Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

K., dnia 08 maja 2019r.

Sąd Rejonowy w Kaliszu, V Wydział Gospodarczy w składzie:

Przewodniczący: SSR Magdalena Berczyńska – Bruś

Protokolant: Magdalena Grzesiak

po rozpoznaniu w dniu 08 maja 2019r. w Kaliszu

na rozprawie

sprawy z powództwa: (...) Spółki Akcyjnej w L.

przeciwko: Towarzystwu (...) w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) w W. na rzecz powoda (...) Spółki Akcyjnej w L. kwotę 1 495,00 zł ( tysiąc czterysta dziewięćdziesiąt pięć złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 18 grudnia 2016r do dnia zapłaty

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie

3.  zasądza od powoda (...) Spółki Akcyjnej w L. na rzecz pozwanego Towarzystwa (...) w W. kwotę 562,99 zł (pięćset sześćdziesiąt dwa złote 99/100) tytułem zwrotu kosztów postępowania

4.  zwraca pozwanemu Towarzystwu (...) w W. kwotę 335,14 zł (trzysta trzydzieści pięć złotych 14/100) tytułem niewykorzystanej zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego

SSR Magdalena Berczyńska – Bruś

Sygn. akt V GC 476/17

UZASADNIENIE

Pełnomocnik powoda (...) S.A. z siedzibą w L. (poprzednio (...) Sp. z o.o. z siedzibą w L.) złożył w dniu 30 stycznia 2017r. pozew przeciwko Towarzystwu (...) z siedzibą w W. o zapłatę kwoty 3.957,60zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 18 grudnia 2016r. do dnia zapłaty oraz zasądzenie kosztów procesu. W uzasadnieniu pozwu podano, że dochodzona pozwem kwota stanowi różnicę pomiędzy kosztami najmu pojazdu zastępczego określonymi na fakturze VAT wystawionej poszkodowanemu, a odszkodowaniem wypłaconym z tego tytułu przez pozwanego jako ubezpieczyciela. Między stronami sporna jest wysokość stawki za dobę wynajmu pojazdu zastępczego oraz ilość dni jego wynajmu. Powód nabył wierzytelność względem pozwanego na podstawie umowy cesji wierzytelności.

Dnia 06 lutego 2017r. Referendarz Sądowy wydała nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym w sprawie V GNc 443/17, którym orzekła zgodnie z żądaniem pozwu.

Od powyższego nakazu pozwany ubezpieczyciel złożył w terminie sprzeciw wraz z wnioskiem o oddalenie powództwa w całości. Zarzucono, że stawka najmu pojazdu zastępczego została przez powoda zawyżona, a okres najmu trwał zbyt długo. Poszkodowany P. W. w dniu 5 października 2016r. podczas zgłaszania szkody w pojeździe marki P. został poinformowany o możliwości najmu pojazdu zastępczego za pośrednictwem pozwanego oraz podmiotów współpracujących z pozwanym w zakresie najmu pojazdów zastępczych.

W pozostałych pismach procesowych strony podtrzymały swoje stanowiska.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 2 października 2016r. doszło do kolizji drogowej, w wyniku której uszkodzeniu uległ pojazd marki P. (...) o nr rej. (...), będący własnością P. W. i Z. W.. Sprawca kolizji posiadał obowiązkowe ubezpieczenie OC posiadaczy pojazdów mechanicznych zawarte z pozwanym. Poszkodowany zgłosił szkodę pozwanemu. Szkodę zarejestrowano pod nr (...).

Dowód: pismo pozwanego k. 48-49; akta szkody k. 71-164v.; zeznania

świadka P. W. – min.: 00:09:02-00:45:47 protokołu

rozprawy z dnia 15.05.2017r. k. 179-183 – płyta DVD k. 184 oraz

min.: 00:04:01-00:22:57 protokołu rozprawy z dnia 27.04.2018r. k.

286-288 – płyta DVD k. 289.

W związku z zaistniałą kolizją i uszkodzeniem auta, które było potrzebne poszkodowanemu do użytku w życiu codziennym, w tym do dojazdów do pracy do W., zawarł on w dniu 8 października 2016r. z powodem umowę najmu pojazdu zastępczego. Otrzymał samochód R. (...) o nr rej. (...). Strony umowy uzgodniły czynsz najmu za każdą rozpoczętą dobę na kwotę 165,00zł netto. Powyższa umowa była trzykrotnie przedłużana. Poszkodowany oddał pojazd zastępczy w dniu 5 listopada 2016r. Łączny czas najmu pojazdu zastępczego trwał od 8 października 2016r. do 5 listopada 2016r., tj. 28 dni.

Dowód: umowy najmu samochodu k. 13, 15, 17, 19; OWU najmu samochodu

zastępczego k. 14, 16, 18, 20; zlecenie naprawy k. 30, 222; akta

szkody k. 71-164v.; oświadczenie zakładu naprawczego k. 219, 211;

pełnomocnictwo k. 210; faktura za naprawę pojazdu k. 223;

oświadczenia poszkodowanego P. W. k. 234, 260;

zeznania świadka P. W. – min.: 00:09:02-00:45:47

protokołu rozprawy z dnia 15.05.2017r. k. 179-183 – płyta DVD k.

184 oraz min.: 00:04:01-00:22:57 protokołu rozprawy z dnia

27.04.2018r. k. 286-288 – płyta DVD k. 289.

W dniu 5 listopada 2016r. powód podpisał z poszkodowanymi umowę przelewu wierzytelności, na mocy której na powoda przeniesione zostało prawo do odszkodowania, tytułem pokrycia pełnych kosztów najmu pojazdu zastępczego. Również w dniu 5 listopada 2016r. powód wystawił fakturę VAT nr (...) na kwotę 5.682,60zł brutto tytułem czynszu za wynajem samochodu. Termin płatności wyznaczono na dzień 19 listopada 2016r.

Dowód: faktura k. 10; umowy cesji wierzytelności k. 11-12; akta szkody k. 71-

164v.

Powód zgłosił pozwanemu roszczenie z tytułu wynajmu pojazdu zastępczego. Pozwany uznał swoją odpowiedzialność co do zasady i przyznał powodowi odszkodowanie za koszt najmu pojazdu zastępczego w kwocie 1.725,00zł, nie uwzględniając spornego roszczenia, kwestionując jednocześnie czas trwania najmu pojazdu zastępczego oraz stawkę za jeden dzień najmu. Za zasadny czas najmu pojazdu zastępczego uznano 15 dni oraz stawkę dobową za najem tegoż pojazdu w wysokości 115,00zł brutto.

Dowód: decyzja pozwanego k. 8-9; akta szkody k. 71-164v.

Pełny czas naprawy uszkodzonego pojazdu należącego do poszkodowanych wraz z zamówieniem części wynosi maksymalnie 6 dni roboczych. Na czas naprawy wpływa oczekiwanie w „kolejce” w danym warsztacie naprawczym i jest on uzależniony od specyfiki i organizacji pracy w nim panującej. Niezwykle trudno jest znaleźć zakład samochodowy, który niejako „z marszu” podjąłby się kompleksowej naprawy blacharsko-lakierniczej pojazdu. Czas naprawy może zatem wynieść od kilku dni do nawet kilku tygodni, dlatego niezwykle trudno jest ustalić ile maksymalnie może wynieść cały proces naprawczy pojazdu. Trzydniowe opóźnienie w naprawie nie stanowi zbytniego przedłużania procesu jego naprawy. Z uwagi na charakter i zakres uszkodzeń pojazdu w zdarzeniu z dnia 2 października 2016r. uszkodzony pojazd nie mógł bezpiecznie poruszać się po drogach publicznych. Poszkodowany oddała samochód do naprawy 8 października 2016r., jednakże dopiero po uzyskaniu należnego odszkodowania według oświadczenia właścicielki warsztatu rozpoczęto jego naprawę, by finalnie naprawiony pojazd wydać właścicielowi 5 listopada 2016r.

Dowód: opinia biegłego k. 317-323.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o wyżej wymienione dowody w postaci dokumentów, których prawdziwość i autentyczność nie budziła żadnych zastrzeżeń i wątpliwości Sądu, a także nie była kwestionowana przez strony, zeznań świadka P. W., którym Sąd dał w pełni wiarę oraz na podstawie opinii biegłego sądowego M. S..

Sąd zważył co następuje:

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wykazał jednoznacznie, że pozwany ponosi odpowiedzialność względem poszkodowanego na mocy art. 822 § 1 k.c.

Wierzytelność, której powód dochodzi w niniejszym postępowaniu została nabyta w drodze umowy cesji.

Na podstawie art. 509 § 1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Stosownie do art. 361 § 2 k.c. naprawienie szkody obejmuje w granicach normalnego związku przyczynowego – straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć gdyby mu szkody nie wyrządzono. Ukształtowana linia orzecznictwa w tym zakresie wskazuje, że poniesienie przez poszkodowanego kosztów najmu pojazdu zastępczego pozostaje w normalnym związku przyczynowym i jest szkodą w rozumieniu art. 361 § 2 k.c. (vide: wyrok SN z 26.11.2002r. w sprawie V CKN 1397/00).

Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego – Izby Cywilnej wyrażonym w uchwale z dnia 24.08.2017r. w sprawie III CZP 20/17 wydatki na najem pojazdu zastępczego poniesione przez poszkodowanego, przekraczające koszty zaproponowanego przez ubezpieczyciela skorzystania z takiego pojazdu są objęte odpowiedzialnością z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, jeżeli ich poniesienie było celowe i ekonomicznie uzasadnione.

Z uzasadnienia powyższej uchwały wynika jednoznacznie, że Sąd Najwyższy dostrzegał od początku potrzebę utrzymania ochrony interesów poszkodowanego w rozsądnych granicach. Kierując się sformułowanymi tam wskazówkami, należy stwierdzić, że nie mogą być uznane za celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki, które nie są konieczne do wyeliminowania negatywnego następstwa majątkowego w postaci utraty możliwości korzystania z uszkodzonego (zniszczonego) pojazdu, gdyż następstwo to może być wyeliminowane – bez uszczerbku dla godnych ochrony interesów poszkodowanego – w inny, mniej uciążliwy dla dłużnika sposób. Jeżeli zatem ubezpieczyciel proponuje poszkodowanemu – we współpracy z przedsiębiorcą trudniącym się wynajmem pojazdów – skorzystanie z pojazdu zastępczego równorzędnego pod istotnymi względami pojazdowi uszkodzonemu albo zniszczonemu (zwłaszcza co do klasy i stanu pojazdu), zapewniając pełne pokrycie kosztów jego udostępnienia, a mimo to poszkodowany decyduje się na poniesienie wyższych kosztów najmu innego pojazdu, koszty te – w zakresie nadwyżki – będą podlegały indemnizacji tylko wtedy, gdy wykaże szczególne racje, przemawiające za uznaniem ich za „celowe i ekonomicznie uzasadnione”. W tym kontekście istotne znaczenie ma nie tylko równorzędność samego pojazdu, ale także dodatkowych warunków umowy, takich jak np. czas i miejsce udostępnienia oraz zwrotu pojazdu zastępczego czy też obowiązek wpłaty kaucji. Jeżeli istotne warunki wynajmu proponowanego przez ubezpieczyciela (we współpracy z przedsiębiorcą wynajmującym pojazdy) czynią zadość potrzebie ochrony uzasadnionych potrzeb poszkodowanego, nie ma podstaw, by obciążać osoby zobowiązane do naprawienia szkody wyższymi kosztami związanymi ze skorzystaniem przez poszkodowanego z droższej oferty. Odstępstwa od tej reguły nie uzasadniają drobne niedogodności o charakterze niemajątkowym, które mogą wiązać się np. z koniecznością nieznacznie dłuższego oczekiwania na podstawienie pojazdu zastępczego proponowanego przez ubezpieczyciela. Z uwagi na ciążący na ubezpieczycielu obowiązek szczególnej, podwyższonej staranności nie można też przypisać decydującego znaczenia czynnikowi w postaci szczególnego zaufania, jakie poszkodowany ma do kontrahenta, z którego usług chciałby skorzystać. Poniesienia wyższych kosztów nie uzasadnia również sama przez się prostota skorzystania z oferty najmu złożonej przez przedsiębiorcę prowadzącego warsztat naprawczy, w którym uszkodzony pojazd ma być naprawiany. Konieczność dodatkowego kontaktu z ubezpieczycielem – w praktyce zwykle telefonicznego – nie może być uznana za niedogodność, która uzasadnia poniesienie wyższych kosztów najmu. Co więcej, należy uznać, że w ramach ciążącego na poszkodowanym obowiązku minimalizacji szkody i współdziałania z dłużnikiem (ubezpieczycielem) mieści się obowiązek niezwłocznego zasięgnięcia informacji co do tego, czy ubezpieczyciel może zaproponować poszkodowanemu pojazd zastępczy równorzędny uszkodzonemu (zniszczonemu). Nie ma to nic wspólnego z koniecznością poszukiwania przez poszkodowanego najtańszej oferty rynkowej najmu, nie jest bowiem istotne to, czy propozycja ubezpieczyciela jest najtańsza, lecz to, że jest przez niego akceptowana.

Zgodnie z brzmieniem przepisu art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne, natomiast strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których są one wywodzone.

Podkreślenia wymaga, iż Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Ocena dowodów polega na ich zbadaniu i podjęciu decyzji, czy została wykazana prawdziwość faktów, z których strony wywodzą skutki prawne. Celem Sądu jest dokonanie określonych ustaleń faktycznych, pozytywnych bądź negatywnych i ostateczne ustalenie stanu faktycznego stanowiącego podstawę rozstrzygnięcia. Nie ulega wątpliwości, iż to interes strony, jakim jest wygranie procesu nakazuje jej podjąć wszelkie możliwe czynności procesowe w celu udowodnienia przedstawionych twierdzeń o faktach.

Poszkodowany przyznał, że pozwany ubezpieczyciel zaproponował poszkodowanemu wynajęcie pojazdu zastępczego, jednakże poszkodowany nie skorzystał z tej propozycji i zdecydował się wynająć samochód od powoda. Zdaniem Sądu, powód i zarazem następca prawny poszkodowanego, nie wykazał w żaden sposób, zgodnie z zasadą ciężaru dowodu wynikającą z art. 6 k.c., szczególnych racji przemawiających za uznaniem poniesionych przez poszkodowanego zwiększonych kosztów najmu pojazdu zastępczego wynajmowanego u niego za „celowe i ekonomicznie uzasadnione”. Skoro pozwany akceptował stawki w zakresie kwoty od 115,00zł brutto/dobę to Sąd uznał, że właściwą stawką do zastosowania będzie stawka 115,00zł za dobę najmu pojazdu. Postępowanie dowodowe, w szczególności opinia biegłego nie potwierdziły jednak zasadności skorygowania przez pozwanego okresu najmu. W ocenie Sądu za uzasadniony czas najmu pojazdu zastępczego przez poszkodowanego należy przyjąć okres 28 dni, tj. czas od przekazania samochodu do naprawy do jego zwrotu poszkodowanemu przez warsztat po naprawie. Z matematycznego wyliczenia wynika, że należne powodowi odszkodowanie za czas najmu pojazdu powinno wynosić 3.220,00zł brutto (115,00zł x 28 dni). Poszkodowany otrzymał odszkodowanie w wysokości 1.725,00zł brutto. W związku z powyższym różnica pomiędzy należnym odszkodowaniem, które powinno wynieść 3.220,00zł brutto, a wypłaconym przez pozwanego odszkodowaniem w kwocie 1.725,00zł brutto podlegała uwzględnieniu przez Sąd.

O odsetkach rozstrzygnięto w myśl art. 481 § 1 i 2 k.c.

Zgodnie z art. 817 § 1 k.c. odszkodowanie powinno być wypłacone w terminie 30 dni od daty zgłoszenia roszczenia.

Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w pkt 1 sentencji wyroku.

W pozostałym zakresie powództwo jako bezzasadne podlegało oddaleniu (pkt 2 sentencji wyroku).

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 100 k.p.c. stosując zasadę stosunkowego rozdzielenia kosztów. Powód uległ pozwanemu w 62,2%, dlatego Sąd obciążył powoda kosztami postepowania w tym zakresie. Wysokość tych kosztów to opłata sądowa w kwocie 198,00zł, wynagrodzenie pełnomocników stron po 900,00zł wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa po 17,00zł oraz wynagrodzenie biegłego w kwocie 664,86zł.

W pkt 4 wyroku Sąd zwrócił pozwanemu kwotę 335,14zł tytułem niewykorzystanej zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego.

SSR Magdalena Berczyńska-Bruś