Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II AKa 48/20

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 września 2020 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA –Anna Zdziarska

Sędziowie: SA – Dorota Tyrała (spr.)

SO (del.) – Przemysław Filipkowski

Protokolant: Adriana Hyjek

przy udziale Prokuratora Anny Adamiak

po rozpoznaniu w dniu 9 września 2020 r.

sprawy:

1)  A. K.

urodz. (...) w W.,

syna J. i E. z d. C.

2)  M. M. (1)

urodz. (...) w W.

syna W. i A. z d. W.

oskarżonych z art. 53 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii

na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 30 października 2019 r. sygn. akt VIII K 81/19

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok w stosunku do oskarżonego A. K. oraz w zaskarżonej części wobec oskarżonego M. M. (1);

II.  koszty postępowania odwoławczego ponosi Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 48/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

I

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 30 października 2019 r.,

sygn. akt VIII K 81/19

1.2. Podmiot wnoszący apelację

oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

na niekorzyść

w całości – co do czynu zarzuconego A. K. w pkt 1 a/o oraz M. M. (1) – co do czynu zarzuconego w punkcie 1 a/o

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

Sąd Apelacyjny nie przeprowadzał postępowania dowodowego

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

I. 

Obraza przepisów postępowania, mająca wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k. polegająca na przekroczeniu granic swobodnej oceny przeprowadzonych dowodów i dokonaniu ich oceny w sposób dowolny, jednostronny, pozbawiony obiektywizmu, bez uwzględnienia zasad logiki i wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego w szczególności poprzez danie w sposób bezkrytyczny wiary wyjaśnieniom oskarżonych w zakresie w jakim kwestionują oni swoje sprawstwo zarzucanego im czynu zabronionego popełnionego wspólnie i w porozumieniu oraz pominięcie dowodów obciążających oskarżonych, w szczególności zeznań świadka E. K.;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wielokrotnie orzecznictwo sądowe podkreślało i podkreśla, iż apelacja sporządzona przez podmioty profesjonalne wymienione w art. 427 § 2 k.p.k. winna być skonstruowana w sposób przejrzysty, w szczególności aby jasno i precyzyjnie wskazywała oznaczenie granic skargi apelacyjnej oraz podobnie – zawierała czytelnie i przejrzyście sformułowane zarzuty odwoławcze. Jest to potrzebne, by Sąd Odwoławczy mógł rozpoznać skargę bez dociekania, jaka była rzeczywista wola skarżącego. Skarga apelacyjna poprzez oznaczenie granic wyznacza przecież zasadniczy zakres rozpoznania w postępowaniu odwoławczym (art. 433 § 1 k.p.k.). Granice środka odwoławczego określane są bowiem przez następujące elementy, tj.: kierunek środka odwoławczego – przez co rozumie się konieczność wskazania w skardze odwoławczej czy wniesiona ona jest na korzyść czy niekorzyść, a także zakres zaskarżenia – tj. wskazanie czy środek odwoławczy obejmuje całość czy część orzeczenia, nadto zarzuty odwoławcze – przez co z kolei rozumie się twierdzenia wskazujące na określone uchybienia prawne, którymi w ocenie skarżącego dotknięte jest rozstrzygnięcie.

Koniecznym jest przy tym wskazanie, że art. 434 § 1 zd. 2 k.p.k. zakreśla granicę orzekania na niekorzyść oskarżonego w postępowaniu odwoławczym. Zawarty w tym przepisie kategoryczny zakaz reformationis in peius stanowi jedną z podstawowych gwarancji procesowych oskarżonego w postępowaniu odwoławczym i jako taki nie podlega interpretacji rozszerzającej. Nakłada on na Sąd odwoławczy obowiązek powstrzymywania się od dokonywania posunięć – w tym również w sferze ustaleń faktycznych – powodujących, a nawet mogących powodować negatywne skutki w sytuacji prawnej oskarżonego (tak przykładowo: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 marca 2017 r., sygn. akt II KK 10/17). Przy formułowaniu środka odwoławczego decydujące zatem znaczenie ma wskazanie na konkretne uchybienie, a zarzut stanowi jego słowne nazwanie. Podniesionym uchybieniem jest to, na co wskazuje słowne ujęcie zarzutu. Nie w uzasadnieniu lecz w werbalizacji zarzutu apelacji należy poszukiwać granic zaskarżenia na niekorzyść, których nie wolno przekroczyć. Odmienne podejście do tego zagadnienia, relatywizowałoby zakaz procesowy, wręcz zaprzeczałoby jego istocie (vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12.08.2009 r. w sprawie sygn. akt V KK 91/09, LEX nr 519623).

Należy zatem uznać, że na gruncie art. 433 § 1 i art. 434 § 1 pkt 3 k.p.k. w brzmieniu obowiązującym od 15 kwietnia 2016 r. Sąd Odwoławczy dokonuje kontroli apelacyjnej w granicach zaskarżenia i podniesionych zarzutów apelacyjnych, natomiast kontroli totalnej - tylko w razie wniesienia apelacji przez oskarżonego lub oskarżyciela posiłkowego, o ile nie sformułowali oni zarzutów odwoławczych (tak przykładowo: wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 24 lipca 2018 r., II AKa 50/18).

W realiach niniejszej sprawy zauważenia wymaga, że:

1)  sformułowany w oparciu o treść art. 438 pkt 2 k.p.k. zarzut obrazy przepisów postępowania, mający wpływ na treść rozstrzygnięcia ogranicza się w istocie do powtórzenia zapisów kodeksowych art. 7 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k. bez wykazania, które dowody zostały ocenione przez Sąd I instancji w sposób dowolny, a nadto na czym owa dowolność polegała – i w efekcie bez wykazania, że jeśli Sąd ten nie dopuściłby się zarzucanego uchybienia wyrok w sprawie zapadłby o krańcowo odmiennej treści. Także w treści sporządzonego w apelacji uzasadnienia trudno doszukać się takich argumentów, które uprawniałyby Sąd Odwoławczy do poglądu, iż skarżący prokurator, kwestionujący dokonaną ocenę zgromadzonych w sprawie dowodów słusznie zarzucił Sądowi I instancji, że ich kompleksowa ocena, we wzajemnym ze sobą powiązaniu tworzy logiczną całość wskazującą w sposób stanowczy na winę oskarżonych co do zarzuconego im przestępstwa z art. 53 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii.

2)  Bezspornym jest, że organy prowadzące postępowanie karne są obowiązane badać oraz uwzględniać okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego i kształtować swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k. wtedy, gdy jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy; stanowi wynik rozważenia wszystkich tych okoliczności, przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego; jest wyczerpująco i logicznie - z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego - argumentowane w uzasadnieniu wyroku (tak przykładowo: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 listopada 1990 r., WRN 149/90, OSNKW 1991, z. 7 - 9, poz. 41). Treść uzasadnienia wyroku Sądu Okręgowego świadczy o tym, że podstawą ustaleń tego Sądu były wyjaśnienia oskarżonych A. K. i M. M. (1), zeznania A. P. (1), G. G., A. D., D. T. oraz M. M. (2), a także zeznania funkcjonariuszy policji biorących udział w czynnościach w niniejszej sprawie, tj. E. K., P. Z., B. W., R. K., P. W., D. M., R. S. (1), R. S. (2), a także protokołami przeszukań i oględzin wraz z wykonaną dokumentacją fotograficzną oraz wydanymi w sprawie opiniami biegłych – o czym świadczy treść uzasadnienia wyroku tego Sądu (vide strona 3 uzasadnienia). Sąd okręgowy w sposób kategoryczny wskazał, że wymienione powyżej dowody są wiarygodne - co wskazuje, iż wszystkie je rozważył i ocenił. Sąd meriti na podstawie tychże dowodów ustalił, że kwestią bezsporną jest fakt ujawnienia przez funkcjonariuszy Wydziału do Walki z Przestępczością Narkotykową KSP na posesji należącej do M. M. (1), gdzie siedzibę ma jego firma transportowa, na samochodzie z towarem przewożonym przez A. K. - trzech toreb z zawartością suszu roślinnego koloru zielonego, leżących pomiędzy załadowanymi towarami z firmy (...). Uznał jednakże, że fakt powyższy jest niewystarczający do przypisania winy oskarżonym. Podał także z czego wywodzi powyższy wniosek (vide strona 5 uzasadnienia).

3)  Warto w tym miejscu odnotować, skarżący prokurator w swej argumentacji zauważa, że „gdyby każdy dowód wskazujący na winę oskarżonych oceniać z osobna, bez odniesienia się do całokształtu ustalonych okoliczności w sprawie, można byłoby uznać, że nie zachodzą okoliczności wskazujące na winę zarówno oskarżonego A. K., jak i M. M. (1)”. Równocześnie jednak w sposób stanowczy nie wskazuje, który dowód jest owym: „wskazującym na winę oskarżonych” .

4)  Prokurator w apelacji zarzucił, że w sposób bezkrytyczny i z obrazą art. 7 k.p.k. Sąd meriti dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonych oraz akcentował kwestie związane z korespondencją ujawnioną w telefonie należącym do M. M. (1) przez komunikator (...), a także okoliczność, że w dniu 26 października 2018 r. A. K. spotkał się z M. M. (1) na terenie Holandii. Tak sformułowany zarzut nie może zostać oceniony inaczej jak polemiczny skoro:

a)  sam skarżący wprost stwierdza, że „nie sposób odmówić słuszności argumentom Sądu, że sama w sobie treść korespondencji M. M. (1) przez komunikator W.A. nie wskazuje na to, iż dotyczy konkretnych narkotyków, a fakt odnalezienia marihuany w samochodzie kierowanym przez A. K. na rzecz firmy należącej do M. M. (1) również nie może przesądzać o popełnieniu przestępstwa”.

b)  żaden z argumentów przedstawionych przez skarżącego prokuratora nie wykazał, by fakt nieprzyznania się oskarżonych stanowi przyjętą przez nich linię obrony. Zauważenia wymaga, iż Sąd meriti dostrzegł wyjaśnienia oskarżonych i poddał je analizie – w efekcie nie znalazł podstaw do ich zakwestionowania i wskazał, że:

- miejsca załadowania samochodu kierowanego przez K. były wskazywane przez A. P. (1) po wyszukaniu ich na giełdzie transportowej – co świadczy o tym, że oskarżeni nie mieli wcześniej wiedzy o miejscach załadunku i wpływu na wybór tego miejsca; paleta na której były odnalezione narkotyki była zafoliowana – i A. K. nie dokonywał jej załadunku, nie miał też obowiązku sprawdzania jej zawartości, nie miał prawa jej otwierać. Miał jedynie obowiązek sprawdzenia czy odbierane przez niego zamówienie zgodne jest z CMR; Pogłębiając powyższą ocenę Sąd Apelacyjny stwierdza, że powyższe ustalenia są w pełni zgodne z zeznaniami A. P. (1), która przedstawiła zasady współdziałania spedytorki w toku przygotowywania trasy, organizacji odbioru i miejsc dostarczenia towaru do przetransportowania przez firmę (...), z którą miała zawartą umowę od grudnia 2017 r. A. P. (1) zeznała stanowczo również, że zleceń w okresie 24.10 -31.10 osobiście wyszukiwała na bieżąco na giełdzie transportowej, a firma przewozowa w nie ingerowała; było ciężko uzyskać zlecenia z uwagi na zbliżające się święto 1.11.; osobiście informowała telefonicznie kierowcę o zleceniach; była informowana o nowym kierowcy i on kontaktował się ze spedytorką – przesyłał m.in. zdjęcia ponieważ były niezgodności co do wymiarów – to była przyjęta praktyka; „ K. był zdenerwowany w związku z przedłużającym się wyjazdem, mówił że może nie starczyć mu pieniędzy na jedzenie – powiedziałam mu żeby w tej sprawie kontaktował się z M.(vide k. 356-357). Podobnej treści zeznania świadek złożyła na rozprawie sądowej (vide k. 796v-797) „ja decydowałam dokąd jeżdżą kierowcy z P. – nie było tak, że oni chcieli jeździć głównie do Holandii; nikt do mnie nie zwracał się z prośbą o ustalenie, gdzie mogło dojść do załadunku narkotyków; ja miałam zapisy gps – mogłam dzięki temu odtworzyć trasę, miejsca postojów, te informacje są przechowywane jakiś czas; ja te informacje wykorzystuję gdy np. nie mam kontaktu z kierowcą”.

- nie znajduje akceptacji Sądu Apelacyjnego taki sposób argumentacji prokuratora, że skoro M. M. (1) ma już za sobą kryminalną przeszłość w zakresie czynów dotyczących obrotu narkotykami i również w tej sprawie został uznany za winnego czynu z art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii – to stąd wyprowadzony winien zostać stanowczy wniosek, że „ nie można oczekiwać, by nie potrafił przeprowadzać rozmów w zakresie zakupu środków odurzających nie pisząc wprost o datach konkretnych transakcji, czy sposobu ich nabycia” oraz „ należy przypuszczać, że ma doświadczenie w organizowaniu ich dostawy w sposób utrudniający wykrycie procederu”; także w sposób dowolny skarżący twierdzi, że „A. K. został zatrudniony w celu wykonania tego konkretnego kursu na rzecz firmy (...) i który to kurs zakończył się ujawnieniem narkotyków w kierowanym przez niego samochodzie” – skoro zarówno z wyjaśnień oskarżonych, jak i zeznań świadka G. G. wynikają tożsame okoliczności co do powodów zatrudnienia A. K. w (...) sp. z o.o. – a w tym zakresie prokurator nie przedstawił żadnego argumentu, by powyższe zakwestionować. Zdaniem prokuratora nie bez znaczenia pozostaje fakt spotkania się w dniu 26 października 2018 r. A. K. z M. M. (1) na terenie Holandii. Prokurator zdaje się dostrzegać zgodność tak wyjaśnień co do tejże kwestii w wyjaśnieniach oskarżonych, a także korespondowania ich z zeznaniami świadka A. P. (1) - bowiem w tym zakresie ogranicza się do stwierdzenia, iż „wprawdzie z wyjaśnień oskarżonych nie wynika, że przedmiotem spotkania był przyszły przewóz narkotyków - to w ocenie prokuratora należy uznać za uzgodnione prawdopodobnie jeszcze na etapie dokonywania wspólnych ustaleń przed dokonaniem przestępstwa, a co miało pozwolić na ukrycie przestępczego procederu”.

c)  jest faktem, że M. M. (1) podczas wymiany korespondencji przez komunikator W.’s A. z osobą, której telefon był zarejestrowany u operatora w Holandii – dostawał zdjęcia marihuany; odniósł się także w swoich wyjaśnieniach do powyższej kwestii. Sąd I instancji odniósł się do tychże zapisów i wskazał, że „z treści tych zapisów nie można w jednoznaczny sposób wywnioskować, że mają one jakikolwiek związek z czynem zarzucanym oskarżonemu”. Odnośnie powyższej kwestii skarżący ograniczył się do próby zanegowania stanowiska Sądu I instancji poprzez argument, że skoro M. M. (1) był karany za przestępstwa narkotykowe to „należy przypuszczać, iż ma doświadczenie w organizowaniu ich dostawy w sposób utrudniający potencjalne wykrycie przestępczego procederu” oraz, że nie może zostać uznane iż „jest to jedynie zbiegiem okoliczności sytuacja, w której M. M. (1) w dniach 24 października 2018 r. do 31 października 2018 r. dokonywał ustaleń co do rodzaju środków odurzających z użytkownikiem holenderskiego numeru, po czym w jednym z transportów z Holandii w tym okresie w samochodzie zatrudnionego w jego firmie kierowcy ujawniono środki odurzające”. Taki rodzaj narracji nie może być oceniony inaczej niż jako mało stanowcza i dowolna polemika z ocenami Sądu meriti. W tym stanie rzeczy niezrozumiałe jest co najmniej także twierdzenie skarżącego na poparcie swoich racji, że „aby dokonać pełnej oceny odpowiedzialności karnej obu oskarżonych należy podejść do ustalonych okoliczności w sposób holistyczny”.

3) Wbrew twierdzeniom skarżącego prokuratora nie znajduje potwierdzenia zarzut obrazy art. 410 k.p.k. poprzez pominięcie dowodu z zeznań świadka E. K.. Jak wskazano w punkcie 3.I.2) – Sąd uznał powyższe zeznania jako w pełni wiarygodne. Kontrola odwoławcza wykazała, że to na podstawie powyższych zeznań Sąd Okręgowy ustalił okoliczności w jakich doszło do podjęcia czynności zatrzymania oskarżonych w związku z informacjami operacyjnymi o przewozie środków odurzających z Holandii (vide strona 2 uzasadnienia Sądu I instancji). Kontrola odwoławcza nie wykazała także, by Sąd Okręgowy pominął jakiekolwiek okoliczności wynikające z powyższego dowodu mające wpływ na rozstrzygnięcie w aspekcie odpowiedzialności karnej oskarżonych. W tym miejscu godzi się przypomnieć, że pełna wiedza jaką dysponował świadek E. K. jest objęta tajemnicą z uwagi na to że posiadł ją w trakcie wykonywania czynności operacyjnych. Skarżący prokurator zdaje się dostrzegać powyższe uwarunkowanie, skoro zauważa, iż świadek ten „wprawdzie nie mógł podczas zeznań ujawnić źródła swojej wiedzy operacyjnej w zakresie informacji co do przygotowywania przewozu środków odurzających z Holandii na teren Rzeczpospolitej” – niemniej niezrozumiały jest dalszy wywód, iż „zeznania jego w tym zakresie (…) uznać należy za wiarygodne”. Tak właśnie przesądził Sąd Okręgowy – co wskazane zostało powyżej - i stąd dalsze dywagacje są zbędne.

Reasumując: Jest oczywiste, że skuteczne zarzucenie obrazy art. 7 k.p.k. co do oceny dowodów musi wykazać, że nie uwzględnia ona zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego – a takiego warunku apelacja skarżącego prokuratora. Wbrew twierdzeniom skarżącego Sąd Okręgowy ocenił zgromadzone w sprawie dowody we wzajemnym ze sobą powiązaniu i każdy przeprowadzony dowód traktował jako część większej całości. Prokurator nie wykazał, by dostrzeżone przez Sąd I instancji luki dowodowe nie uprawniały do ocen końcowych, iż skoro postępowanie dowodowe nie wykazało w sposób stanowczy, że oskarżeni uczestniczyli w procesie organizowania i finansowania wewnątrzwspólnotowego przemytu narkotyków, że dysponowali wiedzą, iż odbierany do przewiezienia towar w postaci ofoliowanej palety, wyszukany na giełdzie towarowej bez ich udziału i bez ich wpływu na ustalenie miejsca załadunku, także załadowany na samochód transportowy bez ich udziału – to brak jest dowodów wskazujących, że oskarżeni mieli świadomość, że w samochodzie są przewożone narkotyki. Trafnie zauważył także Sąd Okręgowy, iż wydaje, się że funkcjonariusze Policji podjęli swoje czynności zbyt wcześnie nie czekając do momentu, gdy narkotyki zostałyby wyładowywane – wówczas bowiem dopiero można byłoby ustalić końcowego odbiorcę przemycanego nielegalnie towaru. Jest faktem bezspornym, że informacje operacyjne stanowiące podstawę do podjętych działań przez funkcjonariusz Policji nie zostały przełożone na materiały procesowe. W sprawie prokurator kierując akt oskarżenia nie przedstawił dowodów ani wskazujących w sposób jednoznaczny organizatorów zarzucanego oskarżonym czynu z art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, ani końcowego odbiorcy – brak jest w sprawie także jednoznacznego dowodu ,by oskarżeni wiedzieli o przemycanych w zatrzymanym transporcie narkotykach. Zabezpieczone w sprawie dowody nie wskazują przy tym, by oskarżeni mieli bezpośredni kontakt z odnalezionymi narkotykami – nie dowodzą tego ani zeznania świadków, ani protokoły oględzin, ani wyniki badań daktyloskopijnych. Brak jest w sprawie dowodów na to, by powodem spotkania w Holandii były inne przyczyny niż wskazywane przez oskarżonych – uprawdopodobnieniem ich wersji są zeznania A. P. (1), która wprost wskazała, że to ona poradziła oskarżonemu K. aby skontaktował się z M. M. (1) w sprawie przedłużającego się wyjazdu i brakujących mu pieniędzy na ten pobyt.

W tym stanie rzeczy nierozwikłane wątpliwości Sądu – wobec wyczerpania zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego ocenionego zgodnie z treścią art. 7 k.p.k. tj. w świetle logiki i doświadczenia życiowego – należało ocenić na gruncie art. 5§2 k.p.k., bo nie mógł on doprowadzić do uznania oskarżonych winnymi i skutecznego podważenia rozstrzygnięcia Sądu.

Lp.

Zarzut

II. 

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na treść orzeczenia, a polegający na wyrażeniu błędnego poglądu, że dowody ujawnione w toku postępowania przygotowawczego i na rozprawie głównej nie pozwalają na stwierdzenie, że A. K. i M. M. (1) wspólnie i w porozumieniu dokonali wewnątrzwspólnotowego nabycia, a następnie przewozu znacznej ilości środków odurzających w postaci 3195,81 gramów marihuany, a tym samym popełnili zarzucane im przestępstwo, a zatem uznaniu, iż w zakresie tym istnieją nie dające się usunąć wątpliwości, podczas gdy dowody te we wzajemnym powiązaniu ocenione zgodnie z zasadami logiki, wedle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego prowadzą do wniosku przeciwnego;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Błąd ustaleń faktycznych zachodzi, gdy treść dokonanych ocen i wniosków dokonanych przez sąd nie odpowiada zasadom rozumowania, a mogło to mieć wpływ na treść orzeczenia. Zarzut nie jest uzasadniony, gdy sprowadza się do zakwestionowania stanowiska sądu czy do polemiki z ustaleniami sądu. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu odmiennego poglądu nie wystarcza do wniosku o popełnieniu przez sąd istotnego błędu ustaleń. Zarzut taki powinien wskazywać nieprawidłowości w rozumowaniu sądu (tak przykładowo: wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 25 listopada 2019 r.,II AKa 264/18)

Wobec bezzasadności zarzutów sformułowanych przez skarżącego i omówionych w punkcie 3.I niniejszego uzasadnienia - za oczywiście bezprzedmiotowy należy uznać wynikający z nich zarzut błędu w ustaleniach faktycznych.

Wniosek

o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania – bezzasadny wobec bezpodstawności zarzutów apelacji.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Brak okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

utrzymano w mocy zaskarżony wyrok w stosunku do oskarżonego A. K. oraz w zaskarżonej części wobec oskarżonego M. M. (1)

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Rozstrzygnięcie Sądu w całości jest prawidłowe, zarzuty apelacji niezasadne, brak okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Nie dotyczy

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

Nie dotyczy

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Nie dotyczy

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Koszty postępowania odwoławczego ponosi Skarb Państwa – zgodnie z treścią art. 630 k.p.k.

7.  PODPIS

Dorota Tyrała Anna Zdziarska Przemysław Filipkowski

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

I

Podmiot wnoszący apelację

prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 30 października 2019 r., sygn. akt VIII K 81/19

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

na niekorzyść

w całości– co do czynu zarzuconego A. K. w pkt 1 a/o oraz M. M. (1) – co do czynu zarzuconego w punkcie 1 a/o

☐ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

1.4. Wnioski

uchylenie

zmiana