Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V Kz 700/20

POSTANOWIENIE

Dnia 18 września 2020 roku

Sąd Okręgowy w Łodzi w V Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: (del.) Sędzia SR Damian Krakowiak

Protokolant: st. sekr. sąd. Sylwia Kurek

przy udziale Prokuratora Doroty Gołębowskiej

po rozpoznaniu w sprawie R. Z.

podejrzanego o czyn z art. 62 ust. 1 i 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii

z zażalenia Prokuratora

na postanowienie Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi z dnia 3 sierpnia 2020 roku

o odmowie zastosowania środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania

na podstawie art. 437 § 1 k.p.k.

postanawia

utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie.

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 3 sierpnia 2020 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi nie zastosował wobec podejrzanego tymczasowego aresztowania, orzekając dozór policji.

Na postanowienie zażalenie wywiódł prokurator, zarzucając obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na jego treść, to jest art. 258 § 1 pkt 2 i § 3 k.p.k. poprzez bezpodstawne przyjęcie, że nie zachodzi uzasadniona obawa, że oskarżony będzie nakłaniał do składania fałszywych zeznań lub wyjaśnień albo inny bezprawny sposób utrudniał postępowanie, bezpodstawne przyjęcie, że podejrzanemu nie zostanie wymierzona kara powyżej 3 lat pozbawienia wolności. Prokurator wniósł o zastosowanie tymczasowego aresztowania.

Sąd zważył, co następuje:

Zażalenie nie jest zasadne.

Wprawdzie słuszny był zarzut obrazy przepisu art. 258 § 1 pkt 2 k.p.k., to jednak naruszenie to nie miało wpływu na treść orzeczenia. Prawidłowy bieg postępowaniu może zapewnić zastosowany wolnościowy środek zapobiegawczy. Podejrzany przyznał się do czynu i obciążył domniemanych sprawców.

Okoliczności, których dotyczy art. 258 § 1 pkt 2, nie stanowi sama znajomość podejrzanego ze świadkami czy współpodejrzanymi ( postanowienie SA w Katowicach z 9.11.2016 r., II AKz 576/16, LEX nr 2242178; postanowienie SA w Katowicach z 31.08.2016 r., II AKz 475/16, LEX nr 2242179).

Nie był słuszny zarzut naruszenia art. 258 § 2 k.p.k. (w zażaleniu błędnie przywołano § 3 przepisu). Snuta przez skarżącego prognoza wymierzenia podejrzanemu surowej kary bezwzględnego pozbawienia wolności nie ma oparcia
w stanie sprawy. Podejrzany przyznał się do czynu. Zarzucono mu posiadanie środka odurzającego o stosunkowo niskim potencjale uzależniającym (9%). Przyjęcie przelicznika dawek przywołanego w opinii („ konopie sprzedaje się w działkach średnio po 1g” k. 43v) zmniejsza liczbę tzw. działek handlowych. Podejrzany nie był karany. Wywiązywał się ze społecznego obowiązku pracy. Młody wiek podejrzanego przeczy tezie o jego wysokim stopniu demoralizacji.

„Orzekając w przedmiocie dalszego stosowania tymczasowego aresztowania sąd zawsze musi mieć w polu widzenia funkcję zabezpieczającą, jaką ten środek zapobiegawczy z woli ustawodawcy ma do spełnienia, przy czym ocena tej funkcji (…) musi być (…) wyważona, (…) trzeba mieć w polu widzenia także czasokres trwania aresztu, sylwetkę danego oskarżonego i realnie grożącą mu za zarzucany czyn karę. Odwoływanie się wyłącznie do ustawowego zagrożenia w sytuacji, gdy wchodzi w grę występek, a nie zbrodnia, i to jeszcze popełniony przez oskarżonych bardzo młodych i niekaranych, a do tego przyznających się do jego popełnienia, nie przekonuje w kontekście twierdzenia, iż zapewnienie toczącemu się postępowaniu należytego biegu możliwe jest wyłącznie przez areszt” (postanowienie SA w Katowicach z 24.07.2002 r., II AKz 647/02, II AKz 666/02, Prok. i Pr.-wkł. 2003/5, poz. 28).

V Kz 700/20

Podstawa prawna:

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

UZASADNIENIE