Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 grudnia 2019 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 listopada 2019 r. w G.

sprawy z powództwa M. K.

przeciwko (...) S.A. w S.

o zadośćuczynienie i odszkodowanie

I.  Zasądza od pozwanego (...) Spółka Akcyjna w S. na rzecz powoda M. K. kwotę 9.434,49 zł (dziewięć tysięcy czterysta trzydzieści cztery złote czterdzieści dziewięć groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 24 września 2019 r. do dnia zapłaty.

II.  Zasądza od pozwanego (...) Spółka Akcyjna w S. na rzecz powoda M. K. kwotę 2.317 zł (dwa tysiące trzysta siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 1.800 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt I C 973/19

UZASADNIENIE

(Powód) M. K. wniósł pozew przeciwko (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w S. (pozwanemu) o zapłatę kwoty 9.434,49 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia wniesienie pozwu do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia oraz odszkodowania za doznaną krzywdę w związku z wypadkiem komunikacyjnym jakiemu jadąc motocyklem, a którego sprawca w zakresie odpowiedzialności cywilnej ubezpieczony był u pozwanego.

Pozwany w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu. Wskazał, ze w jego ocenie brak było podstaw do przyjęcia odpowiedzialności za zaistniałe szkody.

USTALENIA FAKTYCZNE

1.  W dniu 15 sierpnia 2016 roku M. S. w G. na Al. (...) kierując samochodem marki S. (...) o nr rej. (...) zderzył się czołowo z z kierowanym przez powoda motocyklem marki S..

(okoliczność bezsporna)

2.  Pojazd sprawcy posiadał obowiązkowe ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u pozwanego.

(okoliczność bezsporna)

3.  Pismem z dnia 30 sierpnia 2019 r. powód wezwał pozwanego do wypłaty zadośćuczynienia i odszkodowania w kwocie 10.000 zł zadośćuczynienia i 633,50 zł tytułem odszkodowania, za koszty leczenia oraz holowania pojazdu powypadkowego i jego parkowania. Pismem z dnia 12 września 2019 r. pozwany przyznał powodowi zadośćuczynienie w kwocie 1.000 zł i 200 zł tytułem zryczałtowanego odszkodowania na pokrycie kosztów leczenia oraz dojazdów związanych z przedmiotową szkodą.

(okoliczności bezsporne nadto pismo pozwanego k. 33-34)

4.  Na wskutek wypadku powód doznał obrażeń fizycznych skutkujących powstaniem długotrwałego bólu. Po wypadku opatrywany był w Szpitalnym Oddziale Ratunkowym Szpitala (...). W. a P. w G.. Przyjęty był z rozpoznaniem urazu głowy i kręgosłupa Cz epizodem drętwienia dystalnego. Skierowano go na TK głowy oraz kręgosłupa szyjnego w trybie ostro dyżurowym oraz skierowano go do chirurga. Powód odczuwał ból oraz ogólny zły stan fizyczny i odbywał szereg konsultacji i wizyt lekarskich u ortopedy. Stwierdzono u powoda masywne zsinienie podudzia, obrzęk, dużego krwiaka w tkankach miękkich wypełnionego skrzeplinami, bóle pourazowe. Powód zgodnie z zaleceniami dokonał badania rezonansem magnetycznym stawu kolanowego prawego, które ujawniło pęknięcie trzonu łąkotki przyśrodkowej. Od 12 września 2016 r. do 27 września 2016 r. powód odbył rehabilitację obejmującą zabiegi laser i ultradźwiękami.

Dowód : dokumentacja medyczna k.14-27

5.  Po zdarzeniu powód przez miesiąc przybywał na zwolnieniu lekarskim wracając do zdrowia. W tym czasie dolegliwości bólowe spowodowały, że miał ograniczone możliwości poruszania się, głównie leżał. W tym czasie był wyłączony z obowiązków domowych, w szczególności od opieki na 2-letnią i 4-miesięczną córkami. Przed zdarzeniem powód był aktywny sportowo, a wobec uszkodzenia kolana to uległo zmianie. Musiał porzucić swoją pasję jaką były podróże motocyklami i zwiedzania kraju i Europy, z powodu lęku przed powtórzeniem się takiego zdarzenia. Przestał uczestniczyć w biegach, gdyż uniemożliwia mu to ból kolana oraz trwałe zwłóknienie mięśnia prawego podudzia. Do dnia dzisiejszego powód odczuwa dolegliwości bólowe z powodu łękotki przy większej aktywności. Powód poniósł koszty leczenia w łącznej kwocie 100,99 zł oraz koszty związane ze szkodą na motocyklu, którym jechał w chwili zdarzenia. Powód zapłacił kwotę 553,50 zł łącznie za holowanie pojazdu w dniu 15 sierpnia 2016 r. na parking w celu zabezpieczenia wraku oraz za parkowanie w okresie od 15 sierpnia 2016 r. do 20 sierpnia 2016 r.

(dowód : zeznania powoda M. K. k.49 , paragony k. 36,dowód wpłaty k. 12, faktura k.13)

OCENA DOWODÓW

6  Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów oraz zeznań powoda.

Oceniając zebrany w niniejszej sprawie materiał dowodowy Sąd nie znalazł żadnych podstaw do kwestionowania wiarygodności i mocy dowodowej tych dowodów.

ROZWAŻANIA PRAWNE

6.  Okoliczności dotyczące faktu zaistnienia wypadku z dnia 15 sierpnia 2016 roku, jego przyczyny oraz osoba sprawcy nie były sporne między stronami. W szczególności strona pozwana nie kwestionowała swojej odpowiedzialności wobec powoda, a jedynie wysokość dochodzonych przez niego kwot.

7.  Podstawę żądania powoda stanowi art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 k.c. Zgodnie z art. 445 § 1 k.c., w wypadkach przewidzianych w art. 444 k.c. (uszkodzenie ciała lub wywołanie rozstroju zdrowia) sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią kwotę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego. Uszkodzenie ciała w rozumieniu uregulowań art. 444 § 1 k.c. polega na naruszeniu integralności fizycznej człowieka, które może dotyczyć zarówno samej powłoki cielesnej, jak i narządów wewnętrznych. Naprawienie szkody niemajątkowej tzw. krzywdy może polegać na przyznaniu poszkodowanemu odpowiedniej sumy pieniężnej. Krzywda jest ujmowana jako cierpienie fizyczne (ból) oraz cierpienie psychiczne, moralne (ujemne uczucia przezywane w związku z cierpieniami fizycznymi w następstwie uszkodzenia ciała). Zadośćuczynienie ma stanowić formę rekompensaty z tytułu szkody niemajątkowej.

8.  Należy także wskazać, że różnica między stosowaniem art. 444 § 1 i 2 k.c. i art. 445 § 1 k.c. przy stwierdzeniu uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia polega na tym, że szkoda materialna z pierwszego przepisu w zasadzie musi znaleźć pełne pokrycie, gdy tymczasem zasądzenie zadośćuczynienia, a zwłaszcza jego wysokości uzależnione są od całokształtu ujawnionych okoliczności, w szczególności zaś zarówno od trwałości i skutków wypadku lub okresu trwania objawów chorobowych i ich nasilenia, jak i od rodzaju i stopnia winy sprawcy szkody i odczucia jej przez poszkodowanego (wyrok SN z 30 listopada 1999 r., I CKN 1145/99, niepubl.).

7.  Dla ustalenia, że doznana krzywda jest następstwem zdarzeń, o których stanowi art. 445 k.c. i przypisania podmiotowi odpowiedzialności, istotne jest ustalenie związku przyczynowego określonego w art. 361 k.c., przepis ten bowiem dotyczy zarówno szkód majątkowych jak i niemajątkowych. Krzywda powinna być normalnym następstwem czynu sprawcy (por. wyrok SN z 7 lutego 2006 r., I PK 272/05, LEX nr 281244).

8.  Przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia pod uwagę należy zatem wziąć stopień natężenia doznanej krzywdy, tj. rodzaj, charakter, długotrwałość cierpień, a także wywołane doznaną szkodą poczucie bezradności. Ustalenie wysokości zadośćuczynienia przewidzianego w art. 445 § 1 k.c. wymaga uwzględnienia wszystkich okoliczności istotnych dla określenia rozmiaru doznanej krzywdy, takich jak: wiek poszkodowanego, stopień cierpień fizycznych i psychicznych, ich intensywność i czas trwania, nieodwracalność następstw uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, rodzaj wykonywanej pracy, szanse na przyszłość, poczucie nieprzydatności społecznej, bezradność życiowa oraz inne czynniki podobnej natury (wyrok SN z dnia 09-11-2007, V CSK 245/07).

9.  Zadośćuczynienie pieniężne ma na celu przede wszystkim złagodzenie tych cierpień. Obejmuje ono wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne, zarówno już doznane, jak i te, które wystąpią w przyszłości. Ma więc ono charakter całościowy i powinno stanowić rekompensatę pieniężną za całą krzywdę doznaną przez poszkodowanego, a zatem ma rekompensować krzywdę odczuwalną w chwili obecnej, jak i przez następne lata.

10.  Użyte w art. 445 § 1 k.c. pojęcie "sumy odpowiedniej" choć ma charakter niedookreślony, tym niemniej w orzecznictwie wskazuje się kryteria, którymi należałoby kierować się przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia, a mianowicie to, że musi ono mieć charakter kompensacyjny, a więc musi przedstawiać odczuwalną wartość ekonomiczną, nie będącą jednakże wartością nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy. Z tego wynika, że "wartość odpowiednia" to wartość utrzymana w granicach odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa. Indywidualny charakter zadośćuczynienia przesądza o tym, że ostateczne ustalenia, jaka konkretnie kwota jest "odpowiednia" z istoty swej należy do sfery swobodnego uznania sędziowskiego, lecz nie może to być uznanie dowolne. (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 lutego 2008 roku, sygn. akt III KK 349/07, opubl. Prok.i Pr.-wkł. 2008/7-8/28, Biul.PK 2008/4/).

16.  Podstawę odpowiedzialności pozwanego ubezpieczyciela stanowią przepisy art. 822 § 1 i 4 k.c. i art. 824 ¹ § 1 k.c. Zgodnie z art. 822 § 1 i 4 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz została zawarta umowa ubezpieczenia. Uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. Na mocy natomiast art. 824 ¹ § 1 k.c. o ile nie umówiono się inaczej, suma pieniężna wypłacona przez zakład ubezpieczeń z tytułu ubezpieczenia nie może być wyższa od poniesionej szkody. Zakres tego odszkodowania określają przepisy art. 361 § 1 k.c., który stanowi, iż zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność jedynie za normalne następstwa działania lub zaniechania z którego szkoda wynikła, oraz treść art. 363 § 1 k.c. który stanowi, że co do zasady naprawienie szkody winno nastąpić według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie do stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej, przy czym gdyby przywrócenie do stanu poprzedniego pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. Jednocześnie z treści art. 361 § 2 k.c. wynika, iż naprawienie szkody obejmuje straty, które poniósł poszkodowany.

17.  Przenosząc te rozważania na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, iż niesporna jest odpowiedzialność pozwanego, skoro sprawca wypadku poruszał się samochodem posiadającym ubezpieczenie OC pozwanego.

18.  W niniejszej sprawie powód w wyniku wypadku doznał obrażeń ciała, w związku z czym mógł dochodzić roszczenia o wypłatę zadośćuczynienia. W takiej sytuacji roszczenia może kierować do osoby odpowiedzialnej za zdarzenie, w wyniku którego doszło do powstania obrażeń ciała lub rozstroju zdrowia lub do ubezpieczyciela tej osoby, przy czym powód skierował swoje roszczenie jedynie do ubezpieczyciela osoby odpowiedzialnej za powstałą szkodę.

19.  W ocenie Sądu żądanie powoda dotyczące zadośćuczynienia było uzasadnione w całości czyli co do kwoty 9.000 zł.

20.  Kwota przyznawana z tytułu zadośćuczynienia winna obejmować naprawienie szkody niemajątkowej wyrażającej się w krzywdzie w postaci cierpień fizycznych i psychicznych związanych z zaistnieniem wypadku. Powód w wyniku wypadku obrażeń fizycznych skutkujących powstaniem długotrwałego bólu. Przechodził przez szereg badań, odczuwał ból oraz ogólny zły stan fizyczny. W trakcie konsultacji i wizyt lekarskich u ortopedy stwierdzono u powoda masywne zsinienie podudzia, obrzęk, dużego krwiaka w tkankach miękkich wypełnionego skrzeplinami, bóle pourazowe. Ujawniono też pęknięcie trzonu łąkotki przyśrodkowej. Po zdarzeniu powód przez miesiąc przybywał na zwolnieniu lekarskim wracając do zdrowia. W tym czasie dolegliwości bólowe spowodowały, że miał ograniczone możliwości poruszania się, głównie leżał. Był wyłączony z obowiązków domowych, w szczególności od opieki dziećmi. Przed zdarzeniem powód był aktywny sportowo, a wobec uszkodzenia kolana to uległo zmianie. Musiał porzucić swoją pasję jaką były podróże motocyklami. Przestał uczestniczyć w biegach, gdyż uniemożliwia mu to ból kolana oraz trwałe zwłóknienie mięśnia prawego podudzia. Powód odczuwa dolegliwości bólowe z powodu łękotki przy większej aktywności.

21.  Mając powyższe okoliczności na uwadze, sąd uznał, że adekwatną kwotą zadośćuczynienia, które zrekompensuje krzywdę powoda jest kwota 10.000 zł. Wobec wypłacenia przez pozwanego tytułem zadośćuczynienia kwoty 1.000 zł, Sąd zasądził żądana kwotę 9.000 zł

22.  Powód domagał się również odszkodowania w kwotach 100,99 zł z tytułu poniesionych kosztów leczenie powypadkowego oraz koszty związane ze szkodą na motocyklu, którym jechał w chwili zdarzenia a związaną z zabezpieczeniem pojazdu i jego holowaniem z miejsca zdarzenia do warsztatu i do miejsca zamieszkania w łącznej kwocie 553,50 zł.

23.  W ocenie Sądu powód wykazał i udowodnił wysokość tych roszczeń, zaś koszty te związane są bezpośrednio ze zdarzeniem jakiemu uległ powód. O poniesieniu kosztów leczenia świadczyły paragony fiskalne, a w ocenie Sądu z zaleceń lekarskich wynikała konieczność rehabilitacji i to zalecenie było przez powoda spełniane. L. żel jest lekiem działającym na obrzęki i zdaniem Sądu zalecanym przy obrażeniach jakie doznał powód. Poszkodowany ma prawo korzystać w celu odzyskania pełnej sprawności również z prywatnych świadczeń zdrowotnych, jeśli wymaga to jego sytuacja zdrowotna. Również wysokość odszkodowania za holowanie i parkowanie pojazdu po zdarzeniu., mieści się w związku przyczynowym z doznana szkoda i koniecznością zabezpieczenia rozbitego pojazdu. Nadto została udokumentowana stosownymi fakturami. Wobec uiszczenia przez pozwanego kwoty 200 zł tytułem odszkodowania do pokrycia pozostała kwota 453,50 zł i taka tez kwotę Sąd zasadził.

24.  Wobec powyższego Sąd żądanie powoda uznał za zasadne w całości co do wszystkich kwot i zasądził na podstawie art. 822 § 1 i 4 k.c. z zw. z art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 k.c.

25.  O odsetkach sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu zasadzając je od 24 września 2019 roku. Termin zapłaty zadośćuczynienia przez ubezpieczyciela określa art. 817 §1 k.c. stanowiący, iż ubezpieczyciel powinien spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni od daty otrzymania zgłoszenia szkody. Ubezpieczyciel negatywnie rozpatrzył zgłoszenie w piśmie datowanym na 12 września 2019 r. więc co najmniej od tej daty pozostaje w opóźnieniu.

26.  O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. obciążając nimi pozwanego jako stronę przegrywającą proces. Sąd zasądził od pozwanego kwotę 2.317 zł w skład, których wchodzi wynagrodzenie pełnomocnika zawodowego w stawce minimalnej 1.800 zł, , opłata skarbowa od pełnomocnictwa 17 zł i opłata od pozwu 500 zł.