Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

dnia 12 października 2020 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi w VIII Wydziale Cywilnym

w składzie: przewodniczący: Sędzia Bartek Męcina

protokolant: st. sekr. sąd. Ewa Ławniczak

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 października 2020 roku w Ł.

sprawy z powództwa Towarzystwa (...) w W.

przeciwko M. R.

o zapłatę

zasądza od pozwanej M. R. na rzecz powoda Towarzystwa (...) w W. kwotę 537 zł (pięćset trzydzieści siedem złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 25 lipca 2018 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 317 zł (trzysta siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt VIII C 14/20

UZASADNIENIE

W dniu 20 sierpnia 2019 roku powód Towarzystwo (...) z siedzibą w W. wytoczył przeciwko pozwanej M. R. w elektronicznym postępowaniu upominawczym powództwo o zapłatę kwoty 537 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 25 lipca 2018 roku do dnia zapłaty oraz wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu powód podniósł, że w dniu 10 lipca 2018 r. zawarł z pozwaną umowę ubezpieczenia o nr (...), której przedmiotem jest samochód H. o nr rej (...). Pozwana nie zapłaciła składek wynikających z umowy, w związku z tym powód dochodzi zapłaty z tego tytułu. Strona powodowa wskazała datę wymagalności roszczenia na dzień 24 lipca 2018 r.

(pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym k. 4- 5)

W dniu 9 października 2019 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie wydał w przedmiotowej sprawie nakaz zapłaty, którym zasądził od pozwanej na rzecz powoda dochodzoną wierzytelność wraz z kosztami procesu.

(nakaz zapłaty k. 6)

Od powyższego nakazu zapłaty sprzeciw złożyła pozwana, zaskarżając go w całości i wnosząc o oddalenie powództwa. W uzasadnieniu pozwana wskazała, że w lipcu 2018 r. sprzedała samochód H. G. o nr rej. (...), w związku z czym zawieranie umowy ubezpieczenia i opłacenie składki było bezprzedmiotowe.

(sprzeciw od nakazu zapłaty k. 7)

Postanowieniem z dnia 15 listopada 2019 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie przekazał rozpoznanie sprawy do Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi z uwagi na skuteczne złożenie sprzeciwu.

(postanowienie k. 9)

W piśmie stanowiącym uzupełnienie braków formalnych pozwu powód podtrzymał żądanie pozwu i powołał się na art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym oraz Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, zgodnie z którym w przypadku braku zawiadomienia o wypowiedzeniu umowy, nie później niż na jeden dzień przed upływem okresu 12 miesięcy, uważa się, że została zawarta następna umowa na kolejne 12 miesięcy. Ponieważ pozwana nie wypowiedziała umowy ubezpieczenia, uległa ona automatycznemu przedłużeniu na kolejny okres.

(pismo procesowe powoda k. 11)

W piśmie z dnia 14 lipca 2020 roku pozwana powtórzyła, że w lipcu 2018 r. nie była już właścicielką samochodu H. (...) o nr rej. (...). Poza tym M. R. zarzuciła, że powód nie wykazał, aby strony łączyła jakakolwiek umowa zobowiązująca ją do zapłaty składki za okres od lipca 2018 r. Ponadto pozwana wskazała, że strona powodowa nie złożyła polisy wykazującej ochronę ubezpieczeniowa w okresie od 30 lipca 2017 r. do 30 lipca 2018 r. Na koniec M. R. powołała się na przepis art. 28 ust. 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym oraz Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, zgodnie z którym zawarcie kolejnej umowy nie następuje, jeżeli nie została opłacona w całości określona w umowie składka za mijający okres 12 miesięcy. Tymczasem powód nie przedstawił dowodu na opłacenie składki przez pozwaną.

(pismo procesowe pozwanej k. 25- 26)

W piśmie procesowym z dnia 7 sierpnia 2020 r. pełnomocnik powoda podtrzymał żądanie pozwu i ponownie powołał się na art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym oraz Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Ponadto strona powodowa wskazała, że do swojego wcześniejszego pisma załączyła dwie umowy, pierwszą z dnia 29 lipca 2016 r. obejmującą okres od 30 lipca 2016 r. do 29 lipca 2017 r. i drugą o nr (...) stanowiącą kontynuację w okresie od 30 lipca 2017 r. do 29 lipca 2018 r. Dodatkowo powód zarzucił, że pozwana nie udowodniła faktu zbycia przedmiotowego samochodu. Co do zarzutu nieudowodnienia zapłaty składki, strona powodowa wyjaśniła, że pierwsza rata składki została opłacona przy zawarciu umowy, a druga w dniu 10 lipca 2017 r.

(pismo procesowe powoda k. 31- 32)

Do zamknięcia rozprawy stanowisko stron nie uległo już zmianie.

(protokół rozprawy k. 40)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 29 lipca 2016 r. M. R. zawarła z Towarzystwem (...) z siedzibą w W. umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych obejmującą samochód H. G. o nr rej. (...), na okres od 30 lipca 2016 r. do 29 lipca 2017 r. Z tego tytułu M. R. była zobowiązana do uiszczenia składki w kwocie 569 zł. Pierwszą ratę w kwocie 312 zł pozwana uiściła w dniu zawarcia umowy. Termin zapłaty drugiej raty w kwocie 257 zł został określony na dzień 29 stycznia 2017 r.

(potwierdzenie zawarcia umów ubezpieczeń komunikacyjnych k. 17, wniosek o ubezpieczenie k. 17 v.- 18)

W dniu 10 lipca 2017 r. dokonano zapłaty kwoty 257 zł.

(wydruk k. 33)

Towarzystwo (...) z siedzibą w W. udzielało ochrony ubezpieczeniowej z tytułu odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych obejmującej samochód H. G. o nr rej. (...) w okresie od 30 lipca 2017 r. do 29 lipca 2018 r. Z tego tytułu M. R. była zobowiązana do uiszczenia składki w kwocie 537 zł w terminie do 24 lipca 2018 r.

(potwierdzenie zawarcia umów ubezpieczeń komunikacyjnych k. 19)

Do dnia wyrokowania pozwana nie uregulowała zadłużenia dochodzonego przedmiotowym powództwem.

(okoliczność bezsporna)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił jako bezsporny oraz na podstawie dowodów z dokumentów, znajdujących się w aktach sprawy, które nie budziły wątpliwości, co do prawidłowości i rzetelności ich sporządzenia, nie były także kwestionowane przez żadną ze stron procesu.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie.

W przedmiotowej sprawie znajdują zastosowanie przepisy Księgi pierwszej – części ogólnej Kodeksu cywilnego oraz przepisy Księgi trzeciej dotyczące umowy ubezpieczenia, przepisy ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. 2003, Nr 124, poz. 1152 ze zm.) oraz postanowienia umowy ubezpieczenia zawartej przez strony.

Zgodnie z treścią przepisu art. 805 § 1 k.c., przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swojego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Ubezpieczyciel zobowiązany jest potwierdzić zawarcie umowy dokumentem ubezpieczenia (art. 809 § 1 k.c.).

Stosownie zaś do treści przepisu art. 23 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, posiadacz pojazdu mechanicznego jest obowiązany zawrzeć umowę obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem posiadanego przez niego pojazdu. Umowę ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych zawiera się na okres 12 miesięcy (art. 26 ustawy). Przede wszystkim w myśl art. 28. ust 1 powołanej ustawy jeżeli posiadacz pojazdu mechanicznego nie później niż na jeden dzień przed upływem okresu 12 miesięcy, na który umowa ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych została zawarta, nie powiadomi na piśmie zakładu ubezpieczeń o jej wypowiedzeniu, uważa się, że została zawarta następna umowa na kolejne 12 miesięcy, z zastrzeżeniem ust. 2. Powyższy przepis przesądza o zasadzie odpowiedzialności M. R. za zapłatę dochodzonego pozwem roszczenia z tytułu składki, gdyż pozwana nie wykazała, aby skutecznie zawiadomiła powoda o wypowiedzeniu umowy ubezpieczenia.

Należy zwrócić uwagę, że w przedmiotowej sprawie Towarzystwo (...) z siedzibą w W. dochodziło od M. R. zapłaty kwoty 537 zł tytułem składki za ochronę ubezpieczeniową odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych obejmującą samochód H. G. o nr rej. (...) w okresie od 30 lipca 2017 r. do 29 lipca 2018 r. Powyższa umowa ubezpieczenia została zawarta automatycznie, na skutek nie powiadomienia przez pozwaną na piśmie zakładu ubezpieczeń o wypowiedzeniu zawartej w dniu 29 lipca 2016 r. pomiędzy stronami umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych obejmującej wymieniony powyżej samochód, na okres od 30 lipca 2016 r. do 29 lipca 2017 r. Nie można zgodzić się z M. R., że strona powodowa nie udowodniła faktu zawarcia obu umów ubezpieczenia w okresie od lipca 2016 r. do lipca 2017 r. i następnie od lipca 2017 r. do lipca 2018 r. W ocenie Sądu powód przedstawiając potwierdzenia zawarcia umów ubezpieczeń komunikacyjnych oraz wniosek o ubezpieczenie w należyty sposób wykazał, że obie strony łączyła umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, która na skutek braku jej wypowiedzenia została automatycznie przedłużona na dalszy okres, a mianowicie na czas od 30 lipca 2017 r. do 29 lipca 2018 r.

Wnosząc o oddalenie powództwa M. R. wskazywała, że w lipcu 2018 r. sprzedała samochód H. G. o nr rej. (...), nie podając dokładnej daty sprzedaży. Jednak powyższa okoliczność nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy, gdyż powód dochodził zapłaty składki za ochronę ubezpieczeniową odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych obejmującą przedmiotowy samochód w okresie od 30 lipca 2017 r. do 29 lipca 2018 r. Zatem ewentualna sprzedaż pojazdu miałaby nastąpić pod koniec lub po upływie okresu trwania umowy ubezpieczenia. Poza tym M. R. w żaden sposób nie udowodniła faktu sprzedaży samochodu H. G. o nr rej. (...) do czego była zobligowana stanowiskiem procesowym powoda, który kwestionował powyższą okoliczność.

Nie zasługuje również na uwzględnienie kolejny zarzut M. R., zgodnie z którym strona powodowa nie wykazała opłacenia przez pozwaną składki za ubezpieczenie za okres od 30 lipca 2016 r. do 29 lipca 2017 r. Faktycznie w myśl przepisu art. 28 ust. 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym oraz Polski Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, zawarcie kolejnej umowy nie następuje, jeżeli nie została opłacona w całości określona w umowie składka za mijający okres 12 miesięcy. Jednak wbrew twierdzeniom pozwanej, powód przedstawił dowody na opłacenie składki przez pozwaną. Trzeba pamiętać, że z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych obejmującej samochód H. G. o nr rej. (...) w okresie od 30 lipca 2016 r. do 29 lipca 2017 r., M. R. była zobowiązana do uiszczenia składki w kwocie 569 zł. Pierwszą ratę w kwocie 312 zł, co wynika wprost z potwierdzenia zawarcia umów ubezpieczeń komunikacyjnych, pozwana uiściła w dniu zawarcia umowy. Termin zapłaty drugiej raty w kwocie 257 zł został określony na dzień 29 stycznia 2017 r. Powyższa kwota została uiszczona w dniu 10 lipca 2017 r. przez K. R., pełnomocnika pozwanej w przedmiotowej sprawie.

Podkreślić należy, że strona powodowa miała prawo, oprócz żądania należności głównej, żądać za czas opóźnienia odsetek w umówionej wysokości, jako że zgodnie z treścią przepisu art. 481 § 1 k.c., jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik nie ponosi odpowiedzialności, przy czym dłużnik jest w opóźnieniu jeżeli nie spełnia świadczenia w określonym terminie. Jeżeli zaś stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe; jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej niż stopa ustawowa, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy (art. 481 § 2 k.c.). Tym samym za podstawę rozstrzygnięcia o odsetkach ustawowych należało przyjąć art. 481 § 1 kc. Dlatego też Sąd zasądził od M. R. na rzecz powoda odsetki ustawowe za opóźnienie od zasądzonej kwoty zgodnie z żądaniem pozwu, czyli od dnia 25 lipca 2018 r. do dnia zapłaty.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie przepisu art. 98 § 1 k.p.c., który stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw. Powód wygrał proces w całości, a zatem należy mu się od pozwanej zwrot kosztów procesu w pełnej wysokości. Dlatego też Sąd zasądził od M. R. na rzecz powoda kwotę 317 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, na które złożyły się: opłata sądowa od pozwu – 30 zł, koszty zastępstwa procesowego w stawce minimalnej – 270 zł (§ 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa – 17 zł.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji wyroku.