Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 stycznia 2020 r.

Sąd Rejonowy w Kwidzynie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodnicząca: Sędzia Halina Maliszewska

Protokolant: stażysta Kaja Pilarska

po rozpoznaniu w dniu 23 stycznia 2020 r. w Kwidzynie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W.

przeciwko N. K.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej N. K. na rzecz powoda (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. kwotę 5.626,84 zł (pięć tysięcy sześćset dwadzieścia sześć złotych 84/100 grosze) z odsetkami od kwot:

- 5.041,63 zł ( pięć tysięcy czterdzieści jeden 63/100) umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 26 lipca 2019 r. do dnia zapłaty,

- 585,21 zł (pięćset osiemdziesiąt pięć złotych 21/100) ustawowymi za opóźnienie od dnia 26 lipca 2019 r. do dnia zapłaty,

II.  w pozostałym zakresie odnośnie odsetek powództwo oddala

III.  zasądza od pozwanej N. K. na rzecz powoda (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. kwotę 2.067,00 zł (dwa tysiące sześćdziesiąt siedem złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sędzia Halina Maliszewska

Sygn. akt I C 2234/19 upr

UZASADNIENIE

Powód (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. wystąpił w dniu 26 lipca 2019 r. do Sądu Rejonowego Lublin - Zachód VI Wydziału Cywilnego w Lublinie z roszczeniem przeciwko pozwanej N. K. o zapłatę kwoty 5.626,84 zł wraz z umownymi odsetkami w wysokości maksymalnych odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu. Wniósł również o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania. Powód wnosił o rozpoznanie jego sprawy w elektronicznym postępowaniu upominawczym.

W uzasadnieniu pozwu podał, że w dniu 29 czerwca 2018 r. pozwana zawarła z (...) sp. z o.o. w W. umowę pożyczki o nr (...) na kwotę 4.000 zł, którą zobowiązała się spłacić do dnia 30 lipca 2018 r. Pozwana nie wywiązała się z zobowiązania spłaty pożyczki wobec czego wierzyciel pierwotny w dniu 30 listopada 2018 r. dokonał cesji wierzytelności na rzecz (...) z siedzibą w E.. Następnie (...) z siedzibą w E. w dniu 30 listopada 2018 r. przeniósł wierzytelność na rzecz powoda. Wskazał, że na kwotę dochodzoną pozwem składają się: niespłacony kapitał w kwocie 4.000 zł, niespłacona prowizja w kwocie 1.041,63 zł, odsetki umowne w kwocie 32,88 zł i odsetki umowne za opóźnienie w kwocie 552,33 zł (k. 2-14 akt ).

Referendarz Sądowy Sądu Rejonowego Lublin - Zachód VI Wydziału Cywilnego w Lublinie postanowieniem z dnia 4 września 2019 r. w sprawie sygn. akt IV Nc-e 1412230/19 stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty i przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Kwidzynie ( k. 15 akt).

Referendarz Sądu Rejonowego w Kwidzynie uwzględniając roszczenie powoda wydał w dniu 15 listopada 2019 r. w postępowaniu upominawczym nakaz zapłaty kwoty dochodzonej pozwem wraz z odsetkami i kosztami postępowania zgodnie z żądaniem pozwu ( k. 53 akt ).

Od powyższego nakazu zapłaty pozwana N. K. złożyła w terminie sprzeciw. Wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu zarzuciła: brak legitymacji powoda, nie istnienie roszczenia, nie wykazanie wykonania umowy przez powoda, nie udowodnienie roszczenia co do zasady i wysokości, nie udowodnienie wymagalności roszczenia, nieważność postanowień umownych w części dotyczącej opłat i prowizji z uwagi na brak indywidualnego uzgodnienia, sprzeczność z zasadami współżycia społecznego i rażące wygórowanie tych opłat ( k. 58-65 akt ).

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 29 czerwca 2018 r. pozwana zawarła z (...) sp. z o.o. w W. umowę pożyczki o nr (...) na kwotę 4.000 zł na okres 30 dni: od dnia zawarcia umowy do dnia 30 lipca 2018 r. Całkowita kwota do zapłaty wyniosła 5.074,51 zł, na którą składały się:

⚫

wypłacona pożyczka w kwocie 4.000 zł,

⚫

opłata za udzielenie pożyczki w kwocie 1.041,63 zł i

⚫

odsetki umowne w kwocie 32,88 zł.

W umowie w § 2 ust. 2 strony przewidziały naliczenie maksymalnych odsetek za opóźnienie w przypadku opóźnienia w płatności.

Pożyczka została wypłacona pozwanej przez (...) sp. z o.o. w W. w dniu zawarcia umowy i przekazana przelewem pieniężnym na konto bankowe wskazane w przelewie rejestracyjnym nr (...).

Pozwana nie spłaciła pożyczki.

( dowód : umowa pożyczki k. 28-32 akt, przelew przez pozwaną kwoty 0,01 zł na rzecz pożyczkodawcy k. 33 akt, przelew przez pożyczkodawcę kwoty pożyczki k. 34 akt )

Umowa z dnia 29 czerwca 2018 r. była kolejną umową zawartą przez pozwaną z (...) sp. z o.o. w W.. Pozwana była stałym klientem (...) sp. z o.o. w W. od 14 czerwca 2016 r. kiedy to zarejestrowała się w systemie (...) sp. z o.o. w W. i zawierała umowy pożyczki za pomocą środków porozumiewania się na odległość – przez Internet. Rejestrując się w systemie wierzyciela pierwotnego podała swoje dane osobowe, numer PESEL, numer dowodu osobistego, adres e-mail i numer telefonu komórkowego, wskazała miejsce pracy, stanowisko na którym pracuje i wysokość wynagrodzenia. Pozwana w chwili rejestracji w systemie pożyczkodawcy wskazała, że pracuje w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych jako kierownik referatu. W dniu 14 czerwca 2016 r. dokonała wpłaty kwoty 0,01 zł z rachunku bankowego o nr (...) w celu potwierdzenia zgodności pożyczkobiorcy z właścicielem rachunku bankowego i w przelewie akceptowała warunki umowy pożyczki. Przed dniem 29 czerwca 2018 r. pozwana dziesięciokrotnie zawarła z (...) sp. z o.o. w W. umowy pożyczki, które każdorazowo spłaciła i tak:

⚫

w dniu 14 czerwca 2016 r. na kwotę 600 zł na okres 30 dni – pożyczkę spłaciła w dniu 18 lipca 2016 r.

⚫

w dniu 20 lipca 2016 r. na kwotę 1.000 zł na okres 30 dni – pożyczkę spłaciła w dniu 8 sierpnia 2016 r.

⚫

w dniu 9 sierpnia 2016 r. na kwotę 1.500 zł na okres 30 dni – pożyczkę spłaciła w dniu 11 sierpnia 2016 r.

⚫

w dniu 12 sierpnia 2016 r. na kwotę 1.700 zł na okres 30 dni – pożyczkę spłaciła w dniu 13 września 2016 r.

⚫

w dniu 14 września 2016 r. na kwotę 2.500 zł na okres 30 dni – pożyczkę spłaciła w dniu 17 października 2016 r.

⚫

w dniu 23 października 2016 r. na kwotę 1.500 zł na okres 30 dni – pożyczkę spłaciła w dniu 28 listopada 2016 r.

⚫

w dniu 7 września 2017 r. na kwotę 3.000 zł na okres 30 dni – pożyczkę spłaciła w dniu 9 października 2017 r.

⚫

w dniu 2 marca 2018 r. na kwotę 3.000 zł na okres 30 dni – pożyczkę spłaciła w dniu 28 marca 2018 r.

⚫

w dniu 3 kwietnia 2018 r. na kwotę 4.000 zł na okres 30 dni – pożyczkę spłaciła w dniu 2 maja 2018 r.

⚫

w dniu 2 maja 2018 r. na kwotę 4.000 zł na okres 30 dni – pożyczkę spłaciła w dniu 6 czerwca 2018 r.

Wszystkie te pożyczki zostały przelane na to samo konto bankowe pozwanej o nr (...). Przy każdej pożyczce została naliczona opłata za udzielenie pożyczki i pozwana dokonywała każdorazowo spłaty pożyczki powiększonej o opłatę za udzielenie pożyczki przelewem również z konta nr (...).

( dowód : wykaz pożyczek udzielonych pozwanej k. 78-82 akt, przelew przez pozwaną kwoty 0,01 zł na rzecz pożyczkodawcy k. 33 akt, dowody przelewu pożyczek na konto nr (...) k.84-93 akt, dowody spłaty pożyczek z konta nr (...) k. 94-103 akt )

W dniu 30 listopada 2018 r. (...) sp. z o.o. w W. dokonał skutecznej cesji wierzytelności przysługującej mu wobec pozwanej z tytułu pożyczki z dnia 29 czerwca 2018 r. na rzecz (...) z siedzibą w T. w E.. (...) sp. z o.o. w W. była reprezentowana przez K. C. na podstawie pełnomocnictwa z dnia 27 kwietnia 2018 r. udzielonego jej przez Prezesa Zarządu a nabywca wierzytelności przez Członka Zarządu M. G..

Następnie (...) z siedzibą w T. w E. w dniu 30 listopada 2018 r. skutecznie przeniósł wierzytelność na rzecz powoda. (...) z siedzibą w T. reprezentowany był ponownie przez Członka Zarządu M. G. a powód przez Prezesa Zarządu A. M..

( dowód : umowa przelewu wierzytelności przez (...) sp. z o.o. w W. k. 39-40v akt, pełnomocnictwo dla K. C. k.104-105 akt, odpis z (...) sp. z o.o. w W. k.48-49 akt, wydruk z rejestru handlowego (...) z siedzibą w T. k. 44-45 akt, umowa przelewu wierzytelności przez (...) z siedzibą w T. w E. k. 37-38v akt, odpis z KRS powoda k.46-47 akt )

Na kwotę dochodzoną pozwem składają się:

⚫

niespłacony kapitał w kwocie 4.000 zł,

⚫

niespłacone odsetki umowne w kwocie 32,88 zł,

⚫

niespłacona opłata za udzielenie pożyczki w kwocie 1.041,63 zł oraz

⚫

skapitalizowane odsetki za opóźnienie w kwocie 552,33 zł naliczone za okres od dnia 31 lipca 2018 r. do dnia 25 lipca 2019 r..

Sąd zważył, co następuje:

Mając na uwadze powyższe ustalenia, Sąd uznał roszczenie powoda za uzasadnione.

Stan faktyczny Sąd ustalił wyłącznie na podstawie dokumentów przedłożonych przez powoda. Pozwana bowiem nie zaoferowała Sądowi żadnych dowodów. Wezwana zaś przez Sąd do osobistego stawiennictwa celem przesłuchania w charakterze strony pod rygorem pominięcia dowodu z przesłuchania, bez usprawiedliwienia nie stawiła się na rozprawie, wobec czego Sąd pominął dowód z przesłuchania pozwanej.

Okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy Sąd ustalił na podstawie umowy pożyczki zawartej przez wierzyciela pierwotnego i pozwaną i przedstawionej przez powoda oraz dokumentów stanowiących integralną część tej umowy. Kwestie nabycia wierzytelności przez powoda Sąd ustalił również na podstawie dokumentów przedstawionych przez powoda. Wiarygodność tych dowodów nie budzi wątpliwości Sądu a pozwana nie zakwestionowała skutecznie wiarygodności tych dowodów. Pozwana w toku procesu ograniczyła się do zaprzeczenia wszystkim twierdzeniom i tezom powoda, do sformułowania wszystkich możliwych zarzutów i bez udowodnienia zasadności swoich twierdzeń. W ocenie Sądu zarzuty pozwanej wynikały wyłącznie z przyjętej przez nią linii obrony i zostały zgłoszone wyłącznie na użytek niniejszego procesu.

Wbrew zarzutom pozwanej roszczenie powoda jest uzasadnione co do zasady i co do wysokości. Zawarła ona bowiem umowę pożyczki z (...) sp. z o.o. w W. w dniu 29 czerwca 2019 r. na kwotę 4.000 zł i powód tę okoliczność udowodnił przedkładając umowę pożyczki i dowód przelewu pożyczki na konto bankowe pozwanej. Umowa nie jest podpisana przez pozwaną ponieważ wniosek o udzielenie pożyczki i sama umowa zostały zawarte za pomocą środków porozumiewania się na odległość czyli przez Internet. Zawieranie takich umów jest dopuszczalne. Umowa pożyczki może być zawarta w dowolnej formie, nawet ustnie ponieważ dochodzi do skutku przez samo porozumienie się stron. Zgodnie z art. 720 § 2 k.c. jeżeli wartość pożyczki przekracza 1.000 zł wymagane jest zachowanie formy dokumentowej. W niniejszej sprawie została zachowana forma dokumentowa. Powód wykazał dowodem przelewu na rachunek bankowy nr (...) wypłatę pozwanej kwoty 4.000 zł z tytułu pożyczki zawartej w dniu 29 czerwca 2018 r..

Pozwana nie wykazała by rachunek bankowy nie należał do niej, nie wykazała też by kwota pożyczki nie wpłynęła na jej konto. Nie wykazała też by ktoś wykorzystał jej dane osobowe do uzyskania pożyczki. Logicznym w świetle zasad doświadczenia życiowego jest, że gdyby którekolwiek z tych zdarzeń miało miejsce pozwana zawiadomiłaby organa ścigania a na pewno stawiłaby się w Sądzie by podjąć obronę przed nieuzasadnionymi roszczeniami powoda. Tak postępuje człowiek należycie dbający o swoje interesy. Pozwana poza złożeniem szablonowego sprzeciwu nie podjęła żadnej innej obrony. Wskazać należy, że Sąd nie tylko wezwał pozwaną do osobistego stawiennictwa celem przesłuchania w charakterze strony ale wezwał również do podania czy rachunek bankowy na który został przelana pożyczka należy do niej i czy otrzymała kwotę pożyczki – w terminie 7 dni pod rygorem pominięcia spóźnionych twierdzeń i dowodów. Pozwana nie odpowiedziała na wezwanie Sądu.

W ocenie Sądu nie budzi wątpliwości, że rachunek bankowy nr (...) należy do pozwanej. Powód wykazał, że pozwana N. K. była stałym klientem (...) sp. z o.o. w W. od dnia 14 czerwca 2016 r. kiedy to zarejestrowała się w systemie (...) sp. z o.o. w W.. Rejestrując się w systemie pożyczkodawcy w dniu 14 czerwca 2016 r. dokonała wpłaty kwoty 0,01 zł właśnie z rachunku bankowego o nr (...) w celu potwierdzenia zgodności swojej osoby jako pożyczkobiorcy z właścicielem rachunku bankowego. Przed dniem 29 czerwca 2018 r. pozwana zaciągnęła w sumie 10 pożyczek na różne kwoty. Powód wykazał dowodami przelewów, że wszystkie one zostały przelane na rachunek o nr (...) i z tego też rachunku zostały przez pozwaną spłacone. Nie budzi więc wątpliwości, że kwota 4.000 zł z tytułu pożyczki z dnia 29 czerwca 2018 r. przelana również na rachunek bankowy o nr (...) dotarła do pozwanej.

Bezpodstawny okazał się też zarzut pozwanej o braku legitymacji czynnej.

Wbrew zarzutom pozwanej powód wykazał dokumentami skuteczne nabycie wierzytelności dochodzonej pozwem. Wbrew zarzutom pozwanej nie są to oświadczenia cedenta czy cesjonariusza. Powód przedłożył umowę cesji z dnia 30 listopada 2018 r. na mocy której wierzyciel pierwotny dokonał zbycia wierzytelności na rzecz (...) z siedzibą w T. w E. Wykazał dokumentami, że (...) sp. z o.o. w W. była reprezentowana przez K. C. na podstawie pełnomocnictwa z dnia 27 kwietnia 2018 r. udzielonego jej przez Prezesa Zarządu a nabywca wierzytelności przez Członka Zarządu M. G.. Wykazał też, że (...) z siedzibą w T. wE.w dniu 30 listopada 2018 r. skutecznie przeniósł wierzytelność na rzecz powoda. Wykazał, że w umowie (...) z siedzibą w T. reprezentowany był ponownie przez Członka Zarządu M. G. a powód przez Prezesa Zarządu A. M.. Do jednej i drugiej umowy cesji załączono wyciąg z załącznika z którego wynika, że przedmiotem obu cesji była wierzytelność dochodzona pozwem. Dokumenty te są kserokopiami potwierdzonymi za zgodność z oryginałem przez pełnomocnika reprezentującego powoda i w ocenie Sądu są wystarczające do wykazania legitymacji czynnej w niniejszym procesie.

Chybiony okazał się też zarzut pozwanej nie wykazania sposobu wyliczenia kwoty dochodzonej pozwem. Pozwana nie dokonała żadnej wpłaty na poczet pożyczki. Do zapłaty pozostała zatem cała kwota 5.074,51 zł wynikająca z umowy na którą składały się:

⚫

wypłacona pożyczka w kwocie 4.000 zł,

⚫

opłata za udzielenie pożyczki w kwocie 1.041,63 zł i

⚫

odsetki umowne w kwocie 32,88 zł.

Na kwotę dochodzoną pozwem składa się też kwota 552,33 zł z tytułu skapitalizowanych odsetek za opóźnienie naliczonych od dnia 31 lipca 2018 r. czyli od następnego dnia po upływie terminu spłaty pożyczki do dnia 25 lipca 2019 r. czyli dnia poprzedzającego wniesienie pozwu.

Dlatego zarzut nie wykazania sposobu wyliczenia kwoty dochodzonej pozwem jest nieuzasadniony i świadczy o nie dokonaniu przez pozwaną stosownych przeliczeń i braku weryfikacji wyliczeń powoda. Pozwana nie wskazała jaka kwota jej zdaniem jest uzasadniona z tego tytułu ani nie wskazała nieprawidłowości wyliczeń przez powoda. Na marginesie wskazać należy, że według wyliczeń Sądu skapitalizowane odsetki za opóźnienie naliczone od dnia 31 lipca 2018 r. do dnia 25 lipca 2019 r. w wysokości odsetek umownych od kwoty 5.041,63 zł są wyższe niż dochodzone pozwem bo wynoszą 698,09 zł. Prawem powoda jest dochodzenie kwoty niższej.

Sąd nie podzielił też zarzutu pozwanej, że roszczenie jest bezzasadne bo umowa pożyczki zawiera klauzule abuzywne z uwagi na nadmierne i nieuzasadnione koszty nie uzgodnione indywidualnie z pozwaną.

Stosownie do art. 385 ¹ § 1 k.c. postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny.

W ocenie Sądu orzekającego postanowienie określające wysokość opłaty za udzielenie pożyczki stanowi postanowienie określające wynagrodzenie pożyczkodawcy. Samo sformułowanie „opłata za udzielenie pożyczki” przesądza o wynagrodzeniowym charakterze tej opłaty. Opłata ta podobnie jak prowizja jest niczym innym jak wynagrodzeniem podmiotu z tytułu dokonanej czynności prawnej. Tak są rozumiane w potocznym tego słowa znaczeniu jak i z puntu widzenia prawnego. Powszechnie opłata czy prowizja jest pobierana przez banki, firmy pożyczkowe i firmy pośredniczące w transakcjach handlowych jako wynagrodzenie za świadczone usługi. Dlatego postanowienia umowy w części dotyczącej wynagrodzenia wierzyciela pierwotnego nie wymagały indywidulanego uzgodnienia z pozwaną. Wynagrodzenie to zostało sformułowane w sposób jednoznaczny. Wyraźnie wskazano w umowie w § 2 ust. 1a kwoty naliczone z tytułu opłaty za udzielnie pożyczki. Pozwana po zapoznaniu się z projektem umowy miała pełną swobodę decyzji czy zawrzeć ją na warunkach wskazanych przez pożyczkodawcę czy umowy nie zawierać. Dlatego też brak podstaw do zastosowania w sprawie art. 385 ¹ § 1 k.c. w oparciu o argumenty podniesione przez pozwaną.

Na marginesie wskazać należy, że pozwana jest osobą wykształconą. Rejestrując się w systemie pożyczkodawcy wskazała, że pracuje w ZUS –ie jako kierownik referatu ( k. 78 akt ). Nie jest więc osobą nieporadną, która nie rozumiała treści zawieranej umowy czy nie rozumiała i nie akceptowała kosztów zawieranej umowy. Tym bardziej, że była to jedenasta pożyczka zawierana z (...) sp. z o.o. w W. i dziesiąta na takich samych warunkach czyli z wynagrodzeniem pożyczkodawcy w postaci opłaty za udzielenie pożyczki.

Odrębną kwestią jest wysokość wynagrodzenia naliczonego w umowie pożyczki i zgodność wynagrodzenia z prawem. Nie budzi wątpliwości, że pozwana zawierając umowę była konsumentem w rozumieniu art. 22 ¹ k.c. Zgodnie bowiem z jego treścią konsumentem jest osoba fizyczna dokonującą z przedsiębiorcą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową. Umowa pożyczki nie była związana z działalnością ani zawodową ani gospodarczą pozwanej a przynajmniej powód tej okoliczności nie wykazał.

Do umowy pożyczki zawartej przez pozwaną mają zatem zastosowanie przepisy ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim w brzmieniu obowiązującym w dacie zawarcia umowy ( tekst jednolity Dz. U. 2016. 1528 z późn. zm. ). Przepisy ustawy uprawniają pożyczkodawcę do naliczania dodatkowych opłat poza odsetkami i określają maksymalną wysokość pozaodsetkowych kosztów pożyczki. Zgodnie z art. 36a ustawy Maksymalną wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu oblicza się według wzoru:

w którym poszczególne symbole oznaczają:

MPKK - maksymalną wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu,

K - całkowitą kwotę kredytu,

n - okres spłaty wyrażony w dniach,

R - liczbę dni w roku.

Zgodnie z tym wzorem w niniejszej sprawie pozaodsetkowe koszty kredytu nie mogłyby przekroczyć kwoty 1.098,63 zł, przyjmując, że okres spłaty wyrażony w dniach wynosił 30 dni. W umowie pożyczki którą zawarła pozwana limit ten nie został przekroczony, bo naliczono opłatę za udzielenie pożyczki w kwocie 1.041,63 zł i był to jedyny pozaodsetkowy koszt pożyczki. Skoro koszty umowy nie przekraczają granicy wyznaczonej przez ustawodawcę dla pozaodsetkowych kosztów kredytu, brak jest podstaw do uznania postanowień o kosztach pożyczki za sprzeczne z prawem i nieważne. Wskazać należy, że strony mogą dowolnie kształtować stosunki prawne byleby nie były one sprzeczne z właściwością zobowiązania, ustawą i zasadami współżycia społecznego. Brak podstaw do uznania za sprzeczne z zasadami współżycia społecznego postanowień umownych, które same w sobie stanowią realizację wyraźnych unormowań prawnych. Sąd jest związany ustawą i zobowiązany jest do stosowania ustaw. Nie jest rolą Sądu powszechnego ingerowanie i ocenianie władzy ustawodawczej przez ocenianie elementów umowy stypizowanej ustawowo pod kątem zasad współżycia społecznego. Wbrew zatem zarzutom pozwanego umowa pożyczki nie jest nieważna, ponieważ nie jest sprzeczna ani z prawem ani z zasadami współżycia społecznego ( art. 58 § 1 i 2 k.c. )

Pozwana miała świadomość na jakich warunkach może zawrzeć umowę i swobodę decyzji co do zawarcia umowy. Wszystkie też wcześniejsze umowy pożyczki, poza pierwszą, obciążone były opłatą za udzielenie pożyczki i każdorazowo były przez pozwaną spłacane.

Wbrew wreszcie zarzutom pozwanej roszczenie powoda jest wymagalne. Umowa została zawarta w dniu 29 czerwca 2018 r. na okres 30 dni. Termin spłaty pożyczki upłynął z dniem 30 lipca 2018 r. W dniu zatem 31 lipca 2018 r. roszczenie powoda stało się wymagalne.

Z tych względów Sąd stosownie do art. 720 k.c. zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę dochodzoną pozwem.

Odsetki umowne w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie Sąd zasądził od kwoty 5.041,63 zł obejmującej niespłacony kapitał i opłatę za udzielenie pożyczki. Natomiast od kwoty 585,21 zł, stanowiącej skapitalizowane odsetki umowne i odsetki za opóźnienie, Sąd zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie. Stosownie bowiem do art. 482 k.c. jeżeli strony po powstaniu zaległości nie doliczyły odsetek do dłużnej sumy to odsetek od odsetek można żądać tylko w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie. Dlatego też Sąd w pozostałym zakresie oddalił żądanie co do odsetek od odsetek.

I jedne i drugie odsetki Sąd zasądził od dnia wniesienia pozwu. Powód wystąpił z roszczeniem w dniu 26 lipca 2019 r. i w tej dacie niewątpliwie całe roszczenie powoda było wymagalne.

O kosztach procesu Sąd postanowił na podstawie art. 98 i 99 k.p.c. obciążając nimi pozwaną jako stronę przegrywającą spór.

Na zasądzona od pozwanej na rzecz powoda kwotę 2.067 zł składają się poniesione przez powoda:

⚫

opłata od pozwu kwocie 250 zł ( k. 2 i 52 akt ),

⚫

koszty zastępstwa procesowego w kwocie 1.800 zł w stawce minimalnej określonej w § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie ( tekst jednolity Dz. U. 2018 poz. 1800) oraz

⚫

opłata skarbowa od pełnomocnictwa 17 zł ( k. 26 akt ).

Sędzia Halina Maliszewska