Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 lipca 2020 r.

Sąd Apelacyjny w Krakowie – I Wydział Cywilny

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 3 lipca 2020 r. w Krakowie na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) sp. z o.o. w W.

przeciwko Skarbowi Państwa - Prezydentowi Miasta K.

o ustalenie opłaty z tytułu użytkowania wieczystego

na skutek apelacji strony pozwanej

od wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie

z dnia 1 marca 2016 r. sygn. akt I C 1651/13

1.  zmienia zaskarżony wyrok w pkt I w ten sposób, że nadaje mu treść:

„ustala, że opłata roczna z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości położonej przy ul. (...) w K., objętej księgą wieczystą nr (...) prowadzoną przez Sąd Rejonowy dla K.w K. składającej się z działek nr (...) obręb ewidencyjny(...) o powierzchni 20,0963 ha, wynosi od dnia 1 stycznia 2013 r., 2.975.317,50 zł (dwa miliony dziewięćset siedemdziesiąt pięć tysięcy trzysta siedemnaście złotych i pięćdziesiąt groszy);

2.  w pozostałej części apelację oddala;

3.  zasądza od strony pozwanej na rzecz strony powodowej kwotę 18.300zł (osiemnaście tysięcy trzysta złotych) tytułem kosztów postępowania apelacyjnego i kasacyjnego.

SSA Józef Wąsik SSA Paweł Rygiel SSA Sławomir Jamróg

sygn.. akt I ACa 971/19

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 3 lipca 2020 r.

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Okręgowy ustalił, że opłata roczna z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości położonej przy ul. (...) w K., objętej księgą wieczystą nr (...) prowadzoną przez Sąd Rejonowy dla K. w K., składającej się z działek nr (...) obręb ewidencyjny(...)o powierzchni 20,0765 ha, wynosi od dnia 1 stycznia 2013 r. 2.972.386,05 zł.

Sąd I instancji wskazał, że przedmiotowa nieruchomość jest własnością Skarbu Państwa i pozostaje w użytkowaniu wieczystym powodowej spółki – (...) Spółki z o.o. w W.. Strona powodowa, w dniu 27 grudnia 2012 r., zainicjowała przed Samorządowym Kolegium Odwoławczym postępowanie o obniżenie opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego, której wysokość wynosiła 3.413.567,13 zł. Wobec oddalenia wniosku w tym przedmiocie powodowa spółka, w ustawowym terminie, złożyła od orzeczenia SKO sprzeciw z żądaniem skierowania sprawy do sądu powszechnego.

Następnie Sąd ustalił okoliczności związane ze stanem w/w nieruchomości, jej położeniem i przeznaczeniem. M.in. wskazał, że na dzień 27 grudnia 2012 r. nie podlegała ona ustaleniom żadnego obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, a w obowiązującym Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego nieruchomość znajdowała się na terenach o przeważającej funkcji mieszkoniowo-usługowej (MU) i na terenach o przeważającej funkcji produkcyjnej i usług komercyjnych (P/CU). Na terenie nieruchomości zlokalizowane były zabudowania i urządzenia Zakładów (...). W oparciu o dane wynikające z opinii biegłego Sąd ustalił, że wartość rynkowa spornej nieruchomości, według stanu i cen obowiązujących na dzień 27 grudnia 2012 r., wynosi 99.079.535 zł.

W tym stanie rzeczy, odwołując się do treści art. 81, art. 80 ust.1, art. 78 ust.2 i 77 ust.3 pkt 5 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami, Sąd Okręgowy uznał, że opłata za użytkowanie wieczyste przedmiotowej nieruchomości winna wynosić od dnia 1 stycznia 2013 r. kwotę 2.972.386,05 zł, stanowiącą 3 % ustalonej wartości nieruchomości.

Nadto Sąd Okręgowy, ustalając wartość nieruchomości, odwołał się do art. 154 ust. 1-3 u.g.n. oraz § 28 ust.5 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 21 września 2004 r. w sprawie wyceny nieruchomości i sporządzania operatu szacunkowego.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c.

Od powyższego orzeczenia apelację wniósł pozwany Skarb Państwa, domagając się zmiany zaskarżonego wyroku w całości poprzez oddalenie powództwa oraz ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania – w każdym przypadku o zasądzenie kosztów procesu. Wniósł także o rozpoznanie niezaskarżalnego postanowienia Sądu Okręgowego z dnia 1 marca 2016 r. w przedmiocie oddalenia wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego sądowego na okoliczność ustalenia wartości spornej nieruchomości na dzień aktualizacji.

Pozwany zarzucił

- naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. przez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego w postaci opinii biegłego sądowego E. H. i przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów na skutek uznania opinii za podstawę ustalenia wartości przedmiotowej nieruchomości, co było konsekwencją uznania, że biegła prawidłowo przyjęła przeznaczenie przedmiotowej nieruchomości, jak też przyjęcia, że nieruchomości porównawcze, mimo ich gorszej lokalizacji w porównaniu do nieruchomości wycenianej, można uznać za nieruchomości podobne w rozumieniu art. 4 pkt. 16 u.g.n.;

- naruszenie art. 154 u.g.n. w zw. z art. 151 ust. 1 u.g.n. i art. 4 pkt 16 i 17 u.g.n. oraz § 28 ust. 5 a także § 28 ust. 2 w zw. z § 4 ust. 1 w zw. z § 28 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 21 września 2004 r. w sprawie wyceny nieruchomości i sporządzenia operatu szacunkowego przez pominięcie przeznaczenia nieruchomości w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego oraz przyjęcie, że grunt powinien podlegać wycenie jako tereny produkcyjno-usługowe, mimo że przy wycenie nieruchomości na potrzeby ustalenia opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego należy uwzględnić stan nieruchomości, a więc również stan prawny, w tym, przeznaczenie nieruchomości w planie miejscowym bądź w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego a celu użytkowania wieczystego należy uwzględnić tylko jako jeden z elementów mających wpływ na wartość nieruchomości;

- naruszenie prawa materialnego a to art. 77 ust. 1 zd. 2 u.g.n. w zw. z art. 4 pkt 1 u.g.n. w zw. z art. 81 ust. 1 zd. 5 u.g.n. w zw. z art. 4 pkt 1 u.g.n. przez ustalenie opłaty rocznej obowiązującej od dnia 1 stycznia 2013 r przy zastosowaniu dotychczasowej stawki procentowej opłaty rocznej , od wartości, która nie odpowiada wartości rynkowej nieruchomości na dzień aktualizacji a także przez uwzględnienie żądania aktualizacji opłaty rocznej mimo, że wniosek o aktualizację nie obejmował całej nieruchomości gruntowej dla której prowadzona jest odrębna księga wieczysta;

- naruszenie art. 227 k.p.c. w zw. z art. 217 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 278 § 1 k.p.c. w zw. z art. 286 k.p.c. a także art. 157 ust. 1 i 3 u.g.n. poprzez oddalenie wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego z zakresu szacowania nieruchomości na okoliczność rynkowej wartości przedmiotowej nieruchomości na dzień aktualizacji (27.12.2012) a także wniosku o wystąpienie do organizacji zawodowej rzeczoznawców majątkowych o ocenę prawidłowości sporządzenia opinii przez biegłego sądowego E. H..

Wyrokiem z dnia 10 listopada 2016 r. Sąd Apelacyjny oddalił apelację i zasądził od strony pozwanej na rzecz strony powodowej koszty postępowania apelacyjnego.

Sąd drugiej instancji za bezzasadne uznał zarzuty kwestionujące opinię biegłej E. H. wskazując, iż w istocie mają one charakter materialnoprawny. Wskazał, że – wbrew twierdzeniom strony apelującej – nie jest tak, że przy dokonywaniu wyceny nieruchomości na potrzeby aktualizacji opłaty za użytkowanie wieczyste należy brać pod uwagę w pierwszej kolejności jej przeznaczenie w planie zagospodarowania przestrzennego, a w razie jego braku - w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, zaś cel, na jaki nieruchomość została oddana w użytkowanie wieczyste winien być brany pod uwagę jedynie „pomocniczo”. W tym zakresie Sąd odwoławczy odwołał się do treści art. 154 u.g.n. oraz § 28 ust.5 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 21 września 2004 r. w sprawie wyceny nieruchomości i sporządzania operatu szacunkowego. Nadto Sąd, wskazując na treść art. 151 ust.1 u.g.n. stwierdził, że zadaniem biegłego rzeczoznawcy było ustalenie wartości rynkowej nieruchomości; wartość ta stanowi najbardziej prawdopodobną jej cenę możliwą do uzyskania na rynku, którą skłonny będzie zapłacić nabywca; cena zaś bez wątpienia limitowana jest dotychczasowym sposobem korzystania z nieruchomości przez użytkownika wieczystego. W konsekwencji bezzasadne okazały się zarzuty naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. oraz bezprzedmiotowe okazało się prowadzenie dowodu z opinii innego biegłego, skoro opinia biegłej H. w pełni zasługuje na akceptację.

Sąd odwoławczy zauważył także, że w apelacji po raz pierwszy pojawił się zarzut związany z treścią zastępującego pozew wniosku o aktualizację opłaty za użytkowanie wieczyste. W treści żądania nie została bowiem wymieniona jedna z dziełek wchodzących w skład nieruchomości gruntowej objętej księgą wieczystą nr (...). Zarzuty te uznał za niezasadne podkreślając, że w sentencji zaskarżonego wyroku wszystkie działki ewidencyjne wchodzące w skład przedmiotowej nieruchomości. Jakkolwiek takie wyrzeczenie powoduje, że Sąd orzekł ponad żądanie pozwu, jak też orzeczenie takie zostało wydane pomimo tego, ze wycena biegłej nie obejmowała jednej z działek (nr (...)), to jednak wadliwość ta nie może być korygowana przez Sąd II instancji, skoro apelujący nie podniósł zarzutu naruszenia przepisu prawa procesowego tj. art. 321 § 1 k.p.c.

Na skutek skargi kasacyjnej pozwanego Skarbu Państwa, Sąd Najwyższy – wyrokiem z dnia 11 kwietnia 2019 r. – uchylił opisany wyżej wyrok i przekazał sprawę Sądowi Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania kasacyjnego.

W ocenie Sądu Najwyższego, przeważająca część zarzutów zawartych w podstawach skargi była bezzasadna – w szczególności co do podstawy odwołującej się do nieważności postępowania. Sąd wskazał, że istota problemu występującego w sprawie sprowadza się do oceny relacji zachodzących pomiędzy treścią wniosku użytkownika wieczystego, żądającego od właściwego organu dokonania aktualizacji opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej, a zakresem postępowania przed samorządowym kolegium odwoławczym i postępowania przed sądem powszechnym. Po dokonaniu wykładni art. 81 ust.1 u.g.n. oraz wskazaniu istoty postępowania w przedmiocie aktualizacji opłaty rocznej Sąd Najwyższy wyraził pogląd, że dla wszczęcia przedmiotowego postępowania wystarczające jest żądanie użytkownika, oparte na twierdzeniu o wystąpieniu zmiany wartości oznaczonej nieruchomości, obejmujące oświadczenie woli (dokonania aktualizacji opłaty) i wiedzy (istnienia ustawowej podstawy zmiany). Zbędne zatem jest wskazywanie we wniosku działek ewidencyjnych wchodzących w skład nieruchomości oraz jej powierzchni, a ewentualne pominięcie części z nich nie ma charakteru wiążącego. Tym bardziej, że przedmiot prawa użytkowania wieczystego musi pokrywać się z przedmiotem własności objętym księgą wieczystą, skoro użytkowanie wieczyste jest prawem, które obciążą nieruchomość gruntową, zaś samo prawo użytkowania wieczystego stanowi konstrukcyjną, jednolitą całość i ma charakter celowy.

Sąd Najwyższy podkreślił, że przedmiotem postepowania administracyjnego i sądowego jest ocena zasadności żądania oraz wyznaczenie aktualizacji opłaty całej nieruchomości, niezależnie od treści i zakresu żądania użytkownika. Zakres sporu sądowego jest przy tym wyznaczony dwoma elementami – zakwestionowaniem orzeczenia kolegium oraz wskazaniem wysokości opłaty. Tak zakreślone żądanie nie wiąże jednak w tym znaczeniu, że w toku postępowania dopuszczalna jest zmiana stanowiska użytkownika wieczystego w przedmiocie wysokości opłaty. W tej sytuacji Sąd uznał za bezzasadne podstawy skargi kasacyjnej zmierzające do zakwestionowania możliwości ukształtowania stosunku prawnego użytkownika wieczystego w zakresie opłaty rocznej w wysokości nie mieszczącej się w ofercie złożonej przez użytkownika, wskazujące pominięcie zarzutu naruszenia zakazu orzekania ponad żądanie, kwestionujące ukształtowanie przedmiotowego stosunku prawnego w sposób wykraczający poza granice przedmiotowe wniosku oraz kwestionujące brak możliwości badania skuteczności wypowiedzenia dotychczasowej wysokości opłaty rocznej na etapie postępowania apelacyjnego, z uwagi na objęcie wyrokiem pierwszo-instancyjnym również działki, w stosunku do której opłata nie została wypowiedziana.

Sąd Najwyższy za zasadną uznał natomiast skargę kasacyjną w części wskazującej na bezpodstawne pominięcie w postępowaniu apelacyjnym zarzutu wewnętrznej sprzeczności orzeczenia Sądu I instancji. W orzeczeniu tym zachodzi bowiem rozbieżność pomiędzy wskazaną powierzchnią nieruchomości a rzeczywistą, wynikającą z sumowania powierzchni oznaczonych działek ewidencyjnych, - a w konsekwencji ustalenie opłaty aktualizacyjnej adekwatnej do mniejszej powierzchni nieruchomości jak objęta rozstrzygnięciem.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy każda ze stron podtrzymała dotychczasowe stanowisko procesowe w sprawie. Tak strona powodowa jak i strona pozwana nie podniosły nowej argumentacji, ustosunkowującej się do poglądu prawnego wyrażonego w wyroku Sądu Najwyższego i wynikających z tego orzeczenia konsekwencji. Strona powodowa wniosła nadto o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego dla ustalenia wartości działki nr (...). Ostatecznie – ustosunkowując się do pytania Sądu – obie strony zgodnie oświadczyły, że działka (...) nie odbiega swą funkcją oraz charakterem od pozostałych działek wchodzących w skład spornej nieruchomości i jej wartość nie różni się od pozostałej części gruntu.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że Sąd Apelacyjny wydał wyrok na posiedzeniu niejawnym, a to korzystając z podstawy do takiego sposobu procedowania wynikającej z normy szczególnej - art. 15zzs ² ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. poz. 374 ze zm.). W niniejszej sprawie doszło do uprzedniego wyznaczenia rozprawy, na której podjęto czynności dowodowe dla ustalenia wartości działki nr (...), w wyniku których stwierdzono bezsporność tej okoliczności faktycznej. Tym samym spełnione zostały przesłanki określone w/w przepisem. Postępowanie dowodowe zostało przeprowadzone w całości i odebrano od stron postępowania stanowisko.

Po drugie, aktualne rozpoznanie sprawy przez Sąd Apelacyjny jest wynikiem uchylenia przez Sąd Najwyższy poprzednio wydanego wyroku w sprawie i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania. Tym samym zważyć należy, że stosownie do treści art. 398 ²⁰ k.p.c., sąd, któremu sprawa została przekazana na skutek uwzględnienia skargi kasacyjnej, związany jest wykładnią prawa dokonaną w tej sprawie przez Sąd Najwyższy. Pojęcie „ wykładni prawa” winno być przy tym rozumiane wąsko, jako ustalenie znaczenia przepisów prawa (tak SN w wyroku z dnia 23 października 2002 r., II CKN 860/00, lex nr 75274). Sąd może odstąpić od zawartej w orzeczeniu Sądu Najwyższego wykładni jedynie wówczas, gdy stan faktyczny sprawy w wyniku ponownego jej rozpoznania uległ tak zasadniczej zmianie, że do nowo ustalonego stanu faktycznego należy zastosować przepisy prawa odmienne od wyjaśnionych przez Sąd Najwyższy (tak SN w wyroku z 9 lipca 1998 r., I PKN 226/98, OSNP z 1999 r., nr 15, poz.486). Nadto przyjąć należy, że w związku z zajęciem przez Sąd Najwyższy określonego stanowiska prawnego, może zachodzić potrzeba i dopuszczalne jest powołanie nowych dowodów i faktów, w szczególności w sytuacji, gdy brak powołania i dowodzenia oznaczonych okoliczności faktycznych wynikał z odmiennej koncepcji, przyjętej w uchylonym orzeczeniu (por. uchwała SN z 19 kwietnia 2007 r., III CZP 162/06, OSNC z 2008 r., nr.5, poz.47).

W związku z powyższym wskazać należy, że wyłączną przyczyną uchylenia uprzednio wydanego przez Sąd odwoławczy wyroku była wadliwość orzeczenia Sądu Okręgowego z uwagi na jego wewnętrzną sprzeczność. Związane to jest z rozbieżnością oznaczenia w sentencji zaskarżonego wyroku spornej nieruchomości z jej powierzchnią oraz ustaleniem opłaty za użytkowanie wieczyste za całą nieruchomość, przy pomniejszeniu jej powierzchni. Istota problemu sprowadzała się bowiem do tego, że na poszczególnych etapach postępowania strona powodowa oznaczała nieruchomość oddaną jej w użytkowanie wieczyste z pominięciem bądź uwzględnieniem działki oznaczonej nr (...). W rezultacie w sentencji zaskarżonego wyroku opis nieruchomości obejmuje wszystkie działki wchodzące w jej skład, w tym działkę (...), zaś ustalona powierzchnia nieruchomości jest zaniżona wobec pominięcia dla jej ustalenia w/w działki. Nadto poza sporem pozostaje, że ustalona wartość nieruchomości, będąca podstawą wyliczenia opłaty rocznej, odnosi się do tak zaniżonej powierzchni, bowiem nie uwzględnia, że w jej skład wchodzi także działka nr (...).

Wynikające z tej wadliwości konsekwencje zostały wyjaśnione przez Sąd Najwyższy. W szczególności to, że przedmiot prawa użytkowania wieczystego musi pokrywać się z przedmiotem własności objętym księgą wieczystą; że prawo użytkowania wieczystego stanowi konstrukcyjną, jednolitą całość i ma charakter celowy; jak też to, że granice żądania w postępowaniu sądowym w sprawie o aktualizację opłaty za użytkowanie wieczyste kształtowane są wyłącznie poprzez zakwestionowanie orzeczenia kolegium i wskazanie wysokości postulowanej opłaty - decydują, iż bezprzedmiotowa staje się okoliczność pominięcia przez stronę powodową we wniosku, wchodzącej w skład spornej nieruchomości, działki nr (...), skoro żądanie aktualizacji dotyczyło tej nieruchomości. Brak wymienienia wszystkich działek tworzących nieruchomość będącą przedmiotem własności objętym księgą wieczystą obliguje Sąd do rozpoznania sprawy w zakresie całej nieruchomości – a więc aktualizacji opłaty rocznej w stosunku do całej nieruchomości objętej księgą wieczystą. W tym stanie rzeczy w sprawie niezbędne było ustalenie wartości nieruchomości z uwzględnieniem, że w jej skład wchodzi także działka nr (...) i wyliczenie opłaty rocznej od tak ustalonej wartości.

Po trzecie wskazać należy, że wyżej zakreślony problem i wynikające z niego konsekwencje stanowiły podstawę skargi kasacyjnej od wydanego uprzednio wyroku Sądu odwoławczego. Podstawy tej nie stanowiły natomiast zagadnienia, które objęte są zarzutami podniesionymi w apelacji strony pozwanej, a które – przy poprzednim wyrokowaniu – Sąd Apelacyjny uznał za niezasadne. Także z aktualnego stanowiska strony pozwanej, jakkolwiek formalnie podtrzymującej całość dotychczasowej argumentacji, nie wynika, by pozwany Skarb Państwa nadal kwestionował dokonaną przez Sąd Okręgowy ocenę prawną.

Przypomnieć należy, że apelacja koncentruje się na zakwestionowaniu sposobu przeprowadzenia i treści opinii biegłej H., a to z uwagi na przyjęte założenia co do parametrów, które winny być w pierwszej kolejności brane pod uwagę przy ustalaniu wartości nieruchomości – tj. tego, czy zasadnicze znaczenie ma przeznaczenie nieruchomości w planie miejscowym lub w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, czy też cel, na jaki nieruchomość została oddana w użytkowanie wieczyste. Wszelkie zarzuty i wnioski strony apelującej są konsekwencją tego problemu.

Zważyć zatem należy, że w istocie zagadnienie to ma charakter materialnoprawny. Sąd Apelacyjny podziela przy tym ocenę Sądu I instancji co do trafności metody wyceny przyjętej przez biegłą i dokonaniem tej wyceny przy uwzględnieniu przede wszystkim celu użytkowania wieczystego i dotychczasowego sposobu wykorzystania nieruchomości. Ocena taka znajduje potwierdzenie w treści art. 151 u.g.n i art. 154 u.g.n. oraz § 28 ust.5 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 21 września 2004 r. w sprawie wyceny nieruchomości i sporządzania operatu szacunkowego.

W konsekwencji bezzasadny okazał się zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. oraz bezzasadny jest wniosek strony pozwanej o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego dla ustalenia wartości spornej nieruchomości.

W tym stanie rzeczy ustalenia faktyczne dokonane w pierwszej instancji Sąd Apelacyjny przyjmuje za własne. W szczególności zasadnie opinia biegłej H. jest podstawą dokonania ustaleń faktycznych dotyczących wartości spornej nieruchomości.

Przypomnieć należy, że opinia biegłej nie obejmuje wartości całej przedmiotowej nieruchomości – pomija bowiem dane dotyczące działki nr (...), a zatem dotyczy wartości nieruchomości o zaniżonej powierzchni tj. 20.0765 ha. Ustalenia Sądu I instancji należy zatem uzupełnić poprzez stwierdzenie, że w skład spornej nieruchomości – obok działek (...) – wchodzi także działka o nr (...) o powierzchni 198 m ². Tym samym powierzchnia całej nieruchomości wynosi 20.0963 ha.

Działka nr (...) nie odbiega swą funkcją oraz charakterem od pozostałych działek wchodzących w skład spornej nieruchomości, a jej wartość nie różni się od pozostałej części gruntu. Z opinii biegłej wynika, że wartość 1 m ² gruntu spornej nieruchomości wynosiła na dzień 27 grudnia 2012 r. kwotę 493,51 zł. Tym samym wartość całej nieruchomości wynosiła 99.177.250 zł (493,51 zł x 200963 m ²). W rezultacie, przy zastosowaniu stawki 3 % dla obliczenia opłaty za użytkowanie wieczyste, opłata roczna od dnia 1 stycznia 2013 r. winna być ustalona na kwotę 2.975.317,50 zł. W konsekwencji, przy odwołaniu się do treści art. 81, art. 80 ust.1, art. 78 ust.2 i 77 ust.3 pkt 5 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami, zasadne jest ustalenie tej opłaty w w/w wysokości.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd Apelacyjny, na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. i art. 385 k.p.c., orzekł jak w sentencji. O kosztach postępowania apelacyjnego i kasacyjnego orzeczono zgodnie z zasadą odpowiedzialności za jego wynik (art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 391 k.p.c.), przy uwzględnieniu, że apelacja strony pozwanej została oddalona prawie w całości.

SSA Józef Wąsik SSA Paweł Rygiel SSA Sławomir Jamróg