Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 maja 2020 r.

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w następującym składzie:

Przewodniczący: SSO Urszula Sipińska-Sęk

Protokolant: st. sekr. sądowy Zofia Aleksandrowicz

po rozpoznaniu w dniu 20 maja 2020 r. w Piotrkowie Trybunalskim

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z wniosku M. D.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do nierealizowanego świadczenia

na skutek odwołania M. D.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 22 stycznia 2020 r.

oddala odwołanie;

Sygn. akt VU 210/20

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 22 stycznia 2020 roku, znak (...)- (...)- (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił wnioskodawcy M. D. prawa do niezrealizowanego świadczenia po jego zmarłej w dniu (...) roku matce, H. D. (1). Organ rentowy wskazał, że zmarła pobrała należne jej świadczenie za miesiąc listopad 2019 roku. a prawo do jego wypłaty ustało z dniem 1 grudnia 2019 roku, więc brak jest podstaw do pozytywnego rozpatrzenia wniosku ubezpieczonego.

Wnioskodawca odwołał się od tej decyzji 10 lutego 2020 roku. Wskazał, że H. D. (1) była uprawniona do świadczenia uzupełniającego dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji w wysokości 430.34 złotych miesięcznie, a zgodnie z decyzją ZUS z dnia 12 listopada 2019 roku świadczenie to miało jej zostać wypłacone wraz z wyrównaniem od października 2019 roku z rentą rodzinną za miesiąc grudzień 2019 roku. Ubezpieczony podniósł, że w zaskarżonej decyzji ZUS nie odnosi się do kwestii wypłaty ww. świadczenia, na które również oczekiwał. Mając na uwadze powyższe uważa, że decyzja z dnia 22 stycznia 2020 roku jest niezgodna z prawem i stanem faktycznym, wobec czego wnosi o wypłacenie wyrównania niezrealizowanego świadczenia uzupełniającego po zmarłej matce.

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wnosił o jego oddalenie. ZUS wskazał, że przepisy o świadczeniu uzupełniającym dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji wyłączają możliwość stosowania art. 136 ustawy emerytalnej z dnia 17 grudnia 1998 roku, który jest podstawą prawną do wypłaty świadczeń należnych do miesiąca zgonu osoby uprawnionej do świadczenia. Mając na uwadze powyższe uznać należy, że organ rentowy wydał prawidłową decyzję w oparciu o obowiązujące przepisy prawa.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 3 września 2019 roku H. D. (2) złożyła wniosek o świadczenie uzupełniające dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji.

(dowód: wniosek, k. 1-2 akt ZUS)

Decyzją z dnia 12 listopada 2019 roku (...) Oddział w T. przyznał H. D. (1) prawo do świadczenia uzupełniającego w kwocie 430.34 złotych od 1 października 2019 roku. Wyrównanie za okres od 1 października 2019 roku do 30 listopada 2019 roku wyniosło 860,68 złotych i miało zostać wypłacone z rentą rodzinną za miesiąc grudzień 2019 roku.

(dowód: decyzja z dnia 12 listopada 2019 roku, k. 6- 7 akt ZUS)

H. D. (2) zmarła w dniu (...) roku.

(dowód: odpis skrócony aktu zgonu, k. 31 akt ZUS)

Organ rentowy wypłacił H. D. (1) rentę rodzinną za miesiąc listopad 2019 roku.

(okoliczność bezsporna)

Dnia 23 grudnia 2019 roku M. D. wniósł o wypłatę niezrealizowanego świadczenia uzupełniającego po zmarłej matce H. D. (1).

(dowód: wniosek, k. 34-35 akt ZUS)

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie należy zważyć, że zgodnie z art. 148 ¹ § 1 Kodeksu postępowania cywilnego (Dz. U. z 2019 r. poz. 55 z późn. zm.) sąd może rozpoznać sprawę na posiedzeniu niejawnym, gdy pozwany uznał powództwo lub gdy po złożeniu przez strony pism procesowych i dokumentów, w tym również po wniesieniu zarzutów' lub sprzeciwu od nakazu zapłaty albo sprzeciwu od wyroku zaocznego, sąd uzna - mając na względzie całokształt przytoczonych twierdzeń i zgłoszonych wniosków dowodowych - że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. Analizując treść złożonych przez strony i zgromadzonych w aktach ZUS dokumentów, Sąd uznał, że ostatecznie okoliczności faktyczne nie były w sprawne sporne.

Z tego też względu, Sąd na podstawie art. 148 ¹ § 1 k.p.c. uznał, że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne, co w konsekwencji pozwoliło na rozpoznanie sprawy na posiedzeniu niejawnym.

W przedmiotowej sprawie wnioskodawca domagał się wypłaty niezrealizowanego świadczenia uzupełniającego należnego mu po zmarłej matce.

Kryteria wypłaty niezrealizowanych świadczeń reguluje przepis art. 136 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. 2020 r., poz. 53), który stanowi, że w razie śmierci osoby, która zgłosiła wniosek o świadczenia określone ustawą, świadczenia należne jej do dnia śmierci wypłaca się małżonkowi, dzieciom, z którymi prowadziła wspólne gospodarstwa domowe, a w razie ich braku - małżonków i dzieciom, z którymi osoba ta nie prowadziła wspólnego gospodarstwa domowego, a w razie ich braku - innym członkom rodziny uprawnionym do renty rodzinnej lub na których utrzymaniu pozostawała ta osoba.

W niniejszej sprawie przepis ten nie ma zastosowania z uwagi na treść art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 31 lipca 2019 roku o świadczeniu uzupełniającym dla osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji (Dz.U. 2019r., poz. 1622), zgodnie z którym w sprawach nieuregulowanych w niniejszej ustawie, dotyczących postępowania w sprawie świadczenia uzupełniającego, wypłaty tego świadczenia oraz wydawania orzeczeń, o których mowa w art. 2 ust. 1, stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, z wyjątkiem art. 136 tej ustaw.

Przepis art. 7 ust. 1 ww. ustawy wyłącza stosowanie art. 136 ustawy o emeryturach i rentach z FUS w stosunku do świadczenia uzupełniającego.

W konsekwencji świadczenie uzupełniające jest wypłacane wyłącznie osobie uprawnionej, a nie osobom wymienionym w art. 136 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Z tych też względów roszczenie wnioskodawcy o wypłatę niezrealizowanego świadczenia uzupełniającego, wobec wyłączenia jego stosowania w trybie art. 136 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, jest bezzasadne.

Mając na uwadze powyższe okoliczności należy uznać, że ZUS prawidłowo wydał zaskarżoną decyzję, a odwołanie wnioskodawcy jest bezzasadne i jako takie podlega oddaleniu na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.