Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 marca 2014 r.

Sąd Rejonowy w. O.VI Zamiejscowy Wydział Cywilny z siedzibą w S.

w składzie:

Przewodniczący: SSR Małgorzata Majewska

Protokolant: Elżbieta Gawinowska

po rozpoznaniu w dniu 14 marca 2014 r. w. S.

sprawy z powództwa Ł. S.

przeciwko (...) S.A. V. (...) z siedzibą w W.

o zadośćuczynienie

I.  zasądza od strony pozwanej (...) S.A. V. (...) z siedzibą w W. na rzecz powoda Ł. S. tytułem zadośćuczynienia kwotę 6 000 zł (sześć tysięcy złotych) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 24.09.2011r. do dnia zapłaty,

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie,

III.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 967 zł kosztów procesu,

IV.  nakazuje stronie pozwanej uiścić na rzecz Skarbu Państwa – Sąd Rejonowy w. O. kwotę 804,60 zł tytułem nieuiszczonych wydatków na opinie biegłych od uwzględnionej części powództwa,

V.  nakazuje powodowi uiścić na rzecz Skarbu Państwa – Sąd Rejonowy w. O. kwotę 537,33 zł tytułem nieuiszczonych wydatków na opinie biegłych od oddalonej części powództwa.

Sygn. akt VI C 128/13

UZASADNIENIE

Powód Ł. S. (doprecyzowanie osoby powoda w piśmie procesowym z dnia 26 lipca 2012 roku, k. 36) wniósł o zasądzenie od strony pozwanej (...) S.A. V. (...) w W. kwoty 10.100 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 24 września 2011 roku tytułem zadośćuczynienia za krzywdę doznaną w związku z wypadkiem z dnia 12 sierpnia 2011 roku oraz o zasądzenie od strony pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Jednocześnie wraz z pozwem powód złożył wniosek o zwolnienie od kosztów sądowych.

W uzasadnieniu zgłoszonych żądań powód podał, że w dniu 12 sierpnia 2011 roku w O. miał miejsce wypadek samochodowy, w którym poszkodowany został powód Ł. S., kierujący pojazdem osobowym o nr rej. (...). Sprawcą zdarzenia był kierujący samochodem D. (...) nr rej. (...), który był ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u strony pozwanej (...) S.A. V. (...) w W.. W (...) Centrum Medycznym dokonano czynności, które pozwoliły zdiagnozować u powoda uraz kręgosłupa w odcinku szyjnym i lędźwiowym, złamanie kręgu, stłuczenie klatki piersiowej, uraz lewego barku, stłuczenie prawego kolana i ogólne potłuczenie ciała. Powód podał, że odniesione obrażenia spowodowały konieczność długotrwałego przebywania na zwolnieniu lekarskim oraz leczenia i rehabilitacji, skutkują również bólami kręgosłupa i głowy oraz ograniczeniem sprawności ruchowej powoda. Zasadność wypłaty zadośćuczynienia jak i jego wysokość powód uzasadnił wciąż odczuwalnymi bólami, negatywnymi zmianami w psychice, zmniejszeniem widoków na zatrudnienie w Policji, do czego dążył przed wypadkiem oraz koniecznością ograniczenia życia towarzyskiego.

Postanowieniem z dnia 9 sierpnia 2012 roku, sygn. akt I C 309/12 Sąd Rejonowy w. S.oddalił wniosek powoda o zwolnienie od kosztów sądowych.

W odpowiedzi na powyższy pozew strona pozwana (...) S.A. V. (...) w W. wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu strona pozwana przyznała, że ponosi odpowiedzialność gwarancyjną za skutki wypadku z dnia 12 sierpnia 2011 roku. W wyniku przeprowadzonego postępowania likwidacyjnego strona pozwana przyznała i wypłaciła powodowi kwotę 16.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Zdaniem strony pozwanej wypłacona powodowi tytułem zadośćuczynienia kwota jest sumą odpowiednią w rozumieniu art. 445 § 1 k.c.

Również żądanie zasądzenia odsetek od dnia 24 września 2011 roku strona pozwana uznała za niezasadne, wskazując, iż w przedmiotowej sprawie ewentualne odsetki od przyznanego zadośćuczynienia winny być naliczane dopiero od wydania wyroku.

Z powyższych względów zdaniem strony pozwanej powództwo powinno zostać oddalone w całości.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 12 sierpnia 2011 roku w O. miała miejsce kolizja drogowa, której sprawcą był kierujący samochodem osobowym marki D. (...) nr rej. (...). W wyniku kolizji poszkodowany został powód Ł. S., który był kierowcą samochodu osobowego marki S. (...) nr rej. (...).

Dowód:

-

przesłuchanie powoda Ł. S., k. 138-139;

-

oświadczenie W. Z. z dnia 12.08.2011 roku, k. 12;

-

oświadczenie powoda Ł. S. z dnia 5.09.2011, roku k. 13.

Sprawca kolizji był ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u strony pozwanej (...) S.A. V. (...) w W.. Fakt ten jest bezsporny.

Zawiadomienie o zajściu i przebiegu zdarzenia dotarło do pozwanej w dniu 12 sierpnia 2011 roku.

Dowód:

-

zawiadomienie o szkodzie z ubezpieczenia OC z datą wpływu znajdujące się w aktach szkodowych.

Bezpośrednio po wypadku powód udał się do miejsca zamieszkania i zasnął, nie czując bólu. Dopiero po przebudzeniu, czując ból głowy, kręgosłupa, klatki piersiowej i kolana, udał się do punktu opieki medycznej, w którym przeprowadzono podstawowe czynności diagnostyczne

Dowód:

-

dokumentacja medyczna k. 14-21;

-

zeznania świadka Ł. H. k. 80v;

-

zeznania świadka K. N. k. 81-81v;

-

przesłuchanie powoda Ł. S. k. 138-139;

W wyniku kolizji drogowej z dnia 12 sierpnia 2011 roku powód Ł. S. doznał następujących obrażeń ciała: urazu głowy z utratą przytomności z zespołem nerwicowym pourazowym typu cerebrastenii pourazowej z komponentą lękową, urazu odcinka szyjnego kręgosłupa z zespołem bólowym szyjnym typu cervicalgii, urazu odcinka piersiowego kręgosłupa ze złamaniem trzonu kręgu (...) z zespołem bólowym piersiowym typu thoracalgii, urazu odcinka lędźwiowo-krzyżowego kręgosłupa (z przebytą chorobą S. i wypukliną krążka m/k L4/L5) z zespołem bólowym lędźwiowo-krzyżowym typu lumbalgii o niewielkim nasileniu. Uszczerbek na zdrowiu powoda wynosi 11%

Dowód:

-

opinia biegłych sądowych z zakresu neurochirurgii H. A. i z zakresu ortopedii traumatologii P. K. z dnia 18.01.2013 roku, k. 86-89;

-

opinia biegłej sądowej z zakresu psychiatrii A. K. z dnia 18 lipca 2013 roku, k. 116-121.

Powód Ł. S. zgłosił szkodę stronie pozwanej (...) S.A. V. (...) w W. w dniu 24 sierpnia 2011 roku, domagając się zapłaty kwoty 50 247,64 zł, w tym kwoty 50 000 zł tytułem zadośćuczynienia i kwoty 100 zł tytułem zwrotu kosztów przejazdów związanych z leczeniem.

W wyniku przeprowadzonego postępowania likwidacyjnego strona pozwana przyznała i wypłaciła powodowi zadośćuczynienie w łącznej kwocie 16 000 zł. Okoliczność ta jest bezsporna.

Obecnie powód Ł. S. ma 26 lat, zamieszkuje wspólnie z ojczymem. Wykonuje pracę wymagającą wysiłku fizycznego. Spowodowane wypadkiem urazy są przyczyną nękających powoda bólów głowy i kręgosłupa, szczególnie uciążliwych przy schylaniu się i podnoszeniu. Powodowi niezbędna była pomoc przy prostych czynnościach życiowych, jak wstawanie, ubieranie się czy robienie zakupów. Dolegliwości spowodowane wypadkiem wpłynęły również na obniżenie jego wydajności w pracy; w związku z przebytymi urazami powód utracił pewność siebie podczas kierowania pojazdem, stał się bardziej drażliwy.

Dowód:

-

przesłuchanie świadka Ł. H., k. 80v-81;

-

przesłuchanie świadka K. N., k. 81-81v;

-

przesłuchanie powoda, k. 138-139.

Na podstawie tak ustalonego stanu faktycznego Sąd zważył, co następuje:

Powództwo należało uwzględnić w części.

W niniejszej sprawie bezsporny między stronami był fakt odpowiedzialności strony pozwanej względem powoda za skutki kolizji z dnia 12 sierpnia 2011 roku. Podstawą odpowiedzialności strony pozwanej była umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych zawarta z właścicielem samochodu, którym kierował sprawca zdarzenia. Zgodnie bowiem z art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający lub ubezpieczony. Przedmiotem ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej jest odpowiedzialność ubezpieczającego lub ubezpieczonego za szkody wyrządzone osobom trzecim. Jest to więc ubezpieczenie odpowiedzialności za wyrządzenie szkody opartej na zasadzie winy lub na zasadzie ryzyka. Wysokość świadczeń ubezpieczyciela z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej jest determinowana wysokością zobowiązań odszkodowawczych ubezpieczonego.

Niezależnie od odszkodowania, zgodnie z art. 444 k.c. w zw. z art. 445 § 1 k.c., Sąd może przyznać poszkodowanemu w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Odnosi się to do krzywdy ujmowanej jako cierpienie fizyczne (ból i inne dolegliwości), jak i jako cierpienie psychiczne (ujemne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała albo rozstroju zdrowia). Zadośćuczynienie pieniężne ma na celu przede wszystkim złagodzenie tych cierpień. Obejmuje ono wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne, zarówno już doznane, jak i te, które zapewne wystąpią w przyszłości. Ma więc ono charakter całościowy i powinno stanowić rekompensatę pieniężną za całą krzywdę doznaną przez poszkodowanego (tak G. Bieniek [w:] Komentarz do kodeksu cywilnego. Księga trzecia. Zobowiązania, tom 1 (red G. Bieniek), Warszawa 2003, s. 431; zob. też Z. Masłowski [w:] Kodeks cywilny. Komentarz (red. Z. Resich, J. Ignatowicz, J. Pietrzykowski, J.I. Bielski), Warszawa 1972, t. 2, s. 1103-1104; M. Nestorowicz [w:] Kodeks cywilny z komentarzem (red. J. Winiarz), Warszawa 1989, t. I, s. 446-447; A. Szpunar Zadośćuczynienie za szkodę niemajątkową, Bydgoszcz 1989, s. 164-169; Z. Banaszczyk [w:] Kodeks cywilny. Tom I. Komentarz (red. K. Pietrzykowski), Warszawa 2002, s. 89).

Przez uszkodzenie ciała na gruncie art. 444 § 1 k.c. rozumieć należy naruszenie integralności fizycznej człowieka (np. rany, złamania), przy czym naruszenie to może dotyczyć nie tylko samej powłoki cielesnej, ale także tkanek oraz narządów wewnętrznych.

W przedmiotowej sprawie pozwany ubezpieczyciel uznając swoją odpowiedzialność ustalił wysokość należnego powodowi zadośćuczynienia na kwotę 16.000 zł.

Przepisy kodeksu cywilnego nie zawierają kryteriów, jakie należy uwzględniać przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia pieniężnego. Zgodnie jednak z utrwalonym orzecznictwem sądowym określając wysokość zadośćuczynienia sąd powinien wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy, a zwłaszcza stopień i czas trwania cierpień fizycznych i psychicznych, trwałość skutków czynu, prognozy na przyszłość, wiek poszkodowanego, możliwość wykonywania zawodu, uprawiania sportów, pracy twórczej, utratę kontaktów towarzyskich, możliwość atrakcyjnych wyjazdów. Zadośćuczynienie ma przy tym przede wszystkim charakter kompensacyjny i tym samym jego wysokość musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość.

Zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa wysokość zadośćuczynienia nie może być nadmierna w stosunku do doznanej krzywdy i aktualnych stosunków majątkowych społeczeństwa, utrzymana więc być powinna w rozsądnych granicach. Ponadto wysokość zadośćuczynienia powinna pozostawać w zależności od intensywności doznanych cierpień, czasu ich trwania, ujemnych skutków zdrowotnych, jakie osoba poszkodowana będzie zmuszona znosić w przyszłości (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 września 2004 roku II CK 531/03, Lex nr 137577).

Kierując się wskazanymi wyżej okolicznościami Sąd uznał, iż łączna kwota 22.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w związku z kolizją drogową z dnia 12 sierpnia 2011 roku stanowi sumę odpowiednią w rozumieniu art. 445 § 1 k. c. Na skutek kolizji z dnia 12 sierpnia 2011 roku powód odniósł uszczerbek na zdrowiu w łącznej wysokości 11 %. Powód nadal odczuwa skutki przedmiotowej kolizji, przede wszystkim poprzez bóle kręgosłupa, głowy, drętwienie rąk. Ponadto odczuwa lęk przed prowadzeniem samochodów, stał się mniej wydajnym i użytecznym dla pracodawcy pracownikiem.

Ustalając należną powodowi wysokość zadośćuczynienia Sąd miał na uwadze rodzaj i rozmiar doznanych przez powoda krzywd i cierpień na skutek wypadku z dnia 12.08.2011 roku, w tym konieczność długotrwałego leczenia i rehabilitacji przebywanie na zwolnieniu lekarskim, konieczność noszenia kołnierza ortopedycznego, przyjmowania silnych leków przeciwbólowych. Należało mieć też na uwadze skutki wypadku w sferze psychicznej powoda oraz takie okoliczności, jak to, że powód po wypadku stał się osobą bardziej drażliwą, obawia się konieczności podróży samochodem, co z uwagi na miejsce świadczenia przez niego pracy jest koniecznością. Od czasu wypadku powodowi jest się trudniej poruszać, wykonywane w pracy czynności przy maszynach zabierają mu więcej czasu.

Opisane okoliczności sprawiły, że wysokość przysługującego powodowi zadośćuczynienia została ustalona na łączną kwotę 22.000 zł. Ze względu na fakt, iż powód otrzymał od strony pozwanej kwotę 16.000 zł, należało zasądzić tytułem zadośćuczynienia pozostałą kwotę 6.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 24 września 2011 roku do dnia zapłaty.

Obowiązek zapłaty odsetek wynika z treści art. 481 § 1 k.c., zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Przepis art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych stanowi, iż zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Zawiadomienie o wypadku strona pozwana otrzymała w dniu 12 sierpnia 2011 roku a odrębnym pismem z dnia 23 sierpnia 2011 roku, które wpłynęło do ubezpieczyciela w dniu 24 sierpnia 2011 roku, powód wezwał pozwaną do zapłaty zadośćuczynienia, są zatem w ocenie Sądu podstawy do przyjęcia, że świadczenie w zakresie żądanej przez powoda kwoty było wymagalne w dniu 24 września 2011 roku, od którego winno się w ocenie powoda rozpocząć naliczanie odsetek. Pozwana nie wykazała w żaden sposób, by ustalenie okoliczności wypadku niezbędnych do ustalenia jej odpowiedzialności było niemożliwe w rozumieniu art. 14 ust. 2 ustawy, należy zatem przyjąć, że co do należnych powodowi świadczeń popadła w zwłokę z upływem trzydziestego dnia od przyjęcia zgłoszenia szkody.

Z tych względów Sąd uwzględnił w części żądanie pozwu odnośnie zadośćuczynienia i należnych powodowi odsetek.

Orzeczenie o kosztach Sąd oparł na przepisie art. 100 k.p.c., zgodnie z którym w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Na poniesione przez powoda koszty postępowania składa się opłata od pozwu (505 zł), zaliczka na wynagrodzenie biegłego (300 zł) oraz wynagrodzenie pełnomocnika (2 417 zł), co łącznie daje 3 222 zł. Koszty poniesione przez pozwanego zamykają się w kwocie 2417 zł. Łączne koszty procesu wynoszą zatem 5 639 zł. Powód, ulegając co do 40% swojego żądania, winien ponieść w ostatecznym rozrachunku koszty równe 40% powyższej sumy, tj. kwotę 2 255 zł. Zestawiając tę kwotę z wydatkami faktycznie przez powoda poczynionymi, tj. kwotą 3 222 zł, należy uznać, że uzasadniony jest zwrot na jego rzecz od pozwanej kwoty 967 zł.

W stosunku 60 (pozwana) do 40 (powód) Sąd obciążył strony kosztami sporządzenia opinii przez biegłych sądowych w części, w jakiej nie zostały one pokryte przez uiszczone wcześniej zaliczki. Łączny koszt wydania opinii w sprawie wyniósł 1 641,93 zł, uwzględniając trzystuzłotową zaliczkę wniesioną przez powoda w toku postępowania przyjąć należy, że do pokrycia pozostaje kwota 1 341,93 zł. W 60% wydatki te powinna pokryć pozwana (804,60 zł), w pozostałej części (537,33 zł) – powód.