuścił Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 kwietnia 1986 r. (I CR 34/86) Legalis nr 25272. Ubezpieczyciel, negując prawdziwość danych zawartych w fakturze potwierdzającej najem pojazdu zastępczego, powinien zakwestionować autentyczność dokumentu, przeprowadzając postępowanie dowodowe dotyczące okoliczności sporządzenia dokumentu stanowiącego fakturę VAT. W niniejszej sprawie pozwany nie wykazał powyższych okoliczności. Nie wykazał również, iż zastosowana stawka nie jest stawką rynkową.

W ocenie Sądu, w sytuacji, gdy pozwany kwestionował wysokość dochodzonego odszkodowania, twierdząc, że stawka zastosowana przez powoda jest stawką zawyżoną, to na nim spoczywał ciężar dowodu zgodnie z art. 6 k.c. i 232 k.p.c. (por. E. B., Najem pojazdu zastępczego – uwagi o sposobie ustalania stawek rynkowych czynszu najmu oraz K. M., Kilka uwag w związku z postępowaniami o odszkodowanie z tytułu najmu pojazdu zastępczych, Kwartalnik SSP Iustitia, Nr 1/2014, Dodatek – Odszkodowanie za najem pojazdu zastępczego – materiały z konferencji).

W tym stanie rzeczy Sąd orzekł jak w pkt. 1 sentencji wyroku.

Natomiast skoro poszkodowana nie współpracowała z ubezpieczycielem w zakresie minimalizacji szkody i co za tym idzie odszkodowanie za szkodę w wysokości przewyższającej kwotę wynikającą z pkt. 1 sentencji wyroku nie pozostawało w adekwatnym związku przyczynowym ze szkodą, to powództwo w pozostałym zakresie należało oddalić, o czym Sąd orzekł w pkt. 2 sentencji wyroku.

O odsetkach ustawowych za opóźnienie liczonych od dnia opóźnienia w zapłacie ustalonego świadczenia odszkodowawczego Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.c. w zw. z art. 476 k.c. i art. 14 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (tekst jedn. Dz.U. z 2013 r. poz. 392 z późn. zm.).

Na koszty postępowania w rozpoznawanej sprawie złożyła się opłata sądowa w kwocie 101 zł, koszty zastępstwa procesowego stron w kwocie po 900 zł obliczone zgodnie z treścią §2 pkt. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.2015.1800) oraz §2 pkt. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.(Dz.U.2015.1804) oraz kwota dwa razy po 17,00 zł wynikająca z art. 1 ust. 1 pkt. 2a ustawy z dnia 09 września 2000 r. o opłacie skarbowej (Dz.U. Nr 86, poz. 960 z późn. zm).

O kosztach postępowania Sąd orzekł w oparciu o art. 98 k.p.c. statuujący zasadę odpowiedzialności za wynik procesu i art. 100 k.p.c. stosunkowo je rozdzielając. Sąd w pkt. 3 wyroku zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 723,50 zł. w rezultacie porównania kosztów rzeczywiście poniesionych przez strony z kosztami, które strony powinny ponieść uwzględniając stosunek w jakim przegrały sprawę i przedmiotową różnicę przyznał pozwanemu bowiem poniósł koszty wyższe od kosztów, którymi powinien być obciążony.