Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 października 2019 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 października 2019 r. w G.

sprawy z powództwa D. D.

przeciwko Towarzystwu (...) w W.

o zapłatę

I.  Zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę (...),80 (szesnaście tysięcy siedemdziesiąt trzy złote i osiemdziesiąt groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia od 8 września 2018 r. do dnia zapłaty

II.  Zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3923, 70 zł (trzy tysiące dziewięćset dwadzieścia trzy złote i siedemdziesiąt groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 stycznia 2019 r. do dnia zapłaty

III.  Zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 600 zł (sześćset złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 stycznia 2019 r. do dnia zapłaty,

IV.  Oddala powództwo w pozostałym zakresie,

V.  Zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2117 zł (dwa tysiące sto siedemnaście złotych) z tytułu zwrotu kosztów postępowania

VI.  Nakazuje ściągnąć od pozwanego na rzecz skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Gdyni kwotę 768, 44 zł (siedemset sześćdziesiąt osiem złotych i czterdzieści cztery grosze) z tytułu zwrotu wydatków tymczasowo wyłożonych przez Skarb Państwa

VII.  Nakazuje ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gdyni kwotę 850 zł (osiemset pięćdziesiąt złotych) z tytułu opłaty od rozszerzonego powództwa

I C 1232/18

UZASADNIENIE

Stan faktyczny:

7 sierpnia 2018 r. zaparkowany na parkingu pod sklepem samochód powoda marki B. o nr rej. (...) został uszkodzony w wyniku uderzenia przez samochód marki N. (...) o nr rej. (...) E, którego posiadacz ubezpieczony był w zakresie OC w pozwanym Towarzystwie (...) w W..

Kierowcą N. M. była K. J., która włączając się do ruchu i skręcając w prawo z parkingu schyliła się, aby podnieść przedmioty, jakie wcześniej położyła na desce rozdzielczej samochodu i które spadły w czasie jego ruchu. W tym czasie koła samochodu były skręcone w prawą stronę i K. J. nie zapanowała nad samochodem, nie zdołała wyprostować jego kół i uderzyła w zaparkowany z prawej strony samochód powoda. Tuż przed zdarzeniem K. J. poruszała się z niewielką prędkością ok. 5 km/h, na pierwszym biegu. Prawy przedni bok samochodu N. uderzył w prawy tylny bok samochodu powoda. Pomiędzy uszkodzeniami obu samochodów zachodzi korelacja.

/zeznania K. J. – k.128 - 129, D. O. – k. 129, J. B. – k.129, zeznania powoda – k.129 , opinia biegłego – k. 157 – 190/

Koszty naprawy samochodu powoda wyniosłyby od 19 505, 89 zł do 21006, 09 zł w zależności od przyjętej stawki robocizny. Wartość samochodu powoda przed szkodą wynosiła 18 000 zł, zaś wartość pozostałości 3600 zł. Wartość pozostałości odpowiada rynkowej wartości samochodu w stanie uszkodzonym, możliwej do uzyskania po wystawieniu ogłoszenia o jego sprzedaży na aukcji internetowej.

/opinia biegłego – k. 157 – 190, oferta zakupu samochodu w stanie uszkodzonym – k. 35/

Powód zgłosił szkodę pozwanemu 8 sierpnia 2018 r. Decyzją z 4 września 2018 r. pozwany odmówił wypłaty odszkodowania zarzucając brak korelacji pomiędzy uszkodzeniami obu samochodów i kwestionując tym samym podstawę swojej odpowiedzialności. Pismem z 16 sierpnia 2018 r. pozwany poinformował powoda, że koszty naprawy samochodu przekroczą jego wartość. przed wydaniem decyzji z 4 września powód złożył pozwanemu fakturę za najem samochód w kwocie 1673, 80zł.

/okoliczności bezsporne/

7 sierpnia 2018 r. powód wynajął pojazd zastępczy marki K. w firmie (...) za 140 zł za dobę.

Z uwagi na fakt, iż samochód ten był zarezerwowany dla innego klienta w okresie od 15 do 23 sierpnia 2018 r., powód wynajął w tym czasie drugi pojazd zastępczy w firmie współpracującej z pozwanym w stawce 1622, 50 zł za dobę. Następnie od 24 sierpnia do 10 września 2018 r. powód ponownie wynajął samochód marki K. za 140 zł za dobę.

Łączny koszt najmu samochodów zastępczych wyniósł 5597, 50 zł.

/umowy najmu – k. 106 – 109, faktury – k.110, 112/

W toku postępowania likwidacyjnego pozwany poinformował powoda, że akceptuje stawkę najmu na poziomie 162, 50 zł.

/pismo pozwanego – k.18/

Po otrzymaniu decyzji z 4 września 2018 r. o odmowie wypłaty odszkodowania powód zdecydował się zlecić naprawę swojego samochodu w zakresie umożliwiającym korzystanie z niego. Naprawa trwała około 5 dni.

/zeznania powoda – k.239/

Przed wszczęciem postępowania powód zlecił wycenę kosztów naprawy samochodu oraz wycenę jego wartości oraz ocenę korelacji uszkodzeń. Za usługi te powód zapłacił łącznie 1000 zł (a pierwszą 400 zł, za drugą 600 zł).

/faktury i potwierdzenia przelewów – k. 113 – 116/

Sąd zważył, co następuje:

Pierwotnie okolicznością sporną pomiędzy stronami była zasada odpowiedzialności pozwanego za szkodę wyrządzoną powodowi. Pozwany kwestionował wzajemną korelację uszkodzeń obu samochodów biorących udział w kolizji, negując tym samym, aby do wypadku mogło dojść w okolicznościach wskazanych w pozwie.

Zarzuty pozwanego okazały się bezzasadne w świetle przeprowadzonych w sprawie dowodów, zwłaszcza opinii biegłego P. T., która ostatecznie nie była kwestionowana przez strony. Biegły przeanalizowawszy parametry ruchu obu samochodów i zakres ich uszkodzeń stwierdził, że kolizja mogła mieć przebieg zgodny z opisanym przez powoda i K. J.. Biegły w opinii uzupełniającej szczegółowo ustosunkował się nie tyle do zarzutów, co do pytań zadanych przez pozwanego, wyjaśniając w sposób niebudzący wątpliwości, dlaczego uznał, że uszkodzenia obu samochodów korelują ze sobą. Wyjaśnienia biegłego są, w ocenie Sądu, jasne, jednoznaczne, zrozumiałe i należycie uzasadnione, a przez to przekonujące nie tylko dla sądu, ale (wnioskując z braku dalszych zarzutów do opinii) także dla pozwanego. Opinia biegłego uwiarygadnia także zeznania przesłuchanych w sprawie świadków, zwłaszcza K. J., która opisała ze szczegółami przebieg i przyczyny wypadku. Zeznania te Sąd ocenił przede wszystkim jako szczere i obiektywne, zwłaszcza, że biorąc pod uwagę podane przez świadka przyczyny zdarzenia, mogły być uznane za w pewnym stopniu kompromitujące świadka. Wyłania się z nich bowiem obraz dość roztargnionej kobiety, która tuż po otrzymaniu prawa jazdy, włączając się do ruchu, doprowadza do kolizji, bo podnosi z podłogi klucze i portfel.

Zeznania pozostałych świadków – J. B. i D. O., jakkolwiek wiarygodne, okazały się mniej przydatne dla rozstrzygnięcia, ponieważ żaden z nich nie widział przebiegu zdarzenia, a jedynie jego efekt w postaci uszkodzeń samochodów. Co do przebiegu zdarzenia J. B. powtórzyła wyłącznie wersję zasłyszaną od K. J.. Nie mniej jednak, ponieważ wszystkie zeznania są ze sobą całkowicie spójne, sąd uczynił je podstawą ustaleń faktycznych.

Za wiarygodne Sąd uznał również wszystkie złożone w sprawie dokumenty, w szczególności umowy najmu samochodów zastępczych, faktury obejmujące czynsz najmu, faktury z tytułu wykonania prywatnych opinii dołączonych do pozwu oraz pisma pozwanego kierowane do powoda, znajdujące się o terminie zawiadomić pełnomocników stron aktach szkody( w tym zwłaszcza pismo informujące o akceptowanej stawce z tytułu czynszu najmu samochodu zastępczego, decyzję o odmowie wypłaty odszkodowanie i informacje o szkodzie całkowitej). Wiarygodność tych dokumentów nie była kwestionowana przez strony i nie wzbudziła wątpliwości sądu.

Przechodząc do merytorycznej zasadności powództwa należy wskazać, w pierwszej kolejności, iż pozwany nie kwestionował faktu, że w dacie szkody udzielał ochrony ubezpieczeniowej w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczowi pojazdu N. (...). W związku z tym, skoro przeprowadzone w sprawie dowody wykazały, iż posiadacz ten doprowadził do kolizji z samochodem powoda i uszkodził go, pozwany odpowiada za szkodę na podstawie art. 822 § 1 k.c. w zw. z art. 435 i 436 k.c.

Wysokość szkody została potwierdzona niezakwestionowaną w tym zakresie opinią biegłego, z której wynika, iż powinna być ona rozliczona jako tzw. szkoda całkowita, ponieważ koszty naprawy samochodu powoda przekroczyłyby jego wartość. W konsekwencji należne powodowi odszkodowanie odpowiada różnicy pomiędzy wartością samochodu w stanie nieuszkodzonym (18 000 zł) a wartością jego pozostałości (3600 zł). W tym miejscu należy wskazać, ze opinia biegłego P. T. ustala koszty naprawy samochodu powoda na poziomie wyższym niż wynikający z kalkulacji dołączonej do pozwu (13 404, 79 zł. Różnica ta wynika z pominięcia w kalkulacji sporządzonej na zlecenie powoda niezbędnych operacji naprawczych dotyczących lakierowania prawej felgi oraz wymiany ściany tylnej prawej oraz wnęki koła (w miejsce niezbędnej wymiany tych części w kalkulacji dołączonej do pozwu przewidziano ich naprawę). W ocenie Sądu, zważywszy na wytknięte przez biegłego błędy w kalkulacji powoda, podstawę ustalenia wysokości szkody może stanowić wyłącznie opinia biegłego, zwłaszcza, że nie była ona kwestionowana przez powoda.

Za zasadne Sąd uznał roszczenie powoda dotyczące zwrotu kosztów najmu samochodu zastępczego. Pozwany ustosunkował się do niego w sposób bardzo lakoniczny wskazując jedynie, iż 18 sierpnia 2018r. poinformował powoda o tym, że szkoda ma charakter szkody całkowitej, a 4 września 2018 r. poinformował powoda o odmowie wypłaty odszkodowania. Stąd pozwany wysnuł wniosek, iż powód bezzasadnie wydłużył okres najmu samochodu zastępczego. W ocenie sądu zarzuty pozwanego są bezzasadne, a ich ocena nie wymagała wiadomości specjalnych, dlatego wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego na okoliczność zasadności kosztów najmu został oddalony.

P. wszystkim zauważyć należy, iż w sprawie doszło do szkody całkowitej, a więc zbędne były ustalenia co do technologicznego czasu naprawy, stanowiącego jeden z elementów oceny zasadności roszczenia o zwrot kosztów najmu samochodu zastępczego przy tzw. szkodzie częściowej. W sytuacji, w której samochód nie podlegał naprawie, jak w sprawie niniejszej, należało ocenić, czy powód i jak długo powód miał prawo wynajmować samochód zastępczy. Ocena taka nie wymagała wiedzy specjalnej. Podkreślić przy tym trzeba, że pozwany nie kwestionował uprawnienia powoda do wynajęcia samochodu jako takiego, a jedynie czas, w którym powód z samochodu tego korzystał.

Powód wynajął samochód zastępczy w dniu szkody i korzystał z niego do 10 września 2019 r. Decyzję o odmowie wypłaty odszkodowania (jak się okazało bezzasadną) pozwany wydał 4 września 2018 r. Do tego czasu powód po pierwsze, nie wiedział, jaki będzie wynik postępowania likwidacyjnego, a po drugie nie dysponował pieniędzmi ani na naprawę auta, ani na zakup nowego samochodu. Fakt, iż pozwany 18 sierpnia 2018 r. poinformował powoda, że szkodę uznaje za całkowitą, nie zmienił niczego w sytuacji powoda, ponieważ sama wiedza o nieopłacalności naprawy, bez wypłaty odszkodowania w żadne sposób pomogła powodowi w ewentualnym nabyciu innego auta. Powód w dalszym ciągu nie mógł korzystać z własnego uszkodzonego samochodu ani kupić nowego, bo pozwany nie zakończył postępowania likwidacyjnego. Z zeznań powoda wynika, iż w dniu, w którym otrzymał decyzję odmowną zlecił prowizoryczną naprawę samochodu, tak, aby doprowadzić go do stanu „jezdności”, ponieważ potrzebował samochodu, aby nim dojeżdżać do pracy. Samochód był naprawiany przez około 5 dni, ponieważ konieczne było sprowadzenie części zamiennych. Biorąc pod uwagę fakt, iż 4 września 2018 r. przypadał we wtorek, a 10 września 2018 r. w poniedziałek, samochód powoda mógł pozostawać w naprawie maksymalnie 5 dni (zakładając, że warsztat czynny był w sobotę). Uwzględniając do tego okoliczność, iż powód – jak wynika z jego zeznań sam zamawiał części do naprawy i musiał oczekiwać na ich dostawę, trudno uznać, aby – jak zarzuca pozwany - bezzasadnie wydłużył okres najmu. Zeznaniom powoda sąd dał wiarę w całości, ponieważ są one szczere i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego, a poza tym nie były kwestionowane przez pozwanego. Podkreślić przy tym trzeba, iż przez większość okresu powód wynajmował samochód za stawkę niższą (140 zł), niż akceptowana przez pozwanego (162,50 zł) i kiedy tylko pojawiła się taka możliwość, zrezygnował z samochodu droższego na rzecz tańszego. Trudno zatem zarzucać powodowi, aby nie wywiązał się z obowiązku współdziałania przy minimalizacji szkody i próbował uzyskać od pozwanego nienależne odszkodowanie.

Dlatego też Sąd uwzględnił w całości roszczenie o zwrot kosztów najmu pojazdu zastępczego uznając, iż pozostaje ono w normalnym związku przyczynowym ze zdarzeniem wywołującym szkodę (art. 361 k.c.).

Częściowo Sąd uwzględnił także roszczenie powoda o zwrot kosztów opinii dołączonej do pozwu, ustalającej korelację uszkodzeń samochodów, uznają je za wydatek niezbędny dla oceny zasadności dochodzonego roszczenia. Pozwany odmówił wypłaty odszkodowania kwestionując, że do zdarzenia doszło w okolicznościach wskazywanych przez K. J., zaś powód osobiście zdarzenia nie widział. Dlatego też celowym było zlecenie wykonania prywatnej opinii, po to, aby ocenić zasadność stanowiska pozwanego i szansę powodzenia własnego roszczenia. Zważywszy na powyższe sąd uznał, że wydatek związany ze zleceniem sporządzenia opinii pozostaje w normalnym związku przyczynowym ze zdarzeniem wywołującym szkodę (art. 361 k.c.) i uwzględnił je w całości.

Niezasadne natomiast okazało się roszczenie powoda o zwrot kosztów kalkulacji naprawy samochodu, ponieważ zawierała ona wytknięte przez biegłego błędy i okazała się całkowicie nieprzydatna dla rozstrzygnięcia.

O odsetkach ustawowych za opóźnienie sąd orzekł na podstawie art. 481 k.c. i art. 14 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Powód zgłosił szkodę 8 sierpnia 2018 r, przy czym zgłoszone roszczenie obejmowało zwrot kosztów naprawy samochodu i fakturę z tytułu najmu samochodu zastępczego na kwotę 1673, 80 zł. Stąd też od tej kwoty oraz kwoty odszkodowania z tytułu uszkodzenia samochodu sąd zasądził odsetki za okres przypadający po upływie 30 –sto dniowego terminu do spełnienia świadczenia, przewidzianego w art. 14 wskazanej ustawy.

Pozostałe roszczenia (o zwrot kosztów najmu za dalszy okres oraz zwrot kosztów sporządzenia wycen i kalkulacji dołączonych do pozwu) zostały zgłoszone dopiero w pozwie, stąd też sąd zasądził od nich odsetki za opóźnienie o d11 stycznia 2019 r., na podstawie art. 455 k.c., doliczając trzy dni na spełnienie świadczenia od momentu doręczenia pozwu. Wskazany przepis stanowi, że roszczenie staje się wymagalne niezwłocznie po wezwaniu wierzyciela, stąd też w ocenie sądu czas trzech dni na wypłatę, w sytuacji, gdy całe postępowanie likwidacyjne zostało przeprowadzone, był wystarczający.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. i art. 100 k.p.c. obciążając nim i w całości pozwanego, ponieważ zasądzona na rzecz powoda kwota stanowi 98 % dochodzonego przez niego roszczenia. Na koszty poniesione przez powoda składa się opłata od pozwu w kwocie 200 zł, koszty zastępstwa procesowego w kwocie 917 zł oraz koszt zaliczki na poczet opinii biegłego w kwocie 1000 zł.

Z uwagi na fakt, iż w sprawie pozostały nierozliczone wydatki z tytułu opinii biegłego w kwocie 768, 44 zł oraz opłata od rozszerzonego powództwa sąd na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych i art. 98 k.p.c. nakazał ich ściągnięcie od pozwanego.